“ให้ของขวัญผมสิครับ คุณเลขา”
“เจ้านาย...”
เสียงหวานเผลอพึมพำคำที่เอาไว้ใช้เรียกคุณจงอินในความคิดออกมา
อีกฝ่ายดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างอบอุ่น แต่ไม่ใช่กับโอเซฮุน
เมื่อเขากำลังรู้สึกแปลก รู้สึกว่ามีอะไรกำลังพองโตและดึงดันร่างกายของเขา
“คุณจงอินครับ...”
และเขาก็เพิ่งรู้ตัว ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อรู้ว่ามันคืออะไร
และก็เพิ่งจะเข้าใจความหมายของคำว่าของขวัญที่คุณจงอินหมายถึง
“เรียกผมว่าเจ้านายอีกสิ”
“แต่ว่ามัน...”
“นะคุณเลขา”
“จะ...เจ้านาย”
โอเซฮุนก้มหน้างุด รู้สึกแปลกอีกแล้ว
แต่ก็ต้องร้องอื้ออึงก่อนจะได้โวยวายอะไรเมื่อกลีบปากหนาฉกเข้ามาที่ลาดไหล่
เสื้อเสวตเตอร์แขนยาวผ้าบางไม่สมราคาเฉียดหมื่นของมันทำให้ฟันคมงับลงมาอย่างแรงจนเหมือนไม่มีอะไรกั้นเลย
“อ้ะ...คุณจงอิน”
“บอกให้เรียกว่าอะไรครับ”
“อะ...เจ้านายครับ อย่า...”
โอเซฮุนไม่รู้ว่าสมองเขาทำงานผิดปกติหรือเปล่า
ทั้งที่ปากก็พร่ำบอกห้ามอีกฝ่าย แต่ทำไมร่างกายกลับไม่ขยับ
แถมใบหน้ายังเอาแต่คอยหันเปิดทางให้ริมฝีปากของคุณจงอินเข้ามาฉกชิมความหอมหวานจากซอกคออยู่ตลอด
“อื้อ...”
“ขาวกว่าที่คิดไว้อีกนะ”
คุณจงอินร่นเสื้อเขาลงจนเห็นไปถึงไหปลาร้า
ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากระดุมสามเม็ดบนเสื้อถูกปลดออกไปตอนไหน
โอเซฮุนได้เพียงแค่ก้มหน้า ไม่กล้าขยับตัว ไม่กล้าขยับมือ แขนขาเหมือนชา
เป็นตะครัว หรือไม่ก็อัมพาต ร่างกายแข็งทื่ออยู่แบบนั้น
ยิ่งตอนที่คุณจงอินสอดมือเข้ามาภายใต้เสื้อจากทางด้านหลัง
ลูบไล้วนไปมาราวกับหาสมบัติบนเนื้อตัวเขา ปากหนาก็เอาแต่กดจูบลงที่ไหล่
ขบเม้มดูดดุนจนเขาแน่ใจว่ามันต้องเกิดรอยแดงในไม่ช้า
“อ้ะ...อย่าครับ”
โอเซฮุนขนลุกชูชันเมื่อมือหนาทั้งสองข้างลากมาถึงยอดอก
ปลายนิ้วสากสะกิดติ่งชูชันจนมันแข็งรับมือ เซฮุนรู้สึกว่าร่างกายกำลังทรยศเขา
มันไม่ฟังคำสั่งการจากสมองที่บอกว่าให้สงบลงเลย
กลับกันมันยิ่งทวีความร้อนในตัวออกมา
คุณจงอินก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
ห้องก็เงียบเสียจนได้ยินเสียงของตัวเองหอบหายใจถี่ โอเซฮุนไม่อยากจะเชื่อว่าเขากำลังจะปล่อยให้เจ้านายตัวเองทำลามกกับร่างกายโดยไม่ห้ามอะไรสักคำแบบนี้
“อื้อ เจ้านาย...”
