WARNING
THIS IS JUST A FICTION
25+ (IF POSSIBLE LOL)
ลิ้นเล็กแลบออกมาเลียริมฝีปาก จงอินตีหน้านิ่ง ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมหันมามองกัน เพราะเป็นแบบนั้นเขาก็เลยมุดลงไปใต้แขนแกร่ง ก้มหน้าลงหาเข็มขัดหนังสีดำพลางจูบลงไปเบาๆ
“ไม่สนใจเหรอ”
เซฮุนกรีดเล็บไปตามส่วนนูน ขูดเบาๆจนรู้สึกได้ถึงความแน่นที่เพิ่มมากขึ้น มือบางลูบไปตามแนวยาวที่พาดผ่านกลางลำตัว บีบขยำบ้างในบางครั้งแล้วช้อนตามองเจ้าของ จงอินเหลือบตาลงมองเขาเป็นระยะเท่านั้นเพราะต้องขับรถ เซฮุนเลยตัดสินใจปลดกระดุมกางเกงอีกฝ่าย รูดซิปลงแล้วจูบลงไปบนส่วนอ่อนไหวผ่านเนื้อผ้า
นัยน์ตากลมจ้องมองอย่างหลงใหล ขนาดตอนขยายไม่เต็มที่ยังขนาดเท่านี้ อยากจะรู้เหลือเกิน ว่าถ้ามันค่อยๆพองตัวในปากจะเป็นยังไงกันนะ...
เซฮุนยิ้มให้กับความคิดตัวเอง ดึงขอบชั้นในลงช้าๆจนเห็นเส้นขนสีเข้มรำไร นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามความยาวของเส้นขน ขมวดม้วนพันรอบปลายนิ้วแล้วดึงกระตุกเบาๆจนจงอินเหลือบตาลงมามอง
“โทษฐานเงียบใส่พี่” เซฮุนดึงจนมันหลุดติดนิ้วออกมา เขาเป่าจนมันปลิวหลุดออกไปไกลแล้วกรีดเล็บลงไปอีกรอบ
เขาเห็นจงอินยกมุมปากขึ้น ก่อนหันกลับไปมองถนนพร้อมหักพวงมาลัยเหวี่ยงออดี้อาร์แปดเข้าอีกเลนส์ เซฮุนกลืนน้ำลาย ลูบมือไปตามหน้าขา ขึ้นสูงไปที่หน้าท้องจนเสื้อเลิกขึ้น เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ แตะลิ้นลากเลียที่หัวหน่าวจนจั๊กจี้ลิ้นเพราะขนอ่อนที่กระจายตัวอยู่ พอเงยหน้ามองจงอินแล้วเห็นว่าเด็กดีเหลือบตาลงมามองสลับกับมองถนนก็พลันหน้าร้อน
ลิ้นอุ่นถูกลากขึ้นมาจนถึงสะดือ น้ำใสเหนียวถูกถ่มลงไปเล็กน้อย ตามด้วยปลายนุ่มหยุ่นที่กดแช่เอาไว้ก่อนคลึงวนเบาๆ เซฮุนยื่นหน้าเข้าไปจนลมหายใจของจงอินรดลงมาบนหน้า ก่อนมันจะหายไปเพราะศรีษะทุยมุดเข้าไปใต้เสื้อ ความซนของเขาทำให้จงอินต้องปล่อยแขนขวาออกจากพวงมาลัยแล้วบังคับด้วยมือซ้ายมือเดียว
เซฮุนยุ่งวุ่นวายอยู่กับการขบกัดเนื้อหนังสีแทน ดูดดึงจนเกิดรอยแล้วทิ้งความเหนียวเหนอะหนะเอาไว้จากลิ้นบาง ลากวนลงต่ำลงมาเรื่อยๆจนกลับมาที่ท้องน้อย เขาแหวกซิปกางเกงออกด้วยสองมือ ใช้ลิ้นตวัดส่วนปลายที่เริ่มขยายตัวจนมันผลุบเข้ามาในโพรงปากได้สำเร็จ
ฟันคมครูดไปตามหัวหยักเบาๆ เม้มริมฝีปากขบดึงให้ท่อนเอ็นยืดยาวออกจากกายหนา โพรงปากบางอ้าออกกว้าง ตวัดลิ้นอุ่นไปตามส่วนปลายให้จงอินเห็นต่อหน้าต่อตาก่อนปล่อยมันตกลงไปบนเบาะรถ
ใบหน้าหวานขยับเข้าหาพวงกลม ใช้มือยกแท่งร้อนขึ้นแล้วจูบลงไปตามฝีเย็บ ลากลิ้นอุ่นตรงกลางส่วนเชื่อมต่อ ดูดเม้มเบาๆจนมันผลุบหายเข้ามาในโพรงปาก มอบความอุ่นให้ส่วนกักเก็บน้ำเชื้อที่คงฉีดเข้ามาในตัวเขาในไม่ช้า
เสียงจ๊วบจ๊าบดังขึ้นแข่งกับความเงียบในรถ เซฮุนขยับตัวเล็กน้อยเพราะรู้สึกเมื่อย เขากำลังรออยู่ รอว่าเมื่อไหร่จงอินจะเหยียบเบรกแล้วหันมาสนใจสะโพกใต้ชุดว่ายน้ำสีชมพูของเขาสักที แต่เด็กดีก็ยังคงนิ่ง แถมยังขับรถให้นิ่งได้ทั้งที่ถูกกระตุ้นขนาดนี้
อา...เซฮุนต้องทำยังไงดีนะ ลืมไปว่าเด็กคนนี้ความอดทนสูงระดับไหน
เขาผละใบหน้าออกมา ถ่มน้ำลายลมบนท่อนเนื้อ ส่งมือไปจับบีบแล้วรูดขึ้นลงเบาๆ ก่อนขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ ครอบครองจนสุดโคนแล้วออกแรงดูดที่โคนลิ้น ดันให้ปลายหยักเบียดช่องคอก่อนถอนออกแล้วขยับเข้าไปใหม่ซ้ำๆ
ขนาดของแท่งร้อนค่อยๆพองโตขึ้นเรื่อยๆในปากเขา เซฮุนกัดมันเบาๆ ใช้ฟันครูดตั้งแต่โคนจนสุดปลายแล้วเงยหน้ามองจงอินเมื่อหยาดน้ำใสเหนียวเชื่อมเยิ้มจากปลายมนมายังกลีบปาก เขาหอบถี่เพราะหายใจไม่ทัน แต่ก็ยังใช้มือรูดรั้งความแข็งขืนไปด้วย
“ชอบไหม”
เซฮุนตวัดตาถามอีกฝ่าย รู้สึกแสบคอไปหมดเพราะความลึกที่มันเข้ามา จงอินไม่ตอบอะไร คุณหมอทำเพียงปลายตาลงมามองนิ่งๆก่อนหันไปขับรถต่อ เซฮุนเริ่มขมวดคิ้ว เขาเม้มริมฝีปาก บีบแท่งร้อนในมือแล้วบิดเบาๆเพราะความโมโห เจ้าของมันถึงกับส่งสายตาดุมามอง แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยมือออกมา
