“อื้อ~”
ฟันคมกัดลงบนผิวขาวที่ซอกคอทันที กายบางบิดเพราะความเจ็บ เผลอขยุ้มผมเจ้าของเขี้ยวคมอย่างแรง เซฮุนหอบหายใจเมื่อจงอินผละหน้าออกมา เขายิ้มบางแล้วหลับตาลงเมื่อถูกคนผิวแทนจูบลงที่ซอกคออีกรอบ กลีบปากนุ่มไล้ไปตามเซลล์ผิว ลอกเอาชั้นผิวออกไปจนหมด ลอกไปถึงจิตวิญญาณของเขาที่อยู่ด้านในร่างกาย
เซฮุนกัดปากแน่น จงอินคว้ามือเขาไปจับ ประสานเข้ามาทีละนิ้วจนเส้นขนประท้วง ลุกเกรียวกราวไปทั้งร่าง อึดอัดในอกไปหมดจนต้องแอ่นบิดตัวไปมายามลิ้นร้อนลากวนไปทั่วผิว
ใบหน้าหวานเบ้ ครางกระเส่ารับแรงดูดดุนที่เพิ่มขึ้นยามจงอินเคลื่อนหน้าต่ำลงไปถึงไหปลาร้า กลีบปากหนาพรมจูบไม่เว้นแม้สักตารางนิ้ว ทำรอยแดงติดกันจนผิวเนียนช้ำ
“อื้อ กัดแรงขนาดนี้ มันเขี้ยวพี่มากเหรอที่รัก”
มือบางกดหัวอีกคนให้ปากแนบกับร่างกายมากยิ่งขึ้น ซึ่งจงอินก็ตอบสนองปฏิกิริยาของเขาได้ดีด้วยการตวัดลิ้นรอบยอดอกสีอ่อน ใช้ฟันขบกัดเบาๆ ดูดเข้าไปในปากก่อนปล่อยออกมาแล้วตวัดปลายลิ้นรัวใส่
เซฮุนบิดตัว ส่งเสียงร้องอย่างอึดอัด ชันขาอ้าออกกว้างเพื่อมอบพื้นที่ตรงนี้ให้กับจงอิน กลีบปากอุ่นจูบพรมย้ายมาที่อีกฝั่ง มือหนาปล่อยออกจากมือเขา เลื่อนลงไปบีบขยำเนินนูน เขี่ยสะกิดยอดอกที่กำลังชูชันจนเจ้าของสะดุ้งโหยง
“อดทนมานานเลยสิเด็กดี อา...”
เสียงหวานครางกระเส่า หดเกร็งกล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายไม่เว้นแม้กระทั่งกล้ามเนื้อใบหน้า ปล่อยมือออกจากผมนุ่มไปขยุ้มผ้าปูบนเตียง หอบหายใจเข้าปอดเพื่อสะกดกลั้นความต้องการที่กำลังพุ่งสูง
เสียงดูดดึงผิวดังก้องหูเขาไปหมด รู้สึกเจ็บจี๊ดไปทั่วแผ่นอกเพราะจงอินมอบสัมผัสทุกพื้นที่ เขาได้แต่อึกอักอยู่ในลำคอเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมแตะต้องมากกว่านั้นเสียที
ลิ้นร้อนลากยาวไปแตะลงที่สะดือ เซฮุนผงกหน้าขึ้นไปมอง และจงอินก็ทำสิ่งที่เขาต้องตกใจด้วยการถ่มน้ำลายลงไปก่อนตวัดโลมเลียจนชุ่มน้ำ ใบหน้าหวานซุกเอียงหาหมอน สั่นระทวยยามปลายลิ้นร้อนลากขึ้นมาจนถึงยอดอก แตะไปทั่วไหปลาร้าทั้งสองข้าง ย้อนกลับขึ้นมาที่กกหูด้านหลัง เซฮุนหายใจวีดร้อง จิกทึ้งหมอนที่หนุนอยู่แน่น เอียงใบหน้าหลีกทางจงอินให้ตวัดลิ้นเข้าไปในซอกหู หลับตาพริ้มร้องครางจนกลีบปากบางสั่นระริก
“อื้อ อือ”
เขาแทบสิ้นลมเมื่อจงอินใช้ปลายนุ่มหยุ่นมอบความชุ่มชื้นไปทั่วร่างกาย มันลากต่ำลงไปอีกครั้งจนถึงท้องน้อย กดจูบเบาๆจนสะโพกกลมแอ่นขึ้นรับ กระดุมกางเกงถูกฟันคมกัด ดึงออกจากรังดุมเเล้วกระชากขอบจนหลุดออกจากสะโพก เผยความนุ่มที่พองตัวอยู่ในชั้นในสีขาวซึ่งเปียกชุ่มไปด้วยน้ำใส
