MY BERLINEATTA

โอเซฮุนหลับตาลงเมื่อใบหน้าคมเคลื่อนลงมาประทับริมฝีปากเข้ากับเขา เร่าร้อน รุนแรง เผยความต้องการของคิมจงอินออกมาจนหมดเปลือก มือที่เคยกำผ้าปูที่นอนอยู่หลุดออกก่อนวางลงบนแผ่นหลังของจงอิน จิกแน่นระบายความต้องการที่ถูกปลุกขึ้นเพราะมือหนาลูบไล้ปทั่วร่างกายรวมถึงหว่างขาด้านใน


"ร่างกายนายโกหกไม่ได้หรอกนะ"


โอเซฮุนยกยิ้ม เลื่อนมือบางไล้ผ่านหน้าท้องอีกฝ่ายขึ้นมาพร้อมกับชายเสื้อที่ถูกดึงร่นมาด้วย จงอินชูแขนขึ้นให้อีกฝ่ายสะบัดเสื้อยืดตัวเองออกก่อนหนุ่มผิวแทนจะเบิกตากว้างเมื่อโอเซฮุนเป็นฝ่ายพลิกตัวเองจนขึ้นไปอยู่ด้านบน



"แล้วฉันบอกตอนไหนว่ากำลังโกหก"



คนตัวขาวกดสะโพกทับลงที่กลางลำตัว แน่นอนว่าคิมจงอินก็ตอบสนองเขาอย่างดีด้วยอะไรบางอย่างที่ดุนดันขึ้นมา เซฮุนยิ้มเยาะก่อนโน้มใบหน้าลงหาแผ่นอกแกร่ง ใช้ลิ้นร้อนตวัดรอบยอดของมันพร้อมมืออีกข้างที่ลูบไล้ไปทั่วเรียงเสียงครางทุ้มให้ดังขึ้น



"อา...ซ่อนไม้เด็ดไว้งั้นเหรอ"



คิมจงอินถามพลางลูบศรีษะทุยของเขา เซฮุนเคลื่อนตัวลงต่ำ บดเบียดหว่างกลางสะโพกและครูดมันกับสิ่งที่เเข็งขืนไปด้วยเรียกให้คิมจงอินต้องสวนสะโพกกลับขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ริมฝีปากบางกัดรังดุมกางเกงยีนส์ ดึงออกพร้อมหันมารูดซิปลงด้วยฟันคมอีกรอบ
โอเซฮุนใข้มือสองข้างแหวกมันออก กดจูบลงบนส่วนแข็งขืนที่พยายามขยายขนาดสู้มือของเขาอยู่ คิมจงอินลุกขึ้นมานั่งแล้ว แต่เจ้าตัวก็ไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำนอกจากปล่อยให้เขาทำตามใจชอบ เซฮุนจัดการร่นกางเกงยีนส์ตัวหนาออก แต่ดูเหมือนว่าการค้างไว้ที่ต้นขาแน่นจะทำให้จงอินรำคาญ เจ้าตัวจึงสลัดมันออกไปพร้อมชั้นในสีเข้ม
เซฮุนมองตามกางเกงตัวนั้นไปก่อนใบหน้าจะถูกจับให้หันไปรับรสจูบจากอีกคน คิมจงอินกวาดต้อนลิ้นของเขาด้วยลิ้นตัวเอง ก่อนดูดดึงริมฝีปากเขาอย่างหิวกระกายและถอยใบหน้าออกไปเล็กน้อย



"ฉันไม่ได้ซ่อน...แค่ไม่มีใครเคยเห็น"



โอเซฮุนทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนโน้มใบหน้าลงมาจัดการครอบริมฝีปากลงกับแกนกายที่ขนาดพอๆกับของเขา อย่างที่บอกว่าเราตัวสูงพอๆกัน อะไรหลายๆอย่างก็เท่าๆกันไปหมด อ้อ...เขาหมายถึงความยาวขาหรือไม่ก็แขนต่างหากล่ะ
มือขาวกอบกุมส่วนโคนเอาไว้มั่นเหมือนกับในยามที่เขาจับเกียร์ฮูราคันคันงาม บีบแรงๆหนึ่งครั้งก่อนรูดรั้งขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกับที่ริมฝีปากกำลังจัดการกับมันอยู่ คิมจงอินจับท้ายทอยของเข้า ลูบเส้นผมเขาด้วยปลายนิ้วร้อนพร้อมสวนสะโพกกลับขึ้นมาอย่างจงใจ



"อา...เซฮุน"



ร่างกายโอเซฮุนร้อนรุ่ม มือของจงอินอยู่ไม่สุข มันเคลื่อนไปเรื่อยจนถึงสะโพกของเขาที่โก่งไปอีกทาง บีบคลึงผ่านเนื้อกางเกงยีนส์ตัวหนาอย่างเมามันส์ ก่อนที่ร่างหนาจะฟาดสะโพกของเขาอย่างแรงจนเกิดเสียง เล่นเอาโอเซฮุนถึงกับหยุดริมฝีปากและช้อนตามองคนด้านบนทันที



"อย่ารุนแรงนักจะได้ไหม"



"หึ"


คิมจงอินหัวเราะในลำคอ ดันตัวเขาออกก่อนกระชากปลายเท้าเขาให้ลำตัวของโอเซฮุนแทรกเข้าไปหว่างกลางขาแกร่ง ร่างบางตวัดเรียวขาโอบล้อมรอบแผ่นหลังคิมจงอินทันทีด้วยสัญชาตญาณ แน่นอนว่าตอนนี้มือหนากำลังร่นกางเกงยีนส์เขาออกพร้อมกับดึงชั้นในสีเข้มลงไปด้วย เซฮุนเป็นฝ่ายจัดการต่อจากนั้น เราวุ่นวายอยู่กับการปลดเปลื้องพันธนาการจนเหลือเพียงกายหยาบ ก่อนมือหนาจะกระชากเขาเข้าหาพร้อมบดเบียดริมฝีปากและร่างกายเข้าชิดกันจนเหงื่อซึมเพราะความร้อนรุ่ม
เราแลกจูบกันอยู่ตรงนั้น บดเบียดแกนกายเข้าหากันโดยไม่ห่างแม้แต่วินาทีเดียว เซฮุนไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหน รู้สึกเพียงแค่ร่างกายเหมือนจะละลายเพราะความร้อนของตัวคิมจงอิน ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากเราเมื่อมันหลุดออกจากกัน มีเพียงแค่ร่างกายของเขาที่ถูกดันไปด้านหลังจนต้องเอื้อมไปท้าวฟูกเอาไว้ พร้อมกับนิ้วของคิมจงอินที่กดลงกับช่องทางแบบไม่บอกไม่กล่าว
เซฮุนเม้มริมฝปีากแน่น กลั้นเสียงร้องที่เกิดขึ้นกลังจากจงอินกดมันเข้าไปช้าๆ พูดไม่ออกเลยสักคำ แม้แต่จะร้องห้ามก็ทำไม่ได้เพราะมันจุกแน่นไปหมด จงอินเอื้อมอีกมือมาปรืนเปรอด้านหน้าให้เขา โอเซฮุนจึงต้องกลั้นเสียงครางมากขึ้นไปอีกเมื่อตอนนี้ร่างกายรับรู้ทั้งความเจ็บปวดและเสียวซ่าน
ร่างหนาชักมือออกไปก่อนกดนิ้วลงมาจนมิด เซฮุนเกร็งหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อเป็นลอนพอให้เห็นบางๆแน่น ยิ่งจงอินรูดรั้งมือกับส่วนหน้าของเขาไม่หยุดก็เล่นเอาเซฮุนมือไม้สั่น แถมด้านหลังก็ยังถูกจงอินชักมือเข้าออกไม่เลิก 
คิมจงอินมองหน้าเขาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนเซฮุนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่ออีกนิ้วตามเข้ามา จงอินกางนิ้วออกด้านในช่องทางร้อน ควงหมุนวนเพื่อขยายมันให้เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่ใหญ่กว่า


"อะ..อา...จงอิน-"


เสียงที่จะร้องห้ามหายไปอีกครั้งเมื่อจงอินสาวนิ้วออกมาจนมิดพร้อมยัดอีกนิ้วเข้าไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกเมื่อสะโพกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ มันทั้งเจ็บ ทั้งรู้สึกดีจนไม่อยากให้จงอินหยุด ร่างหนากดย้ำๆเข้ามาด้านในตัวเขาด้วยก้านนิ้วเรียวซ้ำๆ แน่นอนว่าโอเซฮุนได้แต่กัดริมฝีปากร้องอื้ออึงในลำคอเพราะอาการกระสันต์


"ไหวหรือเปล่า"


เสียงทุ้มเอ่ยถาม แน่นอนว่าโอเซฮุนไม่มีเสียงพอจะตอบออกไป แต่เรียวขาของเขาแหวกออกวกว้างเป็นคำตอบแทน คิมจงอินยิ้มบาง หยุดมือทั้งสองข้างก่อนจับตัวโอเซฮุนให้ขยับเข้ามากลางเตียงอีกเล็กน้อย ถึงแม้ว่าร่างกายบางจะนอนหันหัวผิดทิศผิดทาง แต่ตอนนี้คงไม่มีใครสนใจมากไปกว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
เซฮุนนิ้วหน้าเมื่อจงอินจ่อส่วนแข็งขืนเข้ากับช่องทางของตัวเอง แค่ดันมันเข้ามาเล็กน้อยจนมิดส่วนปลายเท่านั้นแต่เขาก็รู้สึกเจ็บจนต้องหายใจเข้าออกรุนแรง จงอินมองคนด้านล่างเล็กน้อยก่อนตัดสินใจโน้มตัวลงไปหา สอดประสานฝ่ามือของโอเซฮุนที่บีบกันแน่นเอาไว้เพื่อไม่ให้เล็บสีชมพูอ่อนของเจ้าตัวจิกลงมือตัวเอง


"อย่าทำแบบนั้น มือนายจะเจ็บ"


"ก็มันเจ็บ!"


โอเซฮุนร้องอย่างเหลืออด การที่คิมจงอินขยับตัวแม้แต่เซนติเมตรเดียวตอนนี้ก็ทำให้ร่างกายเขาร้าวได้แล้ว นับประสาอะไรกับการจะดันมันเข้ามาจนมิด 


"นิดเดียวนะ จิกมือฉันก็ได้ อย่าจิกตัวเองแบบนั้น"


เซฮุนตอบอะไรไม่ได้อีกเพราะจงอินไม่เว้นจังหวะให้เขา คนผิวแทนมองต่ำลงไปถึงส่วนล่างที่เชื่อมติดกัน ดันมันเข้ามาอีกจนปลายเท้าเรียวของเซฮุนจิกลงกับเตียง ก่อนดวงตาจะเบิกกว้างพร้อมริมฝีปากที่อ้าออกเพราะคิมจงอินดันมันเข้ามาจนมิด


"โอ้ย! จงอิน-"


"เดี๋ยว...เซฮุน อา อย่าเพิ่งขยับ มันแน่น"



เซฮุนหน้าร้อนผ่าวเมื่อจงอินกัดฟันจนสันกรามขึ้น รู้สึกได้เลยว่าช่องทางของเขาตอดรัดอีกคนมากขนาดไหน ร่างบางบีบมือลงกับอีกคนเมื่อร่างกายเริ่มรับได้กับสิ่งที่เข้ามาในตัว คิมจงอินเห็นแบบนั้นจึงถอดถอนสะโพกออกไปและดันเข้ามาใหม่จนกายบางขยับตามแรงกระแทก
เซฮุนเชิดหน้าขึ้น ไม่รู้เเล้วว่าอะไรเป็นอะไร หรือการถามหาสถานภาพตอนนี้ก็ไร้ความสำคัญ เขารู้สึกเกร็งช่องท้องไปหมด ยิ่งตอนที่คิมจงอินกระแทกเข้ามาอย่างรุนแรงจนมิดยิ่งพูดไม่ออก ได้แต่ร้องครางเรียกชื่ออีกคน


คิมจงอินเหยียบคันเร่งจนมิดแล้ว


"มันเจ็บ อะ ...นะ" 


เซฮุนพูดขึ้นมา ปล่อยมือออกจากอีกฝ่ายแล้วหันมาเกาะไหล่หนาเอาไว้แทน จงอินท้าวมือลงกับเตียงตั้งหน้าตั้งตากระแทกร่างกายเขาไม่หยุด แน่นอนว่าบนริมฝีปากหนามีรอยยิ้มประดับเอาไว้


และดูเหมือนว่าจงอินจะไม่มีทางเเตะเบรกเด็ดขาดถ้าหากไปไม่ถึงเส้นชัย


"แน่นมากจริงๆ"



"เบาๆหน่อย" เซฮุนจิกลงกับไหล่กว้าง ใบหน้าสั่นสะเทือนไปตามแรงที่สะโพก และดูเหมือนว่าจงอินจะไม่ฟังคำขอของเขาเลยแม้แต่นิด เพราะกายหนายังคงส่งเเรงเข้ามาไม่ยั้ง "บอกให้เบาๆ!"