กายบางมุดกลับออกมานั่งตรงกลางรถ เหล่มองมือหนาที่กำรอบพวงมาลัยแล้วมองออกไปยังถนน รถราตอนนี้ก็ยังคงเยอะอยู่ไม่ต่างอะไรจากเมื่อเย็น เพราะงั้นจงอินก็เลยเหยียบมากกว่าร้อยยี่สิบไม่ได้
แต่นั่นดีเลยล่ะ เพราะเซฮุนก็อยากจะซนจนกว่าจะถึงเตียง
ไฟแดงหลายร้อยวินาทีด้านหน้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เซฮุนยิ้มมุมปาก หันกลับมามองจงอินที่ค่อยๆชะลอรถด้วยการแตะเบรกเงียบๆ เขาหลุบตาลงต่ำ มองท่อนเเขนแกร่งที่มีเส้นเลือดปูดนูนก่อนขยับตัวเข้าไปเรื่อยๆ
มือบางเป็นคนขยับเกียร์ไปที่ N เมื่อรถนิ่งสนิท เขาสบตาจงอิน เด็กคนนั้นมองเขานิ่งๆ เซฮุนแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ถลกชายเสื้อขึ้นแล้วขยับขาขวาก้าวข้ามไปยืนคุกเข่าที่เบาะคนขับ
“ถ้าจงอินไม่สนใจ”
“…”
“พี่ก็จะไม่ให้จงอินขับรถแล้วนะ”
มือบางแหวกกางเกงว่ายน้ำสีชมพูออกจากสะโพก เขากัดริมฝีปากเมื่อเห็นว่าจงอินขยับแขนขึ้นกอดอกพร้อมสายตารู้ทัน ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อคิดไปว่าจงอินรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร ช่องทางด้านหลังสัมผัสเข้ากับความเย็นเฉียบของเกียร์รถ ก่อนมันจะขยายออกเพราะเซฮุนกดตัวเองลงไปทีละนิด
ใบหน้าหวานเบ้ด้วยความเจ็บ ถึงแม้ขนาดของมันจะไม่ได้ใหญ่มากแต่การไม่ได้เบิกทางใดๆทั้งสิ้นก็ทำเอาจุกดีเหมือนกัน เขากดสะโพกลงไปช้าๆ ปรือตามองจงอินแล้วกุมเชิ้ตขาวเปียกชื้นเอาไว้แถวหน้าอก
“อ๊า…”
เสียงหวานร้องครางเมื่อความเเข็งของเกียร์แทรกไปตามโพรงอุ่น เซฮุนร้องซี้ดเพราะความเจ็บแต่ยิ่งมันครูดไปตามผนังเขาก็ยิ่งเสียวซ่าน ต้องหอบถี่เพื่อระบายความอุ่นในตัวออก ถึงแม้แอร์เย็นเฉียบจะเป่ารดแผ่นหลังจนชา แต่ตอนนี้ในตัวกลับร้อนจนแอร์อะไรก็เอาไม่อยู่ทั้งนั้น
หรือไม่...มันอาจจะร้อนเพราะสายตาจงอินที่กำลังมองเขาก็ได้
“อ๊า”
เซฮุนยกสะโพกขึ้นเล็กน้อย ก่อนกดลงไปอีกจนเย็นวาบเพราะแกนเหล็ก ในรถที่เคยเงียบพลันถูกแทรกด้วยเสียงครางหวาน ประกอบกับเสียงกุกกักของเกียร์รถที่โดนกระทำ เซฮุนยันเบาะรถเอาไว้ด้วยมือเดียว ขยับกายขึ้นลงกระแทกก้อนนุ่มกับแท่นเกียร์แล้วกัดริมฝีปาก
“อ้ะ จง...อิน” นัยน์ตาคมลากมาสบตากันจนหน้าหวานแดงซ่าน แต่แค่นั้นจงอินคงจะไม่พอใจ เพราะเด็กดียังส่งมือซ้ายไปจับที่แกนกายตัวเอง ขยับรูดขึ้นลงเบาๆพลางมองเขาขย่มกายใส่เกียร์ไปด้วย บ้าจริง ยิ่งมองเห็นส่วนปลายหยักผลุบเข้าออกตามซอกนิ้วชี้และโป้งนั่นเขายิ่งบ้า อยากดูดมันเข้ามาในปากให้หายมันเขี้ยวจนต้องเม้มปากแน่น
เซฮุนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หอบหายใจถี่แล้วบิดหน้าไปมา ก่อนเเรงกระแทกจะส่งผลให้ด้ามเกียร์ลงล็อคไปที่เลข 2 โดยไม่ทันตั้งตัว เซฮุนคิดว่าเขาจะโดนดุ แต่เปล่าเลย ในเมื่อจงอินใช้เท้าเหยียบเบรกเอาไว้ให้โดยไม่ปริปากพูดอะไรซักคำ
แรงเหวี่ยงจากการเบรกส่งผลให้ก้อนนุ่มกระแทกลงกับแท่นเกียร์อีกครั้ง โพรงอุ่นภายในถูกขยายจนรู้สึกจุก เซฮุนหยุดพักนิ่ง หอบถี่รัวแล้วหันหน้ากลับไปมองสัญญาณไฟจราจรที่เปลี่ยนเป็นสีเขียว เขากัดริมฝีปาก ลากดวงตาฉ่ำเยิ้มกลับมามองจงอินแล้วมองต่ำลงไปยังส่วนอ่อนไหวในมือหนา
คนผิวแทนปล่อยมือออกจากมัน หันมามองหน้าเขาพร้อมยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
“เข้าเกียร์สี่ให้ผมหน่อยสิครับ”
เซฮุนปากสั่นไปหมด เขาทำอะไรต่อไม่ถูก จะให้ลุกออกไปก็คงจะไม่ทันใจรถคันที่ตามหลังอยู่แน่ เพราะงั้นคนไม่มีทางเลือกแบบเขาถึงต้องขยับร่างกาย ดึงเกียร์รถให้ขยับขึ้น เบี่ยงไปทางซ้าย แล้วขยับลงไปอีกรอบเพื่อเข้าเกียร์ตามที่คนขับต้องการ
ดวงตาหวานปรือขึ้นมองเจ้าของรถ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ หายใจไม่ทั่วปอดเมื่อจงอินหันไปขับรถต่อโดยไม่พูดอะไร เซฮุนขย่มร่างทีละนิด ร้องอื้ออึงเพราะความกระสันต์พลางส่งมือไปจับที่ส่วนแข็งขืนของจงอิน
“อยากได้...”