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการเรียกว่าเจ้านายมันไปเพิ่มอารมณ์ดิบในตัวซีอีโอหนุ่ม
โอเซฮุนรู้สึกเสียววาบไปทั่วแผ่นหลังเมื่อเจ้าของตักแน่นหายใจรินรดใบหู ก่อนเสียงครางต่ำจะตามมา
ในทีแรกคนตัวขาวไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังดีดดิ้นไปมาจากความต้องการบางอย่างบนตัก
ตอนนั้นเขาถึงรู้ ว่าสะโพกของเขากำลังเล่นกับของสูงอยู่
“อา...เซฮุน”
“ผะ...ผมขอโทษ”
โอเซฮุนรู้สึกว่ามันตื่นตัวมากขึ้น อย่างน้อยก็มากกว่าเมื่อกี้
ก่อนที่มือหนาจะลูบไล้ไปตามตัวเขา คุณจงอินยกมือข้างซ้ายของเขาขึ้นมาอย่างอ่อนโยน
พรมจูบที่ปลายนิ้วทีละนิ้วแบบไม่มีตกหล่น
ก่อนปลายลิ้นร้อนจะตวัดเข้าที่นิ้วกลางพอเป็นสัญญาณให้โอเซฮุนเตรียมจิตใจ
ว่าเขากำลังจะให้ของขวัญที่มีค่ากับเจ้านาย...
“ถอดเสื้อสิเซฮุน”
โอเซฮุนถูกผลักให้ยืนขึ้น คนตัวบางดูงุนงงกับสิ่งที่ต้องทำ
จนถูกเจ้านายเร่งด้วยสายตาดุๆ
มือเรียวทั้งสองข้างจึงเลิกชายเสื้อขึ้นก่อนถอดมันออกและถือเอาไว้
มือหนาของคุณจงอินหยิบมันก่อนขว้างออกไปสักที่ที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ในระยะสายตา
“คุณจงอินครับ ผม...”
“กางเกง”
“ครับ?”
“ถอดกางเกงด้วยครับเซฮุน”
“แต่ผมไม่ได้ใส่..”
โอเซฮุนอยากจะหาแฟ้มหนาๆสักเล่มมาฟาดเจ้านายของเขาให้สลบไปเสียตอนนี้
สายตาเจ้าเล่ห์ราวกับหมาป่าที่จ้องจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆนั่นมันอะไรกัน
ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น แต่คุณจงอินไม่เคยทำใส่เขาเปิดเผยขนาดนี้มาก่อน
คนตัวขาวเลิ่กลั่กอยู่กับเชือกที่ผูกอยู่ที่ขอบกางเกง
สาละวนแก้มันพักใหญ่เพราะมือไม้สั่นไปหมด
จนคุณจงอินเปล่งเสี้ยงทุ้มราวกับคำประกาศิตออกมานั่นแหละ
เจ้าเชือกนั่นถึงได้คลายออกอย่างง่ายดายราวกับมีมนต์สะกด
“สุดท้ายก็ต้องถอด ไม่ได้ใส่ก็ถูกแล้ว”
“คนบ้า...”
ใช่ และต่อจากนั้นร่างกายเขาก็ไม่มีอะไรปกปิดอีกแล้ว
คุณจงอินยกยิ้มพอใจเมื่อใช้สายตาร้อนไล่สำรวจเรือนร่างเขาอย่างเปิดเผย
โอเซฮุนยกมือขึ้นมาปิดเป็นพัลวันเมื่อรู้ว่าเจ้านายกำลังมองอะไร
แต่ยังไม่ทันได้พูดเอ่ยห้ามอะไร ร่างของเขาก็ถูกดึงให้หันหน้าเข้าหาโต๊ะทำงานตัวใหญ่
เพราะความตกใจจนเบิกตากว้างทำให้ร่างกายไถลไปข้างหน้าเล็กน้อย
โอเซฮุนท้าวโต๊ะเอาไว้เป็นหลักก่อนหันกลับไปมองเจ้านายตัวเองอย่างเชื่องช้า
ดวงตาเบิกกว้างขึ้นไปอีกเมื่อรู้สึกว่ามือทั้งสองข้างของซีอีโอหนุ่มกำลังสาละวนอยู่กับสะโพกมนของเขา
“อื้อ...”
