CIVIL'S PART 8 CUT

เซฮุนหลับตาลงเมื่อริมฝีปากหนาพรมจูบลงที่ไหปลาร้า เลื่อนหยอกเย้าไปทั่วซอกคอขาว ก่อนฟันคมจะฝังลงมาราวกับเขี้ยวสัตว์ร้าย แตะลิ้นร้อนดูดดุนด้วยความแรงประหนึ่งปล่อยพิษใส่ตัวเขาให้หลงมอมเมา


ร่างบางยกตัวขึ้นเมื่อมือหนาร่นเสื้อยืดเขาขึ้นมาจนถึงลิ้นปี่ ผิวของเซฮุนเย็นเฉียบเพราะเครื่องปรับอากาศ แต่มือของพี่จงอินกลับให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายเขาไปทั่วเหมือนทุกครั้งที่เรากุมมือกันเอาไว้



ร่างกายของเซฮุนตอบรับทุกสัมผัสของพี่จงอิน ไม่มีการปฏิเสธเลยแม้แต่นิด ทุกๆไอร้อนของพี่จงอินถูกผิวขาวของเขาดูดเก็บเอาไว้หมด ริมฝีปากหนาทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม พี่จงอินมอบความอุ่นร้อนลงมาจนเกิดรอยแดงทั่วทั้งลำคอ


"อื้อ..."


ร่างกายบางบิดเร่าเมื่อถูกมือหนาสอดเข้ามาใต้เสื้อ หนึ่งข้างลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียน อีกข้างเลื่อนขึ้นมาสะกิดยอดอกสีอ่อนที่ฝังอยู่บนผิวใต้เสื้อ ไหล่กว้างกลายเป็นที่เกาะของเขาไปแล้ว เพราะเซฮุนกำลังจะตายกับสัมผัสที่ทำให้รู้สึกจุกลงไปทั่วท้องนี่


"ถอดเสื้อนะครับ"


เซฮุนพยักหน้ารับเสียงเสียงทุ้มที่เเหบพร่าและสั่นเทา ยกแขนสองข้างขึ้นเพื่อให้พี่จงอินถอกเสื้อยืดของเขาออกแล้วโยนทิ้งลงไปข้างเตียงอย่างไม่ใยดี คนผิวแทนทำอย่างเดียวกันกับเขา เสื้อของพี่จงอินเองก็ถูกโยนออกไปไกลไม่รู้ทิศเช่นเดียวกัน


กายหนาคร่อมทาบทับลงมาอีกครั้ง มอบความเจ็บแปลบผ่านคมเขี้ยวไปทั่วร่างกาย แสดงความเป็นเจ้าของในทุกอณูบนผิวของเขา


เซฮุนกอดแผ่นหลังเปลือยเปล่าเอาไว้แนบเเน่น ร้องครางอื้ออึงในตอนที่ลิ้นร้อนฉกฉวยเข้าที่ยอดอก ดูดดุนเล่นราวกับเป็นไอศกรีมแสนหวาน เล็บของเขาคงเผลอจิกลงไปบนตัวพี่จงอินแน่ แต่เซฮุนทนไม่ไหวและได้แต่ร้องขอโทษพี่จงอินอยู่ในใจเบาๆเท่านั้น



พี่จงอินไม่เคยเร่งรีบกับเรื่องของเรา ไม่ว่าจะเป็นครั้งไหน พี่จงอินก็ยังคงอ่อนโยนและทำให้ทุกอย่างนุ่มนวลและสุภาพ เฉกเช่นเดียวกับตอนนี้ ที่มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเขา หยุดอยู่ที่กางเกงวอร์มค่อยๆร่นมันลงช้าๆพร้อมพรมจูบไปทั่วท้องน้อยให้เซฮุนเสียววาบเล่น



"อื้อ..."



เซฮุนเม้มริมฝีปากแน่น กลั้นเสียงเอาไว้สุดฤทธิ์เมื่อมือหนาร่นกางเกงลงไปจนหลุดแล้วมาจับส่วนนูนบนลำตัวเขาแทน มันอัดแน่นอยู่ในกางเกงในสีน้ำเงิน และยิ่งพี่จงอินแตะโดนมันถึงจะเพียงแค่น้อยนิด แต่ก็เพียงพอจะทำให้เซฮุนหุบขาสองข้างเข้าหากันด้วยความขลาดอาย


