เซฮุนหลับตาลงเมื่อเสื้อยืดที่ใส่อยู่ถูกถลกขึ้นไปจนสุดปลายแขน ปล่อยให้จงอินจัดการร่างของเขาด้วยการไล้ไปตามผิวกายด้วยมือสองข้าง กลีบปากหนากดจูบไปตามพวงแก้มและปลายจมูก ย้ำลงไปหนักแน่นและฝังลึก ลากผ่านกลีบปากบางไปโดยไม่ลืมทิ้งความรู้สึกเอาไว้ให้เขาซึมซับทุกตารางนิ้ว ใบหน้าคมซุกลงที่ซอกคอขาว เซฮุนเอียงใบหน้าหลบหนี ครางฮือในลำคอเมื่ออีกฝ่ายใช้ลิ้นร้อนแตะลากพร้อมฟันคมที่กัดดึงผิวกายเขาขึ้นไปเพื่อดูดดึงให้เกิดรอยความเป็นเจ้าของ
มือหนาลากผ่านหน้าท้องขาวขึ้นมายังแผ่นอก ยอดสีอ่อนชูชันขึ้นในยามที่ความอุ่นจากมือคู่นั้นทาบลงมา จงอินไล้มือไปยังแผ่นหลังบาง โอบกอดร่างกายเขา เซฮุนจิกมือลงกับหมอนที่ข้างศรีษะ แอ่นอกเพื่อรับสัมผัสอุ่นร้อนและชื้นแฉะตามไหปลาร้า จงอินลากเกลียวลิ้นที่เคยตวัดอยู่ในโพรงปากของเขาเมื่อครู่ไปตามผิวกาย พร้อมกับการกดแนบริมฝีปากลงมาย้ำสัมผัสในบางช่วง ตวัดรอบยอดอกสองข้างอย่างหวนแหนและต้องการ
“จงอิน...”
เสียงหวานเอ่ยครางแผ่วเบาเมื่ออีกฝ่ายสอดมือลงไปถึงใต้สะโพก พร้อมกับความอุ่นจากกลีบปากที่สัมผัสเข้ากับท้องน้อย จงอินช้อนตามองเขา ผงกศรีษะขึ้นมาเพียงน้อยนิดก่อนลากมือขึ้นมาจรดที่กระดุมกางเกง เราสบตากัน ถาโถมความรู้สึกทุกอย่างใส่กันผ่านดวงตาจนสุดท้ายกระดุมเม็ดนั้นก็หลุดออกเพราะคนผิวแทน
ซิปอย่างดีถูกรูดอย่างไร้ค่า เซฮุนผุดลุกขึ้นนั่งเมื่อมือหนาแตะลงที่ขอบกางเกง ดึงมันลงไปอย่างเนิบนาบ สะโพกมนถูกยกขึ้นจากเตียงเพื่ออำนวยความสะดวกให้อีกฝ่ายโดยไม่คิดที่จะห้ามปราม
ใบหน้าของเราแตะกันอีกครั้งเมื่อกางเกงยีนส์สีอ่อนหลุดออกไปข้างเตียง เซฮุนโอบกอดรอบคอแกร่งเอาไว้ ปล่อยเรียวขาเปล่าเปลือยให้หย่อนลงไปที่ปลายเตียงจนปลายเท้าแตะพื้น เอียงใบหน้ารับสัมผัสจากเกลียวลิ้นร้อนก่อนไล้กายหนาไปเรื่อยจนแตะลงกับกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดแรกได้ เขาปลดมันอย่างเบามือ ปล่อยให้จงอินยันแขนกับผืนเตียงและยืนคร่อมร่างกายของเขาเอาไว้โดยไม่ต้องทำอะไรมากกว่าการป้อนจูบ