เสียงหวานครางเมื่อคุณจงอินแกล้งลากนิ้วสากผ่านร่องตรงกลาง
โอเซฮุนบิดตัวสั่นทั้งที่มันเป็นเพียงแค่สัมผัสบางเบา ไม่เคยมีใครได้เห็น
ไม่เคยมีใครได้สัมผัสมันมาก่อน โอเซฮุนคือคนบริสุทธิ์ที่แท้จริง
บริสุทธิ์จนเจ้านายของเขาแทบจะอดทนไม่ไหว
“จะ...เจ้านายครับ”
ร่างบางกัดริมฝีปากแน่นเมื่อรู้สึกตัวว่าความเย็นชื้นลากไล้ไปตามช่องทางด้านหลัง
มือทั้งสองข้างของคุณจงอินแหวกสะโพกเข้าออกอยู่แบบนั้น
เมื่อโอเซฮุนหันกลับไปมองจึงรู้ว่าคุณจงอินกำลังคุกเข่าและใช้ลิ้นร้อนเล่นกับร่างกายเขาอยู่
“อ้ะ...อื้อ อย่าครับเจ้านาย”
โอเซฮุนไม่รู้ว่าตัวเองร้องห้ามทำไม ในเมื่อมือทั้งสองข้างยังคงจิกโต๊ะเพื่อเอาไว้เป็นหลักยึดแน่น
แอ่นสะโพกท้าทายและรับสัมผัสเสียวซ่านจากอีกคน ร่างหนาลุกขึ้นยืนคว้าคนตัวขาวให้หันกลับมาก่อนประกบริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบา
ละเมียดละไมอยู่แบบนั้นจนโอเซฮุนต้องคว้าไหล่กว้างเป็นที่พึ่ง
ร่างกายถูกดันให้นั่งลงบนโต๊ะแบบไม่รู้ตัว
ลิ้นทั้งสองพันกันอยู่แบบนั้นจนเขาไม่รู้จะหาช่องทางไหนหายใจ
คุณจงอินกลังทำให้เขาปั่นป่วน ร้อนไปหมดทั้งตัว เส้นขนลุกชูชัน อ่า...ทำยังไงดี
เขาจะไม่ไหวแล้ว เหมือนจะละลายไปตรงนี้
“อื้อ...”
เสียงหวานร้องประท้วงเมื่อกลังจะหมดลมหายใจ เจ้านายของเขาผละออกไป
ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อยแล้วยื่นนิ้วเรียวมาที่หน้าเขา โอเซฮุนเม้มปากแน่น
งงอยู่สักพักว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอะไร จนคุณจงอินดันมันมาชิดที่ริมฝีปากของเขา
ริมฝีปากบางของเซฮุนอ้าออก รับนิ้วสากมาไว้ในปาก ก่อนลิ้นจะตวัดเล่นกับมันอัตโนมัติเพราะคุณจงอินไม่อยู่นิ่ง
ชักนิ้วตัวเองเข้าออกทั้งสองนิ้วจนมันชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขาเอง
โอเซฮุนนึกอยากจะร้องไห้ให้กับการกระทำน่าอายที่เขาไม่ยอมหยุด
บ้าไปแล้วหรือไงกันนะ เมื่อกลางวันยังใช้งานเขาจะเป็นจะตายแท้ๆ
แต่ตอนนี้กลับมานั่งอ่อนระทวยเพราะสัมผัสของเขา!
ผวบ...
“เซฮุนนา...”
เสียงทุ้มเรียกชื่อเขา โอเซฮุนเงยหน้ามองอีกคนที่เพิ่งดึงนิ้วออกไป
เขาไม่มีสติแม้จะเช็ดหยดน้ำลายที่ไหลเลอะออกมาจากมุมปากด้วยซ้ำ
“เกาะผมไว้นะครับ ถ้าเจ็บก็ครางออกมา”
“เจ็บ...เหรอครับ”
โอเซฮุนถามไม่ทันได้คำตอบ คิมจงอินก็แหวกขาเขาออกพร้อมแหวกช่องทางเขาจนโอเซฮุนรู้สึกแสบ
นิ้วกลางชุ่มน้ำลายถูกสอดเข้าไปด้านใน
ความอุ่นร้อนในนั้นทำเอาเจ้านายหนุ่มถึงกับร้องครางอย่างพอใจ