เซฮุนผงกหัวขึ้นมามอง อ้าขาออกกว้างราบไปกับเตียง กัดริมฝีปากแน่นเมื่อจงอินใช้มือนวดคลึงไปตามส่วนอ่อนไหว
ชั้นในสีขาวยังไม่ถูกถอดออกไปเลยด้วยซ้ำ แต่จงอินกลับใช้มือลูบไปตามแกนอุ่นเบาๆ แนบริมฝีปากลงมาจูบบ้าง ใช้ลิ้นตวัดเลียผ่านเนื้อผ้าในบางคราจนเขาผวา เซฮุนพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ก้มหอบเหนื่อยมองกายหนาที่คุกเข่าซ้ายอยู่บนพื้นปลายเตียง เม็ดเหงื่อผุดออกมาตามไรผมและผิวกาย ซึมออกผ่านเสื้อสีพีชที่คาตกอยู่บริเวณไหล่และต้นแขน
มือบางยกขึ้นมาเช็ดหน้าช้าๆ ร้องครางกระเส่าเมื่อช่องทางด้านหลังถูกนิ้วเรียวกระทุ้งเบาๆผ่านเนื้อผ้า ก่อนเสียงครางเบาหวิวจะกลายเป็นดังสนั่นลั่งห้องเมื่อจงอินดันนิ้วเข้ามาทั้งที่ยังมีผ้ากั้น เซฮุนเกร็งไปทั้งตัว เจ็บไปหมดแต่กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขาสะอึกเพราะหายใจไม่ทัน ก้มมองใบหน้าคมที่แหงนขึ้นมาจ้องตาเขาแล้วส่งสายตาอ้อนวอนกลับไป
แต่จงอินกลับยิ้มมุมปาก ปล่อยมือออกจากทุกอย่างของเขาแล้วเอาไปวางที่เข่ากับพื้น ถ้าเป็นปกติเซฮุนคงจะเขินกับการคุกเข่าท่าเจ้าชายของจงอินแน่ แต่ไม่ใช่ตอนที่เขากำลังทรมานจนแทบตายแบบนี้
“จงอิน” เสียงอ่อนหวานเอ่ยเรียกคุณหมอส่วนตัว เซฮุนกัดริมฝีปากแน่น สั่นแม้กระทั่งมือที่ยื่นออกไปแตะสันกรามคม แต่จงอินกลับลุกขึ้นยืน เดินถอยหลังไปกอดอกพิงโต๊ะทำงานด้านหลัง “พี่…จะไม่ไหวแล้วนะ”
จงอินไขว้ขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วถลกแขนเสื้อเชิ้ตให้พับขึ้นมาจนถึงศอก ใบหน้าหวานแดงก่ำเพราะความอึดอัด เขาสลัดกางเกงสกินนี่ออกไปจากขา โยนมันไปให้พ้นทางแล้วเอื้อมมือไปคว้าชายเสื้อเชิ้ตจงอิน กระตุกเบาๆสองสามครั้งพร้อมส่งสายตาขอร้องไป
แต่อีกฝ่ายก็ยังคงยืนนิ่ง จงอินเอียงคอเล็กน้อย มองตรงมายังร่างกายเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า มองย้อนกลับขึ้นมาจนเราสบตากัน
“คุณไม่ไหวแล้วผมต้องทำอะไร?” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างยียวน เซฮุนคิดว่าเขาไม่ได้เมาจนสติแตก นี่เป็นครั้งแรกที่จงอินมีน้ำเสียงโทนอื่นนอกจากความนิ่ง เซฮุนใจสั่นไปหมด มือที่เคยกำเชิ้ตจงอินเอาไว้หลุดออกตกมาอยู่ที่ข้างตัว