บนลำตัวเขาเหลือเพียงเจ้าชั้นในสีน้ำเงินเท่านั้น เล่นเอามือบางถึงกับเอื้อมมือวางบนลำตัวเพราะอยากปกปิดบ้าง แต่คงไม่มีประโยชน์อะไรเลยเพราะสายตาของพี่จงอินเหมือนกับเลเซอร์ที่เเสกนลึกลงไปถึงเส้นเลือด



"ไม่ต้องกลัวนะ"


"ผม...เชื่อใจพี่จงอิน"



พี่จงอินยิ้มบาง จับขาเรียวสองข้างแยกออกด้วยมือหนา ลูบลงมาจนถึงขาอ่อนด้านในแล้วสอดมือลงไปใต้สะโพก ร่นชั้นในลงมาช้าๆ จนตอนนี้ร่างกายของเขาไม่มีอะไรปกปิดอีกต่อไปแล้ว


กลีบปากหนาพรมจูบไปทั่วต้นขาด้านใน เฉียดใกล้ส่วนนั้นของเซฮุนจนคนตัวบางร้องฮือในลำคอ มือสองข้างของพี่จงอินเลื่อนมากอบกุมสะโพกเขา บีบคลึงเบาๆพร้อมกับลากนิ้วผ่านช่องทางด้านหลังแสนบริสุทธิ์ กดลงไปเบาๆจนร่างบางสั่นสะท้าน


"อย่าเกร็งนะเด็กดี"


เซฮุนพยักหน้ารับเสียงทุ้ม พี่จงอินปล่อยเวลาให้เขาเตรียมใจด้วยการหลอกล่อผ่านสัมผัสชื้อนเเฉะ ลิ้นร้อนละเลงความเปียกลงกับช่องทาง ก่อนส่งนิ้วเรียวสอดแทรกเข้ามาอย่างเชื่องช้า


"อะ...เจ็บ..."


เซฮุนนิ่วหน้า พยายามหุบขาเข้าหากันแต่กลับมีพี่จงอินมาขวางเอาไว้ จิกทึ้งผ้าปูจนยับยู่ยี่


พี่จงอินพรมจูบลงบนหน้าขาเขาอีกครั้ง ไล้ลิ้นร้อนไปจนถึงส่วนนูน มือหนาอีกข้างจับมันที่ส่วนโคน เบี่ยงเบนความสนใจของเขาด้วยการรูดรั้งมันช้าๆ พร้อมกับการครอบครองมันด้วยริมฝีปากหนา แตะลิ้นร้อนวนรอบส่วนปลายแล้วดูดดุนเบาๆ


"อะ...พี่จงอิน...พี่จงอินครับ"


เซฮุนรู้สึกบาปที่เผลอขยุ้มลงบนเส้นผมคนที่โตกว่า พี่จงอินกำลังจะทำให้ร่างกายของเขาแตกสลายเป็นผุยผง ก้านนิ้วด้านหลังยังคงสอดแทรกมาไม่หยุดจนเขารู้สึกเจ็บแสบ ลิ้นของพี่จงอินก็ยังทำงานของมันได้ดีจนเซฮุนต้องเชิดหน้ากัดริมฝีปาก


มือบางกำเส้นผมอีกฝ่ายแน่น เมื่อพี่จงอินสอดนิ้วเรียวเข้ามาอีกนิ้ว ควานวนเป็นวงกลมด้านใน ขยายช่องทางที่รัดแน่นให้ผ่อนคลายออกบ้าง แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่เพียงพอ คนผิวแทนจะส่งเข้ามาอีกนิ้ว และมันก็แน่นพอจะทำให้เซฮุนสะดุ้งโหยง


"เจ็บไหม?"


คนเป็นพี่เอ่ยถามหลังจากถอดถอนริมฝีปากออกมา แต่มือหนาทั้งสองข้างยังคงไม่หยุดการกระทำ เซฮุนทั้งกระสันต์ ทั้งเจ็บ รู้สึกมากมายจนพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าส่งความคิดไปให้อีกฝ่ายรู้เท่านั้น


พี่จงอินโน้มตัวลงไปอีกครั้ง ไล่จูบบนผิวกายเขาตั้งแต่ข้อเท้าด้านใน ไล่ขึ้นมาที่น่องขา ข้อพับ โคนขา ไล่ปลุกกระแสไฟฟ้าในร่างกายของเขาให้ช็อตขึ้นมาจนถึงสมอง ทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก หลงใหลไปกับทุกๆการกระทำ มัวเมาไปกับการปรนเปรอที่พี่จงอินทำให้


"ไม่ไหวรีบบอกพี่นะครับ"


