กลีบปากบางที่กำลังเผยออ้าออกเพื่อเอื้อนเอ่ยคำพูด ถูกปกปิดด้วยความร้อนแรงและหื่นกระหายของผู้ชายในชุดสูทหละหลวม เซฮุนร้องคราง พยายามดันไหล่กว้างออกจนเขาต้องคว้าข้อมือเรียวขึ้นทาบกับกำแพง ใบหน้าหวานพยายามหันหนีอยู่หลายรอบ แต่สุดท้ายลิ้นร้อนก็สามารถฉกเข้าไปเกี่ยวกระหวัดหยาดน้ำใสหวานๆในโพรงปากอีกฝ่ายได้สำเร็จ
จงอินผละออกมามองผลงานตัวเอง หอบเก็บออกซิเจนเล็กน้อยแล้วซี้ดปากเมื่อเห็นภาพบาดตาของอดีตสจ๊วต เซฮุนกำลังหอบ ดวงตาฉ่ำไปด้วยน้ำใส แก้มแดงตัดกับผิวขาวตั้งแต่ใบหน้าลงไปถึงซอกคอ กลีบปากบางเต็มไปด้วยคราบน้ำ แถมยังช้ำจากเหตุการณ์เมื่อครู่
“ไม่ทนแล้ว”
ซอกคอขาวกลายเป็นอีกจุดที่เรียกร้องวิศวรหนุ่มวัยเกือบสามสิบ จมูกโด่งสูดดมความหอมจากร่างกายขาวเนียน ดูดเฟ้นเนื้อขึ้นมาสร้างรอยสีกุหลาบจนกลายเป็นปื้นแดงช้ำ ลากลิ้นร้นระอุฝากความชื้นเเฉะเอาไว้จนทั่ว เสียงครางหวานที่พยายามบอกให้หยุดกลับยิ่งกระตุ้นความดิบในตัวจนเผลอฝังเขี้ยวลงไปบนเนื้อหนัง
“จงอิน ไม่เอานะ หยุดก่อน อือ อื้อ”
คนถูกเรียกไม่แม้แต่จะหยุดขึ้นมาฟังด้วยซ้ำ เพราะความหอมจากร่างกายขาวๆทำให้เขาปั่นป่วนจนแทบบ้า อยากกัดให้ทั่วจนไม่เหลือที่ตรงไหนเป็นสีขาวให้คนอื่นมองจริงๆ เซฮุนหันคอหนีเขาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคนรักดูท่าจะไม่ไหว คนผิวแทนถึงได้เงยขึ้นมาเพื่อจ้องดวงตากลมที่ตอนนี้ดูเหมือนคนจะร้องไห้
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนสิ กินข้าวก่อนนะ กลับมาตอนนี้คงยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม?”
จงอินกัดฟันแน่น มองตามนิ้วเซฮุนที่ชี้ไปยังเตาสตูว์ที่ถูกเปิดไฟอ่อนๆเอาไว้ เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ใบหน้าเซฮุนตอนนี้มันเร่งเร้าอารมณ์จนเกิดภาพท่อนเนื้ออัดกระแทกอย่างรุนแรงในหัวเขาแล้ว จงอินใช้การตัดสินใจชั่ววูบช้อนแผ่นหลังบางและขาอีกฝ่ายขึ้น เซฮุนที่กลัวตกตามสัญชาตญาณจึงรีบคว้าคอเขาเอาไว้ทันที กายบางดีดดิ้นอยากจะลงอยู่ตลอดเวลา แต่ที่ที่หลังเซฮุนจะได้สัมผัสคือผืนเตียงเท่านั้น
“จงอิน ไม่เอานะ เดี๋ยว อื้อ” จงอินปิดริมฝีปากที่พยายามเอ่ยห้ามเขาอีกรอบ ดูดดึงขบเม้มจนมันเจ่อบวม แถมเซฮุนยังพยศด้วยการไม่จูบตอบและยังไม่ยอมเปิดปากให้เขาอีก เนคไทที่เคยพันรอบคอถูกมือหนาสะบัดทิ้งออกไปอย่างไม่ใยดี ก่อนมือทั้งสองข้างจะเริ่มหันมาสอดเข้าไปบีบเฟ้นเอวบางแทน “จงอิน จะโกรธแล้ว อ้ะ” จงอินบดเบียดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง กัดเบาๆบนกลีบปากบางจนมันอ้าออกเขาถึงได้ส่งลิ้นเข้าไปกวาดต้อนเอาทุกคำร้องห้ามของเซฮุนออกมาให้จนหมด มือบางตีไหล่เขาอย่างแรง แต่คำว่าแรงของเซฮุนไม่เคยใช้กับเขาได้