เขาส่ายหน้า หยาดน้ำตาปริ่มล้นออกมาที่ขอบเพราะร่างกายต้องการมันแทบแย่ เซฮุนร่นขอบชั้นในสีขาวออกช้าๆ ร่นลงมาจนถึงเข่า ต่ำลงไปเรื่อยๆจนสามารถใช้ขาสลัดมันออกไปไกลได้ กายบางขยับอ้าเรียวขาออกกว้าง วาดชันขึ้นเหยียบเตียงแล้วเอนตัวไปด้านหลัง มือบางลูบไล้ไปตามผิวกาย กัดริมฝีปากเชิดหน้าแล้วนึกไปถึงกล้ามเนื้อของจงอินที่ได้ลูบเมื่อครู่
ถ้ามันกำลังเกร็งอยู่บนร่างกายเขา ถ้ามันกำลังขยับเพราะแรงหายใจที่มีเขาเป็นตัวเร่ง คงจะสุดยอดเลยล่ะ
“อือ”
เซฮุนคลึงยอดอกตัวเอง ปล่อยให้ส่วนอ่อนไหวกระตุกเป็นพัก น้ำใสไหลเยิ้มออกมาที่ส่วนปลายจนเปียกแฉะผ้าปูบริเวณปลายเตียง ก่อนมือบางจะลูบลงไปถึงท้องน้อย คว้าเอาส่วนนั้นมารูดรั้งเบามือ
เขาปรือตามองคนที่ยืนกอดอกอยู่ที่ปลายเตียง จงอินมองเขาไม่ละสายตา ดวงตาสีเทาคู่นั้นทำให้เขาตกบ่วงเต็มที่ เซฮุนดูดนิ้วชี้จากมือขวาเข้าโพรงปาก ร้องอื้ออึงเมื่อกระทุ้งปลายนิ้วเข้าไปจนสุดโคน ตามนิ้วกลางที่พยายามสอดเข้าไปให้น้ำใสเคลือบ
มือซ้ายกอบกุมแท่งร้อนสีหวานของตัวเอง ขยับมือขึ้นลงเชื่องช้าจนน้ำสีขาวขุ่นเริ่มทะลัก เมื่อริมฝีปากบางปล่อยนิ้วมือจากในปากให้เป็นอิสระ มันก็เคลื่อนต่ำลงไปที่ช่องทางด้านหลัง สอดใส่เข้าไปทีละนิดจนคนตัวขาวปากสั่น อ้าออกหอบโกยออกซิเจนเข้าปอดพลางเชิดหน้าคราง
ความกระสันต์แผ่ซ่านไปทั่วผิวกาย ขนลุกทั่วตัวจนหนาวเหน็บไปทุกสัดส่วน ยิ่งเผลอเหลือบไปเห็นเจ้าของกายหนาที่ยืนกอดอกมองช่องทางด้านหลังที่กำลังกลืนกินก้านนิ้วเรียวเข้าไปแบบนั้นเขายิ่งแย่จนต้องสอดใส่ให้มันลึกเข้าไปอีก และเพิ่มจำนวนให้มันครูดกับผนังโพรงอุ่นให้ทั่ว
เซฮุนชักปลายนิ้วเข้าออกจนเกิดเสียง รูดรั้งแท่งร้อนของตัวเองจนเแดงก่ำไปทั้งตัว เขาหอบเหนื่อยร้องคราง คิดไปถึงภาพจงอินกำลังสอดใส่เข้ามาในร่างกายเช่นเดียวกับก้านนิ้วในตอนนี้ ภาพที่จงอินกำลังกระแทกสะโพกเข้ามาสุดโคนจนเนื้อกระทบกันเช่นเดียวกับง่ามนิ้วในตอนนี้ ภาพที่จงอินกำลังควงส่วนกลางลำตัวในโพรงอุ่นของเขาจนส่วนปลายเฉียดจุดอ่อนไหวในตัวเช่นเดียวกับปลายนิ้วในตอนนี้
แต่ให้ตาย มันเทียบอะไรไม่ได้เลยกับของจริง
“อะ…อ๊ะ…อา จงอิน” เซฮุนพ่นคำหวานเอ่ยเรียกชื่อคนที่ยืนนิ่งอยู่ปลายเตียง นิ้วเขาเคลื่อบไปด้วยน้ำใส มันไหลเยิ้มเปรอะเปื้อนผืนเตียงเป็นวงกว้างจากทั้งส่วนหน้าและส่วนหลัง เหงื่อกาฬสีใสผุดซึมออกมาเรื่อยๆ
ปลายนิ้วเรียวกระแทกซ้ำๆเข้าไปที่จุดอ่อนไหว งอครูดเกี่ยวผนังโพรงอุ่นจนเรียวขาหดเกร็ง เซฮุนบิดกาย ขยับมือซ้ายรูดรั้งส่วนอ่อนไหวให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ดึงนิ้วออกมาให้สุดแล้วกระแทกเข้าไปใหม่อย่างแรงจนแก้มก้นสั่น
