ทีม #อยากให้เขาได้กัน
ซึ่งมาพร้อมกับความหัวร้อนและมีดหนึ่งเล่ม (อะไร)
“เซฮุน! กูบอกให้หยุด” เสียงทุ้มตวาดดังลั่น แต่คนตัวขาวกลับไม่ฟัง เซฮุนโน้มตัวลงต่ำก่อนกระชากขอบกางเกงเพื่อนจนหลุดมาถึงสะโพก จงอินพยายามผลักคนที่โน้มตัวเข้าใส่ออกแต่ก็ไม่สามารถออกแรงสุดได้ เขาหัวเราะให้กับท่าทางนั้น คว้าเอาส่วนอ่อนไหวของเพื่อนสนิทขึ้นมาแล้วรูดเบาๆ
ทุกอย่างหยุดนิ่งเมื่อมาถึงตรงนี้ เซฮุนเงยหน้ามองคนผิวแทนที่กัดฟันแน่นพร้อมทึ้งผ้าปูที่นอน ริมฝีปากบางถูกลิ้นเล็กแลบออกมาเลีย ก่อนมันจะครอบครองเข้าที่ส่วนหัวพร้อมออกแรงดูดเบาๆ
“ซะ เซฮุน”
คนถูกเรียกกดใบหน้าให้ลงไปลึกกว่าเดิม ดูดดุนแท่งร้อนในปากจนแก้มตอบแล้วใช้มือช่วยรูดไปด้วย ยิ่งพอได้ยินเสียงทุ้มครางต่ำในลำคอเขาก็ยิ่งอยากแกล้ง เผลอปล่อยฟันคมให้ครูดไปตามแกนอุ่น
ปลายนิ้วโป้งแตะที่ช่องทางด้านหลัง เซฮุนกดนิ้วโป้งลงไปเพียงแค่นิดเดียว เขาเเช่ค้างเอาไว้แล้วปรนเปรอส่วนหน้าให้จงอินแบบนั้นต่อไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายมันก็เลิกขัดขืน แถมยังส่งมือมาขยุ้มเส้นผมเขาให้ขยับปากตามจังหวะที่ตัวเองต้องการ
“อา…มึง เอานิ้วออก อ่า...”
เซฮุนตอบอะไรไม่ได้สักอย่าง เพราะเขากำลังถูกจงอินบังคับจังหวะให้เร็วมากขึ้น แถมยังสวนสะโพกกระแทกกลับเข้ามาอีก ปลายนิ้วโป้งหลุดออกอัตโนมัติเมื่อเซฮุนต้องใช้มือยันกับเตียงไม่ให้ร่างกายล้มไปด้านหลังจากแรงส่ง
คนตัวขาวไอค่อกแค่กเมื่อมันเข้ามาลึกจนเกินไป เซฮุนตีมือจงอินที่อยู่บนหัวตัวเองให้ปล่อย ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมาเช็ดปากแล้วหอบโกยอากาศเข้าปอด
“แฮ่ก ไอ้เวร”
“มึง…” จงอินก้มลงมามองหน้าหวานค้าง คนผิวแทนเสมองไปทางอื่นตอนที่เขาลุกขึ้น ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทำให้ไอ้จงอินแล้วตัวเองต้องรู้สึกไปด้วย รู้สึกจนไอ้ที่อยู่ในกางเกงมันอัดแน่นไปหมดแล้ว “...พอไหมวะ”
“พออะไร กูไม่พอหรอก กูจะทำให้มึงจำไว้ ว่าอยู่กับกูห้ามคุยกับคนอื่น”
เสียงทุ้มงัวเงียพอๆกับจำนวนฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกาย จงอินเบิกตากว้างเมื่อถูกกระชากปลายเท้า มันไม่ได้จะขัดขืน แต่กูเก้ๆกังๆที่จะห้ามเขา เหมือนกับว่าไม่อยากจะห้าม แต่ก็อยากจะห้าม มันดูงงๆ แต่ก็ยินยอมในเวลาเดียวกัน
