HELLO WORLD
*~*
เซฮุนยังคงร้องโวยวายในตอนที่อีกฝ่ายล้วงมือลงไปในบ็อกเซอร์บางๆ ชั้นในที่ใส่อยู่ไม่อาจปกปิดเนื้อนุ่มนิ่มสองก้อนนั่นได้เลยเพราะจงอินบีบลงมาอย่างเเรงพร้อมเสียงหัวเราะ คนตัวขาวเอนหนี แต่ก็ไม่วายถูกล็อคจากการสอดแขนเข้ามาใต้น่าอก
ตัวของเขาถูกพลิกให้นอนหงาย ก่อนดวงตาจะต้องเบิกกว้างเมื่ออีกฝ่ายโถมร่างกายลงมาคร่อมกักเอาไว้ด้วยสองแขน ตามด้วยกลีบปากหนาที่โน้มลงมาช่วงชิงลมหายใจเขาอีกรอบ เซฮุนตัวสั่น เขาจะไม่โทษความหนาวหรอก เพราะที่สั่นคงเป็นเพราะจงอินเอาแต่หาสมบัติไปตามเนื้อผิวเขามากกว่า
“อื้อ...” เซฮุนหลบหน้าออกมาหายใจ ได้ยินเสียงจงอินหัวเราะเบาๆก่อนจะต้องเชิดหน้าผ่อนลมออกจากปากเพราะลิ้นอุ่นตวัดลงที่ยอดอก “ดะ...เดี๋ยวมึง...อื้อ~"
“ไหนบอกว่าอ่อยกูไง” จงอินผละออกมาพูดแค่ไม่กี่วิ มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นอกบาง ลากผ่านสะดือวนลงไปถึงสะโพก
“ที่...ที่นี่มัน...อื้อ อย่าโดนตรงนั้น” เซฮุนฟาดหลังอีกคนอย่างแรงเมื่อถูกแกล้งด้วยการแตะโดนส่วนอ่อนไหวที่กำลังเปลี่ยนแปลงทีละนิด “จง...จงอิน...มึงจะเอาจริงๆเหรอ”
เจ้าของกายบางปรือตาถาม บีบขาเข้าหากันจนคนด้านบนต้องหยุดมือที่กำลังจะถอดกางเกงเขาออกแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตา
“แล้วให้กูเอาไหมล่ะ”
คำถามสิบแปดบวกถูกส่งตรงมาจนเขาหน้าร้อน เซฮุนเอียงหน้าหนี หัวใจเต้นตึกตักจนรู้สึกเหนื่อยทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ ก่อนใบหน้าหวานจะพยักขึ้นลงเป็นเชิงอนุญาต บ็อกเซอร์บนตัวจึงถูกรูดลงไปพร้อมกับชั้นในสีเข้ม
จงอินโยนมันขึ้นไปไว้บนโขดหินเพื่อไม่ให้เลอะ ร่างบางทำท่าจะลุกขึ้น แต่กลับต้องแนบแผ่นหลังลงกับผ้าขนหนูอีกรอบเมื่อถูกมอบความอุ่นที่ช่องทางด้านหลัง คนตัวขาวเชิดหน้าคราง ทุบมือลงกับแผ่นหินที่นอนอยู่จนเจ็บไปหมด ความรู้สึกแปลกๆนี่มันอะไรกัน มันส่งผลให้ขาของเขาอ้าออกกว้างอัตโนมัติเพื่อให้อีกฝ่ายสอดลิ้นเข้ามาให้ลึกกว่าเดิม
“แฮ่ก...มึง...” เซฮุนเบ้หน้าตอนที่มือหนากำรอบแท่งเนื้อของเขา จงอินไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากช่องทางด้วยซ้ำ หมอนั่นยังคงยุ่งย่ามอยู่กับมันด้วยลิ้น แถมยังรูดมือตัวเองเพื่อช่วยเขาไปให้ด้วย “มึง...หยุด...หยุดก่อน อะ...อะ..อ๊า กูบอกให้หยุด!”