จงอินมอมเมาสติคนใต้ร่างด้วยจูบร้อนแรงนานเกือบห้านาที ถึงได้ผละออกมาลากลิ้นร้อนไปที่ใบหู ขบกัดเบาๆให้เซฮุนร้องอย่างผวา จูบต่ำลงไปเรื่อยๆที่ซอกคอ ก่อนเสื้อยืดตัวบางจะถูกดันขึ้นมาถึงแผ่นอกขาวที่กำลังหอบกระเพื่อม เซฮุนปิดมันด้วยสองตัวพลางบิดพลิกหนี แต่สุดท้ายก็ถูกคนด้านบนดึงตัวให้กลับมาหาพร้อมข้อมือสองข้างที่ถูกตรึงไว้เหนือหัว
“อย่า อย่านะจงอิน ไม่เอานะ ฮึก”
จงอินคิดว่าเขาคงกำลังเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ เซฮุนสูดน้ำมูกเหมือนเด็กตัวเล็กๆยามลิ้นอุ่นครอบครองไปที่ยอดอกสีหวาน มันเเข็งชันขึ้นมาเรื่อยๆตามระยะเวลาที่ถูกดูดเฟ้น ข้างแล้วข้างเล่าสลับกันจนคนตัวขาวเริ่มหลุดคราง มือสองข้างที่ประสานมือเขาอยู่บีบแน่นจนเล็บคมราวไม่ได้ตัดมาหลายวันฝังลงมาบนผิว
“จงอินขอร้อง อย่าเพิ่งทำนะ”
“คุณ ผมขอโทษจริงๆว่ะ” คนผิวแทนเงยหน้าขึ้นมาตอบเพียงแค่ไม่กี่วิ ก่อนตัดสินใจปล่อยมือบางออกมาเพื่อบีบเค้นหน้าอกนุ่มนิ่มของเซฮุนอย่างรุนแรง ผิวเนื้อสีขาวเกิดรอยแดงตามรูปนิ้วมือทันที และภาพนั้นก็ยิ่งทำให้เป้ากางเกงคนด้านบนคับแน่นจนซิปแทบระเบิดออกมาข้างนอก “แม่งเอ้ย ปล้ำเมียตัวเองมันผิดไหมวะ”
“อือ จงอิน ไม่เอาอย่าเพิ่งทำ”
“ถ้าผิดคุณค่อยแจ้งตำรวจจับผมแล้วกัน แต่รอผมเสร็จก่อน”
“อย่านะ!” เซฮุนตีรัวลงบนมือหนาที่บีบไปทั่วร่างกาย เอวบางถูกคนผิวแทนยกขึ้นเพื่อโน้มใบหน้าลงไปฝังสันจมูกโด่ง ดูดเนื้อเนียนละเอียดเข้ามากัดดึงเฉกเช่นเดียวกับที่คอขาว แต่เซฮุนก็ยังคงดื้อด้วยการพยายามดึงหัวเขาออกตลอดเวลา “จงอินอย่าเพิ่งสิ นี่มัน อื้อ เพิ่งเที่ยงนะ”
“ตอนไหนก็เอาได้”
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวใครได้ยิน อา”
“ได้ยินก็ได้ยินไป ผมไม่สนแล้ว”
ลิ้นร้อนลากเลียไปทั่วซอกขาขาว ข้อพับทั้งสองข้างของเซฮุนถูกจับแยกออกจากกันจนเอ็นแทบฉีก ชั้นในตัวบางถูกถ่มน้ำลายใส่จนเปียกชุ่ม ก่อนจะช่องทางด้านหลังจะถูกรุกรานด้วยลิ้นอุ่น มันตวัดเลียรัวจนคนถูกกระทำตัวอ่อนยวบ เผลอร่อนสะโพกใส่ความรู้สึกเสียววาบที่ด้านล่าง
เซฮุนปรือตาขึ้นมอง ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีดันบ่ากว้างออกด้วยสองเท้า จงอินเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ มันเขี้ยวจนต้องจับเท้าอีกฝ่ายกดลงกับเตียงแล้วเเนบหน้าลงไปที่ช่องทางเพื่อทำโทษคนดื้อที่กล้าปฏิเสธกัน
“จงอิน ฉันอาย...”