ไอ้เวรเอ้ย นี่ชีวิตต้องมาจบที่การทำผู้ชายจริงๆเหรอวะ แถมยังเคยปากดีเอาไว้เยอะอีกว่าไม่ชอบของดำ นี่มันเรื่องอะไร ทำไมอยู่ๆกูถึงหน้ามือตามัวลากกางเกงมันออกจากตัวแล้วโยนจนไปพาดโต๊ะแบบนี้
“เซฮุน” ไม่มีการตอบรับ ใบหน้าขาวเงยหน้ามองคนผิวแทนแล้วปลดกระดุมกางเกงยีนส์บนขาตัวเองออก ถอดช็อปแล้วสะบัดไปไกลๆก่อนดึงกางเกงลงถึงปลายเท้า ริมฝีปากบางแสยะยิ้มร้าย พอเบื้องล่างไม่มีอะไรปกปิดก็เลยตรงเข้าไปผลักไหล่หนาจนจงอินต้องท้าวมือไปข้างหลัง “เซฮุน มึงคิดดีๆ มึงแน่ใจเหรอที่จะอยู่ตรงนั้น”
“ทะ ทำไม” เสียงของเขาสั่น อันที่จริงก็โคตรไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้มือก็จับของตัวเองต่อที่ปากช่องทางแล้ว แถมไอ้จงอินก็ดูจะไม่ขัดขืนอะไรด้วย มันจะถามทำไมวะ
“มึงแน่ใจจริงๆเหรอ?”
“มึงจะพูดอะไร!” เซฮุนจ่อส่วนปลายติดสะโพกแกร่ง แต่พอเห็นหน้าจงอินเบ้อย่างแรงทั้งที่ยังไม่ทันจะเข้าเลยด้วยซ้ำแถมยังร้องลั่นเขาก็ชะงักกลางคัน พอจะเอื้อมมือไปจับตัวมันก็เกิดไม่กล้าจนต้องรีบชักออกมา คนตัวขาวกัดริมฝีปากจนเจ็บ ก้มลงมองพื้นแล้วหยีหน้า
“มึง คือ...แม่ง...”
“…กูบอกมึงแล้วนะ”
“กูว่า...แม่งไม่ใช่ ไอ้เชี่ยกูทำอะไรอยู่วะ”
เซฮุนหันหลังหนี เกาะตู้เสื้อผ้าเอาหน้าผากเหม่งแรงๆสองสามทีเพื่อเรียกสติตัวเองกลับคืนมา ไม่ได้ กูจะมาได้กับได้จงอินแบบนี้ไม่ได้ มันแปลกโคตรๆ แปลกจนไม่รู้จะหายใจจังหวะไหนแล้ว อาการมึนหัวที่เคยหายไปกลับมาอีกครั้ง ยิ่งใช้สมองคิดหนักๆแล้วก็ยิ่งเบลอไปหมด เซฮุนเงยหน้าขึ้นจากตู้เสื้อผ้า หอบหายใจถี่เตรียมจะหันกลับไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สะโพกเขากลับถูกแตะ แถมร่างกายยังถูกโอบแล้วเหวี่ยงลงเตียงอย่างแรง
ตุบ!
ใบหน้าหวานเบ้จากการถูกกระแทก จุกท้องจนพูดไม่ออก จะผงกหัวมองจงอินที่กลายเป็นคนคร่อมไปแล้วก็ทำไม่ไหว
“เป็นไงล่ะ อยู่ผิดที่ผิดทาง”
“ผิดอะไร”
“กูก็อยากรู้ว่ามึงจะทำยังไง” เซฮุนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เมื่อกี้ใช้เเรงเยอะเกินไปตอนนี้ก็เลยได้แต่นอนนิ่ง สะดุ้งบ้างบางครั้งตอนไอ้จงอินลากมือไปตามต้นขา “อยากรู้ว่าจะกล้าใส่เข้ามาไหม” มันขำแล้วก็เม้มปากเพื่อกลั้น
“มึงแกล้งกูเหรอ!”
“นี่มึงไม่รู้ตัวจริงๆเหรอว่าตัวเองควรอยู่จุดไหน”
“จุดเชี่ยไรจงอิน พูดดีๆ”
“จะอ้าไหมขาอะ หรือจะให้กูจับแยก”
“ฮะ?”