เม็ดที่สอง เม็ดที่สาม สี่ ห้า และหกถูกปลดออกจนร่างกายส่วนบนอีกฝ่ายเปลือยเปล่า เสื้อของจงอินถูกเจ้าตัวโยนลงไปทับกางเกงของเขา มันหลุดออกไปทั้งที่ริมฝีปากเราสัมผัสกันอยู่ไม่ห่าง ดูดดึงและขบเม้มซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อย้ำว่าความจริงแล้วเราต้องการกันมากแค่ไหน
เซฮุนไล่มือไปตามหน้าท้องเป็นลอนจาง วางลงที่ขอบเอวสองข้างของจงอินเพื่อพักและหาหลักยึดยามถูกฟันคมขบกัดลงมาบนริมฝีปาก มือบางแตะลงที่กระดุมเม็ดโตบนขอบกางเกง ปลดมันทั้งที่หลับตาและเผยอริมฝีปากรับสัมผัสอุ่นร้อนให้เข้ามาในโพรงปาก นิ้วเรียวลากไล้ไปไปตามกลางกายหยาบ ออกแรงกดย้ำบ้างบางครั้งจนส่วนอ่อนไหวพองคับแน่นสู้มือ คนตัวขาวจรดปลายนิ้วลงที่ซิปแข็ง ดึงมันลงตามแนวซิปอย่างช้าๆจนกางเกงที่เคยคับแน่นหลวมโพรกและอ้าออก เขาดึงมันลงอย่างเชื่องช้า ผละใบหน้าออกจากจงอินแล้วหอบหายใจเหนื่อย คนผิวแทนหยัดตัวลุกขึ้น ใช้มือสองข้างจัดการเปลือยอาภรณ์สองชิ้นสุดท้ายในร่างกายจนเปลือยเปล่า
ริมฝีปากบางถูกขบเม้มถึงแม้มันจะบวมเจ่อแค่ไหนก็ตาม ต่อให้เราสองคนมีอะไรเหมือนกันมากแค่ไหน แต่เขากลับไปสามารถมองกายหนาสมส่วนของจงอินในยามไม่มีอะไรปกปิดได้เกินหนึ่งวินาทีจนต้องเบือนหน้าหนี
หัวใจของเขาเต้นถี่รัว ยิ่งจงอินดันไหล่เขาให้เอนตัวลงนอน ก่อนผลุบหายลงไปที่ปลายเตียงจนเขาต้องผงกศรีษะขึ้นมองด้วยความสงสัย แต่แล้วเสียงที่เคยเงียบหายไปกลับต้องดังครางขึ้นมาอีกครั้งเมื่อความชื้นแฉะแตะลงที่ช่องทางด้านหลังผ่านชั้นในผ้าบาง สะโพกมนที่เคยนิ่งจำต้องขยับเเอ่นรับสัมผัสแปลกใหม่ จงอินละเลงลิ้นร้อนใส่ร่างกายเขา กดแยงเข้ามาจนเนื้อผ้าครูดเสียดสีรอบช่องทาง
“อะ....จง...จงอิน นาย...”
คนผิวแทนสอดมือสองข้างมาใต้สะโพกจนเขาต้องแอ่นตัวเอง ก่อนชั้นในตัวบางจะถูกดึงลงไปจนถึงข้อเท้า ค้างเติ่งอยู่แบบนั้นเพราะเขาจำเป็นต้องชันขาสองข้างขึ้นจนปลายเท้าหมิ่นเหม่จะหลุดจากขอบเตียง จงอินใช้มือสองข้างรวบสะโพกของเขาขึ้น แตะปลายลิ้นลงมาอีกครั้งโดยไม่มีอะไรปิดบังอีกต่อไป ความชื้นจากน้ำเนียวสีใสกระจายไปทั่วรอบช่องทางของเขา ผลุบหายเข้ามาด้านในบ้างในบางครั้งเมื่ออีกฝ่ายจงใจสอดแทรกความนุ่มหยุ่นของลิ้นเข้ามา
“อื้อ...”
เขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลย ว่าสิ่งที่จงอินกำลังทำอยู่มันทำให้เขารู้สึกดีมากแค่ไหน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขารู้สึกพึงพอใจกับมัน และยังปฏิเสธไม่ได้ ว่าเขาไม่อยากห้ามมันเลยแม้แต่นิด นี่คือผลพวงจากความรักหรือเปล่า ชานยอลเคยพูดเอาไว้ว่าอารมณ์ทำให้เกิดพฤติกรรมตามมาได้ หรือนี่เป็นพฤติกรรมที่เกิดขึ้นจากห้วงอารมณ์รัก ที่ทำให้เราต้องการกัน อยากสัมผัสกัน อยากโอบกอดกันเอาไว้และปล่อยให้ค่ำคืนนี้เป็นไปในทิศทางที่อยากให้เป็น
เซฮุนร่อนส่ายสะโพกไปมา หยุดนิ่งไม่ได้ตราบใดที่จงอินยังไม่หยุดวาดความชื้อนแฉะลงที่ช่องทางด้านหลัง ไหนจะสัมผัสวาบหวามจากมือหนาที่ลากตั้งแต่โคนขาไปจนถึงปลายนิ้วและอุ้งเท้า จงอินแตะไปทุกส่วนไม่เว้นแม้แต่ง่ามนิ้วเท้า ลากไปด้านหน้าเท้าจนกายบางบิดเร้าเพราะความจั๊กจี๋ แต่กลับมีความรู้สึกเสียวซ่านจากช่องทางด้านหลังเพิ่มเข้ามาอีกอย่างจนจัดการความรู้สึกไม่ถูก
“ฉัน...ใช้นิ้วได้ใช่ไหม”
เซฮุนเหลือบสายตาไปมองคนที่หว่างกลางลำตัว จงอินยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้น ด้านล่าง จ่อใบหน้าเข้ากับส่วนกลางลำตัวของเขาที่ขอบเตียง คนตัวขาวกัดริมฝีปาก เขารู้เพียงแค่ทฤษฎีเท่านั้น ไม่รู้มาก่อนว่าการมีอะไรกับเพศเดียวกันนั้นทำยังไงบ้าง และดูเหมือนจงอินเองก็คงจะไม่เคยเฉกเช่นเดียวกับเขา พอเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังรอคำตอบ ความเชื่อในตัวจงอินที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนเลยทำให้เขาพยักหน้าอย่างเนิบนายกลับไป ก่อนจะต้องทิ้งศรีษะลงกับผืนเตียงเมื่อจงอินสอดใส่ปลายนิ้วกลางเข้ามาทีละนิด
“อือ...”
คนตัวขาวบิดใบหน้าไปทางอื่น มันยังไม่เจ็บมาก อันที่จริงยังไม่เจ็บเลยด้วยซ้ำ แค่แสบไปหมดที่รอบช่องทางเพราะมันถูกครูดโดยไม่มีสารหล่อลื่น เซฮุนเผยอริมฝีปากใช้ลิ้นเล็กเลียไปโดยรอบเพราะความแปลกใหม่ทำให้เขาต้องหอบหายใจถี่รัว มวนในท้องไปหมดเมื่อจงอินหมุนวนปลายนิ้วที่เข้ามาด้านในร่างกายเขา มันกระแทกไปที่รอบช่องทาง ครูดอยู่ด้านในย้ำๆอยู่แบบนั้น ก่อนจะถูกถอดถอนออกแล้วสอดใส่เข้ามาใหม่
“อะ...อา...จงอิน มัน...”
เซฮุนพลิกใบหน้าซบไหล่ตัวเอง จิกผ้านวมเเน่น อีกฝ่ายยังคงช่วยเหลือเขาด้วยการแตะลิ้นลงที่ช่องทาง ใช้ความเปียกชื้อนจากน้ำลายใสเป็นสารหล่อลื่น ก่อนนิ้วอีกนิ้วจะถูกสอดเข้ามาทีละนิดจนสุด
ร่างกายของเขากำลังรู้สึกแปลกประหลาด มันเจ็บเมื่อปากช่องทางถูกขยายเพิ่มมากขึ้น แต่เขาก็ยังต้องการให้จงอินขยับมันเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด ต้องการเสียจนเผลอแอ่นสะโพกลอยขึ้นจากเตียงเมื่อมือหนาเริ่มขยับเขยื้อนอีกครั้ง เขาส่งเสียงครางดังระงมไปทั่ว มันฟังไม่ได้ศัพท์และดูเหมือนคนกำลังมัวเมาในสัมผัสนี้