ไม่มีการตอบรับใดๆจากคนผิวแทนทั้งสิ้น เพราะความหวานฉ่ำของเซฮุนกำลังทำลายสติสัมปชัญญะของเขาทั้งหมด รูจีบสีหวานที่กำลังหุบอ้าเรียกร้องให้มีอะไรจัดการส่งผลให้ชั้นในซีทรูตัวบางถูกฉีกเป็นวง ก่อนก้อนกล้ามเนื้อจะสอดแทงเข้าไปตวัดรัว โพรงอุ่นร้อนขมิบตอดรัดทันทีที่มีอะไรแปลกปลอมโดน เซฮุนแอ่นสะโพกจนหลังไม่ติดพื้นเตียง หวีดร้องเสียงดังลั่นทั้งน้ำตา ดีดดิ้นพยายามหลบหนีความร้อนของสิ่งที่อยู่ในโพรงซึ่งกำลังตวัดอย่างรวดเร็ว
จงอินแหวกก้อนเนื้อสองข้างออกจากกันเพื่อเพิ่มความกว้าง กดใบหน้าแนบแน่นจนจมูกแนบกับฝีเย็บอีกฝ่าย บีบคลึงไปตามแกนกายเล็กที่เริ่มชูชันสู้มือ มุดส่วนปลายออกมาจากชั้นในตัวบางพร้อมหยดน้ำใส มันกระตุกเล็กน้อยยามถูกเขาบีบ จงอินรูดรั้งมันเบาๆสองสามที ก่อนผละใบหน้าออกมาปาดคราบน้ำเมือกใสออกจากปาก จัดการสอดปลายนิ้วหยาบกร้านเข้าไปแล้วเกี่ยวช่องทางวนจนทั่ว
“อ๊ะ อะ อา จงอิน อือ” เซฮุนบิดหน้าไปมา ขาสองข้างอ้ากว้างวางราบไปกับเตียงแล้วสั่นพั่บยามนิ้วที่สองตามเข้าไป จงอินกางมันออกเพื่อเปิดช่องทางที่คับแน่นให้เคยชิน ควงวนขยายโพรงอุ่นด้านในพร้อมกระทุ้งจนสุดง่ามนิ้ว “โอ้ย อื้อ อือ !”
“ยังจะห้ามผมอีกไหม”
สิ้นประโยคนิ้วที่สามก็ตามเข้าไปติดๆ เซฮุนสะดุ้งสุดตัว น้ำตาไหลออกมาจากหางตาแต่กลับสูดปากครางรับแรงกระแทกที่ส่งเข้าไปอย่างหนักหน่วง
“แบบนี้ห้ามผมไหมครับคุณ”
“ไม่…ไม่นะ อ้ะ อ้ะ จงอิน อ๊า! อ๊าาา! ไม่ อ๊า!!”
จงอินคว่ำมือลงรัวถี่เข้าหาช่องทางที่รัดนิ้วเขาแน่นเหลือเกิน ตัวเซฮุนกำลังกลายเป็นสีชมพู ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวปล่อยน้ำใสไหลลงมาจากริมฝีปาก ก่อนจะกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเลอะไปตามหน้าท้องแบนราบ ไหลเจิ่งนองไปทั่วตัวเเล้วหยดลงกับพื้นเตียงจนเปียกแฉะ
-SEHUN-
เซฮุนเผยอริมฝีปากหอบหายใจถี่รัว เขาหมดแรงจนแทบขยับต่อไม่ไหว หลังจากไม่ได้ยุงเกี่ยวกับเรื่องพรรค์นี้มานานถึงหนึ่งอาทิตย์เต็มเพราะใครบางคนแถวนี้ไม่อยู่ พอไม่จัดการอะไรๆเลยแล้วถูกจงอินกระตุ้นนิดหน่อยก็ปลดปล่อยออกมาจนหมดแรง ผิดกับคุณหัวหน้าวิศวกรที่ตอนนี้ถอดกางเกงตัวเองอย่างเร่งรีบ ถล่กลงไปด้านล่างเผยส่วนกลางลำตัวที่ตึงแน่นจนเหมือนจะระเบิด กายหนาก้าวขึ้นมาบนเตียง ป้ายน้ำเหลวสีขาวขุ่นไปแตะที่ช่องทางด้านหลัง ก่อนจ่อส่วนปลายเข้ามาติดๆ
“จงอิน ไม่...ไม่ไหว ไม่ไหว”