เซฮุนถลึงตาอย่างไม่เข้าใจ และเพราะว่ามัวแต่ไม่เข้าใจถึงได้ถูกมือหนาแยกขาสองข้างออกอย่างแรง ก่อนกายสมส่วนจะคลานเข้ามาคร่อมทับจนใบหน้าเราสองคนอยู่ในระดับเดียวกัน
“มองหน้ากู...ทำไม” เซฮุนหันหน้าหนี พอถูกจงอินจ้องใกล้ๆแล้วกูเขินทำไมวะ กูเขินมันทำไม เพราะเมาแน่ๆ เซฮุนในเวลาปกติไม่มีทางหน้าร้อนให้กับสายตาแปลกๆของมันแน่
“มองคนอวดดี” จงอินกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนเอื้อมมือขึ้นมาบีบแก้มนิ่มจนยู่ “สมน้ำหน้า หึงกูก็บอกดีๆ ทำเก่งนะมึงอะ”
“อวดดีอะไร พูดให้มันดีๆ”
“ถ้าไม่อยากโดนด่าว่าอวดดีก็นอนนิ่งๆ กูจะทำให้”
“ทำอะไรของมึงจงอิน”
เซฮุนลุกขึ้นนั่งเมื่อจงอินถอยตัวลงไป มันช้อนตาดุขึ้นมามองจนต้องเบือนหนาหนี ก่อนร่างกายจะเกร็งไปทุกส่วนเพราะความชื้นแฉะที่แตะลงบนช่องทาง ลมหายใจของเขาติดขัด แทบจะหยุดหายใจอยู่รอมร่อจนต้องทุบหน้าอก เหล่ตาไปมองก็เห็นจงอินมุดหน้าอยู่ที่กลางลำตัว ผลุบๆโผล่ๆใช้ลิ้นร้อนตวัดไม่เลิก
“มะ มึง... จงอิน”
มือบางอยู่ไม่สุข บีบแน่นส่งไปหาคนผิวแทนแล้วขยำเส้นผมแบบที่จงอินทำกับเขาเมื่อกี้ เวรแล้ว ทำไมถึงได้เปลี้ยไปหมดทั้งร่างแบบนี้ เมื่อกี้ตอนจูบจงอินไม่เห็นรู้สึกแบบนี้เลยวะ
“มึง ใจยะ เย็นๆ” เซฮุนสูดปากคราง ปลายเท้าสองข้างยิ่งเกร็งเข้าไปอีกตอนถูกจงอินสอดนิ้วกลางเข้ามาทีเดียวจนสุด “อ้ะ มึง...มันเจ็บ”
จงอินกระทุ้งปลายนิ้วเข้ามาให้ลึกขึ้น เซฮุนบิดตัวหนีแต่กถูกมือหนาจับข้อเท้าเอาไว้ ก้านนิ้วเรียวสอดใส่อย่างช้าๆ ถอนเข้าออกตามระดับความเร็วที่เจ้าของมันกำกับ เซฮุนปากสั่นไปหมด ทั้งห้องมีเพียงเสียงหายใจของเขาและเสียงเฉอะแฉะจากช่องทางเท่านั้นที่ดังอยู่ นอกนั้นก็มีแต่ความเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น
“มึง…อะ อะะอาา มึง! อ๊า!”