"เบาไม่ไหวแล้ว"



"อะ...จงอิน"



โอเซฮุนหน้าขึ้นสี คิมจงอินเร่งความเร็วจนเสียงเนื้อกระแทกกันดังถี่ิยิบ รู้สึกร่างกายเกร็งไปหมด เกร็งเหมือนกับตอนที่เขาเหยียบคันเร่งจนมิด ดึงเบรกมือและหักพวงมาลัยดริฟต์เข้าโค้งสุดท้ายก่อนจบการแข่งขัน ความรู้สึกลุ้นที่ว่าจะสามารถพาฮูราคันไปจนถึงวินาทีสุดท้ายได้หรือไม่ มือที่กำไหล่คิมจงอินอยู่แน่นมากขึ้นเหมือนกับเวลาที่เขากำพวงมาลัยในสนามแข่ง โอเซฮุนจ้องตาคนด้านบนที่มองอยู่ แต่สุดท้ายเขาก็แพ้ เพราะร่างกายปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นใส่คิมจงอินไปจนได้ ราวกับเขาปล่อยให้ฮูราคันลูกรักเครื่องดับกลางทาง แน่นอนว่าคิมจงอินยังคงพาเอฟสิบสองของตัวเองไปได้ไกลกว่า พร้อมกับเหยียบเบรกจนสุดและปลดปล่อยควันขาวคลุ้งที่พาให้มัวเมาออกมาเต็มที่


พวกเราหอบเหนื่อยอยู่แบบนั้น จงอินแช่แกนกายของตัวเองค้างเอาไว้ โน้มใบหน้าลงมาฟัดริมฝีปากเขา เคลื่อนต่ำลงไปถึงแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลง ดูดดึงขบเม้มจนเกิดรอยแดงไปทั่ว มือหนาลูบไล้ร่างกายบางที่เหงื่อซึมเพราะการออกแรงเมื่อครู่ ไล้ลงไปถึงสะโพกมน บีบคลึงมันเล่นก่อนสวนสะโพกกระแทกเข้าไปซ้ำๆ พร้อมริมฝีปากหนาที่ครอบครองยอดอกของเขาจนมันชูชันขึ้นมา



"เดี๋ยวจงอิน"



"อีกรอบนะ"


โอเซฮุนห้ามไม่ทันแล้ว เพราะสิ่งที่อยู่ในตัวเขากำลังพองตัวออกอย่างช้าๆ คิมจงอินติดเครื่องยนต์เอฟสิบสองของตัวเองอีกแล้ว แน่นอนว่าเซฮุนคงไม่ยอมแพ้ เพราะเขาพาฮูราคันไปขนาบข้างเรียบร้อย และเราก็พร้อมที่จะแข่งขันในสนามรักกันอีกรอบ





ต่อ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=9

MUSIC VIDEO CUT SCENE

MUSIC VIDEO

CUT SCENE

"คุณจงอิน...ไม่...ไม่..."

โอเซฮุนหอบหายใจถี่เมื่ออีกฝ่ายปล่อยริมฝีปากบางที่เจ่อบวมให้เป็นอิสระ หนุ่มผิวแทนสติขาดผึงเมื่อคนใต้ร่างพูดออกมาจนความนุ่มของกลีปปากสัมผัสลงบนริมฝีปากเขาเพราะเจ้าตัวถดถอยมันออกมาเพียงไม่กี่เซนติเมตร

"ไม่อะไร"

"ผม..."

คิมจงอินมองอีกฝ่าย จ้องเข้าไปยังดวงตาใสบริสุทธิ์ ราวกับลูกแกะขนขาวที่รอให้เขาตัดเล็มขนหนาๆออกช้าๆด้วยนิ้วของเขาเอง เพื่อดูสิ่งที่ไม่เคยมีใครได้เห็นภายใต้ขนนั้น

คิมจงอินไล้มือหนาไปตามร่างกายสมส่วนของโอเซฮุน มือขาวของอีกคนตะปบเข้าที่ไหล่เขาทันทีพร้อมแรงบีบกดมันลงมา ริมฝีปากสั่นและแห้งเผือดจนโอเซฮุนต้องแลบลิ้นออกมาเลียเพิ่มความชุ่มชื้นให้ปากตัวเอง ร่างกายของลูกแกะน้อยสั่นสะท้ายเมื่อเขาลูบผ่านเนื้อผ้ากับมาที่ยอดอก มันแข็งชูชันสู้มือพร้อมกับเสียงร้องอื้ออึงในลำคออีกฝ่ายทำให้จงอินกระตุกรอยยิ้มมุมปาก

"พูดสิเซฮุน"

"..."

"พูดมันออกมา"

"อื้อ...."

โอเซฮุนจิกเท้าเกร็งเมื่อคิมจงอินโน้มตัวลงใช้ลิ้นร้อนแตะผ่านเนื้อผ้าสัมผัสกับยอดอก ร่างหนาตรึงแขนอีกคนไว้กับเตียงแน่นด้วยมือสองข้าง เมื่อมั่นใจว่าโอเซฮุนจะไม่กล้าหือจึงปล่อยออกมาก่อนละเลงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอีกคนอย่างเชื่องช้า

ร่างบางนอนหอบหายใจจนแผ่นอกกระเพื่ม ยิ่งเป็นตอนที่คิมจงอินแกล้งแตะนิ้วลงบนผิวเย็นๆโอเซฮุนก็ยิ่งสะดุ้ง ริมฝีปากหนาของคนด้านบนแตะลงบนผิวขาวๆอีกครั้ง คิมจงอินฝากรอยรักเอาไว้จนทั่ว เงยหน้ากลับขึ้นมามองผลงานตัวเองก่อนโน้มตัวลงไปลากลิ้นร้อนต่ำลงมาถึงสะดือ

"อื้อ....คุณ...ครับ"

กายบางบิดเร่า โอเซฮุนจับศรีษะของเขาเอาไว้มั่น ขยำเส้นผมสีเกือบดำสนิทเมื่อคิมจงอินจูบลงกับสะดือขาว ตวัดลิ้นเข้าไปเพื่อกลั่นแกล้งอีกฝ่าย มือหนาไล้ลงมาจากข้างลำตัว สอดเข้าใต้ร่างบาง โอบกุมสะโพกมนไว้จนเกือบหมด บีบเคล้นอย่างรุนแรงจนโอเซฮุนต้องส่งเสียงร้องประท้วง

คิมจงอินหยัดตัวลุกขึ้น พร้อมๆกับมือทั้งสองข้างที่ส่งมาปลดกระดุมกางเกงขาสั้นและรูดซิปของโอเซฮุนออก อวัยวะที่หลบซ่อนอยู่ด้านในพองโตคับชั้นใน และมันเป็นที่พอใจของคิมจงอินจนต้องยิ้มอีกครั้ง ร่างหนาสอดมือเข้าไปข้างใต้สะโพก โอเซฮุนเม้มริมฝีปากแน่น ส่งมือมาจับมือหนาเอาไว้ ช้อนสายตาฉ่ำเยิ้มมองคิมจงอินที่พร้อมจะปลิดชีพลูกแกะได้ทุกเมื่อ

"คุณ..จงอินครับ"

"อยากให้หยุด?"

เสียงลมพัดผ่านดังแทนคำตอบ คิมจงอินถอยมือออกมา คุกเข่าบนเตียงมองลูกแกะที่ตอนนี้เหลือเพียงเชิ้ตหมิ่นเหม่บนตัวและชั้นในตัวบางเท่านั้น โอเซฮุนเม้มริมฝีปากบางแน่น จ้องตาคนที่ยืนคุกเข่าค้ำอยู่อย่างขลาดอาย ร่างกายสั่นสะท้านเพราะความต้องการที่ศิลปินรุ่นพี่ในสังกัดเป็นคนปลุกมันขึ้นมา มือขาวยืดไปด้านหน้า หยัดตัวลุกขึ้นไม่กี่องศา แตะลงบนผิวสีแทนของอีกฝ่ายบริเวณแขน

"ไม่...ไม่ครับ"

สิ้นเสียงกระเส่า คิมจงอินโน้มตัวลง จับมืออีกฝ่ายให้แตะลงบนไหล่ตัวเอง สอดมือหนาเข้าไปใต้สะโพกอีกครั้งก่อนร่นชั้นในตัวบางจากขอบให้ลงไปเเช่อยู่ที่ข้อเท้า โอเซฮุนสะบัดมันเพียงเล็กน้อย ชั้นในตัวนั้นก็หลุดออกไปอยู่ที่พื้นไม้

ร่างหนาโถมตัวลงจดจ่อใบหน้าอยู่กลางลำตัวอีกฝ่ายที่ไม่มีอะไรปิดบังอีกต่อไป คิมจงอินยกยิ้ม ช้อนสายตาขึ้นมองโอเซฮุนที่จ้องเขาอยู่ก่อน กลีบปากหนาอ้ากว้างออก ครอบครองส่วนแข็งขืนของอีกฝ่ายอย่างไม่รีรอ แกล้งดูดดุนพร้อมตวัดลิ้นร้อนที่ส่วนปลายทำเอาร่างบางบิดกายสั่น มือบางจิกเล็บลงบนไหล่หนาจนขึ้นรอยแดง

คิมจงอินจับรูดตั้งแต่ส่วนปลายไปยังโคน ก่อนรูดจากโคนมาสู่ปลายอีกครั้ง ทำทุกอย่างด้วยความเชื่องช้าและนุ่มนวล เขาไมไ่ด้อยากถนอม กลับกันภาพที่อีกคนบิดเร่าๆยิ่งเร่งอารมณ์ในตัวเขาให้เพิ่มพูน แต่เขาทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกแกะค่อยๆทรมานและต้องการเขามากขึ้นทุกวินาที ทำเพื่อให้ลูกแกะตายใจภายใต้การกระทำที่อ่อนโยนของราชสีห์

"อื้อ...คุณ..."