จงอินเงยหน้าขึ้นมา เเลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองหนึ่งรอบ เลิกคิ้วใส่พร้อมกัดปากส่งมาให้
“มึง...จะทำไปถึงขั้นไหน” เซฮุนหอบเหนื่อย แผ่นอกกระเพื่อมขึ้นลงจนเห็นเนินเนื้อสีขาวชมพูในความมืดชัดเจน
“แล้วแต่มึงอะ” จงอินขยับมืออีกครั้ง ราวกับว่าจะห้ามไม่ให้เขาพูดอะไรอีกแล้วถึงได้ไปยุ่งกับส่วนนั้นอีก เซฮุนเบ้หน้า ลุกขึ้นมานั่งก่อนจับมือหนาเอาไว้ให้หยุด
“อายฟ้าดินบ้างได้ปะวะ” ขาของเขาจำเป็นต้องชันขึ้นมาเพราะจงอินไม่ยอมปล่อยมือออกไปเลย “เอามือออกไปจากของกูก่อน”
“เรื่องมากจริง” จงอินบ่น แต่ก็ยอมปล่อยออกไปแล้วนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าเขา เซฮุนดึงขาอีกฝ่ายออกให้อ้อมมารัดเอวตัวเองไว้ก่อนขัดเรียวขาสวยเข้ากับเอวหนาบ้าง “เซฮุน...มึง...อา”
เซฮุนถกบ็อกเซอร์อีกฝ่ายลง จับส่วนแข็งขืนที่พองโตกว่าของเขาเองออกมาจากชั้นใน สูดลมหายใจเข้าลึกๆให้ลงไปถึงปอดก่อนอ้าริมฝีปากครอบมันลงไปจนชนกระพุ้งแก้ม ลิ้นเล็กตวัดเลียส่วนปลายแบบเก้ๆกังๆ มือก็พยายามรูดส่วนโคนที่เข้ามาไม่ถึงให้จงอินรู้สึกมากกว่าเดิมไปด้วย
“ไอ้เชี่ย...อา มึงจะแกล้งกูเหรอ” คำหยาบคายถูกสบถออกมาพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมากดศรีษะเขาให้กลืนกินมันให้ลึกกว่าเดิม เซฮุนร้องอื้ออึงดังระงมเพราะส่วนปลายที่ชนไปถึงด้านใน น้ำใสเคลือบไปตามส่วนนั้นจนมันวาว จนเขาหายใจไม่ออกถึงได้เงยหน้าขึ้นมาแต่มือยังคงรูดส่วนนั้นให้อีกฝ่ายอยู่ “อะ...อา...เซฮุน”
จงอินท้าวมือไปข้างหลัง แหงนหน้ามองฟ้าแล้วกัดริมฝีปากคราง เส้นผมสีชมพูเปียกหมาดปรกเต็มใบหน้าไปหมด สันกรามคมขึ้นชัดเจนเพราะการขบกันของฟันจากความรู้สึกที่พรั่งพรู ไม่ต่างอะไรกับเขาที่กำลังใช้มือรูดส่วนกลางลำตัวของตัวเองไปพร้อมๆกันด้วย
“อา...เสียวชิบ ซี้ด” เซฮุนเกิดเขินขึ้นมาได้ยังไงกัน กับอีแค่จงอินกำลังครางเพราะเขาช่วยทำให้แค่นั้น
“อือ...อา” ใบหน้าหวานก้มลงต่ำ พยายามหนีภาพจงอินตอนนี้ที่ดูยังไงก็โคตรจะเซ็กซี่ แต่พอก้มลงมาภาพที่เห็นคือนิ้วเรียวที่เอื้อมมาแตะช่องทางด้านหลังของเขา มันแช่ค้างเอาไว้ก่อนดันเข้าไปทีละนิดจนคับแน่นโพรง “อ๊า! มึง”
เซฮุนถึงกับหยุดมือทั้งสองข้าง แต่จงอินก็ยังใช้มืออีกข้างจับมือเขาให้รูดของตัวเองต่อไป กายบางสั่นระริกด้วยความอัดอั้น ยิ่งก้านนิ้วนั้นขยับเข้าออกจากร่างกายให้เห็นต่อหน้าเขาก็ยิ่งจะบ้า ต้องโก่งตัวบีบขาเข้ารัดเอวจงอินแน่นกว่าเดิม
“มึง...มึง...อ๊า ไม่เอาๆๆ ไม่เอา ไอ้เชี่ยจงอินกูเจ็บ”
“ถ้ากูเอาเข้าไปมึงเจ็บกว่านี้อีก อ่า...อย่าบีบของกูดิ้”
“ก็กูเจ็บ!” เซฮุนมือสั่น เขายังคงถูกจงอินจับมือให้ขยับขึ้นลงไม่เลิก แต่มืออีกข้างต้องคอยจับข้อมือหนาเอาไว้ไม่ให้สอดนิ้วเข้ามาอีก “อย่าใส่เข้ามาแรงจะได้ไหม โอ้ย!”