“…”
“ขับเร็วกว่านี้ไม่ได้หรอที่รัก” เซฮุนจับมันดึงยืด คลึงลงไปจนถึงส่วนโคน
จงอินไม่ตอบอะไร แต่สิ่งที่คนผิวแทนทำคือการเหยียบคันเร่งจนรถกระชาก โพรงอุ่นที่ครอบเกียร์อยู่จึงขยับไปตามแรงเหวี่ยงจนปลายด้ามเกียร์กระแทกเข้าที่โพรงภายในสุด เซฮุนร้องเสียงหลง บีบส่วนอ่อนไหวอีกฝ่ายแน่นเพราะความอึดอัดที่ถาโถม
“จะ…อ๊า”
จงอินเหยียบเบรก หักพวงมาลัยแซงหน้ารถอีกคันจนตัวรถเหวี่ยง และมันก็ส่งผลให้ร่างกายของเขาถูกเหวี่ยงไปด้วย เซฮุนหอบถี่ ขยับสะโพกขึ้นลงอีกรอบเมื่อความปวดหนึบที่ส่วนปลายเพิ่มมากขึ้น
“พี่…อ้ะ...จะไม่ไหว”
“…”
“จอดรถไม่ได้เหรอ” เซฮุนปรือตาอ้อนวอน วางมือลงบนหน้าขาแน่น ขยับตัวขึ้นลงกับเกียร์เบาๆพอให้เกิดเเรงครูดภายใน ส่วนอ่อนไหวที่ถูกบิกินี่สีชมพูบีบอัดอยู่เริ่มชื้นเพราะน้ำเมือกที่ถูกขับ มันซึมเลอะออกมาจนเห็นเป็นดวงกว้างน่าเอ็นดู “นะ...”
“…” จงอินเหลือบมามองเขา แต่เพราะความเร็วของรถตอนนี้มันสูงมาก คุณหมอถึงได้ไม่ตอบอะไรแล้วบังคับพวงมาลัยให้ล้อสามารถหมุนไปตามถนนได้ตรงทาง
“ถ้าจงอิน อื้อ ไม่จอด พี่...จะจอดให้เองนะ” เซฮุนทำท่าจะเข้าเกียร์หยุด แต่พอจงอินได้ยินก็กลับเหยียบเบรกชะลอรถ หัวพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซอยอย่างแรงจนเกิดเสียงล้อบดถนน แน่นอนว่าคนที่มีหลักยึดแค่เกียร์ในโพรงอุ่นแบบเซฮุนก็เซจนหน้าแทบคว่ำลงไปกับเบาะ จนผนังโพรงอุ่นซึ่งเต็มไปด้วยจุดรับความรู้สึกถูกเบียด
ใบหน้าหวานเบ้เพราะความอึดอัด ตอดรัดด้ามเกียร์แน่น บีบส่วนอ่อนไหวด้วยมือผ่านเนื้อผ้าชุดว่ายน้ำ กัดปากจินตนาการไปถึงวันที่นอนครวญครางอยู่ใต้ร่างหนา นึกถึงส่วนแข็งขืนที่กำลังสอดใส่เข้ามาในร่างกาย นึกถึงเสียงหน้าขาจงอินที่กระแทกกับสะโพกเขาจนดังลั่นห้อง เสียงกระเส่าของเราสองคนที่ดังแข่งกับแอร์ หรือแม้กระทั่งน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลเลอะเปรอะเปื้อนไปตามเรียวขายามบทรักสิ้นสุดลง
“อะ…อึก”
เซฮุนปรือตามองถนนรอบตัวจนรถหยุดที่หน้าบ้านคยองซู ประตูรั้วถูกเปิดอัตโนมัติก่อนจงอินจะขับเคลื่อนเข้าไปถึงโรงรถด้านใน เขาหอบแฮ่ก ใช้มือบีบคลึงส่วนลับของตัวเอง ก่อนร่างกายจะกระตุกปลดปล่อยความอุ่นจนเลอะไปทั่วชุดว่ายน้ำสีชมพูด้านใน พร้อมกับเบรกรถที่ถูกจงอินเหยียบอย่างแรง
เขาถอนตัวออกจากเกียร์ นั่งลงบนเบาะรถในทิศทางมั่วซั่วแล้วซบลงบนท่อนแขนแกร่งอย่างหมดแรง เซฮุนเงยหน้า ปรือตามองสันกรามคมแล้วหลุบลงต่ำมองตามส่วนอ่อนไหวที่ถูกเก็บเข้ากางเกง จงอินดันตัวเขาออก ส่งสายตาให้ลงจากรถก่อนกายหนาจะเปิดประตูก้าวลงไปทันที เสียงประตูถูกปิดอย่างแรงทำให้เขาสะดุ้ง มันเป็นแรงกดดันให้เซฮุนที่นั่งบื้ออยู่ตรงนี้ต้องรีบเปิดประตูลงตามไปบ้าง
ทุกๆย่างก้าวลำบากไปหมด น้ำอุ่นไหลเลอะย้อยลงไปตามเรียวขา มันยังไม่ถูกปลดปล่อยออกมาทั้งหมด เพราะงั้นตอนนี้เขาถึงได้อึดอัด และมองกลางลำตัวของจงอินค้าง
“จง…อิน”
เซฮุนก้าวขาเรียวไปตามทางเดิน มองตามคุณหมอที่เปิดประตูบ้านแล้วอ้าทิ้งไว้ให้เขา มือบางเกาะประตูเเน่นยามก้าวผ่านเข้าไป เขาปิดแล้วล็อคมันเอาไว้ก่อนจะต้องสะดุ้งเพราะแรงรัดรอบเอว
“อ๊ะ”
เสียงหวานร้องอย่างตกใจ ร่างกายเขาลอยหวือขึ้นจากพื้น เซฮุนหลับตาปี๋เมื่อถูกพาดไปตามบ่ากว้าง ก่อนจะถูกเหวี่ยงลงที่โซฟาจนแผ่นหลังกระทลกับความนุ่น ศรีษะทุยชี้ต่ำลงพื้น สะโพกลอยนูนเด่นเพราะมันพาดกับพนักโซฟาเอาไว้ ขาสองข้างห้อยต่องแต่งไปที่ด้านหลัง เซฮุนผงกหัวขึ้นไปมอง จงอินกระชากข้อพับเขาขึ้นไปอีกนิดจนสะโพกเลยพ้นขอบพนักพิง ก่อนก้านนิ้วเรียวจะแตกลงบิกินี่สีชมพู แหวกออกช้าๆแล้วสอดปลายนิ้วเข้ามาด้านใน
เพียงแค่ข้อนิ้วชี้เท่านั้นเซฮุนก็สั่นไปทั้งร่าง จงอินกดย้ำจุดนั้นซ้ำจนเซฮุนแทบกระอักเลือด เขาเสียววาบไปถึงปลายเท้า เส้นประสาทสะโพกเกร็งจนขึ้นเป็นก้อน ได้แต่หวีดร้องออกมาลั่นห้องนั่งเล่น ยิ่งปลายเล็บสะกิดลงที่ผิวโพรงอุ่นไปมาเบาๆแล้วก็ยิ่งแย่
จุดกระตุ้นความรู้สึกของผู้ชาย คุณหมอคงจะรู้ดีเลยล่ะ
“จะ…อ๊า! จงอิน! พี่! อื้อ”
เซฮุนพยายามจะถอยตัวหนี แต่เพราะเขากำลังถูกพาดห้อยหัวอยู่แบบนี้เลยทำไม่ได้ สิ่งที่ดีที่สุดตอนนี้คือการกำหมอนที่วางไว้ข้างๆตัว หยิบมันขึ้นมากัดจนขึ้นรอยฟัน
“ครับ?”