เซฮุนพยักหน้าเมื่อพี่จงอินถอดถอนนิ้วตัวเองออกไปดื้อๆ กัดริมฝีปากแน่น เมื่ออีกฝ่ายถอยตัวไปยืนอยู่ที่ปลายเตียงพร้อมดึงกางเกงลงจนถึงข้อเท้า สายตาของพี่จงอินยังคงจ้องมาที่ร่างกายเขาอย่างหลงใหล ประสานเข้ากับสายตาของเซฮุนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น และหวาดกลัวในครั้งแรก


ลิ้นของเซฮุนกวาดน้ำลายกลืนลงอึกใหญ่เมื่อเห็นของสำคัญที่มือหนารูดรั้งมันอยู่ ขนาดของมันไม่เหมือนกับนิ้วทั้งสามที่สอดแทรกเข้ามาในตัวเขาเมื่อครู่ส่งผลให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ กายหนาคลานขึ้นมาบนเตียงที่หว่างขาของเขา จดจ่อส่วนปลายมาที่ช่องทาง กดสะโพกดุนดันมันเข้ามาอย่างเชื่องช้า พร้อมกับการใช้มือหนาปรนเปรอด้านหน้าให้เขาไปด้วย


"อา...ผม...เจ็บจังครับ"


"ไหวไหมเด็กดี" เซฮุนปรือตามองใบหน้าพี่จงอินที่โน้มลงมาหาเขา พยักหน้ารัวๆพลางกัดริมฝีปากแน่น หยาดน้ำตาหยดซึมลงมาที่หางตา เรียกให้คนเป็นพี่ต้องเกลี่ยมันออกด้วยมือหนา "อย่ากัดปากนะครับ เดี๋ยวเป็นแผล"


"อื้อ"


เซฮุนพยักหน้า เผยอริมฝีปากออกจากกันตามคำบอก หลับตาลงเมื่อริมฝีปากถูกอีกฝ่ายครอบครองอย่างอ่อนโยน พี่จงอินดูดดึงกลีบปากล่างของเขา ขบเม้มเบาบาง ส่งความวายหวามผ่านเข้ามาทางปลายลิ้น กวาดต้อนทุกอย่างในตัวเขาให้หลอมลวมกันและแตกกระจายออกเป็นฟองสบู่


ช่องทางสีอ่อนกระตุกตอดรัดส่วนเเข็งขืนที่เข้ามาไม่หยุด เซฮุนจิกแขนคนเป็นพี่แน่น ส่งเสียงอื้ออึงร้องครางในลำคอได้อย่างเดียวเมื่อริมฝีปากเขาถูกปิดด้วยกลีบปากหนา เซฮุนไม่รู้ว่ามันเข้ามามากขนาดไหน มีเพียงความรู้สึกจุกและเจ็บเท่านั้นที่วนเวียนอยู่ในตัวเขา ไม่คุ้นชิน แต่ก็ไม่ใช่ว่ารู้สึกแย่กับมัน


คนตัวขาวแอ่นสะโพกรับแรงกระแทกครั้งสุดท้ายจากกายหนา พี่จงอินถอดถอนริมฝีปากออก ใช้สายตาร้อนแรงสบเข้ามาที่เขา วาดมือหนาไปด้านหลัง ยกสะโพกของเขาขึ้นแล้วถอดถอนสะโพกตัวเองออกไป กดมันลงมาอีกครั้งอย่างเนิบนาบและเชื่องช้า


"อะ...พี่จงอิน ม่าน"


เซฮุนตัวสั่นไปตามเเรง สายตาเหลือบไปเห็นช่องว่างระหว่างม่าน มันสามารถมองไปถึงห้องของพ่อที่เปิดทีวีค้างเอาไว้ รวมถึงตัวพ่อของเขาที่นั่งดูทีวีพร้อมกับอ่านแปลนแบบในมือได้อย่างชัดเจน


"อืม...ช่างมันก่อน"


"แต่...แต่ว่า"


เซฮุนกัดริมฝีปากแน่นเมื่อร่างหนาส่งแรงเข้ามามากกว่าเมื่อครู่ พยายามชี้ไปทางม่านเพราะพ่อของเขามีโอกาสหันมามองได้ง่ายๆ และถ้าเกิดมีเรื่องแบบนั้นจริง พ่อก็จะเห็นสิ่งที่เขากับพี่จงอินกำลังกระทำอยู่ได้อย่างชัดเจน


"อา เซฮุน"