“คุณหมอ...แรง...แรงๆ” ดวงตาฉ่ำเยิ้มปรือมองคนปลายเตียง ร่อนสะโพกโชว์ช่องทางแดงเถือกที่กำลังถูกรุกล้ำด้วยนิ้วสองนิ้วให้อีกฝ่ายมอง กัดริมฝีปากยั่วยวน พร้อมยืดเรียวขาออกไปใช้นิ้วเท้าชี้และโป้งเกี่ยวชายเชิ้ต กระตุกให้มันพันเข้ามาที่ปลายเท้าแล้วดึงคนผิวแทนเข้ามาใกล้
จงอินยอมเดินมาสักที เขาปล่อยมือออกจากส่วนอ่อนไหว นั่งเเบะขาคุกเข่าไปด้านหลังกดทับก้านนิ้วตัวเองเอาไว้ ส่งมือข้างที่ว่างไปปลดกระดุมกางเกงหนังที่เขาเป็นคนเลือก หงุดหงิดแทบบ้าที่มันแน่น ไม่รู้ว่าแน่นจากความใหญ่โตของสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในหรือเปล่า ถ้ารู้ว่าจงอินจะมีดีมากขนาดนี้ เขาสาบานว่าจะเลือกกางเกงผ้าที่สามารถกระชากออกง่ายๆ
แต่สุดท้ายความพยายามถอดกางเกงอีกฝ่ายด้วยมือเดียวก็ไม่เป็นผล เพราะงั้นเซฮุนถึงได้เลือกที่จะดึงซิปลง บีบคลึงไปตามความแข็งขืนที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ชั้นใน ใช้ฟันคมกับครูดไปตามแนวยาวที่พาดผ่าน ก่อนดูดส่วนปลายผ่านเนื้อผ้าพลางช้อนตามองเจ้าของสิ่งที่เขากำลังเล่นอยู่
จงอินปล่อยกอดอกแล้ว มือหนาลูบศรีศะเขาเบาๆ ปัดเส้นผมหน้าม้าที่ปรกหน้าให้พ้นไปด้านหลัง
“อยากได้เหรอ?” เซฮุนถูกกดหัวให้ริมฝีปากจ่ออยู่ที่เดิม เขาพยักหน้าหลายต่อหลายรอบติดกันจนรอยยิ้มร้ายกาจปรากฎขึ้นบนใบหน้าคุณหมอส่วนตัว
“อื้อ!”
เขาส่งเสียงร้องยืนยันออกไปอีกว่าต้องการมันขนาดไหน เซฮุนปวดหนึบในร่างกายไปหมดแล้ว ถ้าหากจงอินยังไม่ให้เขาตอนนี้ รับรองว่าเขาแย่แน่
มือหนาปล่อยเขาให้เป็นอิสระ แต่มันก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะทันทีที่จงอินส่งแกนอุ่นมาจ่อที่ริมฝีปากเขา เซฮุนก็ถูกกดศรีษะเข้าไปหามันจนต้องอ้าปากกว้าง เขารู้สึกเหมือนปากจะฉีก ความใหญ่โตที่คับแน่นโพรงปากแบบนี้เขาไม่เคยเจอเลยด้วยซ้ำ แถมยังลึกจนลงไปถึงคอเล่นเอาหายใจไม่ออก
กายบางร้องเสียงหลงอยู่ในคอเมื่อจงอินบังคับเขาด้วยมือเพื่อให้ใช้ลิ้นอุ่นครูดไปตามผิวแกน สะโพกแกร่งดันมันเข้ามาเพิ่มยามเซฮุนกลืนกินเข้าไปจนสุดโคน ใบหน้าหวานถอนออก ตวัดลิ้นรอบส่วนปลาย ดูดชิมน้ำใสที่ไหลออกมา ใช้มือรูดมันอย่างเร็วแล้วครอบโพรงปากถึงรอยหยัก กัดเบาๆจนได้ยินเสียงทุ้มร้องคราง
จงอินไม่พูดอะไรอีกแล้ว ถึงแม้เขาจะพยายามกลืนกินมันเข้าไปลึกจนสุด ลึกจนเส้นขนสีเข้มทิ่มตามใบหน้าจงอินก็เอาแต่มอง