คนตัวขาวตะโกนลั่น ถีบขาไปมาเมื่อถูกสอดใส่เข้ามาอีกนิ้ว เซฮุนเพิ่งรู้ตัวว่าคำว่าหมดสภาพมันเป็นแบบนี้ เละเทะยิ่งกว่าเมาสมัยปีสอง ที่มันเละยิ่งกว่าอาจจะเพราะตอนนี้กำลังอ้าขาแอ่นก้นให้ไอ้จงอินมันทำบ้าอะไรก็ไม่รู้อยู่
“จะร้องก็ร้อง ไม่ต้องกลั้น เดี๋ยวมึงได้ร้องดังกว่านี้แน่”
“ระ ร้องอะไร กู กู...ไม่ร้อง! โอ้ย อย่าโดน อะอาา ตรงนั้น”
“ตรงไหน ตรงนี้เหรอ?” เซฮุนสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วกระแทกจุดกระสันต์ในตัว มันส่งผลให้ส่วนอ่อนไหวของเขากระตุก ปลดปล่อยน้ำเหนียวสีใสให้ไหลเยิ้มออกมาจนมือหนาต้องเอื้อมมาเช็ดให้
“มึง…อย่าจับ...อะ” นิ้วเรียวยังคงชักเข้าออกไม่หยุด เซฮุนคงจะมีเเรงมากกว่านี้ถ้าไอ้จงอินมันไม่ส่งเข้ามาอีกนิ้ว มือบางท้าวไปด้านหลัง จิกเตียงเพื่อยกสะโพกตัวเองขึ้นให้อีกฝ่ายสอดก้านนิ้วเข้ามาให้สุด และยิ่งต้องร่อนสะโพกเพิ่มเมื่อจงอินเสริมออฟชั่นการปรนเปรอด้วยการรูดรั้งส่วนหน้าให้
“ชอบอะดิ”
“ไอ้…เชี่ยจงอิน มึงจำ...อะ อา ไว้”
“เลิกปากแข็งได้แล้ว”
“โอ้ย! จะกระแทกอีกนานไหม! แล้วก็เลิกด่ากูด้วย!”
คำพูดที่เคยจะก่นด่าหลุดออกไปได้แค่นั้นเซฮุนก็ต้องหุบปาก เพราะจงอินกำลังจะใส่นิ้วก้อยเข้ามาอีก กายบางบิดหนีอย่างเร็วเมื่อตอนนี้เขารับมันไม่ไหวแล้ว พอคนผิวแทนเห็นท่าทางนั้นก็เลยหัวเราะลั่น ฟาดมือลงบนสะโพกกลมจนเกิดรอยแดงเถือกตามรูปนิ้ว
“กูเจ็บ”
เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา มันอ่อนหวานผิดปกติจนจงอินต้องลูบสะโพกตรงรอยมือเบาๆเพื่อปลอบ
“ขอโทษ กูมันเขี้ยว”
เซฮุนผินหน้ากลับมา พอสะโพกและช่องทางเริ่มหายเจ็บก็เลยนอนลงดีๆอีกรอบ จงอินขยับขึ้นมาบนเตียงทีละนิด มือหนาแยกขาเรียวออกกว้างก่อนแทรกตัวเข้าไปตรงกลางเพื่อจูบลงบนริมฝีปากเล็ก
เเขนเรียวส่งมือไปโอบรอบคอแกร่ง จิกเล็บลงกับหลังกว้างเพื่อระบายความรู้สึกยามที่ถูกเกลียวลิ้นร้อนตวัดแกล้งอยู่ในปาก เกิดมาเพิ่งเคยรู้ว่าจงอินจูบเก่งขนาดนี้ เข้าใจแล้วว่าทำไมสาวๆถึงหลงมันนัก เข้าใจจนเผลอบีบไหล่กว้างแน่น เข้าใจจนกูจะหวงมึงแล้วไอ้เวรเอ้ย
“อื้อ”
เซฮุนร้องครางเสียงหวาน เสียงน่าอายจบลงทันทีเมื่อปากของเขาบวมเจ่อยามจงอินถอยหน้าออกไป มือหนาปัดผมหน้าม้าเขาให้พ้นหน้าผากก่อนจูบลงมาเบาๆ
“ใส่นะ”
“มึง...จะเอาจริงๆเหรอ”
“เอา”
“ไอ้เวร กูไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นมะ- โอ้ย!!!”
“เซฮุนอย่าดิ้น!”