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจงอินใส่อีกนิ้วเข้ามาตอนไหน มารู้สึกอีกทีก็ในตอนที่มันเจ็บมากขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับการคับแน่นในโพรงอุ่นยามที่อีกฝ่ายหมุนควงนิ้วไปรอบๆ เซฮุนนอนแน่นิ่งเมื่อมือหนาหลุดออกจากสะโพก จงอินหยัดตัวลุกขึ้นยืน เผยส่วนแข็งขืนที่ชูชันขึ้นเช่นเดียวกับเขา คนผิวแทนรูดรั้งมันด้วยมือตัวเอง จดจ้องสายตามาที่ใบหน้าเขา เซฮุนยันตัวลุกขึ้น เอื้อมมือไปเกาะไหล่กว้างที่โน้มลงมาจนร่างกายคร่อมทับเขาอีกครั้ง ส่วนปลายของมันจ่อเข้าที่ช่องทาง
จงอินจับมันเขี่ยไปมาที่ขอบ เล่นเอาคนตัวขาวต้องครางฮือฮาเพราะความกระสันต์ที่ถูกปลุกอย่างเต็มที่ คนผิวแทนกดมันเข้ากับช่องทาง ดันเข้ามาทีละนิดจนเซฮุนต้องอ้าปากค้างเพราะความเจ็บแสบ หดเกร็งร่างกายไปทุกส่วนจนเหมือนคนเป็นลมชัก น้ำในตาปริ่มชื้นขึ้นมาที่ขอบ พาลจะไหลออกมาดื้อๆแต่มันคงยังไม่มากพอที่จะล้นออกมา
“เจ็บไหม”
มือหนาลูบศรีษะเขาอย่างปลอบประโลม จงอินดันตัวเขาให้นอนลงกับเตียงอย่างระมัดระวัง สอดใส่ความแข็งขืนเข้ามาอย่างเชื่องช้าจนมิดด้าม เซฮุนกระตุกเกร็งตอดรัดส่วนนั้นของอีกฝ่ายจนเสียงทุ้มครางในลำคอ เขาเจ็บ แต่พอมันเข้ามาในร่างกายแล้วกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก นอกจากความกระสันต์ที่แปลกใหม่นั่นแล้ว มันยังมีอีกความรู้สึกที่เข้ามา ความรู้สึกที่ว่าเรากำลังเป็นเจ้าของกันและกัน ให้ร่างกายสื่อสารออกมาว่ารู้สึกดีต่อกันมากแค่ไหน
“นิดนึงนะเซฮุน”
“ไม่...มันไม่เจ็บ มันโอเค”
ดวงตาเรียวโตขึ้นเพื่อย้ำสิ่งที่กำลังพูด กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อสบตาเข้ากับคนที่คร่อมทับอยู่ด้านบน มือบางสองข้างแตะลงที่แก้ม ดึงใบหน้าจงอินลงมาประกบริมฝีปากด้วยตัวเอง
สะโพกแกร่งเริ่มขยับอย่างเชื่องช้า มอบจังหวะวาบหวามให้กับเขาจนร่างกายขยับเขยื้อนขึ้นลงถไลกับผืนเตียงไปตามแรงส่ง เราสลับกันดูดดึงเกลียวลิ้นกันไปมาเสียจนเกิดเสียงน่าอาย ยังไม่รวมเสียงหอบถี่ของเราสองคนที่เกินขึ้นจนใจพลันเต้นแรง
“อา...อ้ะ...”
“อืม...เซฮุนนา”
คนผิวแทนซุกใบหน้าลงกับซอกคอเขา กดจูบลงที่กกหูแล้วลากลิ้นร้อนแตะที่ใบหู พร่ำเรียกชื่อเขาซ้ำๆด้วยเสียงกระเส่าจนต้องผวากอดกายหนาเอาไว้ หลับตาลงรับแรงกระแทกแระทั้นที่รุนแรงขึ้นทุกวินาที
“อะ...อ๊ะ...อา จงอิน จงอินนา”
เซฮุนครางกระเส่า จับความรู้สึกอะไรไม่ได้สักอย่างนอกเสียจากความรู้สึกดีที่กำลังเกิดขึ้นในร่างกายตอนนี้ รู้สึกดีแทบบ้าเมื่อความแข็งขืนของจงอินเข้ามาสำรวจในร่างกายเขา กระแทกดุนดันเข้ามาจนสุดแล้วถอดถอนออกไปจนเกือบหลุด อ่อนปวกเปียกไปหมดยามได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยอย่างแหบพร่าที่ข้างใบหู ทั้งครางต่ำและเรียกชื่อเขาไปพร้อมๆกัน รู้สึกรุ่มร้อนเมื่อถูกกลีบปากหนากดแนบลงไปที่ซอกคอและเมื่อยามที่ลิ้นร้อนแตะแช่ค้างไว้จนผิวกายเปียกชุ่ม