โอเซฮุนสะดุ้ง เลิกจิกมือลงบนไหล่อีกคนเมื่อคิมจงอินถอนปากหนาออกไปจากร่างกายขาว ศิลปินหนุ่มวัยยี่สิบห้าขยับตัวขึ้นไปจนใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ในระดับเดียวกัน ฉกลิ้นตวัดที่ใบหูแดงเพราะความต้องการของอีกฝ่าย ก่อนกระซิบด้วยเสียงทุ้มแหบพร่า

"จัดการมันสิ"

นิ้วเรียวของคิมจงอินจ่อเข้าที่ริมฝีปากสีชมพู โอเซฮุนแลบลิ้นร้อนออกมาแตะมันก่อนเป็นฝ่ายดูดดึงจนมันผลุบหายเข้าไปในโพรงปากอุ่นร้อน ตวัดเลียจนชุ่มก่อนจะต้องเบิกตาเมื่อคิมจงอินสอดอีกสองนิ้วเข้าไปพร้อมๆกัน

"อื้อ..."

ร่างหนาหัวเราะเล็กน้อยที่ทำอีกฝ่ายสำลัก คิมจงอินเอ่ยชมด้วยเสียงแพรวพราวถึงความเก่งของเด็กไร้เดียงสา ถอยตัวลงมาอยู่ตรงกลางหว่างขาอีกฝ่าย ใช้มือซ้ายแยกขาทั้งสองข้างให้ออกห่างจากกันอีก ก่อนใช้นิ้วอีกข้างที่เด็กตัวขาวทำให้มันชุ่มจ่อเข้าที่ช่องทาง

นิ้วโป้งของคิมจงอินกดลงไป แต่เพียงเท่านั้นก็ทำเอาคนตัวบางร้องอื้ออึงไม่เป็นศัพท์ ร่างหนาใช้มืออีกข้างช่วยแหวกสะโพกออกก่อนจะสอดนิ้วกลางลงไปก่อน ความคับแน่นด้านในทำให้เขาอดจินตนาการไม่ได้ว่าถ้าหากส่วนนึงของเขาเข้าไปอยู่ในตัวโอเซฮุนมันจะรู้สึกดีมากแค่ไหนกัน

"คุณ...จงอิน อ้ะ"

คิมจงอินไม่รอให้อีกฝ่ายได้ร้องท้วงถึงความเจ็บปวด ร่างหนาชักนิ้วมือเข้าออกอย่างเนิบนาบ มืออีกข้างบีบคลึงสะโพกมนอย่างหลงใหลและอยากจับต้อง สายตาเหยี่ยวจดจ้องมองทะลุทุกสัดส่วนของร่างกายโอเซฮุนจนคนที่นอนอยู่ถึงกับหน้าร้อนจนต้องยกมือขึ้นไปปิด

"อย่าปิด"

เสียงทุ้มเอ่ยสั่ง โอเซฮุนเพียงแค่ลดมือลมาเปิดแค่ดวงตาฉ่ำเยิ้มเท่านั้น ได้ยินเสียงสูดครางหวานจากคนใต้ร่างแล้วคิมจงอินก็ยิ่งอยากแกล้งทรมานอีกฝ่าย

"หน้านายตอนนี้มันกระชากอารมณ์เป็นบ้า"

"อ้ะ...อา คุณจงอิน"

โอเซฮุนถูกดึงมือให้หลุดจากการปกปิดใบหน้า มือทั้งสองข้างจึงกลับไปจิกเกร็งลงกับผืนเตียงอีกครั้ง พร้อมกับฟันคมที่กัดจิกลงบนริมฝีปากตัวเองเพราะอีกคนสอดนิ้วเข้ามาอีกนิ้ว และอีกนิ้ว ชักเข้าออกจนเกิดเสียงน่าอับอาย

"รัดจังนะ" เสียงทุ้มเอ่ย วนควงนิ้วเพื่อขยายช่องทางด้านหลังเล่นเอาคนตัวบางร้องเสียงหลง "ครั้งแรกใช่ไหม"

"อ๊า...ผมเจ็บ..."

คิมจงอินถอนนิ้วออก ปล่อยให้เด็กตัวขาวนอนหอบหายใจถี่รัว ผงกหน้าขึ้นมามองเขาอย่างงุนงง ร่างหนาถอยตัวออกมายืนที่ปลายเตียง จ้องสายตากลับไปยังโอเซฮุนที่กัดริมฝีปากแน่น มือของเขาแตะลงที่กระดุมกางเกงค่อยๆปลดมันออกอย่างเชื่องช้า รูดซิปลงพร้อมดึงมันออกไปพร้อมชั้นใน กางเกงสีขาวของคิมจงอินถูกถอดออกไปแล้ว ร่างหนาก้าวขึ้นมาอยู่กลางลำตัวอีกคน เสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ถูกปลดกระดุมไปเพียงสองสามเม็ดเพราะความร้อน แต่ในวินาทีนี้คิมจงอินกลับไม่ใส่ใจที่จะถอดมัน เพราะอะไรๆตรงหน้าเขามันน่าสนใจมากกว่าหลายเท่า

"คุณ...จงอิน"

"อยากให้การร่วมงานครั้งแรกกับฉันน่าประทับใจใช่ไหม"

โอเซฮุนเม้มริมฝีปาก หยัดตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่กำลังจะหมดแรงอยู่รอมร่อ มองส่วนแข็งขืนของอีกฝ่ายที่ตั้งตรงอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ร่างบางที่แสนบริสุทธิ์ช้อนตามองอีกคนที่เชยคางเขาขึ้นไป

"โอกาสมาถึงแล้วโอเซฮุน"

ร่างบางมองมันอีกครั้ง มือของโอเซฮุนคว้าเข้าที่ส่วนโคน รูดรั้งมันมาถึงปลายก่อนใช้ปากของตัวเองครอบมันลงไปทีละน้อย เสียงสูดปากครางของคิมจงอินเรียกให้ต้องช้อนสายตาขึ้นมอง ก่อนมันจะเผลอสบเข้ากับคนด้านบนแบบไม่ทันตั้งตัว

โอเซฮุนกลืนกินมันเข้าไปทีละน้อย จนส่วนปลายของมันชนเข้ากับผนังด้านในโพรงปาก ลิ้นเล็กตวัดวนไปมาอย่างไร้เดียงสา ฟันเผลอครูดเข้ากับมันหลายหลายครั้งจนคิมจงอินต้องจับไหล่บางเอาไว้เพื่อระบายอารมณ์ โอเซฮุนถอดถอนปากออกมาก่อนครอบครองมันเข้าไปใหม่ ดูดดุนหยอกล้อมันราวกับของเล่นชิ้นโปรด ก่อนจะต้องตกใจเมื่อคิมจงอินดึงมันออกไปจากเขา

"เก่งไม่เบานะ"

คำชมที่มาพร้อมแววตาเจ้าเล่ห์ทำให้โอเซฮุนหน้าร้อน ร่างบางถอยตัวลงไปตามแรงดันจากคนที่คุกเข่าอยู่ คิมจงอินแยกขาเรียวออกจากกัน แทรกตัวเข้าไปตรงกลาง จ่อปลายแท่งร้อนเข้าที่ช่องทางกดดันมันทีละนิดจนร่างบางร้องโอดโอยและขอให้เขาเอาออก

ศิลปินหนุ่มมองนายเอกเอ็มวีของตัวเองด้วยสายตาหลงใหล โอเซฮุนบิดเร่าเพราะความเจ็บปวดตามที่เข้าตัวร้องออกมา แต่เขาไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไหร่นัก กลับกันร่างหนายังคงกดสะโพกลงไปทีละนิดๆจนเกือบมิด

"อ้ะ...อ้า คุณจงอิน ผมเจ็บครับ"

"ให้ฉันหยุดไหมโอเซฮุน"

"อื้อ..."

"แต่ขอโทษที ราชสีห์ที่เข้าถ้ำแกะ ก็คงต้องได้แกะกลับบ้านก่อน :)"

"อ้ะ...อ๊า คุณจงอิน เบาๆครับ"

ร่างหนาถอดถอนสะโพกออกมาจนเกือบหลุด ก่อนดันมันกลับเข้าไปอีกครั้งจนมิด โอเซฮุนสะดุ้งสุดตัวเพราะความจุก จิกเล็บลงกับมืออีกคนที่จับเอวคอดทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ แรงกระแทกกระทั้นที่เพิ่มขึ้นจากคิมจงอินส่งผลให้ศรีษะอีกคนคลอนไปมา ผมหน้าม้ายุ่งเหยิงลงมาปรกหน้าปรกตา เสื้อเชิ้ตาสีเข้มที่คาอยู่ยิ่งทำให้คนด้านล่างดูเซ็กซี่ขึ้นอีกเท่าตัว เรียกให้กลีปปากหนาลงไปฉกชิมความหวานจากริมฝีปากอิ่มและฝากรอยกุหลาบเหมือนกับในอ่างอาบน้ำเมื่อกลางวันให้ทั่วตัว

"อา...เซฮุน"

คิมจงอินจ้องตาอีกฝ่ายในขณะที่ส่งเสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อของอีกคน ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาตามโครงหน้าหวาน ช่องทางด้านในตอดรัดเขาแน่นขึ้นและแน่นขึ้นจนเกือบไปถึงฝั่งฝัน แต่แล้วน้ำอุ่นๆจากคนด้านล่างก็ฉีดเข้าที่เสื้อเชิ้ตของเขาจนเปรอะเปื้อน

โอเซฮุนนอนหอบเหนื่อย แต่ร่างกายก็ยังคงสั่นไปตามแรงกระแทกจากเขา ร่างหนาลุกขึ้นถอดแกนกายใหญ่ออกจากตัวอีกคน พลิกร่างกายโอเซฮุนให้คว่ำหน้าลงกับเตียง แขนขาวท้าวลงอัตโนมัติเพื่อกันไม่ให้หน้ากระแทก โอเซฮุนยืดตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะต้องร้องครางเมื่ออีกคนแหวกสะโพกเขาออกแล้วกดดันส่วนแข็งขืนเข้ามาจนสุด 

"อ้ะ...คุณจงอิน มัน...ลึก"

คิมจงอินยกยิ้มพอใจเมื่อโอเซฮุนจิกกำผ้าปูเตียงเเน่น เสียงร้องครางหวานดังสนั่นไปทั่วแข่งกับลมทะเลที่พัดผ่านอยู่ตลอด มือหนาคลึงลงกับสะโพกมนที่ส่ายไปมาล่อตาล่อใจราชสีห์อย่างเขา หยิกและฟาดมันฝากรองมือเอาไว้จนทั่ว

"อ้ะ..อา..คุณจงอิน ผม..ไม่ไหว"

โอเซฮุนสั่นไปตามแรงกระแทก มันทั้งหวาบหวาม ชวนเสียวซ่าน และรุนแรงไปพร้อมๆกัน คนตัวบางแนบใบหน้าลงกับผืนเตียง ปลดปล่อยน้ำสีขาวที่หลงเหลืออยู่ออกมาอีกรอบ ก่อนปล่อยให้อีกคนกระแทกกระทั้นร่างกายเขาตามใจชอบ คิมจงอินสูดปากครางก่อนเร่งจังหวะการกระแทกจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น 

"อา เซฮุน แน่นชะมัด"

"คุณจงอิน...อื้อ"

"อีกนิด..."

ก่อนร่างกายของคิมจงอินจะกระตุกเกร็งและปล่อยความเป็นตัวของเขาเข้าไปในช่องทางสีหวานของโอเซฮุนจนหมด...