เซฮุนร้องครางกระเส่าเมื่อความเจ็บเริ่มเล่นงาน เจ็ดวันที่ไม่มีอะไรย่างกรายเข้ามาทำให้เขารับมันไม่ไหว แต่ดูเหมือนคนด้านบนจะพอใจมากกับร่างกายเขาในตอนนี้ เพราะจงอินยิ่งจับขาสวยแยกออก กดสะโพกให้ความใหญ่โตคืบคลานเข้ามาทีละนิด ส่วนปลายมนครูดไปตามโพรงอุ่น บุกเบิกช่องทางที่คับแคบให้ขยายออกกว้างเพื่อรองรับปลายฐานที่ตามมาติดๆ
คนตัวขาวพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่กลับถูกมือหนายกข้อพับขึ้นจนปลายเท้าลอยจากเตียง จับร่างกายให้นิ่งอยู่กับที่แล้วสอดใส่เข้ามาจนสุด เซฮุนนอนนิ่งทันทีหลังอีกคนเลิกขยับตัว จงอินเอาแต่กัดฟันแน่น สูดปากครางแล้วหอบโกยอากาศ
“โคตรแน่น กลับมาเจอแบบนี้แล้วหายเหนื่อยเลย” ทันทีที่ใบหน้าคมเงยขึ้นมาสบตากัน เซฮุนก็ต้องเบือนหน้าหนีเพราะมันเต็มไปด้วยความต้องการที่เอ่อล้น สะโพกกลมที่กำลังถูกรุกรานเริ่มสั่นคลอนตามแรงขยับเนิบนาบจากคนด้านบน ริมฝีปากบางเผยออ้าออกส่งเสียงร้องทันทีที่ปากช่องทางกำลังอ้าครูดตามแกนเนื้อยามมันขยับเข้าออก “ซี้ด เซฮุน ถ้าของผมขาดคุณต้องรับผิดชอบนะ”
“ฮือ อื้อ เจ็บ” คนตัวขาวร้องเบา พลิกหน้าไปเบียดแก้มลงกับหมอนก่อนกัดฟันแน่น จนมือหนาจับคางให้หันกลับมาพร้อมป้อนจูบแสนอบอุ่นนั่นแหละเขาถึงได้ลืมความเจ็บช่วงล่างไปบ้าง
ลิ้นอุ่นที่กำลังพัวพันอยู่กับลิ้นของเขามันซุกซนมาก พอๆกับมือที่กำลังลากลูบไล้ไปทั่วผิวขาวเนียนละเอียดด้วยคามคิดถึง บีบเค้นทั่วร่างกายโดยเฉพาะที่อกนิ่มและสะโพกกลมนูน ลากผ่านส่วนอ่อนไหวให้คนตัวขาวสะดุ้งเล่นแล้วถอนริมฝีปากออกมาเล็กน้อย คนผิวแทนอมยิ้มมองหน้ากันจนเซฮุนต้องหลับตาลง หน้าผากอุ่นทาบลงมาแต่ส่วนล่างที่เชื่อมติดกันก็ยังถูกดึงออกและดันเข้าด้วยความเชื่องช้า
“คิดถึงเมียมาก”
“อื้อ...อะ...อา”
“ไม่ได้กอดตั้งเจ็ดวัน”
“อะ…อา”
เซฮุนได้ยินเสียงทุ้มเป็นเพียงเสียงประกอบฉาก เพราะเสียงเฉอะแฉะที่ดังอยู่ตอนนี้มันสะท้อนอยู่ในสมองจนคิดอย่างอื่นไม่ออก ส่วนลึกในจิตใจที่เริ่มถูกดึงขึ้นมาเรื่อยๆกำลังบอกให้เขายอมรับว่าตัวเองก็รู้สึกดีกับสิ่งที่จงอินมอบให้
จงอินคงจะเห็นว่าเขายอมใจอ่อนแล้ว ถึงได้ผละตัวออกไปจับเรียวขาสวยแยกออก กดสะโพกเข้ามาจนหน้าขาแนบ ก่อนดึงสวนออกไปจนเกือบหลุดและมันก็ลากตัวเขาไปด้วยเหมือนเช่นทุกครั้ง คำหยาบโลนสบถที่ส่งออกมายามเจ้าตัวสอดใส่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำเอาเซฮุนใจเต้น จงอินยังคงดิบเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เป็นผู้ชายที่ยามใดมีความต้องการก็แสดงออกมาให้เขารู้ และมักจะแสดงให้เห็นอีกด้วยว่าพอใจในร่างกายเขาขนาดไหน
“อือ ยะ...อย่าแรง”