บ้าจริง เขาเกิดเขินขึ้นมาได้ยังไง เซฮุนจะมาตายรังที่เด็กอายุยี่สิบเอ็ดแบบนี้ไม่ได้
เสียงหลุดผล็วบดังขึ้นเมื่อเซฮุนผละออกมาหายใจ นัยน์ตาหวานมองแท่งร้อนอย่างกระหาย กัดริมฝีปากกลืนน้ำลายอย่างดัง ช้อนตามองเจ้าของมันอย่างขออนุญาต พอจงอินพยักหน้าเขาถึงได้เอนตัวท้าวมือไปด้านหลัง
แต่เซฮุนคิดผิด เพราะจงอินยังคงอยากที่จะทรมานเขามากกว่านั้น มือหนาดันสะโพกเขาให้ลอยขึ้นจากเตียง สอดนิ้วเข้ามาเพิ่มจนเซฮุนเบ้หน้า นิ้วของเขายังสอดใส่ค้างเอาไว้เลยด้วยซ้ำ ยิ่งจงอินใส่เข้ามาเพิ่มแบบนี้น่ะมัน
คับเป็นบ้า
มือหนากระทุ้งก้านนิ้วเรียวเข้ามาจนสุด กระแทกกับมือเขาที่ค้างอยู่ด้านใน เซฮุนร้องดังลั่นห้อง เสียงแหลมครางติดต่อไม่หยุดเมื่อจงอินสอดใส่เข้ามาอีกนิ้ว ขยับรัวใส่ร่างกายเขาจนแสบช่องทางด้านหลังไปหมด ปวดหนึบในตัวจนน้ำสีขาวทะลุออกมาที่ปลายอีกแล้ว
เขากอดข้อพับตัวเองเอาไว้ ซุกหน้าลงกับเข่าแล้วกัดผิวจนช้ำ พยายามกลั้นเสียงครางแต่ก็ห้ามมันไม่ได้ ยิ่งเหลือบตาไปมองใบหน้าคมแล้วเห็นรอยยิ้มแปลกๆบนนั้นเขาก็ยิ่งต้องส่งเสียงร้อง
ไม่เคยเลย ไม่เคยโดนใครทำแบบนี้มาก่อนเลยสักคน มันตื่นเต้นจนบังคับร่างกายไม่ได้สักส่วน
เซฮุนสะดุ้ง เกร็งร่างกายปลดปล่อยน้ำสีขาวออกมาเลอะหน้าท้องจนได้ เขาหอบเหนื่อย รู้สึกได้ถึงแรงตอดรัดนิ้วตัวเองและนิ้วจงอินที่อยู่ภายใน อีกฝ่ายถอนก้านนิ้วออกไปแล้ว เขากำลังจะนอนเหยียดขาออกไปอย่างหมดแรง หูได้ยินเสียงสวบสาบของเสื้อผ้าดังขึ้นแต่ร่างกายอ่อนแรงจนเปลี้ยไปหมด
เขาเบิกตากว้าง สะดุ้งไปทั้งตัวเมื่อจู่ๆส่วนปลายของแท่งร้อนก็จ่อเข้ามา แขนที่เคยยันเตียงไว้แทบหมดแรง แต่เซฮุนก็ต้องยื้อเอาไว้เพราะไม่งั้นช่องทางเขาได้ฉีกจริงแน่ ในเมื่อจงอินกำลังดันส่วนนั้นเข้ามาทั้งที่นิ้วเขายังคาอยู่
“จง…อิน” เซฮุนเพิ่งปลดปล่อย โพรงอุ่นด้านหลังมันก็เลยยิ่งรัดแน่นเข้าไปอีก เขากัดฟัน จิกปลายเท้าแล้วสูดลมหายใจผ่อนคลายตัวเอง “แกล้ง...พี่ทำไม”
มือที่ท้าวไปด้านหลังกำผ้านวมจนยับ เขาปรือตามองคุณหมอส่วนตัวแล้วเเลบลิ้นเลียริมฝีปาก ปล่อยให้เม็ดเหงื่อไหลผ่านตาจนแสบ ไม่มีแม้แต่มือที่จะปาดมันออก
ส่วนแข็งขืนคืบคลานเข้ามาในร่างกายเขาช้าๆ เซฮุนรู้สึกได้ถึงความนุ่มหยุนที่มันครูดไปตามนิ้วของเขา เขินจนแทบบ้า แต่ก็ทำได้เพียงปล่อยให้ใบหน้าแดงก่ำอยู่แบบนั้น เรียวขาสวยอ้าออกกว้าง เปิดสะโพกให้ผายออกรับหน้าขาแกร่งที่กระแทกลงมาเมื่อมันเข้ามาจนสุด
“อา…จงอิน”
“…”
“แค่ของจงอินมันก็ใหญ่พอแล้วนะ อ๊า!”