มีต่อ

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=4

Touching on my KAIHUN

โอเซฮุนนิ่วหน้าเมื่อร่างถูกผลักจนแผ่นหลังชนกำแพง คิมจงอินใช้มือลากประตูคอนโดปิดลงลวกๆก่อนกลีบปากหนาจะพุ่งตรงเข้ามาเล่นงานเขา ร่างบางยกแขนขึ้นคล้องลำคอแกร่งเอาไว้ก่อนเปิดโพรงปากให้อีกคนเข้ามาลิ้มลองโดยไม่อิดออด ลิ้นร้อนของคิมจงอินเหมือนสว่าน เจาะเข้าทุกชั้นเซลล์ในโพรงปากของเขา มาพร้อมกับความร้อนแรงและทำให้โอเซฮุนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

ริมฝีปากของเราไม่ห่างกันแม้วินาที เพราะถ้าหากย่างก้าวไหนมันหลุดออกจากกัน เราจะพุ่งเข้าหากันอีกโดยไม่ต้องรีรอให้ใครเข้ามาก่อน กระดุมเสื้อนักศึกษาดูเกะกะขึ้นมาจนมือของเราพันกันไปหมด โอเซฮุนลากนิ้วไปตามกระดุมห้าหกเม็กบนเสื้อคิมจงอินและแกะมันอย่างเร่งรีบด้วยมืออันสั่นเทา ลมหายใจขาดช่วงเพราะดูเหมือนคิมจงอินจะไม่ยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระอีก

ตุ้บ

ทั้งสองร่างล้มตัวลงบนเตียงจากแรงผลักของคนเป็นพี่ จงอินสะบัดเสื้อออกโดยมีโอเซฮุนถลกมันไปข้างหลังให้ ผิดกับร่างบางที่ไม่รู้ว่าจงอินถอดเสื้อเปียกๆของเขาออกไปตั้งแต่ตอนไหน รู้อีกทีท่อนบนก็เปลือยเปล่าไร้อะไรปกปิดแล้ว

ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ลมหายใจของคิมจงอินถี่รัว กลีบปากหนาประกบเข้ามาบนริมฝีปากเขาอีกครั้ง ฉกชิงความหวานจนในปากเขาจืดชืด เสียงดูดดึงหยอกล้อดังก้องไปทั่วห้อง เล่นเอาใบหน้าของคนตัวขาวขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย คิมจงอินล็อคขาทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ด้วยเข่า โอเซฮุนขยับไปไหนไม่ได้เลยสักมิลเดียว และนั่นไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด เพราะความร้อนระอุในตัวเขามันค่อยๆเพิ่มขึ้นจากมือร้อนที่ลูบไล้ไม่ตามผิวกาย

มือหนาเลื่อนมือลงมาต่ำ บีบเคล้นสะโพกมนที่อยู่ภายในกางเกงด้วยความรุนแรง พร้อมลากใบหน้าคมลงถึงยอดอกสีหวาน โอเซฮุนกัดปากกลั้นเสียงครางทันทีที่ลิ้นร้อนแตะมันอย่างแผ่วเบา ลากจากอีกฝั่งไปยังอีกฝั่ง แผ่นอกบางแอ่นรับสัมผัสเย็นชื้นจากคนด้านบนแบบไม่รู้ตัว

คิมจงอินละเลงความเปียกชื้นไปทั่วร่างเขา เล่นเอาโอเซฮุนต้องจิกฝ่ามือกับผ้าปูที่นอนแน่น ร่างบางเอียงคอเมื่อลมหายใจร้อนๆของจงอินเป่ารถที่หู ก่อนซอกคอของเขาจะเจ็บแปลบจากเขี้ยวคมที่ฝังลงมาพร้อมดูดดึงจนเกิดเสียง

“อื้อ...นะ...นาย”

โอเซฮุนไม่มีแรงมากพอที่จะยกมือขึ้นมาห้าม ไม่สิ ต้องบอกว่าเขาก็ต้องการอีกคนเหมือนกัน ที่ผ่านมาปากดีแทบตายสุดท้ายก็แพ้ แค่อีกฝ่ายแตะนิ้วมือลงบนผิวกายก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่างแล้วแบบนี้จะให้เซฮุนไปสู้อะไร

“เรียกชื่อพี่สิ”

“ฮะ...อ้ะ”

โอเซฮุนแอ่นหน้าท้องเรียบขึ้นเมื่อคิมจงอินลากลิ้นร้อนไปถึงสะดือของเขา กดเม้มริมฝีปากอยู่รอบมันจนขึ้นรอยแดงทั่วไปหมด มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บ แต่เซฮุนก็ยังใช้มือทั้งสองข้างกดศรีษะอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้เงยหน้าขึ้นมา

มือสองข้างของคิมจงอินยังคงสาละวนอยู่กับสะโพกเขาไม่ห่าง โอเซฮุนบิดหน้าเหยเกเมื่อถูกรุกรานผ่านกางเกงนักศึกษา ร่างบางพยายามจะหดขาหนีหากแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะคิมจงอินแรงเยอะเป็นบ้า ก็การที่เอาปากมารูดซิปกางเกงของเขาลงช้าๆพร้อมช้อนตามองขึ้นมานั่นน่ะ

คู่นอนของเขากี่คนต่อกี่คนก็ไม่เคยทำแบบนี้เลยสักครั้ง!

มันเร่าร้อน และยั่วยวนจนโอเซฮุนอยากจะถอดกางเกงของคิมจงอินแล้วกระแทกตัวเองลงไปแรงๆเสียให้ได้ แต่มันก็ได้แค่คิด ในเมื่อเขาอยู่ในพันธนาการของคิมจงอินโดยสมบูรณ์แบบไปเสียแล้ว ร่างบางหยัดตัวลุกขึ้นนั่งในขณะที่อีกคนลึกขึ้นยืน และทำในสิ่งที่โอเซฮุนไม่คาดคิด คิมจงอินจับที่ปลายเท้าเขาทั้งสองข้างก่อนลากมันอย่างแรงจนตัวเขาถไลไปนั่งห้อยขาอยู่ปลายเตียง

กางเกงของเขาถูกอีกคนถลกลงไปจนซิปครูดขาเขาเป็นรอยแดง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญเมื่อโอเซฮุนสนใจร่างกายของคิมจงอินมากกว่าความเจ็บปวดของตัวเอง กล้ามหน้าท้องที่เขาเห็นวันนั้นที่สระว่ายน้ำ นั่นมันก็ระยะไกล เทียบอะไรไม่ได้กับวันนี้ วันที่เขาเห็นมันด้วยระยะห่างไม่ถึงสามสิบเซนติเมตร

มือขาวเอื้อมไปด้านหน้า เสียงในห้องเงียบกริบจนได้ยินเสียงลมหายใจของเขา โอเซฮุนแตะปลายนิ้วลงบนตัวอีกฝ่าย แอบช้อนตามองก็เห็นคิมจงอินยกยิ้มมุมปากอยู่ก่อนแล้ว ร่างหนาเดินเข้ามาใกล้เข้ามากขึ้นเรื่อยๆ แต่โอเซฮุนหยุดการกระทำของคิมจงอินไว้ด้วยปลายเท้าของตัวเอง ก่อนมือทั้งสองข้างจะลูบไล้กล้ามเนื้อท้องลงมาถึงท้องน้อยอีกคน ได้ยินเสียงคิมจงอินครางในลำคอ แต่นั่นยังไม่เพียงพอสำหรับคนชอบเอาชนะแบบโอเซฮุนหรอก

เซฮุนปลดซิปกางเกงอีกฝ่ายอย่างเชื่องช้า ช้อนตามองคิมจงอินไปด้วยในขณะที่มือก็สัมผัสความแข็งขืนด้านในพร้อมลูบไปมาอย่างแผ่วเบา เขาอยากแกล้งคิมจงอินให้เหมือนตายทั้งเป็น ต้องการคำขอโทษจากอีกคนที่ปากหนักเสียเหลือเกิน

“อยากให้ฉันทำอะไรล่ะ”

เสียงทุ้มหวานเอ่ย ยิ้มมุมปากกลับไปหาคนที่ยืนอยู่ คิมจงอินจังท้ายทอยของเขาเอาไว้ก่อนก้มลงมาช่วงชิงริมฝีปากเขาไปเป็นของตัวเองอย่างรุนแรง ดูดดึงและส่งลิ้นเข้ามาตวัดแกล้งเขาจนเซฮุนถึงกับต้องเบ้หน้าเพราะความเจ็บปวด แต่เขาไม่ยอมแน่ ในเมื่อตอนนี้มือของเขาก็วางอยู่บนส่วนสำคัญของคิมจงอิน เพราะงั้นโอเซฮุนจึงแกล้งอีกคนด้วยการบีบเคล้นมันแรงๆราวกับอยากให้มันแตกละเอียด

ลำตัวของคิมจงอินบดเบียดเข้ามาใกล้เขามากขึ้น ในขณะที่คนผิวสีก็ถอนริมฝีปากออกไปแล้ว

“อย่างนายน่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ”

เซฮุนยกยิ้มพอใจกับคำตอบที่ดูเหมือนยกยอเขาถึงแม้จะเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่อง เซฮุนดึงกางเกงอีกฝ่ายลงพร้อมชั้นในสีเข้มที่เริ่มเปียกแฉะเล็กน้อยจากน้ำหล่อลื่นที่อีกคนปล่อยออกมา ดูท่าว่าคิมจงอินคงจะมีอารมณ์อย่างว่ามากพอสมควรแล้วมันถึงได้แข็งขืนเสียเหลือเกิน

“เห็นหน้าฉันแล้วอยากมากขนาดนี้เลยหรือไงกัน”

พูดจบริมฝีปากสีหวานก็ครอบครองแท่งร้อนอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว โอเซฮุนตวัดลิ้นวนรอบส่วนปลายโดยมือทั้งสองข้างก็รูดไปมาอย่างชำนาญ ดูดกลืนมันลึกขึ้นเรื่อยๆ ลึกเสียจนถึงคอหอยของเขาแล้ว แต่มันก็ยังไม่ถึงโคนเสียที เพราะเป็นแบบนั้นก็เลยตัดสินใจถอดถอนริมฝีปากออกมาโดยไม่ลืมแอบปล่อยฟันคมให้ครูดลงกับผิวของมันไปด้วย

“อ่า...เก่งนี่”

เซฮุนทำมันซ้ำๆอยู่แบบนั้น เสียงน่าเกลียดดังขึ้นลั่นห้องที่ ณ ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากสิ่งของที่ผลุบเข้าออกอยู่ในปากของเขา และเสียงครางต่ำของคิมจงอินที่ดูท่าว่าจะพอใจกับสิ่งที่เขากำลังมอบให้จนไม่อยากจะหยุด เพราะสะโพกแกร่งน่ะเริ่มกระแทกกระทั้นสวนทางเขาเข้ามาเบาๆแล้ว

“อื้อ”

โอเซฮุนร้องเมื่อมันเข้ามาลึกเกินกว่าที่เขาจะรับไหว ร่างหนาหยุดการกระทำก่อนดึงส่วนกลางลำตัวออกมาจากโพรงปากอุ่นร้อน เซฮุนยกมือขึ้นมาเช็ดปากลวกๆก่อนจะถไลตัวลงนอนตามแรงผลักจากคิมจงอิน มันแรงมากจนตัวเขาครูดกับผืนเตียง แต่ไม่เข้าใจตัวเองที่ไม่รู้สึกเจ็บ กลับกันมันยิ่งทำให้ร่างกายเขาตอบรับและเพิ่มพูนอารมณ์มากขึ้นไปอีก

บ้าจริง

คิมจงอินกำลังจะทำให้เขาเป็นพวกซาดิสม์งั้นเหรอ

“ฉันเจ็บนะ-”

ยังพูดไม่ทันจบริมฝีปากก็ถูกครอบครองอีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่แบบนั้นจนโอเซฮุนคิดว่ามันจะช้ำถึงได้เบือนหน้าหนีอีกฝ่าย จงอินเห็นว่าเขาเริ่มเป็นฝ่ายอ่อนแอจึงยกยิ้มและผลุบตัวลงต่ำไปที่ชั้นในสีน้ำเงินของเขาแทน ลิ้นร้อนตวัดเลียช่องทางของเขาจากภายใน โอเซฮุนตัวสั่นสะท้ายแอ่นกายรับสัมผัสวาบหวิว คิมจงอินใช้งานอวัยวะในปากนั่นได้อย่างดีเยี่ยม มันตวัดอย่างรวดเร็วและรุนแรงจนเขาเกือบจะไม่ไหว ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายสอดนิ้วเย็นๆเข้ามาอย่างรวดเร็ว โอเซฮุนได้ยินเสียงปิดฝาอะไรสักอย่าง เมื่อหันไปดูก็พบว่าคิมจงอินชโลมเจลหล่อลื่นไว้ที่นิ้วก่อนโยนหลอดมันมาข้างๆตัวเขา

ให้ตาย! คนอะไรจะมือไวขนาดนี้

“อื้อ...”