“อีกนิ้วนะ”
“เดี๋ยวมึง อ๊า!” เซฮุนพยายามบีบขาเข้าหากันเพราะความปั่นป่วนในท้อง เขารู้สึกปวดหนึบไปหมดทั้งที่ช่องทางด้านหลังและกลางลำตัว “อ้ะ...อ้า...จงอิน มึง!”
บนเกาะร้างไร้ผู้คนมีเพียงเสียงหวานครางดังลั่น เคล้าไปกับเสียงคลื่นและเสียงครางต่ำจากคนผิวแทนที่ตอนนี้ยอมปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระแล้ว เซฮุนจับศอกสองข้างของจงอินแน่น ยิ่งพอถูกใส่เข้ามาอีกนิ้วจนกลายเป็นสามเขายิ่งเจ็บไปหมด แต่พอเหลือบไปเห็นสิ่งที่กำลังจะเข้ามาแล้วก็ได้แต่กัดฟันแล้วปล่อยให้จงอินเตรียมตัวให้เขาไปแบบนั้น
“มึง...อ้ะ...กูเจ็บว่ะ”
มือหนาขยับอีกพักใหญ่จนเขาเผลอส่งเสียงครางออกไปจงอินถึงดึงนิ้วออก เซฮุนมองตามอีกฝ่ายที่ขยับตัวออก จงอินดันตัวเขาให้นอนลง หมอนั่นถอยออกไปถอดอาภรณ์ตัวเองออกจนหมด ทีแรกจงอินดูเหมือนกับว่าจะโยนไปไว้ที่โขดหิน แต่อยู่ๆกลับเปลี่ยนเป็นการเอาไปวางคลุมกระเป๋าเอาไว้แทน
คนผิวแทนขยับตัวเข้ามาใกล้ แยกขาเขาออกแล้วจ่อส่วนปลายเข้ามา ดันทีละนิดจนมันสามารถเข้ามาในตัวเขาได้ในที่สุด เซฮุนร้องดังลั่นด้วยความเจ็บ ดึงผ้าขนหนูที่นอนทับอยู่จนมันแทบขาด ความเจ็บแปรไปตามความลึกที่มันเข้ามาจนร่างกายเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง กายบางสั่นรัว ก่อนจะต้องสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เมื่ออีกฝ่ายดันพรวดเข้ามาทีเดียวจนสุด
“เจ็บปะวะ”
“ถามมาได้ แม่ง...” หยดน้ำตาที่ไหลออกมาคงจะตอบคำถามเขาได้ดีทีเดียว จงอินถึงได้โน้มตัวลงมา ป้อนจูบให้เขาพร้อมกับการลูบไปตามเส้นผมเพื่อปลอบประโลม
Tsundere
“มึง สองคนนั้นทำไรกันอยู่วะ” ชานยอลที่เป็นห่วงสองคนบนเกาะทุกวินาทีเอ่ยขึ้น มันเอาแต่วนไปมาหน้าแล็ปท็อปไม่เลิก คนอื่นพากันลงไปกินข้าวมันก็ยังจะแบกลงไปเพื่อดูว่าสองคนนั้นเป็นยังไงบ้าง ไม่ต้องถามว่าช็อตเด็ดเมื่อคืนนี้พวกเราเห็นไหม แน่นอนว่าต้องเห็นอยู่แล้ว เล่นจูบดูดดื่มไม่อายฟ้าดินแบบนั้น “แบคฮยอนได้ยินกูปะเนี่ย”
“ได้ยิน กูดูอยู่ แม่งไม่อยู่ในเฟรมอะ”
ภาพสั่นไหวเล็กน้อยอีกรอบ ก่อนขาทั้งสี่ข้างจะโผล่เข้ามาให้เขาเห็น พร้อมกับสายน้ำที่ไหลผ่านตัวเซฮุนไป แบคฮยอนกระพริบตาปริบๆ งงแทบบ้าว่าสองคนนั้นไปทำอะไรมา ยิ่งพอเห็นจงอินถอดเสื้อกับกางเกงออกเหลือแต่บ็อกเซอร์ก็ยิ่งงง หรือพวกมันจะไปตกบ่อตกน้ำที่ไหนวะ
“เห้ย มันทำไรกันอะ”