จงอินไม่ตอบแต่กระแทกสะโพกเข้ามาอีก ถอดออกไปจนเกือบสุดแล้วใส่เข้ามาใหม่ ทำอย่างเชื่องช้าซ้ำไปซ้ำมาพร้อมหมุนควงสะโพกจงนิ้วเขากระแทกเข้ากับจุดอ่อนไหว เซฮุนอ้าปากค้าง ไม่มีแม้แต่เสียงครางเลยด้วยซ้ำ เพราะสิ่งที่ทำได้มีเพียงหลับตาแน่น กระตุกกายปล่อยให้น้ำขาวขุ่นไหลออกมาอีกจนเลอะไปทั่ว
มือหนายกสะโพกเขาขึ้น ส่วนแข็งขืนหลุดออกไปชั่วขณะ จงอินดึงมือเขาออกจากช่องทาง ก่อนดึงสะโพกเขาเข้าไปใกล้ให้กลืนกินส่วนนั้นอีกครั้ง
เซฮุนปล่อยมือตกข้างลำตัวอย่างหมดแรง ตามนิ้วและฝ่ามือเลอะเทอะไปหมดแต่เขาไม่มีอารมณ์จะเช็ดมันกับอะไรทั้งนั้น กายบางนอนราบไปกับเตียง อ้าขาออกกว้างปล่อยให้ร่างกายสั่นสะเทือนไปตามแรงกระแทกกระทั้น เหม่อมองจงอินที่คลานต่ำลงมาหาช้าๆทั้งที่สะโพกยังเชื่อมต่อและขยับเข้าออกไม่หยุด
“อื้อ! อ๊ะ! อะ! จะ จงอิน” เซฮุนได้แต่เพียงเอ่ยเรียกอีกฝ่าย แลบลิ้นเล็กออกมากลางอากาศเชื้อเชิญให้กลีบปากหนาดูดมันเข้าไปภายใน “มะ หมอ อื้อ! อื๊อ!”
เเรงส่งที่เข้ามาติดต่อทำให้เขาหยุดส่งเสียงไม่ได้เลย จงอินกวาดต้อนลิ้นเขาในปากจนพันกันมั่วไปหมด น้ำใสไหลเปรอะไปตามขอบปาก ไหลลงมาจนถึงซอกคอแต่ไม่มีใครคิดจะเช็ด
“อื้อ! อือ! อะอะอื๊อ!”
เซฮุนจุกทั่วทั้งตัว เจ็บไปหมดเพราะขนาดแกนกายที่ไม่เคยได้รับ แต่เพราะว่ามันมากกว่าเดิม มันถึงได้ครูดมอบความกระสันต์ทั้งโพรงอุ่นจนทั่ว รู้สึกแม้กระทั่งว่าส่วนปลายคืบคลานเข้ามาขนาดไหน รู้สึกแม้กระทั่งว่าตอนนี้มันกำลังทำอะไรอยู่ในร่างกาย
“อื้อ! คุณหมอ...รู้จักร่างกายมนุษย์ ดีจัง อา” ใบหน้าหวานบิดไปมา เผ้าผมสะบัดไปตามแรงกระแทกที่แสนหนักหน่วงจากคนด้านบน “ถ้าพี่ อ้ะ รู้ว่ามีแฟนเป็นหมอแล้วดีขนาดนี้”
“…”
“พี่จะไม่พลาดเลย”
เซฮุนร้องครางเสียงหลงเมื่อจงอินดันส่วนปลายเข้ามาชนจุดอ่อนไหว กลีบปากหนาซุกลงกับซอกคอขาว ขบกัดบางเบาก่อนผละใบหน้า ยืดตัวขึ้นหลังตรง เชิ้ตสีดำปลิวสไวไปตามแรงกระแทก พอๆกับเชิ้ตสีพีชที่อยู่บนตัวเขาที่ยับยู่ยี่เพราะถูกนอนทับ
“คุณไม่ได้ต้องการหมอ”
คนตัวขาวร้องครางเมื่อจงอินดึงส่วนนั้นออกไป มันหลุดออกพร้อมกับความอุ่นจากน้ำหล่อเลี้ยงในช่องทางที่ไหลย้อยออกไปจนรู้สึกได้ เซฮุนยืดขาไปแตะขอบสะโพกแกร่ง ก่อนมือหนาจะจับลงมาที่ข้อเท้า พลิกร่างกายขาวเนียนให้นอนคว่ำจนใบหน้าหวานกระแทกลงกับหมอน
เพียะ