เซฮุนตัวสั่นคลอนเมื่อเเรงกระแทกเพิ่งสูงขึ้น ขาทั้งสองข้างถูกจับให้พาดไปบนตัวอีกฝ่าย จงอินยึดเข่าเขาเอาไว้ด้วยสองมือ สอดใส่เนิบนาบอยู่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ก่อนรัวสะโพกแกร่งเข้ามาไม่ยั้งจนเกิดเสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังลั่นห้อง เซฮุนร้องครางกระเส่า เสียงที่ออกมาสั่นคลอนราวกับขึ้นลูกระนาด ศรีษะที่เคยอยู่บนหมอนถูกดันถี่ๆจนชนเข้ากับหัวเตียง ต้องใช้มือจิกทึ้งผ้าปูเอาไว้เพื่อไม่ให้ร่างกายถไลไปมากกว่านี้
“โอ้ย ซี้ด ดีว่ะ เสียวมาก”
จงอินยังคงพร่ำพูดด้วยคำเดิมซ้ำๆ เสียงทุ้มเองก็สั่นรัวเฉกเช่นเดียวกันกับตัวเขา เซฮุนปรือตามองคนที่กำลังโยกสะโพกสอดใส่ความแข็งเข้ามาในร่างกาย ก่อนใบหน้าจะเห่อร้อนเมื่อเห็นว่าคนผิวแทนกำลังเหงื่อหยดเงยหน้าสูดปากคราง ฝ่ามือที่จับขาเขาอยู่บีบเเน่นจนกระดูกแทบเเหลก ระบายความคับแน่นที่ส่วนอ่อนไหวออกมาให้เขาได้รับรู้
“อะะะ อะะะ อา จง อิน”
การถูกจงอินรัวท่อนเนื้อเข้ามาซ้ำๆทำให้เขาเกร็งท้องไปหมด รู้สึกได้ว่าส่วนปลายแทงทะลุเข้ามาลึกมากขนาดไหน มันครูดจุดกระสันต์ซ้ำแล้วซ้ำอีกจนส่วนกลางลำตัวที่พับถูกในชั้นในตัวบางกระตุก เซฮุนเอาแต่คิดว่าตัวเองกำลังจะไม่ไหว มันอึดอัดไปหมด ทั้งส่วนหน้าที่อยากจะปล่อย และส่วนหลังที่ถูกดุนดันซ้ำๆ แล้วหน้าท้องบางก็ต้องกลายเป็นที่รองรับความเปียกชื้นอีกครั้ง หลังน้ำขาวขุ่นเจิ่งนองจากแกนกายเล็กที่หดตัวปลดปล่อยมันออกมา
จงอินกดดันสะโพกเข้ามาจนสุดยามช่องทางแคบรัดแน่น สบถไม่เลิกว่ามันรัดมากขนาดไหนจนเซฮุนหน้าร้อนผ่าว คนผิวแทนปล่อยขาที่กำลังสั่นพั่บลง และเซฮุนก็หมดแรงเกินว่าจะชันมันขึ้นมาได้อีก
“คุณ…” จงอินไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่กัดฟันแน่นแล้วดันส่วนนั้นเข้ามาอีก เซฮุนสะดุ้งสุดตัว จิกผ้าปูเตียงแน่นจนเล็บเจ็บ หลังแอ่นไม่ติดเตียง ก่อนปล่อยน้ำขุ่นออกมาอีกรอบทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ทำอะไรเขาเลย “...อ่าห์ รัดอีกแล้ว เสร็จอีกแล้วเหรอหื้ม?”
มือหนาบีบคลึงสะโพกเขาให้ผ่อนคลายลงบ้าง ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงเล็กน้อยบอกให้อีกฝ่ายรู้ถึงคำตอบ ก่อนมือที่เคยจิกเกร็งจะอ่อนแรงจนล้าชา เซฮุนปรือตามองอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มแปลกๆ ก่อนใบหน้าจงอินจะเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ กดจูบลงบนหน้าผากเขาหนึ่งทีแล้วผละออกมาจ้องตากัน
“น่ารักว่ะ เวลาตาเยิ้มๆเห็นแล้วคลั่งจริงๆ”
“พูด แฮ่ก อะไรก็ไม่รู้”
“ตอนแรกก็คิดว่าจะทนได้ ใช้มือห้าหกวันเอง ที่ไหนได้ แค่คิดถึงหน้าคุณ ผมแทบจะแข็งตลอดเวลา”
“ลามก!”