จงอินจับมือเขาเอาไว้ด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือก็กำลังจับส่วนนั้นให้ดันเข้ามาในโพรงอุ่น เซฮุนหอบเหนื่อย เกร็งไปทั้งตัวจนจงอินต้องเอ่ยห้าม ทั้งชีวิตเกิดมาไม่เคยคิดว่าจะต้องมาโดนอะไรแบบนี้ แถมยังเป็นเพื่อนที่นอนเอาตีนก่ายหน้าผากมาด้วยกันถึงสามปี แข่งกันเต๊าะสาวมาสารพัด แต่นี่อะไรวะ ทำไมกูมานอนอ้าขาให้มันยัดอะไรแข็งๆใส่ตัวด้วย
“เชี่ย...จงอิน โคตรเจ็บ อะ” ใบหน้าหวานเบ้บิดเบี้ยว เท้าทั้งสองข้างเกร็งแน่น แรงทั้งหมดถูกส่งมาที่มือเพื่อบีบลงกับไหล่กว้าง “มึง...ไม่ไหวอะ แม่งเจ็บ”
“ทนก่อน อีกนิด” จงอินกัดฟันจนสันกรามขึ้น มือบางที่โอบรอบคอแกร่งอยู่สั่นระริกพอๆกับริมฝีปาก เซฮุนหลับตาลง อยู่ๆก็เจ็บจนไทนไม่ไหวต้องร้องไห้ออกมาซะงั้น “อย่าร้องดิวะ เรื่องแค่นี้เอง”
“มึงลองมาโดนเองไหม ไอ้ควาย”
“ก็เมื่อกี้ไง มึงก็เกือบจะใส่เข้ามาอยู่แล้ว”
“เออ ก็รู้ไว้ด้วยว่าแม่งเจ็บชิบหาย”
“น่า…นิดเดียว พอหายเจ็บอย่าร้องขอให้กูทำต่อแล้วกัน”
“หลงตัวอะ อ๊า!” เซฮุนผวากอดจนจงอินต้องโน้มตัวลงมาซุกซอกคอเมื่อส่วนปลายกระแทกเข้ามาที่อวัยวะภายในอย่างแรง คนผิวแทนกดแช่ค้างเอาไว้ ก่อนเงยหน้าขึ้นมาจูบขมับและหางตา “เชี่ยเอ้ย...”
คนตัวขาวสบถ ปาดน้ำตาด้วยมือลวกๆแล้วทุบอกแกร่ง จงอินรวบข้อมือสองข้างของเขาเอาไว้ด้วยสองมือ ก่อนกดลงกับเตียงแล้วโน้มหน้าลงมาหาซอกคอขาว ฟันคมกัดผิวหนังเขาเข้าไปในโพรงปาก ออกแรงดูดย้ำหลายต่อหลายที่
เซฮุนคงจะบ้ามาก ที่เผลอเอียงซอกคอให้มันทำบ้าอะไรก็ไม่รู้อยู่จนเจ็บไปหมด
“อะ มึง”
ส่วนอ่อนไหวเริ่มกระแทกเข้ามาแล้ว เขาจุกจนพูดไม่ออก ไม่อยากส่งเสียงหรือออกแรงอะไรทั้งนั้น ยิ่งเวลาผ่านไปนานแค่ไหนจงอินก็ดึงมันออกไปเยอะมากขึ้นเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงตอนสวนกลับเข้ามาว่ามันจะครูดโพรงอุ่นมากขนาดไหน
“จะ จง...อิน” เซฮุนหอบถี่ มือที่ถูกกดอยู่กับเตียงสั่นจนคนด้านบนต้องประสานมือเข้ามา เขากำลังจะตายแล้ว อึดอัดไปหมด แถมยังเสียววาบในท้องน้อยด้วย อย่างกับมีแมลงบ้าอะไรมาบินไปทั่วตัวแล้วตอนนี้ “อ้ะ มึง...มัน...อะ”
เสียงที่เคยทุ้มพลันอ่อนลงทันที เซฮุนแอ่นสะโพกรับแรงกระแทกที่เพิ่มมากขึ้น หลับตาแน่นร้องครางเรียกชื่อไอ้รูมเมทผิวแทนซ้ำไปซ้ำมาทั้งที่เคยเบื่อชื่อมันแทบตาย พอได้ยินเสียงจงอินหัวเราะอยู่ใกล้ๆก็เลยเงยหน้าขึ้นมามอง พอเจอรอยยิ้มรู้ทันของมันจึงส่งมือไปดันหน้าคมให้หันหนีเพื่อกลบเกลื่อนทันที
มันใช่เรื่องหรอวะ กระแทกชาวบ้านเขาแล้วยังมายิ้มแบบนี้!