มือหนาตีลงบนก้อนนุ่ม คลานขึ้นบนเตียงแล้วแหวกก้อนกลมสองก้อนออกจากกัน
“คุณต้องการผม”
เซฮุนยิ้มจางเพื่อยอมรับว่าคำพูดอีกฝ่ายน่ะมันจริง เขาอ้าขาออกกว้างแล้วยกสะโพกขึ้น ส่งเสียงหวีดร้องเมื่อจงอินดันส่วนอ่อนไหวเข้ามาอีกครั้ง ดันเข้ามาลึกจนเขารู้สึกได้ถึงเส้นขนที่กระแทกลงมาที่สะโพก
จงอินบีบขยำก้อนนุ่มด้วยมือทั้งสองข้าง แหวกมันออกกว้างเพื่อสำรวจไปตามช่องทางสีหวานที่กลืนกินความแข็งขืนอยู่ น้ำใสไหลซึมออกมาไม่หยุด พอๆกับแรงตอดรัดที่เพิ่มขึ้นเพราะเซฮุนกำลังจะแย่อีกครั้ง
“จงอิน...อ๊ะ...เร็ว เร็วๆ”
“…”
“เร็วกว่านี้!” เซฮุนพูดอู้อี้กับหมอน ปล่อยให้จงอินทำตามคำสั่งเขาด้วยการส่งส่วนนั้นเข้ามาเร็วมาขึ้น “แรงอีก! อ๊า!” เซฮุนร้องลั่นเมื่อก้านนิ้วเรียวแหวกช่องทางให้กว้าง ก่อนสอดใส่นิ้วกลางเข้ามาจนเเน่นไปหมด เซฮุนรู้สึกเหมือนมันจะฉีก แต่พอจงอินใช้ปลายนิ้วงอค้ำโพรงภายในเอาไว้แบบนั้นแล้วมันก็ยิ่งทำให้ส่วนแข็งขืนสอดเข้าไปใต้ตรงจุดมากขึ้น
จะบ้าตาย เรียนจบไปจงอินคงจะเป็นคุณหมอที่เก่งมากแน่ เล่นรู้ไปหมดว่าทำยังไงแล้วจะได้ยินเสียงร้องครางของเขา
“จง…อิน พี่น่ะ...อ๊ะ เหมือนจะตายเลยรู้ไหม” เซฮุนกัดริมฝีปากจนแดงเถือก เอียงใบหน้ากลับไปมองด้านหลัง หลับตาพริ้มซุกลงกับหมอน
“…อือ” เสียงทุ้มคราง หอบถี่พอๆกับเขาที่ฟุบหน้าอยู่ มือหนายึดต้นขาเข้าเอาไว้ สอดใส่กระทุ้งเข้ามาอย่างแรงติดกันหลายรอบ ควงหมุนวนสู้นิ้วตัวเองที่ค้ำโพรงอุ่นอยู่จนสุดท้ายความอุ่นก็พุ่งเข้ามาในตัวเขา มันฉีดเข้ามาจนเซฮุนสั่นไปทั้งร่าง
“ดี…ดีจัง”
“อืม…”
“หมอ...เด็ดอะ”
เซฮุนถูกพลิกตัวให้กลับมานอนหงาย เขาอ้าแขนรับเด็กหนุ่มที่โน้มตัวลงมาขบเม้มปากเขาเบาๆ ส่วนอ่อนไหวถูกสอดใส่เข้ามาอีกครั้ง ก่อนมันจะเริ่มขยับเข้าออกจนเซฮุนสะท้าน รู้สึกเบาหวิวไปหมดเพราะน้ำขาวขุ่นทะลักออกมาจากร่างกายรอบที่สามแล้ว มือบางโอบกอดกายอุ่นไปทั่ว ล้วงเข้าไปใต้เชิ้ตเพื่อลูบไล้ตามแผ่นหลังกว้าง กรีดปลายเล็บสีเข้มไปตามเม็ดเหงื่อที่ผุดซึม
เขาผลักอกแกร่งออกช้าๆ จรดปลายเล็บสีเข้มที่ริมฝีปาก ก่อนมันจะผลุบหายเข้าไปภายใน กลืนกินเหงื่อเเห่งความเป็นชายของจงอินที่เขาไปลูบไล้เล่นเมื่อครู่ เซฮุนดูดจนเกิดเสียง ก่อนจะต้องหลับตาเมื่อจงอินจูบทับลงมาบนนิ้วแล้วผละออก
เซฮุนหันมองนาฬิกา เข็มยาวชี้อยู่ที่เลขสี่ เข็มสั้นชี้ที่เลขสิบ ตีสี่ห้าสิบงั้นเหรอ?