เด็กดีเอ่ยตอบการครางเรียกของเขา เซฮุนส่ายหน้า พยายามจะถีบอีกฝ่ายออกแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะจงอินขยับตัวเข้ามาใกล้ ใช้เข่าสองข้างดันขาเขาเอาไว้แล้วสอดนิ้วเข้ามาจนสุด
“อ้ะ อึก!”
เซฮุนตกใจจนสะอึก ขยับแผ่นอกบางขึ้นลงเพื่อแลกเปลี่ยนออกซิเจน จงอินสอดนิ้วเข้ามาอีกนิ้ว และอีกนิ้วจนกลายเป็นสาม ก่อนมันจะถูกหมุนควงภายในพร้อมแหวกกางออกขยายช่องทาง
กายบางบิดเร้า สั่นพึบพับไปหมด เส้นขนลุกชูชันเมื่อก้านนิ้วเรียวขยับเข้าออกในโพรงอุ่นต่อเนื่อง ฟันขาวคมกัดทึ้งหมอนอย่างแรงจนด้ายขาด นุ่นที่ยัดอยู่ด้านในปริกระจายออกมาจนปลิวว่อนไปทั่วโซฟา กรีดร้องในลำคอจนกลายเป็นเสียงเเหลม เเสบจมูกไปหมดเพราะท่าทางแหงนหน้ากลับหัว
“อ๊ะ! อ๊า”
เสียงฝ่ามือกระทบสะโพกดังกระหึ่มในหูยิ่งกว่าเพลงใน DUDE เมื่อครู่เสียอีก เซฮุนกลืนน้ำลาย ขมิบช่องทางตอดรัดปลายนิ้วที่กดแช่เข้ามาสะกิดตัวรับความรู้สึกด้านใน ก่อนมันจะถูกถอดออกไปจนเกิดเสียงเฉอะแฉะ
“ลุก”
เสียงทุ้มเอ่ยสั่ง มันเฉียบขาดและดุดันพอๆกับสายตาจงอินในตอนนี้ เซฮุนปาหมอนออกจากมือ เกร็งท้องเหวี่ยงตัวขึ้นจากโซฟาโดยมีมือหนาช่วยดึง ก่อนสะโพกจะถูกช้อนจนส่วนอ่อนไหวเบียดไปตามหน้าท้องอีกฝ่าย จงอินอุ้มเขาขึ้นไปที่โต๊ะกินข้าว กายบางแทบถไลไปกับโต๊ะทันทีที่สะโพกสัมผัสพื้นผิวเรียบเย็น ข้อเท้าเขาถูกกระชากไปชันที่หัวโต๊ะ ก่อนเสียงปลดกระดุมและซิปจะดังตามมา
“จงอิน...” เสียงหวานพึมพำเรียก เซฮุนแอ่นสะโพกลอยขึ้นจากโต๊ะ ชันขาสองข้างเป็นหลักแล้วอ้าออกกว้าง กัดปลายนิ้วทั้งสองข้างเข้าไปในปากแล้วร่อนส่ายสะโพกไปมา “เข้ามาเร็ว”
“…”
จงอินช้อนสะโพกเขาด้วยสองมือ แหวกเนื้อผ้าสีชมพูออกจากช่องทางแล้วขยับร่างกายเข้ามาใกล้ มือหนาจ่อปลายแท่งร้อนที่ช่องทางสีแดง เซฮุนผ่อนลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ กัดริมฝีปากรับความใหญ่โตนิ่มหยุ่นที่คืบคลานเข้ามาทีละนิด ทุกๆการเสียดสีทำให้เส้นขนเขาลุกชูชัน หอบหายใจเหนื่อยแล้วร้องดังลั่นเมื่อมันเข้ามาจนสุดภายในเวลาไม่นานเพราะการเบิกทางเมื่อครู่
“อ๊า! อา…จงอิน ลึก...จัง” เซฮุนผงกหัวขึ้นมอง สภาพเขาตอนนี้คงจะเละเทะน่าดู ทั้งเชิ้ตสีขาวที่เปรอะคราบม่วง ชุดว่ายน้ำที่เลอะน้ำอุ่นเป็นดวง เส้นผมเปียกชื้นไม่เป็นทรง ใบหน้าแดงก่ำเพราะความเหนื่อย
แต่...ดูเหมือนจงอินจะพอใจอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ เพราะวันนี้แน่นกว่าวันก่อนๆอีก
จงอินยังคงสามารถใช้สายตาสื่อสารทุกอย่างได้ดี เพราะตอนนี้มันเต็มไปด้วยความโมโหและความต้องการทั้งที่อีกฝ่ายยังมีใบหน้าเรียบนิ่ง คุณหมอขยับสะโพกออกไปอย่างเชื่องช้า ก่อนสอดใส่กลับข้ามาใหม่อย่างแรง ทำแบบนั้นซ้ำๆจนเกิดเสียงโต๊ะขยับเลื่อน เซฮุนร้องครางเสียงสั่น มันกระเส่าแหบแห้งเพราะขาดน้ำ แต่ความดังก็ยังคงแปรผันตามแรงกระแทกจุดอ่อนไหว