โอเซฮุนตอดรัดแม้กระทั่งแค่กับนิ้ว
คนตัวขาวนิ่วหน้าเมื่อเจ้านายของเขาชักนิ้วออกมาและดันเข้าไปอีกครั้ง เท่านั้นแหละมือเรียวทั้งสองข้างจึงคว้าไหล่กว้างเอาไว้มั่น
จิกเล็บลงไประบายความเจ็บ
เผลอดึงคุณจงอินเข้ามาไว้ใกล้ตัวแล้วซบใบหน้าร้อนลงไปกับไหล่นั้นทันที
“เจ็บใช่ไหม”
“อื้อ”
ไม่มีคำสุภาพอีกต่อไปเพราะโอเซฮุนไม่มีสติพอจะพรั่งพรูคำพูดสวยๆ ช่วงล่างด้านหลังของเขามันเจ็บและแสบมาก
โอเซฮุนได้แต่อ้าปากหอบหายใจเข้าเหมือนลุกสุนัขหิวกระหาย
ทุบไหล่คนผิวสีอย่างเจ็บปวดจนคุณจงอินต้องเชยคางเขาขึ้นไปพรมจูบตามใบหน้าและสิ้นสุดที่ริมฝีปาก
โอเซฮุนไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาตอนไหน
มันไหลออกมาเพียงเล็กน้อยเพื่อแสดงออกถึงความเจ็บปวดเมื่อคุณจงอินเริ่มสอดใส่นิ้วของตัวเองเข้ามาอีกนิ้ว
เขาไม่อยากห้าม แต่ก็ไม่อยากทำต่อ พอจะรู้ว่าอีกสักสิบนาทีจะเกิดอะไรขึ้น
ไม่วายส่วนนั้นของคุณจงอินคงเข้ามามุดอยู่ในตัวเขาแน่
แล้วมันก็....คงไม่ใช่เล็กๆเหมือนนิ้ว
“อ๊า...อ้ะ...”
เมื่อร่างกายเริ่มประสภาพ โอเซฮุนก็เริ่มสะโพกไม่ติดโต๊ะ
แอบเห็นคุณจงอินยิ้มพอใจก่อนจะอาศัยจังหวะเผลอสอดนิ้วเรียวเข้ามาอีกนิ้ว
โอเซฮุนร้องลั่นเพราะความเจ็บปวดที่ถูกกลั่นแกล้ง
แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางกระเส่า
ยิ่งเมื่อส่วนแข็งชูชันของเขาถูกอีกมือของเจ้านายคนเก่งเล่นงานด้วยการบีบเคล้นและรูดขึ้นลง
“อื้อ เจ้านาย เจ้านาย...”
โอเซฮุนพร่ำเพ้อเรียกชื่ออีกคนราวกับถูกต้องมนต์
ร่างกายของเขากำลังถูกรุกรานจากทั้งด้านหน้าและด้านหลัง
แขนทั้งสองข้างที่เกาะไหล่คุณจงอินอยู่เหมือนจะหมดแรงเอาเสียดื้อๆ
“ข้างในน่ะ มันบอกว่าชอบนิ้วผมมากเลยนะครับเซฮุน”
“ฮื้อ คุณจงอิน คุณมันคนบ้า!”
โอเซฮุนทุบไหล่กว้างไปหนึ่งทีเพื่อระงับความอาย
เขาพูดไม่ออกเลยเมื่อร่างกายเขาตอบสนองคุณจงอินแบบนั้นไปจริงๆ
หอบหายใจเหนื่อยเมื่อคุณจงอินละมือทั้งสองข้างออกไป
เขามองตามนิ้วไปจนถึงช่องทางด้านหลังของตัวเองก็พบว่ามันเกิดรอยแดงช้ำเป็นสีชมพูอ่อนจางๆแล้ว
“เซฮุน”
ร่างของเขาถูกดึงลงไปยืนบนพื้นอีกครั้ง
ถึงโอเซฮุนจะไม่มีแรงเพราะการไมได้ปลดปล่อยจากเมื่อครู่
แต่เจาก็ถูกคุณจงอินดึงเอาไว้ไม่ให้ล้ม
“ทำหน้าที่เลขาหน่อยสิครับคนเก่ง”
โอเซฮุนไม่เข้าใจในตอนแรก แต่แล้วก็หน้าร้อนเพราะอีกคนจับมือเขาไปกุมที่หัวเข็มขัด
ร่างหนานั่งลงกับเก้าอี้ซีอีโอตัวใหญ่ เซฮุนคุกเข่าลงเหมือนคนไม่มีสติ