ไอ้ชานยอลรีบวิ่งมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆเขา จงแดเป็นอีกคนที่รีบลากจุนมยอนมายืนท้าวพนักโซฟาด้านหลังเพื่อดู เราจ้องกันอยู่พักใหญ่จนฟ้าเริ่มมืด แสงสีๆที่เคยมองอยู่ถึงได้เปลี่ยนเป็นภาพอินฟาเรดเขียวๆขาวๆ แล้วดวงตาทั้งสี่คู่ก็ต้องเบิกกว้างเมื่อสิ่งที่ไม่คาดคิดฉายเข้ามาในจอ
เราทุกคนนิ่งค้างกันอยู่ตรงนั้น กลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนหันไปมองทางเสียงประตูที่เปิดออกมาโดยพี่มินซอกและอี้ชิง ไอ้จงอินกำลังจูบเซฮุนที่นอนอยู่ข้างล่าง แถมยังจับสะโพกเปล่าเปลือยไปด้วยอีก และมันไม่หยุดแค่นั้น เพราะเขาเห็นเซฮุนกำมือแน่น ทุบลงบนแผ่นหินตอนที่ไอ้ดำนั่นขยุกขยิกอยู่บนตัว
“เอาไงดีวะมึง” จงแดถาม
“กูขอดูอีกนิด” เเบคฮยอนดื้อ บีเกิ้ลหมายเลขหนึ่งจ้องเข้าไปในจอ ก่อนจะต้องผงะออกมาเมื่อเห็นว่าจงอินโน้มตัวลงไปจัดการด้านหลังของเซฮุนให้ด้วยปาก พวกเราเสมองไปทางอื่น ก่อนจะหันหน้าเข้าหากันเพื่อกระพริบตาเป็นคนโง่ “เอาไงดี”
“อย่างน้อยแผนเราก็ได้ผล”
“เรา..จะปิดคอมมั้ย?” เเบคฮยอนถามเสียงสูง เหล่ตาไปก็เห็นภาพสองคนนั้นกำลังนั่งเอาขาก่ายกัน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามือที่กำลังขยับอยู่นั่นทำอะไรบ้าง แถมไอ้เซฮุนยังเชิดหน้าตอนจงอินสอดมือมาแถวๆข้างล่างอีก “เอาไงดี กูว่า...”
“ไงล่ะ” คยองซูที่นั่งเงียบอยู่นานเดินมากอดอกมองจอ ทุกคนหันไปโดยพร้อมเพรียงกัน ก่อนจะต้องกระพริบตาหนักไปอีกเมื่อภาพที่เคยมีคนสองคนดับมืดหายไป “สงสัยไก่ตื่น”
จงแดกับจุนมยอนถึงกับโวยวายทันทีเมื่อการสอดแนมครั้งนี้สิ้นสุดลงเพราะภาพดำๆมืดๆ
“กล้องเสียเหรอวะ ไม่น่านะ กูอุตส่าห์เลือกแบบกันน้ำแล้วนะเว้ย” จงแดโวยวาย
“มึงหมายความว่าไงวคยองซู” แบคฮยอนอ้าปากหวอ
“วันนั้นมึงบอกว่าไอ้จงอินเป็นคนค้นกระเป๋าใช่ไหม” คยองซูถาม
“ใช่ กูจำเสื้อมันได้ ลายเสื้อมันเข้ามาในเฟรม” จงแดตอบโดยมีชานยอลพยักหน้าหงึกๆยืนยัน
“กูว่ามันรู้แล้วแหละว่ามีกล้อง แต่ไอ้เซฮุนคงไม่รู้หรอก ไม่งั้นคงห้ามไปแล้ว”
“นี่มันตั้งใจจะทำให้พวกเราดูเลยเหรอวะ” ชานยอลถาม ตาของมันเหลือกโต
“ก็คงอยากเอาชนะพวกมึงนั่นแหละ ไปแกล้งมันดีนัก” คยองซูยักไหล่ ยิ้มบางที่มุมปากแล้วหมุนตัวเดินไปนั่งที่เดิม
“เอ้า ก็มันสองคนไม่ได้ชอบกันอยู่เหรอ กูเห็นยึกยักๆใส่กันจนกูจะหนีไปหาผัวบ้างแล้วเนี่ย” แบคฮยอนหน้ามุ่ย ขว้างหมอนไปทางคยองซูก่อนหันมามองจอแล็ปท็อปที่จงอินโยนอะไรซักอย่างใส่กล้อง มันกระพือไปมาเหมือนกับผ้าหรือไม่ก็กระดาษ