คิมจงอินไม่ถามไถ่เขาเลยสักนิดว่าการที่เจ้าตัวชักนิ้วเข้าออกด้วยความเร็วระดับนั้นมันจะทำให้เขาเสียงสะท้านไปถึงขนาดไหน ใบหน้าโอเซฮุนบูดเบี้ยวไม่เป็นคน ร่างกายของเขาก็ตอบรับก้านนิ้วอีกฝ่ายอย่างดีด้วยการตอดรัดและลำตัวก็ดีดดิ้นไปมา ยิ่งคิมจงอินสอดใส่นิ้วเข้ามาอีกก็ทำเอาเขาไปไม่เป็น จังหวะของผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนกับคนอื่นๆที่โอเซฮุนเคยผ่านมา ยิ่งแฟนเก่าคนล่าสุดของเขายิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่มีการเบิกทางหรืออะไรทั้งสิ้น เจ้าตัวเพียงแค่สอดใส่เข้ามา กระแทกอยู่ไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยใส่ถุงยางทั้งที่โอเซฮุนยังไม่รู้สึกลึกซึ้งหรือผูกพันกับเซ็กซ์ห่วยๆพวกนั้นเลยสักนิด

“อ้ะ...อา..ตรงนั้น”

เสียงหวานเอ่ยครางแผ่วเบาเมื่อคิมจงอินงอนิ้วก่อนกระแทกเข้าที่เดิมซ้ำๆ ร่างบางแอ่นจนสะโพกไม่ติดเตียง ส่วนแข็งขืนที่อยู่ในกางเกงในคับพองแน่นจนเหมือนจะระเบิดออกมา และดูเหมือนว่าคิมจงอินจะเห็นมัน เจ้าตัวถึงได้ลูบไล้ส่วนนั้นของเขาเล่นผ่านเนื้อผ้าบาง

“อ้ะ...เร็ว เร็วอีก”

โอเซฮุนหลับตาแน่น มือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนจนมันยับยู่ยี่ ร่างกายสะดุ้งอีกครั้งเมื่อคมจงอินสอดนิ้วเข้ามาอีกนิ้ว ร่างหนากางมันออกในตัวเขาก่อนหมุนควงอย่างแรงจนเซฮุนร้องเสียงหลง นี่มัน...อะไรกัน

“อะ...ไม่...ไหวแล้ว”

ดวงตาเรียวปรือขึ้นมาเหมือนคนหมดแรงทั้งที่ยังไม่ทันได้ปลดปล่อยเลยด้วยซ้ำ คิมจงอินดึงนิ้วออกไปพลางดึงชั้นในของเขาออกไปและโยนมันไปราวกับเป็นของที่เกะกะสิ้นดี ร่างหนาคลานขึ้นมาคร่อมทับตัวเขาเอาไว้ก่อนบรรจงมอบจูบหวานให้อีกครั้ง พร้อมๆกับมือหนาที่แหกขาของเขาออกกว้าง

“เก่งแต่ปาก”

“อ้ะ...ว่าไงนะ!”

“นายน่ะ เก่งแต่ปาก”

โอเซฮุนคิ้วกระตุกเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบาที่ข้างหูของเขา คำพูดสองแง่สองง่ามเล่นเอาเขาถึงกับฉุนกึก หมายความว่ายังไงที่โอเซฮุนเก่งแต่ปาก คนอย่างเขาทำทุกอย่างได้และมันเพอร์เฟ็กต์สิ้นดี คิดได้ดังนั้นมือบางจึงผลักอกอีกฝ่ายออกไปก่อนจะขึ้นนั่งลงบดเบียดช่องทางของตัวเองลงบนแกนกายอีกฝ่าย

“กล้ามากนะที่หาว่าฉันเก่งแต่ปาก!”

“งั้นก็ทำให้ดูหน่อย ถ้าคิดว่าตัวเองเก่งทุกอย่างน่ะ”

คิมจงอินยังคงเจ้าเล่ห์จนเขาตามไม่ทันเสมอ โอเซฮุนยกยิ้ม คลานเข้าไปหาอีกฝ่ายมากขึ้น หมุนตัวเพื่อหันสะโพกไปทางอีกฝ่ายก่อนแหวกสะโพกขาวของตัวเองออกช้าๆ นิ้วเรียวถูกดูดดึงด้วยปากของเจ้าของ ก่อนที่เซฮุนจะส่งมันเข้าไปที่ช่องทางด้านหลังด้วยตัวเอง ผินใบหน้าไปทางอีกคนที่กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มพอใจ ใช่ มันบ้าบิ่นสิ้นดีที่โอเซฮุนคิดจะยั่วอีกคนด้วยการช่วยตัวเองให้คิมจงอินดู แต่ก็ดูเหมือนมันจะได้ผลล่ะนะ

“อ้ะ...อา คิมจงอิน”

เสียงหวานครางเรียกชื่ออีกฝ่าย เร่งนิ้วของตัวเองให้เร็วขึ้นจนได้ยินเสียงเฉอะแฉะ ก่อนในหัวจะคิดแกล้งอีกคนด้วยการโน้มใบหน้าลงไปครอบครองแกนกายคิมจงอินเอาไว้ ดูดกลืนมันเข้าออกราวกับเป็นขนมที่เขาแสนจะโปรดปราน ส่งเสียงร้องอื้ออึงจากลำคอเพราะช่องทางด้านหลังถูกคิมจงอินสอดก้านนิ้วเรียวเข้ามาเพิ่มอีกคน และมือของเขาก็ถูกดึงออกมาและโยนทิ้งไป เพราะคนผิวสีที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่นั่นเป็นฝ่ายจัดการเขาเองกับมือ

“อื้อ...”

โอเซฮุนท้าวแขนสองข้างลงกับเตียง คิมจงอินฟาดมือลงกับสะโพกเขาหนึ่งครั้งก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นจนแท่งร้อนหลุดออกจากปากเขาจนเกิดเสียง โอเซฮุนรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังคุกเข่าอยู่ข้างหลัง ดวงตาปรือ แผงอกกระเพื่อมขึ้นลงเพราะอัตราการหายใจที่เพิ่มขึ้น คิมจงอินจับสะโพกเขาก่อนแหวกมันช้าๆ พร้อมกับถูไถส่วนปลายของตัวเองเล่นเพื่อแกล้งเขา โอเซฮุนกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะเป็นฝ่ายกดสะโพกรับความคับแน่นนั่นด้วยตัวเอง และเขาก็ต้องตกใจเมื่อคิมจงอินสวนทางกับเขา จนช่องทางด้านในอึดอัดแทบบ้าเมื่อมันเข้ามาหมด

ก็นะ...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของโอเซฮุนเสียหน่อยจะมันจะเจ็บปางตาย อย่างมากก็แค่จุกเท่านั้นเอง

“อา...”

คิมจงอินครางเสียงต่ำและค้างร่างกายเอาไว้ จับสะโพกขาวมั่นก่อนดึงสะโพกนั่นออกและดึงมันกลับมาพร้อมสะโพกแกร่งที่กระแทกกระทั้นสวนเข้าไปอย่างรุนแรง โอเซฮุนเบ้หน้าเมื่อส่วนนั้นเข้ามาลึกจนน่าจะถึงอวัยวะภายในแล้ว ร่างบางสั่นสะท้าน แขนที่เคยท้าวกับเตียงอยู่ไดทรุดลงไปจนใบหน้าถูไถกับเตียงที่เต็มไปด้วยกลิ่นสะอาดสะอ้านของจงอิน

“อ้ะ...อา...”

ให้ตาย เขาไม่เคยผ่านบทรักที่ร้อนแรงและน่าจดจำเท่านี้มาก่อน คิมจงอินหลอกในเขาทรมาน ก่อนเชือดเฉือนด้วยสัมผัสที่เล่นเอาเกือบตาย ดูท่าว่าเรื่องที่ยัยผู้หญิงชมรมแม่บ้านนั่นพูดจะเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ยิ่งเมื่อเขาได้สัมผัสด้วยตัวเองมากขนาดนี้ก็อดพูดไมได้เลยว่ามันยิ่งกว่าดีเสียอีก

โอเซฮุนสะท้านอีกครั้งเมื่อมือหนาเอื้อมผ่านสะโพกเขาอ้อมมาด้านหน้า คว้าเอาส่วนนั้นของเขาไปไว้ในครอบครองก่อนรูดมันเล่นและบีบเคล้นอย่างแรง คนตัวขาวร้องเสียงหลงเมื่อตัวเองถูกรุกรานจากทั้งด้านหน้าและด้านหลังจากคนๆเดียว บวกกับที่คิมจงอินใช้นิ้วให้เมื่อกี้ เล่นเอากายบางสั่นกระตุกและปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาอย่างรวดเร็ว

“อ้ะ...อ๊า จง...จงอิน”

โอเซฮุนพร่ำร้องไม่เป็นภาษา ปล่อยตัวเองหมดแรงแต่ยังต้องค้างสะโพกเอาไว้เพาะดูท่าว่าคิมจงอินจะอึดและทน เขากัดปากแน่นเมื่อความเสียวซ่านกลับมาอีกครั้งจากการปลุกเร้าด้วยมือของคิมจงอิน

“สรุปอย่างได้คำขอโทษ...หรืออยากได้ฉัน”

“คำขอโทษ อื้อ!”

“งั้นฉันจะถือว่าเรื่องคืนนี้ทั้งคืน เป็นคำขอโทษของฉันแล้วกัน”

“นายจะบ้าหรือไง!”

“ดูท่าร่างกายนายจะชอบมันไม่ใช่หรือไงกัน”

“อ้ะ...จงอิน เบาๆหน่อยสิ”

“อา...เซฮุน”

คนผิวสีเร่งจังหวะ มือหนาจับสะโพกของเขามั่นแล้วตั้งใจกระแทกกระทั้นเข้ามาเต็มที่ โอเซฮุนหลับตาและเชิดหน้าคราง คิมจงอินเด็ดเป็นบ้า เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมคยองซูถึงเตือนนักหนา เพราะคิมจงอินไม่ใช่แค่อันตราย แต่ผู้ชายคนนี้คือนักฆ่าที่หลบหนีตำรวจได้อย่างแนบเนียน ทั้งลึกลักและน่าค้นหา แถมยังร้อนแรงและควรค่าแก่การถวายตัว

ก่อนที่โอเซฮุนจะได้รู้ตัว หมาป่าก็ตกบ่วงพรางของราชสีห์และถูกฉีกเป็นชิ้นๆไปเสียแล้ว...