“เออยอมรับ ก็เมียสวยขนาดนี้ ไม่ให้หมกมุ่นได้ไงวะ” เซฮุนตีกลีบปากหนาเบาๆ กัดริมฝีปากเพราะรู้สึกว่าอะไรในโพรงอุ่นกำลังขยายตัวและสอดใส่เข้ามาเพิ่ม “แค่ขึ้นเครื่องก็นึกถึงคุณแล้ว” จงอินจูบลงบนกลีบปากบาง ละเมียดละไมไปมาแล้วผละออก
“มองหน้าแอร์หน้าสจ๊วตคนไหนแม่งก็กลายเป็นหน้าคุณ”
“…อือ…”
“ผมมันคนโรคจิตที่คิดถึงแต่หน้าเมีย”
“บะ…บ้า”
“ขนาดแบคฮยอนชวนไปผับผมยังไม่ไปเลย เอาเวลาไปนึกถึงคุณหมดอะ”
“ก็…ก็อยู่นี่แล้วไง” เซฮุนจับผ้ากันเปื้อนที่ยังไม่ถูกถอดออกมาบังใบหน้าแดงๆของตัวเองเอาไว้ ช้อนตามองคนผิวแทนที่พูดอะไรก็ไม่รู้ไม่ดูเวลาอย่างโกรธหน่อย จนอีกฝ่ายต้องหัวเราะแล้วจูบจมูกลงมาเบาๆ “แต่...เหนื่อยแล้วอะ พอก่อนได้ไหมครับ”
เซฮุนเอาความสุภาพเข้าออดอ้อน แต่จงอินกลับส่ายหน้า จูบปากบางเพราะมันเขี้ยวแล้วหยัดตัวขึ้นไปอีก ร่างกายที่หมดแรงถูกจับพลิกอย่างง่ายดาย ก่อนเซฮุนจะต้องนอนตะเเคงมองภาพตัวเองในกระจกตู้เสื้อผ้าถูกมือหนาจับขาซ้ายพาดบ่าส่วนขาขวาสอดเข้าไปหว่างกลางช่องขาอีกฝ่าย
อาย อายจะตายอยู่แล้ว
“อะ…อา” ยังไม่ทันได้ร้องห้ามอะไรทั้งนั้น จงอินก็ดันสะโพกเข้ามาอีกรอบทำให้เขาตายใจด้วยการหมุนควงเอวอย่างที่ถนัด คว้านโพรงอุ่นด้วยความนุ่มหยุ่นที่แข็งเกร็งด้านใน ก่อนอาศัยทีเผลอกระทุ้งเข้ามาจนคนตัวขาวสะดุ้งราวกับตกหลุมอากาศ “อ๊า!”
ใบหน้าคมก้มมองช่องทางในชั้นในตัวบางที่ถูกฉีกเป็นรู ก่อนเงยหน้าขึ้นมายกยิ้มให้กันผ่านกระจกแล้วทำเหมือนเดิมซ้ำๆเพื่อให้ส่วนปลายกระแทกจุดกระสันต์ เซฮุนร้องดังลั่น ในใจเหนื่อยจนร่างกายอ่อนล้า แต่กลับถูกจงอินกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้เก่งกาจ ที่รู้ไปหมดว่าทำยังไงแล้วจะทำให้เขายอมใจอ่อน
ครั้งที่แปด มันเป็นครั้งที่แปดที่จงอินดันส่วนนั้นเข้าใส่เขา ก่อนกายบางจะเกร็งและชาวาบไปถึงปลายเท้าจนน้ำสีขุ่นไหลย้อยออกมาจากส่วนปลาย มันหยดลงเลอะผืนเตียง มาพร้อมกับเสียงหวีดร้องลั่นห้องของเซฮุน
“เฮ้อ ผมจะทำยังไงดี หยุดไม่ไหวแล้ว” จงอินถอนใจแต่ยังคงขยับสะโพกเนิบนาบเข้าใส่ช่องทางที่กำลังตอดรัดเป็นจังหวะ “ผมขอโทษนะ แต่ท่าทางคุณตอนนี้มันโคตรเร้าอารมณ์”
“อะ…อา”
“อยากกระแทกให้จมเตียงจริงๆ”
เซฮุนพลิกตัวเข้าหาเตียง พยายามมุดใบหน้าลงหมอนเพราะความอาย สุดท้ายเลยถูกมือหนาจับให้นอนคว่ำ ก่อนเอวบางจะลอยขึ้นเพราะแรงดึงคนด้านหลัง สะโพกขาวลอยนูนเด่นจากการตั้งเข่าสั่นๆลงกับเตียงนุ่ม เซฮุนมองลอดกลับไปด้านหลังก็เห็นมือหนากำลังรูดรั้งส่วนเเข็งขืนที่ถูกเคลือบจนมัน แล้วมันก็เข้ามาในร่างกายเขาอีกครั้งจนได้
จงอินไม่รอช้า ขยับสะโพกรัวถี่อีกรอบจนใบหน้าหวานไถผืนเตียง คนผิวแทนขยำสะโพกกลมนูนผ่านเนื้อผ้าซีทรู จับให้มันกลืนกินแท่งร้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระดกเป็นจังหวะ ก่อนลากมือมาที่เอวบาง ดึงคนตัวขาวเข้าหายามดันสะโพกเข้าใส่ อัดความคับแน่นเข้าหาช่องทางที่กลายเป็นสีชมพูจากการกระแทก รัวราวกับเครื่องจักรกลจนกายบางสะดุ้งเป็นจังหวะ
“อ๊ะ อ๊า อ๊า เร็ว...ไป อะ แล้ว” จงอินไม่คิดจะหยุดด้วยซ้ำ อีกฝ่ายยังคงรัวร่างกายเข้าใส่ บ่งบอกให้เขารู้ว่าโหยหากันมากแค่ไหน “อะ อ๊ะ อา พอ พอก่อน พอ!”