“หนึ่งชั่วโมงกับอีกยี่สิบนาที” เสียงหวานแหบพร่า เบาบางไปตามชั้นบรรยากาศภายในห้อง จงอินจ้องตาเขากลับมา กดสะโพกแนบหน้าขาเข้ามาจนสุด “ถึงหกโมงเช้าไหวหรือเปล่า”
“พรุ่งนี้เพื่อนมาบ้าน” จงอินตอบ น้ำเสียงเด็กนี่ไม่มีความเหนื่อยเลยสักนิด ผิดกับเขาที่หอบถี่จนอกกระเพื่อม
“กี่โมงหรอ” นิ้วเรียวที่ปลายเล็บเคลือบไปด้วยลายกาเเล็คซี่แสนน่าค้นหากรีดไปตามสันกราม เซฮุนขมิบตอดรัดความแข็งที่สอดใส่อยู่ในร่างกาย ช้อนตามองคุณหมออย่างเย้ายวน
“เก้า” จงอินดึงมือสองข้างของเขาไปประสานกดไว้กับเตียง โน้มหน้าลงมาจูบตามซอกคอขาวแล้วขบเม้มสร้างรอยเพิ่มจนเสียงหวานคราง
“แล้ว...อยากนอนกี่โมงล่ะที่รัก”
จงอินไม่ตอบ เด็กดีของเขาไม่สนใจคำถามนั้นเลยด้วยซ้ำ ดูท่าว่าจงอินคงจะไม่นอนจนกว่าตัวเองจะพอใจงั้นสินะ ได้สิ ถ้าเด็ดขนาดนี้เซฮุนก็ไม่อยากพลาดมันไปเหมือนกัน
เซฮุนดันจงอินออกจากตัว แสยะยิ้มร้ายแล้วใช้ปลายเท้าดันหน้าท้องอีกฝ่ายออกไป จงอินขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เจ้าตัวก็ยอมขยับตัวออก เซฮุนกระชากแขนแกร่งอย่างแรง ดึงจนเด็กดีของเขากระแทกเตียงเกิดเสียงดังฟุบ กายบางขยับขึ้นไปนั่งทับบนหน้าท้อง ลูบไล้ไปตามสัดส่วนของจงอินทุกตารางนิ้ว
เซฮุนทำมือเป็นอุ้ง กรีดปลายเล็บไปทั่วบริเวณจนคนผิวแทนยิ้มมุมปาก สะโพกกลมเบียดถูไถเป็นจังหวะพลางขยับถอยหลังไปยังส่วนกลางลำตัว
“อยากให้พี่อยู่บนตัวไม่ใช่เหรอ”
จงอินเชิดหน้าขึ้น ใช้ดวงตาคมทั้งสองข้างพรากชีวิตเขาจนแทบกระอัก เซฮุนหายใจผิดจังหวะยามกดสะโพกทับส่วนเเข็งขืน เขานิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนสูดลมหายใจเข้าโพรงปากจนน้ำลายเหือดแห้ง มันแน่นเสียจนเขาแทบทนไม่ไหว เจ็บระบมไปหมด แต่ยามที่ส่วนปลายจี้เข้าที่จุดอ่อนไหวเขาก็รู้สึกเหมือนจะตาย ต้องรีบขยับร่างกายเข้าหาให้มันโดนซ้ำๆเรียกเสียงครางหวานหลุดออกมาเป็นระยะ
อา...เขาขอถอนคำพูดแล้วกันนะ ขอตายรังอยู่ที่ว่าที่คุณหมอวัยยี่สิบเอ็ดเนี่ยแหละ
ทั้งอึด ทั้งทน ทั้งแน่น ทั้งเด็ด ดีไปหมดเลยจงอินนา
อ่านต่อ : https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=74
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น