“มะ อะ ไม่ต้องมา อาอะอะ ยิ้ม”
“อ่า…พูด ให้มันเป็น...อืม ประโยคหน่อย” จงอินครางต่ำในคอ
“ดะด่า กู ดูตัวเอง อ๊า ด้วย”
“เหรอคะคนสวย”
“สวยที่หน้ามึงอะไอ้เวร!” เซฮุนตบหน้าเพื่อนผิวแทนที่ทำอ้อล้ออยู่ด้านบน จงอินหัวเราะลั่นแล้วจับมือเขาไปกดกับเตียงอีกรอบ พอไม่มีอาวุธกายแล้วจะทำอะไรต่อก็ไม่ได้ นอกจากจะใช้สายตาฟาดฟันมัน
“คุยอะไร อืม กับแทวอน”
เซฮุนหันมองหน้าเมื่อจงอินกดแช่สะโพกค้าง มือหนาปล่อยออกไปเพื่อจับแก้มใส ใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆพลางลากสายตามองไปทั่วหน้า
“ช่างแม่ง”
“บอกมาเซฮุน”
“ก็แม่งจะจูบกู จะให้กูปล่อยให้มันจูบเหรอ” เซฮุนเหวอย่างหงุดหงิด ตอนแรกก็เกือบลืมไปแล้วเถอะ จงอินแม่งจะพูดขึ้นมาทำไมวะ
“แล้วมึงปล่อยให้มันจูบหรือเปล่า”
“ถามอะไรนักวะ!”
เสียวจะตายอยู่แล้วยังจะมาเสียเวลาถามอีก ไอ้เวรจงอิน
“ตอบ” เซฮุนจิ๊ปากอย่างขัดใจ ผลักหน้ามันไปหนึ่งรอบด้วยความโมโหจนโดนกดย้ำสะโพกเข้ามา พอรู้แบบนั้นก็เลยแยกเขี้ยวใส่แล้วยอมตอบดีๆ
“ไม่ ฝันไปเถอะ กูเกลียดมัน”
“อืม มันชอบมึงมานานแล้ว”
“มึงรู้เหรอ” เซฮุนเบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจ รีบจับหน้าจงอินให้กันมาสบตากันทันที ลืมไอ้ที่ใส่คาอยู่ในตัวเขาไปก่อน “เล่าดิ้”
“ก็แม่งมาถามกูว่าเคยทำอะไรมึงไหม”
“เชี่ย...” เซฮุนร้องอย่างตกใจ เบ้หน้าแล้วขย้อนเหมือนจะอาเจียน “...แล้วมึงตอบว่าไร”
จงอินเงียบไป มันนิ่งค้างก่อนจะสวนสะโพกเข้ามาหนึ่งรอบ ตามด้วยสองรอบ สามรอบ แล้วก็สวนเข้ามาไม่หยุดจนเซฮุนร้างคราง
“ก็ตอบว่าเคย”
“อะ ฮะ? ทะ ทำไมบอกแบบนั้น”
“อืม…ถ้ากูไม่บอก...มันก็จะมาเอามึงไง” จงอินหยิกแก้มใสอย่างมันเขี้ยว “กูหวง”
เซฮุนหอบถี่ อยากจะด่าอะไรต่อเรื่องที่มันปากดีแต่ก็พูดไม่ออก หวงห่าเหวอะไรของไอ้จงอินมันวะ หวงบ้าหวงบออะไร ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาไม่เห็นจะเคยแสดงออกอะไรเลย แถมยังไปนั่งคุยโทรศัพท์เสียงหวานเสียงเบากับสาวที่ไหนไม่รู้อีก
“ตอแหล”
“มึงก็หวงกูนี่ เสมอกัน อืม...อย่าขยับได้ไหม มันรัด”
“กู…ไม่ได้หวง อื้อ กูแค่ไม่ชอบ! รำคาญ!”