เสียงที่เขาร้องห้ามมันไม่มีน้ำหนักเลยสักนิด แถมมันยังกลายเป็นการครางกระเส่าเรียกให้สะโพกแกร่งอัดแกนใหญ่เข้ามาใส่ตัวเพิ่มมากขึ้นไปอีก กายบางเกร็งแน่นปลดปล่อยความอึดอัดที่ส่วนปลายออกมาจนมันพวยพุ่งเลอะเทอะเต็มผ้านวมสีขาวสะอาด เซฮุนซุกหน้าลงหาความอุ่นของเตียง แต่เพราะแรงกระแทกที่ไม่หยุดยั้งส่งผลให้ตัวเขากระตุกปลดปล่อยออกมาติดๆกันอีกรอบ
“แน่นชิบหายเลย ซี้ด” จงอินร้องครางเมื่อเซฮุนบีบรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างลืมตัว สะโพกขาวถูกมือหนาบีบเข้าหากันก่อนแรงอัดเนิบนาบจะตามเข้ามา “เวลาคุณรัดแล้วเหมือนตัวผมจะแตกเลยรู้ไหม”
คนตัวขาวหอบถี่ ร่างกายอ่อนปวกเปียกจากการปลดปล่อยติดกันซ้ำๆห้าหกรอบ ก่อนจะฟุบลงกับเตียงจนคนผิวแทนต้องโน้มตัวตามลงมาด้วยเพราะส่วนนั้นมันไม่ยอมหลุดออกจากกันง่ายๆ
“หมดแรงแล้วเหรอครับนางฟ้า”
“อื้อ” เสียงหวานครางตอบ มุดหน้าแล้วสะดุ้งเมื่อจงอินถอนแกนกายที่ยังคงความแข็งขืนออกจากตัว คนตัวขาวพลิกตัวกลับมานอนหงาย หุบขาเข้าหากันปิดส่วนอ่อนไหวที่กลายเป็นสีแดงเพราะทำงานหนัก “พอ...ก่อนนะ”
จงอินส่ายหน้า ดึงชั้นในตัวบางออกทางปลายเท้าเรียวแล้วจูบลงที่ข้อเท้าขาวผ่อง มองร่างกายที่เกือบเปลือยไปทั่วด้วยความคิดถึง จับเรียวขาสวยแยกออกจากกันแล้วจ่อส่วนปลายเข้ามาอีกรอบ
“ขอรัวรอบสุดท้าย สัญญาว่าจะเสร็จ”
“จงอิน...” เซฮุนว่าเสียงอ่อน กัดริมฝีปากยามอะไรต่อมิอะไรคืบคลานเข้ามาในตัว ด้วยความลื่นจึงทำให้มันเข้ามาง่าย แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เจ็บเลยที่ช่องทางถูกขยาย “...โกรธแล้ว”
“คนอะไรโกรธได้น่าเอาขนาดนี้” คนผิวแทนเอ่ยแกล้ง จัดการรัวสะโพกใส่กันไม่ยั้ง เท้ามือลงกับเตียงแล้วสอดเข้าไปยกความนุ่มนิ่มสองก้อนให้ลอยรับแกนอุ่น เซฮุนจิกลงบนบ่ากว้าง ตวัดขาโอบรัดเอวแกร่งที่ยังคงรัวถี่ได้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เสียงหวานครางกระเส่าจนต้องกัดปากกลั้นด้วยความอาย “ร้องออกมาเถอะ ผมชอบ”
จงอินแกล้งเขาด้วยการหยิกสะโพกเบาๆ จนสุดท้ายกลีบปากบางที่ถูกกัดก็หลุดออกจนได้ เซฮุนหอบรัวเพราะถูกอัดแรงเข้ามาจนอึดอัด สะโพกปวดไปหมดแต่กลับตึงแน่นที่ช่างล่าง ส่วนอ่อนไหวชูชันกลายเป็นสีแดงจัด ยามที่จงอินสวนปลายหยักมากระแทกผนังโพรงทุกครั้งมันจะบีบคั้นให้น้ำขาวขุ่นหยดออกมาที่หน้าท้องแบน
“อะ…อะ จงอิน เสียว พะ...พอแล้ว”