ร่างหนาเอ่ยเรียกชื่อเขาข้างหู คว้าเอาใบหน้าโอเซฮุนเข้าไปประกบจูบจากทางด้านหลัง ก่อนน้ำอุ่นร้อนจะฉีดเข้ามาภายในจนโอเซฮุนต้องร้องอื้ออึงเพราะอยากจะทักท้วงอีกฝ่ายที่ไม่ยอมใส่ถุงยางเสียก่อน คิมจงอินถอนริมฝีปากออกไป พร้อมกับส่วนล่างที่เคยเชื่อมติดกันจนเหมือนเป็นคนๆเดียว

คนตัวบางหมุนตัวกลับมา เจ็บช่องทางด้านหลังเป็นบ้าแต่ร่างกายกลับเรียกร้องมันมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ โอเซฮุนพุ่งตัวเข้าหาคนที่บ้ายตัวเองไปนั่งพิงปลายเตียง นั่งทับลงบนหน้าท้องแกร่ง ส่งริมฝีปากตัวเองไปให้อีกคนรุกล้ำอีกครั้งและอีกครั้ง เราผละออกมามองหน้ากันก่อนที่จะถูกสายตาคมดูดดึงเข้าหาและเชื่อมต่อกันด้วยริมฝีปากอีกครั้ง

“เซฮุนนา...” เสียงทุ้มเอ่ย พร้อมมือหนาที่สะกิดยอดอกของเขาไปมาเล่นเอาร่างบางต้องหลับตาและคว้าไหล่อีกคนไว้มั่น “...ขึ้นให้พี่หน่อยสิครับ”

อ่า...คิมจงอินไม่ธรรมดาจริงๆด้วยสินะ J

มีต่อจ้า http://writer.dek-d.com/jeuleis/story/viewlongc.php?id=1425620&chapter=3

os #myceokaihun nc

“ให้ของขวัญผมสิครับ คุณเลขา”

“เจ้านาย...”

เสียงหวานเผลอพึมพำคำที่เอาไว้ใช้เรียกคุณจงอินในความคิดออกมา อีกฝ่ายดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างอบอุ่น แต่ไม่ใช่กับโอเซฮุน เมื่อเขากำลังรู้สึกแปลก รู้สึกว่ามีอะไรกำลังพองโตและดึงดันร่างกายของเขา

“คุณจงอินครับ...”

และเขาก็เพิ่งรู้ตัว ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อรู้ว่ามันคืออะไร และก็เพิ่งจะเข้าใจความหมายของคำว่าของขวัญที่คุณจงอินหมายถึง

“เรียกผมว่าเจ้านายอีกสิ”

“แต่ว่ามัน...”

“นะคุณเลขา”

“จะ...เจ้านาย”

โอเซฮุนก้มหน้างุด รู้สึกแปลกอีกแล้ว แต่ก็ต้องร้องอื้ออึงก่อนจะได้โวยวายอะไรเมื่อกลีบปากหนาฉกเข้ามาที่ลาดไหล่ เสื้อเสวตเตอร์แขนยาวผ้าบางไม่สมราคาเฉียดหมื่นของมันทำให้ฟันคมงับลงมาอย่างแรงจนเหมือนไม่มีอะไรกั้นเลย

“อ้ะ...คุณจงอิน”

“บอกให้เรียกว่าอะไรครับ”

“อะ...เจ้านายครับ อย่า...”

โอเซฮุนไม่รู้ว่าสมองเขาทำงานผิดปกติหรือเปล่า ทั้งที่ปากก็พร่ำบอกห้ามอีกฝ่าย แต่ทำไมร่างกายกลับไม่ขยับ แถมใบหน้ายังเอาแต่คอยหันเปิดทางให้ริมฝีปากของคุณจงอินเข้ามาฉกชิมความหอมหวานจากซอกคออยู่ตลอด

“อื้อ...”

“ขาวกว่าที่คิดไว้อีกนะ”

คุณจงอินร่นเสื้อเขาลงจนเห็นไปถึงไหปลาร้า ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากระดุมสามเม็ดบนเสื้อถูกปลดออกไปตอนไหน โอเซฮุนได้เพียงแค่ก้มหน้า ไม่กล้าขยับตัว ไม่กล้าขยับมือ แขนขาเหมือนชา เป็นตะครัว หรือไม่ก็อัมพาต ร่างกายแข็งทื่ออยู่แบบนั้น ยิ่งตอนที่คุณจงอินสอดมือเข้ามาภายใต้เสื้อจากทางด้านหลัง ลูบไล้วนไปมาราวกับหาสมบัติบนเนื้อตัวเขา ปากหนาก็เอาแต่กดจูบลงที่ไหล่ ขบเม้มดูดดุนจนเขาแน่ใจว่ามันต้องเกิดรอยแดงในไม่ช้า

“อ้ะ...อย่าครับ”

โอเซฮุนขนลุกชูชันเมื่อมือหนาทั้งสองข้างลากมาถึงยอดอก ปลายนิ้วสากสะกิดติ่งชูชันจนมันแข็งรับมือ เซฮุนรู้สึกว่าร่างกายกำลังทรยศเขา มันไม่ฟังคำสั่งการจากสมองที่บอกว่าให้สงบลงเลย กลับกันมันยิ่งทวีความร้อนในตัวออกมา

คุณจงอินก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ห้องก็เงียบเสียจนได้ยินเสียงของตัวเองหอบหายใจถี่ โอเซฮุนไม่อยากจะเชื่อว่าเขากำลังจะปล่อยให้เจ้านายตัวเองทำลามกกับร่างกายโดยไม่ห้ามอะไรสักคำแบบนี้

“อื้อ เจ้านาย...”

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการเรียกว่าเจ้านายมันไปเพิ่มอารมณ์ดิบในตัวซีอีโอหนุ่ม โอเซฮุนรู้สึกเสียววาบไปทั่วแผ่นหลังเมื่อเจ้าของตักแน่นหายใจรินรดใบหู ก่อนเสียงครางต่ำจะตามมา ในทีแรกคนตัวขาวไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังดีดดิ้นไปมาจากความต้องการบางอย่างบนตัก ตอนนั้นเขาถึงรู้ ว่าสะโพกของเขากำลังเล่นกับของสูงอยู่

“อา...เซฮุน”

“ผะ...ผมขอโทษ”

โอเซฮุนรู้สึกว่ามันตื่นตัวมากขึ้น อย่างน้อยก็มากกว่าเมื่อกี้ ก่อนที่มือหนาจะลูบไล้ไปตามตัวเขา คุณจงอินยกมือข้างซ้ายของเขาขึ้นมาอย่างอ่อนโยน พรมจูบที่ปลายนิ้วทีละนิ้วแบบไม่มีตกหล่น ก่อนปลายลิ้นร้อนจะตวัดเข้าที่นิ้วกลางพอเป็นสัญญาณให้โอเซฮุนเตรียมจิตใจ

ว่าเขากำลังจะให้ของขวัญที่มีค่ากับเจ้านาย...

“ถอดเสื้อสิเซฮุน”

โอเซฮุนถูกผลักให้ยืนขึ้น คนตัวบางดูงุนงงกับสิ่งที่ต้องทำ จนถูกเจ้านายเร่งด้วยสายตาดุๆ มือเรียวทั้งสองข้างจึงเลิกชายเสื้อขึ้นก่อนถอดมันออกและถือเอาไว้ มือหนาของคุณจงอินหยิบมันก่อนขว้างออกไปสักที่ที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ในระยะสายตา

“คุณจงอินครับ ผม...”

“กางเกง”

“ครับ?”

“ถอดกางเกงด้วยครับเซฮุน”

“แต่ผมไม่ได้ใส่..”

โอเซฮุนอยากจะหาแฟ้มหนาๆสักเล่มมาฟาดเจ้านายของเขาให้สลบไปเสียตอนนี้ สายตาเจ้าเล่ห์ราวกับหมาป่าที่จ้องจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆนั่นมันอะไรกัน ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น แต่คุณจงอินไม่เคยทำใส่เขาเปิดเผยขนาดนี้มาก่อน คนตัวขาวเลิ่กลั่กอยู่กับเชือกที่ผูกอยู่ที่ขอบกางเกง สาละวนแก้มันพักใหญ่เพราะมือไม้สั่นไปหมด จนคุณจงอินเปล่งเสี้ยงทุ้มราวกับคำประกาศิตออกมานั่นแหละ เจ้าเชือกนั่นถึงได้คลายออกอย่างง่ายดายราวกับมีมนต์สะกด

“สุดท้ายก็ต้องถอด ไม่ได้ใส่ก็ถูกแล้ว”

“คนบ้า...”

ใช่ และต่อจากนั้นร่างกายเขาก็ไม่มีอะไรปกปิดอีกแล้ว คุณจงอินยกยิ้มพอใจเมื่อใช้สายตาร้อนไล่สำรวจเรือนร่างเขาอย่างเปิดเผย โอเซฮุนยกมือขึ้นมาปิดเป็นพัลวันเมื่อรู้ว่าเจ้านายกำลังมองอะไร แต่ยังไม่ทันได้พูดเอ่ยห้ามอะไร ร่างของเขาก็ถูกดึงให้หันหน้าเข้าหาโต๊ะทำงานตัวใหญ่

เพราะความตกใจจนเบิกตากว้างทำให้ร่างกายไถลไปข้างหน้าเล็กน้อย โอเซฮุนท้าวโต๊ะเอาไว้เป็นหลักก่อนหันกลับไปมองเจ้านายตัวเองอย่างเชื่องช้า ดวงตาเบิกกว้างขึ้นไปอีกเมื่อรู้สึกว่ามือทั้งสองข้างของซีอีโอหนุ่มกำลังสาละวนอยู่กับสะโพกมนของเขา

“อื้อ...”

เสียงหวานครางเมื่อคุณจงอินแกล้งลากนิ้วสากผ่านร่องตรงกลาง โอเซฮุนบิดตัวสั่นทั้งที่มันเป็นเพียงแค่สัมผัสบางเบา ไม่เคยมีใครได้เห็น ไม่เคยมีใครได้สัมผัสมันมาก่อน โอเซฮุนคือคนบริสุทธิ์ที่แท้จริง บริสุทธิ์จนเจ้านายของเขาแทบจะอดทนไม่ไหว

“จะ...เจ้านายครับ”

ร่างบางกัดริมฝีปากแน่นเมื่อรู้สึกตัวว่าความเย็นชื้นลากไล้ไปตามช่องทางด้านหลัง มือทั้งสองข้างของคุณจงอินแหวกสะโพกเข้าออกอยู่แบบนั้น เมื่อโอเซฮุนหันกลับไปมองจึงรู้ว่าคุณจงอินกำลังคุกเข่าและใช้ลิ้นร้อนเล่นกับร่างกายเขาอยู่

“อ้ะ...อื้อ อย่าครับเจ้านาย”

โอเซฮุนไม่รู้ว่าตัวเองร้องห้ามทำไม ในเมื่อมือทั้งสองข้างยังคงจิกโต๊ะเพื่อเอาไว้เป็นหลักยึดแน่น แอ่นสะโพกท้าทายและรับสัมผัสเสียวซ่านจากอีกคน ร่างหนาลุกขึ้นยืนคว้าคนตัวขาวให้หันกลับมาก่อนประกบริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบา ละเมียดละไมอยู่แบบนั้นจนโอเซฮุนต้องคว้าไหล่กว้างเป็นที่พึ่ง ร่างกายถูกดันให้นั่งลงบนโต๊ะแบบไม่รู้ตัว ลิ้นทั้งสองพันกันอยู่แบบนั้นจนเขาไม่รู้จะหาช่องทางไหนหายใจ คุณจงอินกลังทำให้เขาปั่นป่วน ร้อนไปหมดทั้งตัว เส้นขนลุกชูชัน อ่า...ทำยังไงดี เขาจะไม่ไหวแล้ว เหมือนจะละลายไปตรงนี้

“อื้อ...”