มือเรียวลูบไล้เป้านูนเด่นของอีกคน
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าส่งสายตาหิวกระกายฉ่ำเยิ้มออกไปจนคิมจงอินทนไม่ไหวต้องเชยคางเขาไปป้อนจูบลึกวึ้ง
ร่างหนาผละออกไปก่อนปล่อยให้เขาเล่นกับของเล่นชิ้นสำคัญได้อย่างเต็มที่
มือบางปลดหัวเข็มขัดและดึงออกด้วยการช่วยเหลือของคนใส่ รูดซิปกางเกงลง
แหวกชั้นในเนื้อผ้าอย่างดีออกเพื่อเอาสิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นออกมา
คุณจงอินตรงนี้แข็งและพองตัวมากกว่าของเขาเสียอีก
โอเซฮุนชื่นชมมันอยู่สักพักก่อนจะเริ่มลงมือรูดขึ้นลงเหมือนเวลาที่เขาช่วยตัวเอง
เขาไม่รู้หรอกว่าต้องทำยังไง แต่เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยบอกว่ากินมันได้
เขาจึงครอบริมฝีปากลงไปตามคำสั่ง
“อ่า...เซฮุนนา ดีมาก”
เซฮุนช้อนตามองอีกคนทั้งที่ริมฝีปากยังคงรูดเข้าออกกับส่วนนั้นไม่หยุด
แก้มสองข้างยุบตัวลงจากการดูดเฟ้นแท่งร้อนของอีกฝ่าย
มันขยายขนาดสู้มือและปากเขาเรื่อยๆ
สะโพกหนาเริ่มไม่อยู่นิ่งเมื่อโอเซฮุนแอบหลุดปล่อยให้ฟันครูดไป
เขาแอบขอโทษคุณจงอินอยู่ในใจที่ทำให้เจ็บ เพราะเขาไม่เคย...
“อืม เซฮุน”
เสียงทุ้มครางต่ำ ลูบศรีษะเขาแบบนั้น เงยหน้าขึ้นสูดปากครางเมื่อเซฮุนรูดมือตั้งแต่โคนจรดปลายจนสุด
ก่อนคุณจงอินจะดันใบหน้าเขาออกมา
ริมฝีปากของโอเซฮุนยังคงมีน้ำลายเหนียวยืดติดไปจนถึงส่วนปลายของแท่งร้อน
“คุณในตอนนี้ดูยั่วเก่งกว่าที่ผมจินตนาการไว้เสียอีก”
“ผม...”
โอเซฮุนไม่มีคำแก้ตัว เขาผุดลุกขึ้นยืนเมื่อเจ้านายของตัวเองลุกขึ้น
พร้อมมองลงที่เสื้อตัวเองและยกแขนขึ้น โอเซฮุนเม้มปากสนิท
ก้าวพาร่างเปลือยเปล่าของตัวเองไปหยุดอยู่ที่หน้าคนตัวสูง
เลิกชายเสื้อขึ้นจนสุดปลายแขนแล้วหยิบมันออกมาโยนออกไปไมไกล กางเกงยีนส์ถูกดึงร่นลงไปด้วยมือบางของเขาอีกเช่นกัน
ไม่รู้ตัวเลยว่าทำแบบนี้ทำไม รู้แค่ว่าอยากทำ อยากเอาทุกอย่างออกไปจากตัวคุณจงอิน
และมันก็เป็นแบบที่เขาต้องการในที่สุด
คุณจงอินมองหน้าเขา
เราสองคนสบตากันก่อนจะพุ่งตัวเข้าประกบริมฝีปากราวกับถูกดึงดูดด้วยแม่เหล็ก
โอเซฮุนถูกดันให้นอนราบลงกับโต๊ะทำงานโดยสะโพกอยู่ปริ่มขอบซึ่งแน่นอนว่ามันทำให้สะโพกของเขายกนูนเด่นแบบไม่ตั้งใจ
คุณจงอินผละใบหน้าออกไปแล้ว พรมจูบทั่วร่างกายเขาจนเกิดรอยแดงทั่วไปหมด
ลิ้นร้อนลากวนติ่งชูชันกลางอกสองข้างสลับไปมาจนโอเซฮุนครางหวิว
แอ่นหลังรับสัมผัสจากคนด้านบน
“อื้อ...เจ้านาย...ผม...ไม่ไหว”
“ถ้าฉันทำ...นายจะเจ็บ”
“ผม...”