เซฮุนรู้สึกเหมือนทุกอย่างขาวโพลน ร่างกายทุกส่วนเกร็งค้าง ความอุ่นจากน้ำสีขาวไหลไปตามหน้าท้อง ปลดปล่อยความอึดอัดที่เก็บสะสมมาเจ็ดวันเต็มออกมาสามรอบติดกันโดยไม่หยุด ตามด้วยความอุ่นที่ฉีดเข้ามาในโพรงอย่างแรงจนล้นทะลักออกมาข้างนอก เสียงเฉอะแฉะยังดังต่ออีกพักใหญ่
จงอินปล่อยใส่ตัวเขามาจนหมดถึงสองครั้งก่อนจะกดแช่สะโพกค้างเอาไว้แล้วโน้มตัวลงมาจูบกลีบปากบางที่บวมช้ำเพราะถูกเจ้าของกัด ปลอบประโลมคนตัวขาวที่นอนตัวสั่นอย่างหมดแรงเป็นลูกนก ป้อนหยาดน้ำใสเติมพลังให้แล้วผละออกมาดอมดมแก้มเนียนที่ตอนนี้ยังคงเป็นสีแดงเพราะความเหนื่อย
-
“คนทะลึ่ง ลามก นิสัยไม่ดี!” เซฮุนฟาดมือรัวลงบนตัวผู้ชายที่เอาแต่นอนกอดเขาไม่ปล่อย ถึงแม้ตอนนี้ร่างกายจะมีเสื้อผ้าครบ แต่ไม่ได้มีอะไรรับประกันเลยว่าจงอินจะไม่ทำอะไรกันอีก “คนคิดถึงกันที่ไหนกลับมาแล้วทำแบบนี้บ้างเล่า”
“คนแบบผมเนี่ยแหละ” จงอินกระชับกอด หอมแก้มเขาฟอดใหญ่แล้วทำซ้ำๆจนต้องดันหน้าอีกฝ่ายออก “แล้วใครใช้ให้ใส่ชุดแบบนี้อยู่บ้านรอรับกันวะ นี่เห็นว่าเหนื่อยจนตัวแดงหรอกนะถึงได้หยุด ไม่งั้นวันนี้คุณสลบคาเตียงยันเช้าแน่”
“นิสัย! ก็ฉันรีบนี่ อุตส่าห์หวังดีกลัวว่านายกลับมาแล้วจะหิว”
“เออ เป็นไงล่ะ หิวสมใจอยากไหมครับคุณ” จงอินมองล้อ ก่อนก่ายขาลงมาบนตัวจนเซฮุนมุ่ยปากเพราะความหนัก “แต่ตอนนี้อิ่มแล้ว”
“โกรธมากๆเลย” เซฮุนดันหน้าคมออกไปไกลตัว ถึงปากจะบอกว่าโกรธ แต่ร่างกายกลับทำตรงข้ามเพราะมันร้อนไปหมด แถมยังแดงให้จงอินมองล้อกันอีก
“โกรธจังเลย โกรธจนเสร็จไปเจ็ดแปดรอบเลย” จงอินทำหน้าอ้อล้อ ลอยคอไปมาแล้วยิ้มกริ่ม
“ฉันจะไม่พูดกับนายสองวันเลยคอยดู”
“เหรอครับ คุณนางฟ้า ทำได้จริงๆเหรอครับ หื้ม?” เสียงทุ้มกระซิบลงมาที่ข้างหูจนเฮซุนจั๊กจี้ต้องหดคอ คนตัวขาวส่ายหน้า ยกมือขึ้นมาปิดแล้วพยายามหันกลับไปดันอีกคนออก แต่จงอินก็แรงเยอะเกินกว่าที่เขาจะสู้ “คิดถึงผมมากขนาดนั้น จะไม่คุยกันได้จริงๆเหรอ”
“ก็จงอินนิสัยไม่ดี” เมื่อเห็นว่าการดันออกไม่เป็นผล คนตัวขาวจึงเปลี่ยนเป็นการส่งแขนไปโอบรอบคอแกร่งพลางซุกหน้าหวานหาความอุ่นที่คออีกฝ่ายแทน จงอินหัวเราะเบาๆ ลูบเส้นผมนุ่มลื่นก่อนก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหู
“คราวหลังจะไม่ไปทำงานนานๆแล้ว ทนไม่ไหว ยอมโดนลูกน้องด่าว่าติดเมียเลย”
“ไม่เอาแบบนั้นสิ” เซฮุนพูดดู้ดี้จนถูกอีกฝ่ายดันตัวออกมาเพื่อจ้องตา
“งั้น...จะพาไปเอาถึงนู่นเลย”
กลับไปอ่านต่อและคอมเม้นความผีบ้านี้ได้ที่ : https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=92