เสียงหวานร้องประท้วงเมื่อกลังจะหมดลมหายใจ เจ้านายของเขาผละออกไป ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อยแล้วยื่นนิ้วเรียวมาที่หน้าเขา โอเซฮุนเม้มปากแน่น งงอยู่สักพักว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอะไร จนคุณจงอินดันมันมาชิดที่ริมฝีปากของเขา

ริมฝีปากบางของเซฮุนอ้าออก รับนิ้วสากมาไว้ในปาก ก่อนลิ้นจะตวัดเล่นกับมันอัตโนมัติเพราะคุณจงอินไม่อยู่นิ่ง ชักนิ้วตัวเองเข้าออกทั้งสองนิ้วจนมันชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขาเอง โอเซฮุนนึกอยากจะร้องไห้ให้กับการกระทำน่าอายที่เขาไม่ยอมหยุด บ้าไปแล้วหรือไงกันนะ เมื่อกลางวันยังใช้งานเขาจะเป็นจะตายแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมานั่งอ่อนระทวยเพราะสัมผัสของเขา!

ผวบ...

“เซฮุนนา...”

เสียงทุ้มเรียกชื่อเขา โอเซฮุนเงยหน้ามองอีกคนที่เพิ่งดึงนิ้วออกไป เขาไม่มีสติแม้จะเช็ดหยดน้ำลายที่ไหลเลอะออกมาจากมุมปากด้วยซ้ำ

“เกาะผมไว้นะครับ ถ้าเจ็บก็ครางออกมา”

“เจ็บ...เหรอครับ”

โอเซฮุนถามไม่ทันได้คำตอบ คิมจงอินก็แหวกขาเขาออกพร้อมแหวกช่องทางเขาจนโอเซฮุนรู้สึกแสบ นิ้วกลางชุ่มน้ำลายถูกสอดเข้าไปด้านใน ความอุ่นร้อนในนั้นทำเอาเจ้านายหนุ่มถึงกับร้องครางอย่างพอใจ โอเซฮุนตอดรัดแม้กระทั่งแค่กับนิ้ว คนตัวขาวนิ่วหน้าเมื่อเจ้านายของเขาชักนิ้วออกมาและดันเข้าไปอีกครั้ง เท่านั้นแหละมือเรียวทั้งสองข้างจึงคว้าไหล่กว้างเอาไว้มั่น จิกเล็บลงไประบายความเจ็บ เผลอดึงคุณจงอินเข้ามาไว้ใกล้ตัวแล้วซบใบหน้าร้อนลงไปกับไหล่นั้นทันที

“เจ็บใช่ไหม”

“อื้อ”

ไม่มีคำสุภาพอีกต่อไปเพราะโอเซฮุนไม่มีสติพอจะพรั่งพรูคำพูดสวยๆ  ช่วงล่างด้านหลังของเขามันเจ็บและแสบมาก โอเซฮุนได้แต่อ้าปากหอบหายใจเข้าเหมือนลุกสุนัขหิวกระหาย ทุบไหล่คนผิวสีอย่างเจ็บปวดจนคุณจงอินต้องเชยคางเขาขึ้นไปพรมจูบตามใบหน้าและสิ้นสุดที่ริมฝีปาก

โอเซฮุนไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาตอนไหน มันไหลออกมาเพียงเล็กน้อยเพื่อแสดงออกถึงความเจ็บปวดเมื่อคุณจงอินเริ่มสอดใส่นิ้วของตัวเองเข้ามาอีกนิ้ว เขาไม่อยากห้าม แต่ก็ไม่อยากทำต่อ พอจะรู้ว่าอีกสักสิบนาทีจะเกิดอะไรขึ้น ไม่วายส่วนนั้นของคุณจงอินคงเข้ามามุดอยู่ในตัวเขาแน่ แล้วมันก็....คงไม่ใช่เล็กๆเหมือนนิ้ว

“อ๊า...อ้ะ...”

เมื่อร่างกายเริ่มประสภาพ โอเซฮุนก็เริ่มสะโพกไม่ติดโต๊ะ แอบเห็นคุณจงอินยิ้มพอใจก่อนจะอาศัยจังหวะเผลอสอดนิ้วเรียวเข้ามาอีกนิ้ว โอเซฮุนร้องลั่นเพราะความเจ็บปวดที่ถูกกลั่นแกล้ง แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางกระเส่า ยิ่งเมื่อส่วนแข็งชูชันของเขาถูกอีกมือของเจ้านายคนเก่งเล่นงานด้วยการบีบเคล้นและรูดขึ้นลง

“อื้อ เจ้านาย เจ้านาย...”

โอเซฮุนพร่ำเพ้อเรียกชื่ออีกคนราวกับถูกต้องมนต์ ร่างกายของเขากำลังถูกรุกรานจากทั้งด้านหน้าและด้านหลัง แขนทั้งสองข้างที่เกาะไหล่คุณจงอินอยู่เหมือนจะหมดแรงเอาเสียดื้อๆ

“ข้างในน่ะ มันบอกว่าชอบนิ้วผมมากเลยนะครับเซฮุน”

“ฮื้อ คุณจงอิน คุณมันคนบ้า!”

โอเซฮุนทุบไหล่กว้างไปหนึ่งทีเพื่อระงับความอาย เขาพูดไม่ออกเลยเมื่อร่างกายเขาตอบสนองคุณจงอินแบบนั้นไปจริงๆ หอบหายใจเหนื่อยเมื่อคุณจงอินละมือทั้งสองข้างออกไป เขามองตามนิ้วไปจนถึงช่องทางด้านหลังของตัวเองก็พบว่ามันเกิดรอยแดงช้ำเป็นสีชมพูอ่อนจางๆแล้ว

“เซฮุน”

ร่างของเขาถูกดึงลงไปยืนบนพื้นอีกครั้ง ถึงโอเซฮุนจะไม่มีแรงเพราะการไมได้ปลดปล่อยจากเมื่อครู่ แต่เจาก็ถูกคุณจงอินดึงเอาไว้ไม่ให้ล้ม

“ทำหน้าที่เลขาหน่อยสิครับคนเก่ง”

โอเซฮุนไม่เข้าใจในตอนแรก แต่แล้วก็หน้าร้อนเพราะอีกคนจับมือเขาไปกุมที่หัวเข็มขัด ร่างหนานั่งลงกับเก้าอี้ซีอีโอตัวใหญ่ เซฮุนคุกเข่าลงเหมือนคนไม่มีสติ มือเรียวลูบไล้เป้านูนเด่นของอีกคน ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าส่งสายตาหิวกระกายฉ่ำเยิ้มออกไปจนคิมจงอินทนไม่ไหวต้องเชยคางเขาไปป้อนจูบลึกวึ้ง ร่างหนาผละออกไปก่อนปล่อยให้เขาเล่นกับของเล่นชิ้นสำคัญได้อย่างเต็มที่

มือบางปลดหัวเข็มขัดและดึงออกด้วยการช่วยเหลือของคนใส่ รูดซิปกางเกงลง แหวกชั้นในเนื้อผ้าอย่างดีออกเพื่อเอาสิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นออกมา คุณจงอินตรงนี้แข็งและพองตัวมากกว่าของเขาเสียอีก โอเซฮุนชื่นชมมันอยู่สักพักก่อนจะเริ่มลงมือรูดขึ้นลงเหมือนเวลาที่เขาช่วยตัวเอง เขาไม่รู้หรอกว่าต้องทำยังไง แต่เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยบอกว่ากินมันได้ เขาจึงครอบริมฝีปากลงไปตามคำสั่ง

“อ่า...เซฮุนนา ดีมาก”

เซฮุนช้อนตามองอีกคนทั้งที่ริมฝีปากยังคงรูดเข้าออกกับส่วนนั้นไม่หยุด แก้มสองข้างยุบตัวลงจากการดูดเฟ้นแท่งร้อนของอีกฝ่าย มันขยายขนาดสู้มือและปากเขาเรื่อยๆ สะโพกหนาเริ่มไม่อยู่นิ่งเมื่อโอเซฮุนแอบหลุดปล่อยให้ฟันครูดไป เขาแอบขอโทษคุณจงอินอยู่ในใจที่ทำให้เจ็บ เพราะเขาไม่เคย...

“อืม เซฮุน”

เสียงทุ้มครางต่ำ ลูบศรีษะเขาแบบนั้น เงยหน้าขึ้นสูดปากครางเมื่อเซฮุนรูดมือตั้งแต่โคนจรดปลายจนสุด ก่อนคุณจงอินจะดันใบหน้าเขาออกมา ริมฝีปากของโอเซฮุนยังคงมีน้ำลายเหนียวยืดติดไปจนถึงส่วนปลายของแท่งร้อน

“คุณในตอนนี้ดูยั่วเก่งกว่าที่ผมจินตนาการไว้เสียอีก”

“ผม...”

โอเซฮุนไม่มีคำแก้ตัว เขาผุดลุกขึ้นยืนเมื่อเจ้านายของตัวเองลุกขึ้น พร้อมมองลงที่เสื้อตัวเองและยกแขนขึ้น โอเซฮุนเม้มปากสนิท ก้าวพาร่างเปลือยเปล่าของตัวเองไปหยุดอยู่ที่หน้าคนตัวสูง เลิกชายเสื้อขึ้นจนสุดปลายแขนแล้วหยิบมันออกมาโยนออกไปไมไกล กางเกงยีนส์ถูกดึงร่นลงไปด้วยมือบางของเขาอีกเช่นกัน ไม่รู้ตัวเลยว่าทำแบบนี้ทำไม รู้แค่ว่าอยากทำ อยากเอาทุกอย่างออกไปจากตัวคุณจงอิน และมันก็เป็นแบบที่เขาต้องการในที่สุด

คุณจงอินมองหน้าเขา เราสองคนสบตากันก่อนจะพุ่งตัวเข้าประกบริมฝีปากราวกับถูกดึงดูดด้วยแม่เหล็ก โอเซฮุนถูกดันให้นอนราบลงกับโต๊ะทำงานโดยสะโพกอยู่ปริ่มขอบซึ่งแน่นอนว่ามันทำให้สะโพกของเขายกนูนเด่นแบบไม่ตั้งใจ คุณจงอินผละใบหน้าออกไปแล้ว พรมจูบทั่วร่างกายเขาจนเกิดรอยแดงทั่วไปหมด ลิ้นร้อนลากวนติ่งชูชันกลางอกสองข้างสลับไปมาจนโอเซฮุนครางหวิว แอ่นหลังรับสัมผัสจากคนด้านบน

“อื้อ...เจ้านาย...ผม...ไม่ไหว”

“ถ้าฉันทำ...นายจะเจ็บ”

“ผม...”

นานหลายวิที่โอเซฮุนสบตากับอีกคนที่อยู่ห่างเพียงแค่คืบ หัวใจเต้นแรงไปหมดเมื่อจินตนาการภาพระหว่างที่คุณจงอินสอดใส่เข้ามาในตัวเขา แต่ความปวดหนึบที่ช่วงล่างมันเยอะกว่าความกลัว มันก้เลยทำให้เขาเผลอพูดออกไปแบบไม่คิด

“ใส่...เข้ามาเลยครับ”

โอเซฮุนพูดจบ แค่นั้นยังไม่สาสมกับความอายที่แล่นพรวดเข้ามาในสมอง เพราะขาทั้งสองข้างของเขายังแหวกกว้างออกเพื่อให้อีกคนแทรกตัวเข้ามาตรงกลางอีก คุณจงอินหัวเราะเบาๆ เล่นเอาเขาเขิน แต่ร่างหนาก็ปลอบใจด้วยการจูบที่เปลือกตาก่อนหันไปสอดนิ้วเข้าออกช่องทางเขาอีกครั้งเพื่อให้มันขยายมากกว่าที่ควรจะเป็น เซฮุนกัดริมฝีปากกลั้นเสียงครางเต็มที่แต่มันก็ไมได้ผล ก่อนจะต้องกัดปากหนักขึ้นไปอีกเมื่อคุณจงอินกดส่วนปลายแท่งร้อนเข้ามา ถึงมันเชื่องช้า แต่ในทุกๆเซนติเมตรที่มันเข้ามาในตัวเขา ทำเอาสะโพกของโอเซฮุนร้าวไปหมด...