นานหลายวิที่โอเซฮุนสบตากับอีกคนที่อยู่ห่างเพียงแค่คืบ
หัวใจเต้นแรงไปหมดเมื่อจินตนาการภาพระหว่างที่คุณจงอินสอดใส่เข้ามาในตัวเขา
แต่ความปวดหนึบที่ช่วงล่างมันเยอะกว่าความกลัว
มันก้เลยทำให้เขาเผลอพูดออกไปแบบไม่คิด
“ใส่...เข้ามาเลยครับ”
โอเซฮุนพูดจบ แค่นั้นยังไม่สาสมกับความอายที่แล่นพรวดเข้ามาในสมอง
เพราะขาทั้งสองข้างของเขายังแหวกกว้างออกเพื่อให้อีกคนแทรกตัวเข้ามาตรงกลางอีก
คุณจงอินหัวเราะเบาๆ เล่นเอาเขาเขิน
แต่ร่างหนาก็ปลอบใจด้วยการจูบที่เปลือกตาก่อนหันไปสอดนิ้วเข้าออกช่องทางเขาอีกครั้งเพื่อให้มันขยายมากกว่าที่ควรจะเป็น
เซฮุนกัดริมฝีปากกลั้นเสียงครางเต็มที่แต่มันก็ไมได้ผล
ก่อนจะต้องกัดปากหนักขึ้นไปอีกเมื่อคุณจงอินกดส่วนปลายแท่งร้อนเข้ามา
ถึงมันเชื่องช้า แต่ในทุกๆเซนติเมตรที่มันเข้ามาในตัวเขา
ทำเอาสะโพกของโอเซฮุนร้าวไปหมด...
“อ้ะ...ผมเจ็บ”
“ผมบอกคุณแล้วโอเซฮุน”
“เจ้านายครับ อื้อ...เจ็บ”
“คุณรู้ใช่ไหมครับ ว่าคติผมคืออะไร”
“อื้อ...จะไม่หยุดจนกว่าจะประสบความสำเร็จ..ครับ”
“ครับ เพราะงั้นต่อจากนี้...ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร
ผมคงทนหยุดและปล่อยคุณไปไม่ได้แล้วโอเซฮุน”
ร่างหนาอาศัยจังหวะที่คนข้างใต้ตกใจดันแท่งร้อนเข้ามาจนสุด
โอเซฮุนร้องเสียงดังลั่นโดยไม่กลัวว่าจะมีใครได้ยินอีกต่อไป
นิ่วหน้าเพราะทนความเจ็บไม่ไหว เขาชอบเวลาเจ้านายดุ เพราะมันทำให้เขาเก่งขึ้น
แต่ในขณะเดียวกันเขาก็อยากให้เจ้านายอ่อนโยนกับเขา โอเซฮุนกำมือแน่น
ปรือตามองคุณจงอินที่โน้มตัวลงมาจูบปลอบเขาอยู่แบบนั้น
มือหนาเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้โดยเริ่มขยับสะโพกอย่างช้าๆ
แต่แค่นั้นก็ทำเอาเขาจุกจนพูดไม่ออก
เขาพอจะเข้าใจว่าคุณจงอินก็คงไม่ไหวไม่ต่างไปจากเขา
เพราะฉะนั้นโอเซฮุนจึงได้เพียงนอนร้องครางในลำคอเป็นลูกแมวเชื่องให้อีกฝ่ายสอดใส่เข้ามาลึกอีกและลึกอีก
กลีบปากหน้าช่วงชิงความหวานจากริมฝีปากรสมิ้นท์ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
โอเซฮุนตัวสั่นสะท้านเมื่อเจ้านายของเขาดึงมันออกไปจนสุดและดันกลับเข้ามาลึกที่สุดเช่นกัน
“อ้ะ...อื้อ เจ้านายครับ”
“หายเจ็บหรือยังคนเก่ง”
“ยัง...อ๊ะ...ครับ”
ร่างกายของเซฮุนสั่นไหวไปตามแรงกระแทก มันทั้งเจ็บ ทั้งเสียวซ่าน
ทั้งรู้สึกดี
ยิ่งอีกฝ่ายหยัดตัวขึ้นไปใช้มือทั้งสองข้างเล่นกับส่วนกลางลำตัวของเขาไปด้วยแล้ว
โอเซฮุนยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นลม