“แล้วเนี่ยเหมือนมันเอาน้ำในขวดไปอาบด้วย ไม่กลัวตายหรือไงวะ เดี๋ยวกูก็ไม่ไปรับเลยนี่”
“จงอินมันอาจจะยึดคติที่กูบอกก็ได้มั้ง” คยองซูขำ มันพ่นควันบุหรี่ออกจากปากแล้วมองออกไปทางหน้าต่างโรงแรม “ขอให้ได้เซฮุนเป็นเมียก่อนตายแค่นั้นก็พอ”
Tsundere
“อ้ะ...อ๊า...อื้อ” เซฮุนตัวสั่นครูดไปกับหิน ผ้าที่เคยรองหลังอยู่ถูกดึงขึ้นมากัดไม่ให้ส่งเสียงน่าเกลียดออกมายามถูกจงอินกระแทกส่วนนั้นย้ำเข้ามาที่จุดกระสันต์ เขาแบะขาออกจากการชักนำของคนผิวแทน แต่ยิ่งอ้ากว้างเท่าไหร่มันก็ยิ่งเข้ามาลึกมากขึ้นเท่านั้น ซึ่งมันไม่ดีต่อเขาเลยสักนิด “มึง...อื้อ จงอิน กูเจ็บ”
“ก็แน่นขนาดนี้ อ่า...จะไม่เจ็บได้ไงวะ”
“โอ้ย! อื้อ! แล้ว...อยู่ๆมาทำกูทำไมเนี่ย” เซฮุนเบ้หน้า พลิกตัวไปอีกทางเพื่อกำจัดภาพร่างหนาขยับสะโพกสอดใส่ส่วนแข็งขืนเข้าสู่ร่างกายอีกทั้งยังเชิดหน้าครางอย่างกับพอใจนักหนานั่นซะ
“อืม...ก็กูชอบ”
“อ้ะ...อ๊า มึง...เบาๆ” เส้นผมสีอ่อนปลิวว่อนไปทั่วจากแรงกระแทก เขากำผ้าในมือแน่น ลืมความเจ็บที่หลังไปชั่วขณะเมื่อตอนนี้สะโพกระบมกว่าหลายเท่า “มึงโดนกูทำบ้างไหม จะได้รู้ว่ามันเจ็บ โอ้ย!”
“อ่า...อย่าโวยวาย เป็นรับก็อยู่ส่วนรับ”
“อ๊า...รับห่าอะไรเล่า! โอ้ยมึง อย่าโดนตรงนั้น อะ อ้ะ อย่าโดนกูบอกว่าอย่า! มันเสียว ไอ้บ้าจงอิน”
คนผิวแทนหัวเราะลั่น ทั้งๆที่โดนทำบ้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ก็ขอให้ได้พูดเถอะ จงอินรีบขยับสะโพกก่อนจะดึงออกไป เซฮุนลุกขึ้นนั่ง ก้มมองช่องทางตัวเองที่แดงเถือกขยายออกเท่าสิ่งที่ใส่เข้ามาแล้วก็ใจหายวาบ แต่ยังไม่ทันที่จะได้พักเขาก็ถูกพลิกให้หันหลัง ตามด้วยความใหญ่โตที่สอดเข้ามาอีกครั้งทั้งที่เข่ายังไม่แตะพื้นดีด้วยซ้ำ
“อ๊า อ้า! อะ อ้ะ!” เสียงหวานครางเป็นจังหวะ โพรงอุ่นตอบรัดส่วนนั้นหนักเข้าไปอีกเมื่อจงอินสอดมือเข้ามาจัดการส่วนหน้าให้กับเขา เซฮุนจิกลงกับพื้น ตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรกับหมาเวลาร้องหาอาหารเลยสักนิด จะบ้าตาย ทำไมต้องมาครางน่าอายอะไรแบบนี้ต่อหน้าจงอินด้วยวะ “มึง...แฮ่ก...กูไม่ไหวแล้ว”
“ปล่อยออกมา”
กายบางกระตุกเกร็ง รัดส่วนแข็งขืนในตัวแน่นจนจงอินต้องกดแช่เข้ามาควงสะโพกย้ำๆ เซฮุนปลดปล่อยเลอะไปทั่วมือหนา คราบขาวขุ่นพุ่งไปตามผ้าขนหนูที่เราใช้รองนอนและนั่งมาสองวัน เเขนของเขาทรุดจนต้องนอนหมอบลงไปกับพื้น ทั้งที่สะโพกยังค้างอยู่ท่าเดิมเพราะร่างกายยังเชื่อมต่อกับอีกคนอยู่