“อะ…อะ อะ อา...คุณ...หมอ” เซฮุนเสียริมฝีปากแห้งๆของตัวเอง เบ้หน้าบิดไปมาเมื่อส่วนคับแน่นในโพรงครูดไปตามผิวจนรู้สึกได้ ความหยักที่ส่วนปลายของมันกำลังคืบคลานเข้าออกอยู่ในตัวเขาแล้ว แต่ไม่พอ นี่มันไม่พอจริงๆ เซฮุนอยากได้มากกว่านี้ “...วันนี้...อื้อ พี่ดื้อมากเลยใช่...อ๊ะ ไหม”
“ใช่” จงอินตอบ ล็อคขาเขาเอาไว้พร้อมกระแทกสะโพกแกร่งสวนกลับมา เซฮุนเบ้หน้า ค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นไปหากายหนา ตวัดแขนโอบรอบคอแกร่งแล้วโน้มใบหน้าลงไปใกล้
“…ทำยังไงดี คุณหมอโกรธแล้ว” เซฮุนเกลี่ยปลายนิ้วไปตามกกหูอีกฝ่าย ลากสายตาฉ่ำเยิ้มมองไปทั่วใบหน้าคมจนจบที่กลีบปากหนา จงอินขยับตัวเข้ามาใกล้ โน้มใบหน้าลงมาแล้วงับกลีบปากล่างเขาเบาๆ
“คิดว่าผมอยากทำอะไรล่ะครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบที่ข้างหู ลิ้นร้อนเเตะที่หลังซอกคอจนเซฮุนต้องเชิดใบหน้าขึ้น
“ดุพี่สิ” เซฮุนเอ่ยกระซิบ แต่จงอินก็ยังไม่ทำ
“…”
“ตีพี่อีกสิ” เซฮุนโอบรอบคอแกร่งเมื่อร่างกายถูกช้อนขึ้นจากโต๊ะ จงอินขยับตัวเขากระเตงขึ้นแล้วก้าวเดินออกไปด้านหน้า ทุกๆย่างก้าวทำให้ส่วนแข็งขืนในตัวขยับเข้าออกจนใบหน้าหวานเบ้ เขาซบหน้าลงกับไหล่กว้าง ส่งเสียงครางสลับกับเสียงกระซิบเดาสิ่งที่จงอินอยากทำในตอนนี้ไปด้วย
“อื้อ...จูบพี่สิ”
“…อืม” เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอเมื่อเซฮุนเผลอตอดรัดส่วนนั้นยามจงอินเดินขึ้นบันได ซิปเเข็งๆครูดไปตามก้อนเนื้อนุ่มจนเจ็บแสบ แต่คงไม่แสบเท่าช่องทางที่ถูกขยายขนาดอยู่ตอนนี้หรอก
“กะ กัดพี่”
“…”
“อะ...ขยำพี่”
“ไม่ถูกเลยเหรอ” เขาขยับใบหน้าแดงก่ำออกมามองตาจงอินในระยะใกล้ กรีดปลายนิ้วไปตามจมูกโด่งเป็นสัน ขาเรียวยืดออกไปด้านหลัง เกี่ยวราวบันไดเอาไว้จนจงอินเดินต่อไปไม่ได้ ใบหน้าคมแหงนขึ้นมอง ก่อนลากสายตาไปที่ราวบันไดซึ่งถูกเซฮุนยึดเอาไว้ “ถ้าไม่บอก...พี่ก็ไม่ให้เดินต่อนะเด็กดี”
เขายิ้มหวาน ขยับสะโพกเบียดเข้าหาแกนกายอุ่นแล้วปรือตาคราง จงอินยิ้มมุมปาก เดินเข้าไปหาราวบันไดจนสะโพกสัมผัสกับความเย็นเฉียบ เซฮุนเกาะบ่ากว้างเอาไว้แน่น มือขวาต้องตกลงมาเกาะราวบันไดเอาไว้เพราะกลัวตก ขาเรียวชันขึ้นหนึ่งข้าง ก่อนจะต้องเเอ่นกายร้องเสียงหลงเมื่อจงอินสอดใส่เข้ามาทั้งที่เขาหมิ่นเหม่จะตกอยู่รอมร่อ
“อ๊า! อะ! หมอ...ใจ...เย็นๆสิ” ถึงจะเอ่ยห้าม แต่เซฮุนกลับแอ่นสะโพกรับเเรงกระแทกที่มีเสียงคล้ายน้ำถูกตีดังลั่น เขาบีบราวบันไดจนมือแดงเถือก จิกปลายเท้าซ้ายที่ยันค้างกับราวเอาไว้จนเจ็บเล็บ “พี่...อ๊า จะตกแล้วนะ”
พั่บ!