มือหนารูดขึ้นลงค้างอยู่แบบนั้นโดยเร่งจังหวะให้พอดีกับการสอดใส่ของตัวเอง
แต่โอเซฮุนกำลังจะไม่ไหว
“อื้อ...อ้ะ...เจ้านายครับ”
“อ่า..เซฮุน ทำไมถึงได้แน่นขนาดนี้”
“อื้อ...ผม...เสียว”
โอเซฮุนอยากจะบ้าที่พูดคำนั้นออกไป แต่เขาก็พูดความจริง
ร่างบางที่ถูกปรนเปรอทั้งทางด้านหน้าและด้านหลังเกร็งกระตุกสองสามครั้งก่อนปล่อยน้ำขุ่นสีขาวเลอะมือเจ้านายตัวเองออกมา
คุณจงอินหัวเราะเขาที่นอนนิ่งรับแรงกระแทกกระทั้น ร่างหนาเอื้อมตัวมาด้านหน้า
ยื่นนิ้วเรียวไปจ่อที่ปากบางอมชมพู โอเซฮุนอ้าปากรับมันไว้อย่างรู้งาน
ดูดเลียจนคราบน้ำสีขาวของตัวเองหายไปจากมือหนาเกือบหมด
“อ่า เซฮุน อีกนิดนะ”
เสี้ยงทุ้มต่ำคำราม คุณจงอินรอบเอวของเขาไว้ก่อนเร่งกายหยาบกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรงราวกับว่าจะไม่เก็บแรงไว้ทำงานอีกแล้ว
โอเซฮุนเบ้หน้าเพราะความเสียซ่านภายในที่ไม่หายไปเสียที
“อื้อ...อ้ะ...อ๊า” โอเซฮุนร้องครางเสียงดังเพราะความแรงที่ส่งมาจากคนด้านบน
ปรือตามองเห็นคุณจงอินเงบหน้าครางในลำคออย่างสุขสมก็อดเขินอายไม่ได้จนต้องหลับตาแน่นเหมือนเดิม
“เซฮุนนา”
“คุณจงอิน...”
น้ำอุ่นๆถูกฉีดเข้าช่องทางด้านหลังอย่างรุนแรงจนโอเซฮุนคิดว่ามันอาจจะไหลเลอะออกมาข้างนอกแน่
เขาพยุงตัวลุกขึ้นก่อนจะถูกเจ้านายคว้าเข้าไปจูบอีกครั้ง
เราสองคนผละออกมามองหน้ากันและเป็นโอเซฮุนที่หลบตายิ้มอย่างเขินอาย
ช่วงล่างของคุณจงอินถูกดึงออกไปแล้ว
พร้อมกับน้ำขุ่นสีขาวจำนวนมากที่ไหลย้อยลงมาจนเลอะโต๊ะทำงานตัวใหญ่
“จุดเทียนเลยค่ะคุณยุนอา เดี๋ยวดิฉันไปดูต้นทางให้”
“ค่ะน้องฮโย แล้วนี่คุณดงฮยอกไปเอามีดผ่าเค้กมาหรือยังคะ”
“กำลังไปเอาค่ะคุณยุนอา ตามมาเลยค่ะ เดินระวังเค้กหล่นนะคะ”
ยุนอากึ่งเดินกึ่งวิ่งตามน้องในแผนกบริหารขึ้นมาชั้นบนสุดของตึก
พวกเขาตัดสินใจกันว่าจะมาเซอร์ไพรส์วันเกิดให้กับท่านประธานรูปหล่อเสียหน่อยหลังจากไม่ได้เจอกันมาเดือนกว่า
น้องฮโยตื่นเต้นแทบตาย นานๆทีพวกเราจะอยู่บริษัทกันถึงดึกดื่นขนาดนี้
“มาแล้วครับๆ”
ดงฮยอกแผนกการเงินลูกน้องของยุนอาโผล่มาพร้อมกับพนักงานบริษัทอีกเกือบสิบคน
ทุกคนกะว่าจะแกล้งตัดไฟเพื่อเซอร์ไพร์สคุณคิมที่อยู่ในห้องตั้งแต่เช้ากับเลขาของเขา
แน่นอนว่าเรื่องนี้เด็กน้อยโอเซฮุนก็ไม่มีทางรู้ และเด็กนั่นคงตกใจพอๆกับคุณคิมแน่
“เปิดประตูเลยนะคะ”
น้องฮโยค่อยๆแง้มบานประตูออก
ก่อนที่พวกเราทุกคนจะต้องเบิกตากว้างกับเสียงที่เล็ดลอดออกมา
มือของสาวแผนกบัญชีอย่างยุนอาเกือยทำเค้กร่วง