“โกหก” จงอินหยุดการกระทำทุกอย่าง เซฮุนมองหน้าอีกคนอย่างไม่เข้าใจ มันถอนสะโพกแล้วถอยตัวไปอีกนิด เซฮุนลุกขึ้นมาตาม มองใบหน้าคมแล้วส่ายหน้าพร้อมขมวดคิ้ว
“ไม่ทำเหรอ” ปลายนิ้วเรียวชี้ส่วนแข็งขืนที่ยังไม่ยุบตัวลง เงยหน้ามองเจ้าของมันที่ยืนกอดอกเลิกคิ้วรออะไรสักอย่าง
“…”
“จงอินมึงอย่าเล่นแบบนี้”
“…” ยังคงเลิกคิ้ว
“เออ!” เซฮุนหันหลังหนี ท้าวแขนลงกับเตียง มุดหน้าลงหมอนแล้วแอ่นสะโพกให้อีกฝ่าย “กูหวง! ได้ยินแล้วก็รีบๆใส่เข้ามา จะได้ไปทำงาน”
“น่ารักจังครับพี่เซฮุน” สะโพกกลมถูกตีเบาๆ จงอินขยับเข้ามาใกล้ ใส่ส่วนนั้นเข้ามาทีละนิดจนเซฮุนต้องอ้าปากสูดลมหายใจเข้า เขากัดริมฝีปากรอการกระแทกที่จะตามมา แต่แล้วดวงตาก็ต้องเบิกกว้างเมื่อถูกมือหนาจับต้นขาแล้วยกเข้าหาตัว
เซฮุนทำหน้าเหลอหลา ขาสองข้างที่เคยแตะเตียงตอนนี้ถูกจงอินรวบให้ไปรัดรอบเอวไว้แล้ว จะร้องห้ามก็ไม่ได้ จะทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง เพราะท่าทางที่เป็นอยู่ที่ทำให้ส่วนแข็งขืนถูกใส่เข้ามาลึก จุกจนทำอะไรต่อไม่ได้
“อะ…ฮะ มึง มะ ...” ใบหน้าหวานถไลไปกับหมอนเพราะไม่มีหลักที่อื่นยึดกับพื้นโลกเลยสักนิด เซฮุนจิกเกร็งมือไปหมด ขยุ้มสิ่งของไปทั่วตัวจนอยากกัดมือให้ขาดไปซะ
“อืม…อะไร”
“มะ…อะมึง ไม่...ไม่เอาท่านี้ แม่ง...แน่นไป”
“ที่รักจะเอาท่าไหนก็พูดสิครับ” ไอ้จงอินกวนตีนอีกแล้ว เซฮุนผินหน้ามองไปข้างหลัง สะบัดขาตัวเองออกแล้วนอนหงาย กวักมือเรียกรูมเมทให้ขยับเข้ามาใกล้ “หืม?”
“กูปวดหัว ขอนอนนะมึง”
จงอินพยักหน้าอย่างเข้าใจ มันคลานเข้ามาหาเขาอีกครั้ง เซฮุนพาดขาตัวเองกับไหล่กว้าง ยกสะโพกขึ้นจนลอยจากเตียง จงอินยิ้มขำ ใส่นิ้วเข้ามาในโพรงอุ่น กระแทกเข้าออกสองสามรอบเพราะหมั่นไส้ก่อนผละมือออกมาดันเรียวขาสวยให้ติดอกบาง เซฮุนกัดปากแน่น ผ่อนลมหายใจรับส่วนแข็งขืนที่กำลังสอดใส่เข้ามาอีกรอบ
“อะ…มึง อ้ะ”
จงอินรัวสะโพกถี่มากขึ้นพร้อมส่งมือหนามารูดส่วนอ่อนไหวของเขาไปด้วย เซฮุนร้องครางระงมดังลั่นห้อง อาการเมาค้างเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้งไปกับเหงื่อที่ไหล่ออกจากร่างกาย มือสองข้างจิกผ้าปูที่นอนจนเกือบหลุด ก่อนเขาจะกระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาจนทุกอย่างกลายเป็นสีขาวโพลน ร่างกายอ่อนแรงขยับไปไหนไม่รอด ตามด้วยความอุ่นร้อนที่ไหลทะลักออกจากช่องทางของเขาเพราะจงอินปล่อยมันเข้ามา
เดี๋ยว
แม่งปล่อยข้างในได้เหรอวะ
“มึง…อา” พอจงอินถอยตัวออกไปเขาก็ต้องสะดุ้งให้กับความโล่งที่ช่องทางด้านหลัง พอก้มลงไปมองก็ถึงกับต้องกุมขมับเพราะมันขยายออกพร้อมรอยแดง แถมยังเต็มไปด้วยคราบขาวขุ่นที่ไหลเลอะไปทั่วเตียง “เชี่ย...ทำไงดีวะ”
“เครียดอะไรมึ้ง” จงอินเดินหายไปอีกทาง มันหยิบทิชชู่มาจากกล่อง เช็ดไปตามส่วนกลางลำตัวที่กำลังยุบ ก่อนเอาอีกแผ่นมาโปะที่สะโพกเขาให้
“มึง…ห้ามบอกใครนะเว้ย” เซฮุนเงยหน้ามอง หยิบทิชชู่จากมือหนาออกมาเช็ดด้วยตัวเอง
“ทำไม?”