เซฮุนสะดุ้งเพราะแรงกระแทกรอบสุดท้าย จงอินยกตัวเขาขึ้นอีกรอบจนเเขนเรียวต้องโอบรอบคอแกร่งเพื่อกันลื่น เซฮุนเกี่ยวขาสองข้างเอาไว้ที่เอวหนา ซบใบหน้าหอบเหนื่อยลงบนไหล่อีกฝ่ายแล้วกัดลงไปเบาๆ
“…”
จงอินยิ้มมุมปาก อุ้มเขาจนกล้ามขึ้นเป็นมัดมาถึงห้องตัวเอง ประตูถูกเปิดออกด้วยมือหนา จงอินถีบจนมันเด้งเข้าไปด้านใน เซฮุนเป็นคนเอื้อมมือไปดันประตูให้มันปิดหลังจากเข้ามาจนความเย็นภายในกระทบผิว ทันทีที่เขาปล่อยมือออกมา แผ่นหลังก็กระแทกกับบานประตูอย่างแรงโดยไม่ทันตั้งตัว
“อื้อ” มือบางสองข้างทาบไปกับประตู กัดฟันรับแรงกระแทกที่ส่งเข้ามาจนกระดูกสันหลังเสียดสีกับรอยสลัก “อ๊ะ! อ๊า จะ...จงอิน มันลึก”
“…ก็ดื้อนัก”
“อ๊า!” จงอินดันมันเข้ามาจนสุดแล้วถอนออกไปพร้อมกับน้ำหล่อลื่นที่ร่างกายเขาผลิต มันไหลเยิ้มติดออกไปด้วยจนสามารถเคลือบให้แท่งร้อนมันเงา เซฮุนปวดหนึบในช่องท้องไปจนถึงส่วนอ่อนไหวใต้ร่มผ้า เขากัดฟันแน่น หลับตาพริ้มเอามือยันประตูเอาไว้ “ละ...แล้วจงอิน...อยาก อื้อ ทำอะไรพี่”
“…” กลีบปากหนายกยิ้มขึ้นอีกรอบ สะโพกแกร่งกระแทกเข้ามาอย่างแรงจนสุด จงอินทาบมือตัวเองทั้งสองข้างลงกับมือเขาแล้วโน้มริมฝีปากลงมาครอบครองกลีบปากบาง เซฮุนเผยอปากรับลิ้นร้อนที่ตวัดเข้ามาภายใน จงอินใช้ฟันครูดไปตามแกนลิ้นเขาเบาๆจนสยิวไปทั้งตัว มือสองข้างบีบแน่นลงกับมือหนาจนเล็บยาวๆจิกบนผิวสีแทน
ใบหน้าหวานบิดปรับองศาจูบ พอจะเป็นฝ่ายขยับเข้าหาจงอินก็ดันคุมเกมส์ได้ดีกว่าด้วยการแนบริมฝีปากลงมาจนท้ายทอยเขาทาบกับประตู เซฮุนถูกฟันคมดึงปากจนบวมแดง น้ำลายสีใสเลอะไปทั่วกรอบปากแต่ก็เช็ดไม่ได้ยามจงอินถอนหน้าออกไปแล้ว
เราหอบด้วยกันทั้งคู่ แต่คงจะเป็นเขาที่อัตราการหายใจมากกว่า เซฮุนลูบมือไปตามสันกรามคม จงอินเอนริมฝีปากเข้ามาประชิดหู ก่อนจะกระซิบประโยคคำตอบของคำถามที่เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่ากระชากวิญญาณ
“I want to jerk your bikini off.”
ส่วนอ่อนไหวถูกถอดออกไปอย่างรวดเร็ว เซฮุนปล่อยขาตัวเองตกลงเหยียบพื้นอัตโนมัติเพราะจงอินไม่รับร่างกายเขาไว้ ตอนแรกก็คิดว่าจะมีแรงยืน แต่เปล่าเลย เพราะเมื่อได้ยินจงอินพูดแบบนั้นเขาก็ทรุดลงกับพื้นทันที แข้งขาเปลี้ยจนเหมือนคนเป็นอัมพาต เซฮุนหอบเหนื่อย คุกเข่าขึ้นอย่างเชื่องช้าแล้วนั่งทับส้นเท้าเอาไว้ มือบางยื่นออกไปข้างหน้า กระตุกขากางเกงจงอินที่ยืนอยู่แล้วช้อนตาขึ้นมอง
“เอาสิ”
“…”
“กระชากแรงๆ”
“…”
“เอาให้พี่เลิกใส่มันไปเลย”
เซฮุนยังพักเหนื่อยได้ไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำ ข้อมือก็ถูกฉุดจากคุณหมอให้ลุกขึ้นยืน กายบางเซไปกระแทกลงกับแผ่นอกอุ่น เอวถูกโอบกอดเอาไว้ก่อนร่างกายจะถูกอุ้มขึ้นท่าเจ้าสาว จงอินเดินไปที่ห้องน้ำ เตะประตูด้วยเท้าจนเกิดเสียงดังลั่นก่อนวางเขาให้ยืนในอ่าง เซฮุนท้าวกำแพง มองตามมือหนาที่ปลดกระดุมเสื้อตัวเองทีละเม็ด ถลกไปด้านหลังแล้วโยนทิ้งตามด้วยกางเกงที่ถูกถอด
กล้ามเนื้อกำยำทำให้เขาแทบคลั่ง ได้แต่จิกเล็บลงกับมือ อยากเอื้อมไปแตะมันให้เข้ามาหาตัวแต่ก็ทำไม่ได้ จงอินก้าวขึ้นมาในอ่างอาบน้ำตามเขา ยืนซ้อนหลังแล้วเอื้อมมือไปเปิดฝักบัวจนสายน้ำรินรดลงมาตามร่างกาย เซฮุนสั่นเพราะความหนาว ก่อนจะรู้สึกอุ่นเพราะมือจงอินที่เเตะลงบนเอว
“จงอิน...” เซฮุนหันเสี้ยวหน้ากลับไปมอง ยิ้มหวานเตรียมจะหันไปหาแต่กลับต้องสะดุ้งเพราะแรงกระชากเสื้อออกจากตัวจนเม็ดกระดุมกระจายออกทุกทิศทาง จงอินดึงมันออกแล้วโยนไปนอกอ่าง กายบางในชุดบิกินี่สีชมพูตัวเดียวขาวเด่นอยู่ในระยะสายตาคมแล้ว เซฮุนกัดริมฝีปาก แอ่นสะโพกเข้าหาอีกฝ่าย ปล่อยให้ระบายชุดว่ายน้ำขยับไปมาเพราะแรงน้ำจากฝักบัวที่ไหลผ่าน