ถ้าไม่ติดว่ามีใครไม่รู้มาช่วยถือเอาไว้ก่อน
“อื้อ...อ้ะ...เจ้านายครับ”
“อ่า..เซฮุน ทำไมถึงได้แน่นขนาดนี้”
“อื้อ...ผม...เสียว”
เสียงแหบพร่าของทั้งสองคนดังก้องวนอยู่ในหู
พนักงานทุกคนดูตกใจไม่น้อยรีบก้มหน้าก้มตาทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งที่แอบฟังกันจนหมดทุกเดซิเบลแล้ว
น้องฮโยรีบปิดประตูทันทีก่อนหันหน้ามาเผชิญทุกคนที่ยังยืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงนี้
“แหะ...ผิดแผนแล้วค่ะทุกคน ทำยังไงดี”
“คือ...พี่ตกใจมากเลย” ยุนอาพูด สูดหายใจเข้าลึกๆ
“ดูเหมือนว่าของขวัญของพวกเราจะเป็นหมันเสียแล้วค่ะ”
“นั่นสิครับ เซอร์ไพรส์คุณคิมเลื่อนไปก่อนแล้วกัน
ตอนนี้ดูเหมือนคุณคิมกำลังรับของขวัญชิ้นใหญ่อยู่เลยครับ”
“ผมขอโทษ...มันเลอะ”
โอเซฮุนลนลานลงมาจากเก้าอี้
แต่เพราะความเจ็บจากการทำรักเมื่อครู่เล่นเอาเขายืนไม่ไหวจนเกือบทรุด
ถ้าไม่ติดว่าคุณจงอินคว้าตัวเขาเอาไว้ เขาคงจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วแน่ๆ
“อย่ารีบสิ เดี๋ยวก็ช้ำหรอก”
คุณจงอินยิ้มพลางคว้าตัวเขาเข้าไปกอดแน่น ลูบศรีษะเพื่อปลอบประโลม
นั่นเป็นครั้งแรกที่โอเซฮุนกล้าปล่อยหัวใจตัวเองให้เต้นแรงโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ
“คุณจงอิน”
“ต่อจากนี้คุณเป็นเลขาที่พ่วงตำแหน่งใหม่แล้วนะครับ”
“ตำแหน่งอะไร...ครับ”
“ว่าที่คู่หมั้นของซีอีโอคิมแห่งเคกรุ้ป”
“อะ...อะไรนะครับ...”
โอเซฮุนเห็นว่ามันไม่สำควรเท่าไรที่จะยืนกอดกันทั้งที่เปลือยเปล่าแบบนี้
ร่างบางจึงผละออกแล้วหยิบเสื้อผ้าของคุณจงอินขึ้นมา
ก่อนจะรีบวิ่งไปใส่เสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกโยนออกไปไกล
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ใส่กางเกง ร่างของเขาก็ถูกดันให้ท้าวกับโซฟาเสียก่อน
ก้านนิ้วเรียวของคุณจงอินสอดเข้ามาอีกครั้ง
มันหมุนวนอยู่ในนั้นจนเขาเกือบหลุดเสียงน่าอายออกมา
และสักพักคุณจงอินก็ดึงมันออกไปพร้อมกวาดของเหลวสีขาวขุ่นออกมากับนิ้วด้วย
“เวลาที่ผมปล่อยข้างใน ต้องเอาออกนะครับ”
“อะ...อะไรนะครับ”
โอเซฮุนยันตัวลุกขึ้นมา แสบช่องทางด้านหลังไปหมด
แต่ก็พยายามพยุงตัวโดยมีอีกฝ่ายช่วยเพื่อใส่กางเกงผ้าของตัวเอง
“เพราะมันคงไม่จบแค่ครั้งนี้หรอกครับเซฮุน”
--
มีต่อแจ่ะ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=2
ฮื่ออออออออออออ เขินคุณคิมมมมมมมมมมมมมม ><
ตอบลบโอฮุนร้อนมากอ่ะ น่ารักแต่ร้อนนนนนน