แรงกระแทกที่ถูกส่งมาอีกรอบทำให้เขารู้ว่าจงอินยังไม่พอใจ พอเห็นเป็นแบบนั้นก็เลยปล่อยให้อีกฝ่ายจัดการสวนสะโพกเข้ามาตามอำเภอใจแล้วหลับตาครางอยู่ในลำคอ
“ข้างในหรือข้างนอก”
“อะ...นอก...นอกได้ไหม” เขากำลังรู้สึขึ้นมาอีกรอบ จงอินก็ขยันแกล้งกันเหลือเกิน จะต้องให้พูดอีกล้านรอบเลยไหมว่าอย่าไปโดนตรงนั้น นี่ก็ขยันกระแทกให้มันเข้ามาโดนจนปั่นป่วนไปหมดแล้ว
“ตามนั้น” จงอินสวนสะโพกเข้ามาครั้งสุดท้าย ก่อนผละออกไปใช้มือจนเขาถึงกับต้องมองลอดไปด้านหลัง
“จงอิน...” เสียงหวานเอ่ยอย่างออดอ้อน จงอินทิ้งให้เขารู้สึกขึ้นมาอีกรอบแล้วปล่อยไว้กลางคันแบบนั้นได้ยังไวะ “...กู...อา”
“อืมว่าไง” คนผิวแทนขยับมือช่วยเหลือตัวเองไปพลางตอบเขาไปพลาง เซฮุนลุกขึ้นมา ผลักจงอินให้นั่งลงจนใบหน้าคมเอียงเพราะความแปลกใจ
“ข้างใน...ข้างในก็ได้”
เขากดสะโพกครอบครองส่วนแข็งขืนลงไปทีเดียวจนสุด ขยับกายขย่มมันขึ้นลงพร้อมกับร้องดังลั่น เซฮุนจิกบ่ากว้างเอาไว้แน่น ร่อนส่ายสะโพกไปมาในบางจังหวะเพื่อเปิดโอกาสให้มือหนายื่นมาเล่นกับส่วนอ่อนไหวของเขา ก่อนเราสองคนจะปลดปล่อยออกมาจนเลอะเทอะไปทั้งคู่พร้อมๆกัน
เซฮุนหอบเหนื่อยซบลงกับบ่ากว้าง จงอินโอบกอดร่างกายเขาเอาไว้ด้วยมือเดียว ส่งอีกมือไปที่กระเป๋าเพื่อหยิบกระดาษทิชชู่จนกางเกงที่เคยพาดอยู่หล่นลงไปบนแผ่นหิน
เเค่ขยับตัวนิดเดียวยังรู้สึกได้ถึงความอุ่นของน้ำที่คาอยู่ในตัวเลย แต่ตอนนี้เราสองคนไม่มีน้ำให้ล้างแล้ว จะให้เดินลงไปล้างในทะเลก็คงจะไม่ใช่
“เช็ดก่อน กลับโรงแรมค่อยไปเอาออก” จงอินว่าพลางคว้าส่วนอ่อนไหวเขาไปเช็ดให้ด้วยทิชชู่ เซฮุนพยักหน้าขึ้นลงแต่ก็ยังคงนั่งทับสะโพกแกร่งค้างไว้แบบเดิม “จะลุกไหม”
“ฮื่อ แปปดิวะ กูเหนื่อย”
“ถ้าไม่ลุกก็ทำต่อ”
“อะไรนะ?” ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาอย่างตกใจ แต่พอตั้งลำตัวให้ตรงแล้วถึงได้รู้สึกว่าอะไรๆในตัวมันกำลังพองสู้ผนังโพรงอีกรอบ “นี่มึง...”
“จะทำหรือจะให้กูทำ”
“เออๆ เดี๋ยวกูทำให้ นั่งนิ่งๆไป”
ให้ตายเถอะว่ะ ทำไมเป็นคนนิสัยแบบนี้ ไอ้ที่ทำซึนมาตลอดนี่ต้องเก็บอาการขนาดไหนวะ!
อ่านต่อและคอมเม้นให้กำลังใจเลา @_@ : http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=61
ฮือออออ แม่จ๋าชอบบบบ
ตอบลบอ่านไป้สียวไปฮาไป ถถถถถถ
ร้ายทั้งคุ่!!!!! -,.- เอาอีกนาจา~