“เอาเลย กระชากสิ”
“…”
“กระชากมันออกไปสิจงอิน” มือหนาลูบลงบนต้นขาเนียน แตะที่ปมเชือกทำท่าจะกระตุกออก แต่จงอินดันลากมือไปไว้ที่ด้านหลัง ขยำชุดขึ้นแล้วดึงจนเซฮุนต้องร้องลั่นเพราะส่วนอ่อนไหวถูกบดเบียดเข้าหาตัว “อ๊ะ มะ...ไม่เอาแบบนี้ อื้อ”
“บอกให้ผมกระชากไม่ใช่เหรอ”
จงอินเอ่ยกระซิบที่ข้างหู ดึงผ้าชุดว่ายน้ำด้านหลังเบี่ยงซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว เซฮุนเกร็งไปทั้งร่าง กัดปากแน่นตอบอะไรไม่ออก ยิงจงอินดึงแรงมากเท่าไหร่ ส่วนอ่อนไหวของเขามันก็ถูกเสียดสีมากเท่านั้น และนั่นมันทำให้เขาแย่
“พี่…พี่...ไม่ไหว” เซฮุนอ่อนยวบไปทั้งร่าง ปลดปล่อยความอุ่นใส่บิกินี่ก่อนมันจะถูกชำระไปด้วยสายน้ำจากฝักบัว เข่าสองข้างแทบทรุดลงไปนั่งกับพื้นแต่จงอินก็ยังสามารถรั้งร่างกายเขาเอาไว้ได้ด้วยแขนข้างเดียว
มือหนาดึงสายบิกินี่ออก เซฮุนถอนหายใจอัตโนมัติเมื่อร่างกายเปลือยเปล่าเสียที เขาหอบแฮ่ก ยืนนิ่งปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านร่างกายไปเรื่อยๆ ชำระความเหนียวเหนอะหนะจากไวน์และคลอรีนในสระว่ายน้ำออกไปให้หมด
ความอุ่นจากกลีบปากหนาแตะลงที่ลาดไหล่ขาว ไล่จูบอย่างหวงแหนไปเรื่อยๆจนถึงซอกคอ ขบเม้มดูดเฟ้นสร้างรอยแดงไปทั่วตัวจนเสียงหวานร้องคราง เรียวขาสวยอยู่นิ่งไม่ได้อีกต่อไปเมื่อส่วนปลายจ่อเข้ามาที่สะโพกอีกรอบ จงอินดันมันเข้ามาทีละนิดจนโพรงอุ่นสามารถครอบครองได้จนหมด ก่อนแรงกระแทกจะถูกส่งตามมาจนกายบางสั่นสะท้าน
“อะ อา...จงอิน”
“อือ” จงอินครางรับ จูบไปตามแผ่นหลังเนียนแล้วลูบไล้อกนูน สะกิดยอดอกที่กำลังชูชันเพราะความรู้สึกด้วยมือซ้าย รูดส่วนอ่อนไหวสีอ่อนด้วยมือขวาให้ด้วย
“วันนี้...อึดจัง อะอะ...อา พี่ จะตายแล้วนะ” ใบหน้าหวานก้มลงมองพื้น เห็นแท่งเนื้อตัวเองสะบัดไปมาเพราะแรงกระแทกจากคนด้านหลังก็เลยร้อนไปทั้งหน้า รู้สึกวูบวาบทั่วตัวจนขาสองข้างเกร็ง
“ห้ามตาย”
“…”
“ถ้าผมยังไม่เสร็จ”
บ้าจริง เซฮุนต้องใจเต้นด้วยแรงสั่นระดับไหนกับความดิบเถื่อนของคุณหมอวันนี้
โมโหพี่มากเลยสินะเด็กดี
ถูกแล้ว ที่จงอินพูดน่ะมันถูกแล้วจริงๆ ที่จงอินเคยบอกว่าตัวผมมีอะไรให้ค้นมากกว่านั้นน่ะ มันถูกต้องแล้ว ยังมีอีกกี่ท่ากัน ที่เซฮุนยังไม่เคยลอง ให้ตายสิ จงอินทำให้เขาหลง ทำให้เขาหวงไปหมดแล้ว อยากเก็บเอาไว้นอนกอดคนเดียว ไม่ต้องออกจากบ้านเลยได้ไหม
“เอาแต่ใจ คนบ้า”
เซฮุนครางฮือฮาเพราะแรงส่งจากสะโพก เชิดหน้าร้องเรียกชื่อเจ้าของส่วนแข็งขืนที่สอดใส่มาในโพรงอุ่นแล้วทุบลงกับกำแพง
“อาบน้ำ” เสียงทุ้มเอ่ยสั่ง แต่แรงส่งก็ยังคงดำเนินต่อ
“พี่…อะ จะอาบยังไง” เขาเหล่มองไปด้านหลัง เจอใบหน้าคมอยู่ใกล้ๆก็อดส่งมือไปลูบแก้มที่มีหยดน้ำเกาะพราวไม่ได้ “ก็ อ๊ะ จงอิน...เอาแต่กระแทก”
“ทำยังไงก็ได้ ให้กลิ่นผู้ชายคนอื่นออกไปให้หมด”
“หึง…อ๊ะ น่ากลัวจังคุณหมอ”
“ผมไม่ชอบ” ฟันคมโฉบกัดลงมาที่ซอกคอ เซฮุนกัดริมฝีปากเบาๆ เผลอรัดช่องทางเมื่อร่างกายรู้สึกถึงความเจ็บ เขาหัวเราะคิกคัก ร่อนสะโพกเข้าหาหน้าขาอีกฝ่ายที่หยุดนิ่งแล้วบีบปั้มสบู่ลงมาบนมือ ถูไปตามร่างกายอย่างยากลำบากเมื่อจงอินยังคงสอดใส่ค้างเอาไว้
“ไม่ชอบเหรอ” เซฮุนดึงสะโพกออก พลิกตัวกลับไปหากายสมส่วนแล้วแปะฟองสบู่ลงไปบนอกแกร่ง ลากมือไปทั่ว ต่ำลงไปถึงส่วนอ่อนไหว มือบางรูดไปตามแนวยาวของแท่งร้อน ถูสบู่ซ้ำๆจนจงอินหายใจแรง กรีดปลายนิ้วไปตามพวงกลม บีบคลึงจนฟองสบู่ชะโลมไปทั่วจึงผละออกมา “ถ้างั้นพี่ไปหาผู้ชายคนอื่นบ่อยๆดีไหม”
“…”
“เวลาจงอินโมโหแล้วพี่ชอบ...”