“กูจะมองหน้าคนอื่นยังไงวะ คิดสิคิด”
“ปากดีไว้มากอะดิมึงอะ” จงอินคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอว มันยักคิ้วใส่แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งเขาไว้กับเม็ดเหงื่อและความเลอะเทอะรอบตัว
เซฮุนถอนหายใจอย่างรุนแรง เอื้อมไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ใกล้ตัวมากดดู ก่อนจะฉงนเมื่อมันเป็นของจงอินไม่ใช่ของเขา มือเรียวทาบแสกนนิ้วเข้าไปอย่างชำนาญ ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่ชื่อเยริมโทรเข้ามาประมาณแปดสิบแปดสายได้ ดูเหมือนไอ้บ้านั่นจะแอบไปเปิดสั่นเอาไว้ก่อนที่เขาจะแย่งมาแน่
เซฮุนกดเข้าไปดูโปรแกรมเเชทแล้วก็พบว่าจริงอย่างที่คิดไม่มีผิด ผู้หญิงทักมันมาเยอะจริงๆ ผู้ชายยังมีเลย ยอมใจความฮอตของมันแล้วว่ะ
แกร๊ก
เซฮุนเงยหน้าขึ้น มัวแต่ส่องจนลืมเวลากันเลยทีเดียว นาฬิกาบนผนังบอกว่าผ่านไปสิบนาทีเเล้ว เขาหันไปมองจงอินที่เดินออกมาทั้งสภาพเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า มือบางชูหน้าจอโทรศัพท์ให้มันดู จงอินเลิกคิ้ว ส่ายหน้าแล้วเดินไปกดเปิดแอร์
“ไม่สนใจหน่อยเหรอ น้องคนนั้นเขาโทรหามึงแปดสิบแปดสายเลยนะ”
“ไม่อะ”
“เอ้า ทีก่อนหน้านี้มาโมโหใส่กูทำไม บ้าว่ะ” เซฮุนทำท่าไมเข้าใจ
“ก็ตอนนั้นยังไม่ได้มึง ตอนนี้ได้มึงแล้ว”
“ปากหรือง่ามตีน พูดดีๆ”
“หรืออยากให้กูคุย เอามาสิ เดี๋ยวคุยให้ฟัง” จงอินหันหน้ามาแบมือ เขี้ยวขาวคมเลยถูกแยกส่งไปทันที “น่ะ ก็มึงหึงแล้วโวยวายขนาดนั้นใครจะกล้าคุย ไม่ใช่เกิดวันนึงไปต่อยผู้หญิงเพราะหึงกูทำไง”
“กูหึงอะไร หลงตัวเองว่ะ น่ามคาน”
“รีบไปอาบน้ำ ถ้านั่งอยู่ตรงนั้นอีกแปปนึงรับรองว่ามึงไม่ได้ทำงานแน่”
“ได้ทีเอาใหญ่นะมึงอะ” เซฮุนตวัดตาไปมอง ขมวดคิ้ววุ่นแล้วลุกขึ้นกอดอก
“หรือจะลอง?”
“เออ!” ก่อนจะเดินสะบัดก้นไปเข้าห้องน้ำตามที่ถูกสั่งจริงๆ
บ้าชิบ
กูเนี่ย บ้าชิบหายเลย
อ่านต่อ : https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=70
แงงงงงงงงง
ตอบลบเพื่อนกํรักมึงว่ะะะะะ
ชอบฟีลนี้~~~~ เหมือนตอนติดเกาะ
คนแมนได้กัน ฮิ้ววววววววววววว