ใบหน้าขาวขึ้นสีในตอนที่ลากสายตากลับไปแล้วเผลอสบเข้ากับสายตาคนด้านบน มือของเขาถูกมือหนารวบกดลงกับเตียงแล้วสอดประสานเข้ามาเป็นหนึ่งเดียวเหมือนกับส่วนล่างที่เชื่อมติดกัน


"อะ...อา...ผม...เขิน"


เซฮุนไม่รู้ตัวว่าพูดรู้เรื่องหรือไม่ แต่ดูจากรอยยิ้มอบอุ่นของคนเป็นพี่ก็คงได้คำตอบ พี่จงอินจูบลงที่ปลายคางเขา ก่อนผละออกไปจดจ้องใบหน้าเขาด้วยตาคู่เดิมที่เซฮุนหลงใหลทุกครั้งที่มอง


"เรียกชื่อพี่สิ เซฮุน"


"อื้อ..."


"เรียกชื่อพี่..."


เซฮุนหอบหายใจถี่ ศรีษะสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกกระทั้น ถึงมันจะรุนแรง แต่พี่จงอินก็ยังคงส่งความอบอุ่นมาให้เขาผ่านทางสายตาและรอยยิ้มบาง


"อื้อ...พี่...พี่จงอิน"


"...อาเซฮุน อย่ารัดแรงนักสิครับ"


"ทะลึ่ง!"


เซฮุนฟาดมือตัวเองลงบนไหล่กว้างด้วยความเขินอาย พี่จงอินหัวเราะใส่เขาแต่ก็ยังไม่หยุดสะโพกที่ส่งส่วนแข็งขืนมาให้ช่องทางของเขากลืนกิน มือบางแตะลงบนใบหน้าคมอีกครั้ง ไล้ผิวกร้านแดดไปทั่ว ก่อนออกแรงดึงมันลงมาประกบริมฝีปาก


เราแลกจูบกันอยู่แบบนั้น ไม่สนใจว่าเวลาผ่านมากี่นาที เข็มนาฬิกาจะวนไปครบรอบกี่รอบ ไม่สนแม้กระทั่งว่าได้ยินเสียงพี่ชานยอลและแบคฮยอนเถียงกันอยู่ข้างนอกเรื่องที่แบคฮยอนหิว แต่ไม่สนว่าพ่อของเขาจะหันมาเจอเรื่องน่าอายของเราสองคนหรือไม่


ร่างกายของเราสองคนกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน พี่จงอินสัมผัสเขาอย่างทนุถนอมและเร่าร้อนในคราเดียวกัน มือหนายังลูบไล้แสดงความเป็นเจ้าของไปทั่ว เช่นเดียวกับเล็บจากมือบางที่จิกลงบนผิวแทนสร้างรอยแดดงกำกับไว้อย่างขัดเจน


เซฮุนถูกพี่จงอินปรนเปรอส่วนหน้าให้ด้วยมือ เสียงทุ้มหวานครางเรียกชื่อคนเป็นพี่ไม่ขาดสาย แอ่นสะโพกรับแรงกระแทกและมือหนที่ส่งไปรูดรั้งให้เขาไม่หยุด ในที่สุดทุกอย่างก็ขาวโพลน พร้อมๆกับริมฝีปากหนาที่จูบปลอบประโลมเขาอีกครั้ง


"เก่งมากครับที่รัก"


พอดีกับที่เซฮุนหันไปทางม่านที่เปิดค้างไว้ สบตากับผู้เป็นพ่อที่มองตรงมาพร้อมรอยยิ้มบาง ก่อนสายตาของเราสองคนจะถูกกั้นด้วยม่านสีส้มจากห้องฝั่งนั้น



"อา...พี่จงอิน อะ"



"เราเป็นของพี่เเล้วนะครับ"


"อะ...อา"



"ถ้าใครมาจีบ ก็พูดออกไปดังๆว่าแฟนหวงมาก"



กายหนายังคงขยับไม่หยุด เซฮุนไม่รู้ว่าเรื่องราวในค่ำคืนนี้จะจบเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าพี่จงอินจะแสดงความเป็นเจ้าของเขาอีกกี่ครั้ง เซฮุนรู้เพียงแค่ว่าเขามีสิ่งเดียวที่ต้องทำคือตอบรับทุกสัมผัสผ่านเสียงครางหวานเรียกชื่ออีกฝ่ายดังๆ เรียกให้พี่จงอินรับรู้ว่าเขาจะอยู่ตรงนี้ เป็นของพี่จงอินแบบนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เรียก...เพื่อให้พี่จงอินรู้ว่าเขารักพี่จงอินมากแค่ไหน






อ่านต่อ

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=18