เขาหันหลังให้จงอิน ผินเสี้ยวหน้ากลับไปแล้วแอ่นสะโพก ถูสบู่ลงตามร่องแนวกลางพร้อมเบ้หน้าแกล้งอีกฝ่าย เปิดน้ำจากฝักบัวให้ไหลลงมาอีกรอบจนร่างกายเราสองคนสะอาด จงอินจับเอวเขาเอาไว้ เซฮุนจึงปิดฝักบัวแล้วแหวกก้อนกลมกลึงออกให้อีกฝ่ายแทรกใส่ความใหญ่โตเข้ามาอีกรอบ สะโพกของเขาถูกกระแทกจนเกิดเสียงพั่บๆ มันดังมากเสียจนพาหัวใจเต้นถี่และแรง เซฮุนร้องครางเรียกคุณหมอเสียงหลง แอ่นกายพิงอกกว้างไปด้านหลัง โอบซอกคอแกร่งด้วยมือสองข้างแล้วแหงนหน้าพิงไหล่กว้างมองเพดานห้องน้ำ
มือหนาจับสะโพกเขาไว้แน่น บีบลงมาอย่างแรงเพื่อบังคับให้โพรงอุ่นกลืนกินความแข็งขืนของตัวเองเป็นจังหวะ เซฮุนกัดปากยั่วยวน หันหน้าไปมองสันกรามคมแล้วดึงให้จงอินหันมามองหน้ากัน ริมฝีปากเรากระทบกันอีกรอบ ดูดดึงความนุ่มหยุ่นจนเกิดเสียงแข่งกับที่ส่วนล่าง
เขากลั้นลมหายใจเพราะความอึดอัดในตัว ปล่อยให้จงอินออกแรงได้เต็มที่ จนกายหนาขยับส่งแรงเข้ามาจนสุด ฉีดพุ่งน้ำอุ่นเข้ามาในตัวจนเซฮุนกระตุกปลดปล่อยตามไปด้วย เขารู้สึกได้ถึงอาการพองยุบของมันในร่างกาย รู้สึกไปถึงกลไกการฉีดพุ่งที่มันหดและขยายตัวจนหน้าเห่อร้อนไปหมด
เราผละใบหน้าออกจากกัน แผ่นอกบางหอบถี่ด้วยความเหนื่อยล้า แขนขาอ่อนแรงจ้องรีบดึงสะโพกออกแล้วหันไปกอดกายหนาเอาไว้แน่น ดวงตาหวานปรือมองเจ้าของร่างกายตัวเองทุกตารางนิ้ว ปล่อยให้ความอุ่นไหลเลอะตามซอกขาลงไปรวมกับน้ำในอ่างแล้วไหลลงท่อโดยไม่คิดจะเช็ด
“ดีอะ”
“…”
“เอาอีก”
“…”
“เอาให้เตียงหัก”
“…”
“นะ”
เซฮุนสูดหายใจเข้า ก้าวออกจากอ่างอาบน้ำแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้จงอินก่อนเป็นคนแรก ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มีส่วนไหนไม่ถูกเขาใช้ผ้าลูบเลยสักนิด ก่อนผ้าผืนนั้นจะถูกเขาดึงกลับมาพันรอบกายขาว พร้อมกับการเอามาจรดจมูกแล้วสูดดมกลิ่นของจงอินเข้ามาให้เจ้าของเห็น
ใบหน้าหวานเชยมองคนตรงหน้าอย่างเหนียมอาย เขากัดผ้าเข้าไปในปาก แลบลิ้นดูดเบาๆตรงช่วงที่ใช้เช็ดแท่งร้อนเมื่อครู่ เอียงคอเป็นจริตเล็กน้อยแล้วทิ้งผ้าลงกับพื้น ก้าวเดินออกนอกห้องน้ำเพื่อตรงไปยังเตียงหลังกว้าง หันกลับไปมองตามกายหนาก็เห็นจงอินนุ่งผ้าเช็ดตัวตามออกมาด้วยท่าทีสงบนิ่ง
“…เร็วสิที่รัก”
“…” จงอินปรายตามองเขา กดเปิดแอร์ในห้องจนหนาวแล้วโยนรีโมทไปบนโซฟา กายหนาย่างเข้ามาในโซนห้องนอนทีละก้าว เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เซฮุนเลยเอนตัวลงนอนบนเตียง อ้าขาออกกว้างเพื่อให้จงอินแทรกตัวตามขึ้นมาอย่างถูกที่ถูกทาง
“…รออะไรล่ะจงอิน” เซฮุนกระตุกปมผ้าเช็ดตัวที่หมิ่นเหม่อยู่ที่เอว ดึงมันออกไปไกลจนเราเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ “ขอยาหน่อยสิคุณหมอ”
“…” จงอินทำตามคำขอของเขา มือหนารูดส่วนอ่อนไหวตัวเองเบาๆ จ่อมันลงกับช่องทางทั้งที่เรายังสบตากันไม่ห่าง ริมฝีปากเราสองคนดึงดูดหากันช้าๆ จนลิ้นสามารถละเลงเข้าหากันได้ทั่วโพรงปาก เซฮุนโอบกอดคอแกร่งแน่น ขูดเล็บไปตามตีนผมชื้นหมาดแล้วใช้เท้าสองข้างก่ายสะโพกจงอินเอาไว้
เราผละออกจากกันในวินาทีต่อมา เซฮุนอมยิ้มพราว ใบหน้าแดงก่ำจนสังเกตุเห็นได้ชัด และยิ่งแดงมากขึ้นไปอีกเมื่อจงอินเอ่ยประโยคกำกวมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เตียงคงไม่หักหรอก”
“…” เซฮุนรู้สึกได้ ว่าเลือดกำลังสูบฉีดเข้าท่อนเอ็นในโพรงอุ่นของเขา เพราะมันขยายขนาดอย่างรวดเร็วจนคับแน่นไปหมด
“แต่ที่จะหัก คือตัวคุณมากกว่า”
“…พี่…กลัวจังเลย” เซฮุนกลืนน้ำลาย เปิดซอกคอให้จงอินมุดใบหน้าลงมาหา “อยากหักจะแย่แล้ว มันจะเจ็บมากไหมนะ”
“…”
“ถ้าหักจริง...จงอินต้องผ่าตัดให้พี่นะ ผ่าพี่...ให้เละเลย”
จงอินไม่ตอบอะไรเขาอีก เราสองคนขยับเข้าหากันท่ามกลางความหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศ ส่งเสียงหวีดร้องเเข่งกัับเสียงเนื้อกระแทกเนื้อที่ดังลั่นห้องโดยไม่สนใจว่าจะมีใครได้ยินหรือไม่ ปลดปล่อยความต้องการออกมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบจนเลอะไปทั่วผ้านวม
เซฮุนคงเป็นบ้าไปแล้ว เขาแทบจะคลานไปหาจงอิน แทบจะกราบเด็กนี่สักร้อยที
จงอินกินอะไรเป็นอาหาร ทำไมถึงได้สุดยอดไปหมดแบบนี้
พระเจ้า...ไว้ชีวิตผมด้วย อย่าเพิ่งให้เขาฆ่าผมด้วยความร้อนแรงนี้เลย
แถมประโยคส่งท้ายก่อนจงอินจะโถมตัวเข้ามาอีกรอบน่ะ...
“เข็ดหรือยัง”
พี่จะตอบให้เลย
ว่ายัง
ANATOMY CLASS : A
อ่านต่อ : https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=75