“อ้ะ...ผมเจ็บ”

“ผมบอกคุณแล้วโอเซฮุน”

“เจ้านายครับ อื้อ...เจ็บ”

“คุณรู้ใช่ไหมครับ ว่าคติผมคืออะไร”

“อื้อ...จะไม่หยุดจนกว่าจะประสบความสำเร็จ..ครับ”

“ครับ เพราะงั้นต่อจากนี้...ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ผมคงทนหยุดและปล่อยคุณไปไม่ได้แล้วโอเซฮุน”

ร่างหนาอาศัยจังหวะที่คนข้างใต้ตกใจดันแท่งร้อนเข้ามาจนสุด โอเซฮุนร้องเสียงดังลั่นโดยไม่กลัวว่าจะมีใครได้ยินอีกต่อไป นิ่วหน้าเพราะทนความเจ็บไม่ไหว เขาชอบเวลาเจ้านายดุ เพราะมันทำให้เขาเก่งขึ้น แต่ในขณะเดียวกันเขาก็อยากให้เจ้านายอ่อนโยนกับเขา โอเซฮุนกำมือแน่น ปรือตามองคุณจงอินที่โน้มตัวลงมาจูบปลอบเขาอยู่แบบนั้น มือหนาเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้โดยเริ่มขยับสะโพกอย่างช้าๆ แต่แค่นั้นก็ทำเอาเขาจุกจนพูดไม่ออก

เขาพอจะเข้าใจว่าคุณจงอินก็คงไม่ไหวไม่ต่างไปจากเขา เพราะฉะนั้นโอเซฮุนจึงได้เพียงนอนร้องครางในลำคอเป็นลูกแมวเชื่องให้อีกฝ่ายสอดใส่เข้ามาลึกอีกและลึกอีก

กลีบปากหน้าช่วงชิงความหวานจากริมฝีปากรสมิ้นท์ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ โอเซฮุนตัวสั่นสะท้านเมื่อเจ้านายของเขาดึงมันออกไปจนสุดและดันกลับเข้ามาลึกที่สุดเช่นกัน

“อ้ะ...อื้อ เจ้านายครับ”

“หายเจ็บหรือยังคนเก่ง”

“ยัง...อ๊ะ...ครับ”

ร่างกายของเซฮุนสั่นไหวไปตามแรงกระแทก มันทั้งเจ็บ ทั้งเสียวซ่าน ทั้งรู้สึกดี ยิ่งอีกฝ่ายหยัดตัวขึ้นไปใช้มือทั้งสองข้างเล่นกับส่วนกลางลำตัวของเขาไปด้วยแล้ว โอเซฮุนยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นลม มือหนารูดขึ้นลงค้างอยู่แบบนั้นโดยเร่งจังหวะให้พอดีกับการสอดใส่ของตัวเอง แต่โอเซฮุนกำลังจะไม่ไหว

“อื้อ...อ้ะ...เจ้านายครับ”

“อ่า..เซฮุน ทำไมถึงได้แน่นขนาดนี้”

“อื้อ...ผม...เสียว”

โอเซฮุนอยากจะบ้าที่พูดคำนั้นออกไป แต่เขาก็พูดความจริง ร่างบางที่ถูกปรนเปรอทั้งทางด้านหน้าและด้านหลังเกร็งกระตุกสองสามครั้งก่อนปล่อยน้ำขุ่นสีขาวเลอะมือเจ้านายตัวเองออกมา คุณจงอินหัวเราะเขาที่นอนนิ่งรับแรงกระแทกกระทั้น ร่างหนาเอื้อมตัวมาด้านหน้า ยื่นนิ้วเรียวไปจ่อที่ปากบางอมชมพู โอเซฮุนอ้าปากรับมันไว้อย่างรู้งาน ดูดเลียจนคราบน้ำสีขาวของตัวเองหายไปจากมือหนาเกือบหมด

“อ่า เซฮุน อีกนิดนะ”

เสี้ยงทุ้มต่ำคำราม คุณจงอินรอบเอวของเขาไว้ก่อนเร่งกายหยาบกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรงราวกับว่าจะไม่เก็บแรงไว้ทำงานอีกแล้ว โอเซฮุนเบ้หน้าเพราะความเสียซ่านภายในที่ไม่หายไปเสียที

“อื้อ...อ้ะ...อ๊า” โอเซฮุนร้องครางเสียงดังเพราะความแรงที่ส่งมาจากคนด้านบน ปรือตามองเห็นคุณจงอินเงบหน้าครางในลำคออย่างสุขสมก็อดเขินอายไม่ได้จนต้องหลับตาแน่นเหมือนเดิม

“เซฮุนนา”

“คุณจงอิน...”

น้ำอุ่นๆถูกฉีดเข้าช่องทางด้านหลังอย่างรุนแรงจนโอเซฮุนคิดว่ามันอาจจะไหลเลอะออกมาข้างนอกแน่ เขาพยุงตัวลุกขึ้นก่อนจะถูกเจ้านายคว้าเข้าไปจูบอีกครั้ง เราสองคนผละออกมามองหน้ากันและเป็นโอเซฮุนที่หลบตายิ้มอย่างเขินอาย ช่วงล่างของคุณจงอินถูกดึงออกไปแล้ว พร้อมกับน้ำขุ่นสีขาวจำนวนมากที่ไหลย้อยลงมาจนเลอะโต๊ะทำงานตัวใหญ่

“จุดเทียนเลยค่ะคุณยุนอา เดี๋ยวดิฉันไปดูต้นทางให้”

“ค่ะน้องฮโย แล้วนี่คุณดงฮยอกไปเอามีดผ่าเค้กมาหรือยังคะ”

“กำลังไปเอาค่ะคุณยุนอา ตามมาเลยค่ะ เดินระวังเค้กหล่นนะคะ”

ยุนอากึ่งเดินกึ่งวิ่งตามน้องในแผนกบริหารขึ้นมาชั้นบนสุดของตึก พวกเขาตัดสินใจกันว่าจะมาเซอร์ไพรส์วันเกิดให้กับท่านประธานรูปหล่อเสียหน่อยหลังจากไม่ได้เจอกันมาเดือนกว่า น้องฮโยตื่นเต้นแทบตาย นานๆทีพวกเราจะอยู่บริษัทกันถึงดึกดื่นขนาดนี้

“มาแล้วครับๆ”

ดงฮยอกแผนกการเงินลูกน้องของยุนอาโผล่มาพร้อมกับพนักงานบริษัทอีกเกือบสิบคน ทุกคนกะว่าจะแกล้งตัดไฟเพื่อเซอร์ไพร์สคุณคิมที่อยู่ในห้องตั้งแต่เช้ากับเลขาของเขา แน่นอนว่าเรื่องนี้เด็กน้อยโอเซฮุนก็ไม่มีทางรู้ และเด็กนั่นคงตกใจพอๆกับคุณคิมแน่

“เปิดประตูเลยนะคะ”

น้องฮโยค่อยๆแง้มบานประตูออก ก่อนที่พวกเราทุกคนจะต้องเบิกตากว้างกับเสียงที่เล็ดลอดออกมา มือของสาวแผนกบัญชีอย่างยุนอาเกือยทำเค้กร่วง ถ้าไม่ติดว่ามีใครไม่รู้มาช่วยถือเอาไว้ก่อน

“อื้อ...อ้ะ...เจ้านายครับ”

“อ่า..เซฮุน ทำไมถึงได้แน่นขนาดนี้”

“อื้อ...ผม...เสียว”

เสียงแหบพร่าของทั้งสองคนดังก้องวนอยู่ในหู พนักงานทุกคนดูตกใจไม่น้อยรีบก้มหน้าก้มตาทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งที่แอบฟังกันจนหมดทุกเดซิเบลแล้ว น้องฮโยรีบปิดประตูทันทีก่อนหันหน้ามาเผชิญทุกคนที่ยังยืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงนี้

“แหะ...ผิดแผนแล้วค่ะทุกคน ทำยังไงดี”

“คือ...พี่ตกใจมากเลย” ยุนอาพูด สูดหายใจเข้าลึกๆ

“ดูเหมือนว่าของขวัญของพวกเราจะเป็นหมันเสียแล้วค่ะ”

“นั่นสิครับ เซอร์ไพรส์คุณคิมเลื่อนไปก่อนแล้วกัน ตอนนี้ดูเหมือนคุณคิมกำลังรับของขวัญชิ้นใหญ่อยู่เลยครับ”

“ผมขอโทษ...มันเลอะ”

โอเซฮุนลนลานลงมาจากเก้าอี้ แต่เพราะความเจ็บจากการทำรักเมื่อครู่เล่นเอาเขายืนไม่ไหวจนเกือบทรุด ถ้าไม่ติดว่าคุณจงอินคว้าตัวเขาเอาไว้ เขาคงจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วแน่ๆ

“อย่ารีบสิ เดี๋ยวก็ช้ำหรอก”

คุณจงอินยิ้มพลางคว้าตัวเขาเข้าไปกอดแน่น ลูบศรีษะเพื่อปลอบประโลม นั่นเป็นครั้งแรกที่โอเซฮุนกล้าปล่อยหัวใจตัวเองให้เต้นแรงโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ

“คุณจงอิน”

“ต่อจากนี้คุณเป็นเลขาที่พ่วงตำแหน่งใหม่แล้วนะครับ”

“ตำแหน่งอะไร...ครับ”

“ว่าที่คู่หมั้นของซีอีโอคิมแห่งเคกรุ้ป”

“อะ...อะไรนะครับ...”

โอเซฮุนเห็นว่ามันไม่สำควรเท่าไรที่จะยืนกอดกันทั้งที่เปลือยเปล่าแบบนี้ ร่างบางจึงผละออกแล้วหยิบเสื้อผ้าของคุณจงอินขึ้นมา ก่อนจะรีบวิ่งไปใส่เสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกโยนออกไปไกล แต่ยังไม่ทันที่จะได้ใส่กางเกง ร่างของเขาก็ถูกดันให้ท้าวกับโซฟาเสียก่อน

ก้านนิ้วเรียวของคุณจงอินสอดเข้ามาอีกครั้ง มันหมุนวนอยู่ในนั้นจนเขาเกือบหลุดเสียงน่าอายออกมา และสักพักคุณจงอินก็ดึงมันออกไปพร้อมกวาดของเหลวสีขาวขุ่นออกมากับนิ้วด้วย

“เวลาที่ผมปล่อยข้างใน ต้องเอาออกนะครับ”

“อะ...อะไรนะครับ”

โอเซฮุนยันตัวลุกขึ้นมา แสบช่องทางด้านหลังไปหมด แต่ก็พยายามพยุงตัวโดยมีอีกฝ่ายช่วยเพื่อใส่กางเกงผ้าของตัวเอง

“เพราะมันคงไม่จบแค่ครั้งนี้หรอกครับเซฮุน”

--

มีต่อแจ่ะ  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=2