“นาย...อา...ชอบมัน เหมือนที่ฉันชอบหรือเปล่าเซฮุนนา”
“อื้อ...อ้ะ...ชอบ ฉัน...ชอบ”
มือบางวาดไปตามผืนเตียง ลากวนขึ้นมาจนกระแทกเข้ากับข้อมือแกร่งที่อยู่ข้างใบหน้า เซฮุนกำรอบข้อมือจงอินแน่น จิกเล็บลงไประบายความอึดอัดที่แล่นพราดไปทั่วร่างกาย อ้าเรียวขาสวยออกกว้างเมื่อมอบพื้นที่ให้อีกฝ่ายได้กดสะโพกลงมาแนบแน่นยิ่งขึ้น
จงอินกดแช่ค้างเอาไว้ กดจูบที่ปลายคางเขาจนหัวใจเกิดเต้นแรงเพราะความเขิน เซฮุนเม้มริมฝีปากอย่างขลาดอายยามที่ใบหน้าคมผละออกไปเกือบหนึ่งไม้บรรทัด เขาหดขาเข้าหาตัว พลิกกายไปอีกทางเพราะอยากหลบหลีก
สายตาร้อนแรงที่จงอินกำลังใช้มอง ส่วนแข็งขืนที่สอดใส่ค้างเอาไว้ครูดกับผนังเต็มที่เมื่อเขาพลิกมานอนตะแคง เซฮุนอ้าปากค้างเพราะความกระสันต์ที่ก่อขึ้นมาจากการกระทำของเขาเอง จงอินหัวเราะเบาๆ กดจูบลงที่แผ่นหลังเขาก่อนเริ่มขยับสะโพกอีกครั้งทั้งที่เขากำลังนอนขดตัวอยู่ใต้อาณัติของวงแขนแกร่ง
คนผิวแทนโน้มตัวลงมาจนแผ่นอกเสียดสีไปกับต้นเเขนด้านข้างและแผ่นหลังเขา เซฮุนประสานมือสองข้างเอาไว้ที่หน้าผากราวกับกำลังขอพรพระเจ้า บดเบียดใบหน้าเหยเกเข้าหามือตัวเองซ่อนริ้วแดงที่เกิดขึ้นเพระความอัดอั้นและขลาดอายในเวลาเดียวกัน จงอินลูบไปตามแผ่นหลังเขาอย่างหวงแหน ดูดดึงผิวกายเขาอีกครั้งทั้งที่ยังคงซอยสะโพกถี่รัวไม่หยุด ก่อนมือหนาจะลากไล้ลงไปยังส่วนกลางลำตัวของเขา เซฮุนยกขาที่ทับอยู่ด้านบนของตัวเองขึ้นอัตโนมัติเมื่ออีกฝ่ายกำรอบแท่งร้อน ปล่อยให้มือหนารูดรั้งถี่รัวจนต้องร้องครางสลับกับการหอบถี่
“จงอิน...แบบนี้มัน...อื้อ”
“ดีไหม...อือ...ดีหรือเปล่า”
“อะ...อา...ดี...มัน...ดี”
ร่างกายเขาหดเกร็งไปหมดแล้ว มือสองข้างที่กำประสานกันอยู่บีบแน่นจนกลายเป็นก้อนกลม ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากบางจนเจ็บแสบมากเสียยิ่งกว่าช่องทางด้านหลังเสียอีก จงอินกำลังมอบทุกความรู้สึกให้เขา ทำให้เขาได้เรียนรู้ ทำให้เขาได้เข้าใจตัวเองว่าที่ผ่านมามันคืออะไรกันแน่ และสัมผัสของจงอินยังบ่งบอกอีกว่าต้องการเขามากแค่ไหน
ความเร็วในการขยับสะโพกและมือหนาเพิ่มมากขึ้นตามแรงอารมณ์ จงอินเอาแต่พร่ำเรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมาเช่นเดียวกับตัวเขาเอง คนตัวขาวแอ่นสะโพกขึ้นทั้งที่นอนตะแคง แอ่นให้อีกฝ่ายกดย้ำความแข็งขืนเข้ามากระแทกจุดกระสันต์ด้านในให้แรงที่สุด ตอดรัดความเป็นจงอินจนสุดท้ายมันก็ฉีดพุ่งความอุ่นร้อนเข้ามาในร่างกายเขาพร้อมกับมือหนาที่เลอะน้ำสีขาวขุ่นจากส่วนกลางลำตัวเขาเอง
เราหอบเหนื่อยกันทั้งคู่ จงอินพรมจูบที่ขมับเขาเพื่ปลอบประโลม เคล้นคลึงสะโพกเขาอย่างเบามือและทนุถนอม ขบกัดติ่งหูไปครั้งสุดท้ายก่อนหายหนาจะโถมตัวลงนอนซ้อนหลังเขาเอาไว้ทั้งที่ส่วนนั้นยังเชื่อมต่อร่างกายของเราสองคนอยู่ด้วยกัน ลมหายใจอุ่นๆรินรดลงมาที่แผ่นหลังเขา เเต่เซฮุนกลับไม่อยากขยับร่างกายออกไปจากตรงนีเลยแม้แต่นิด มือหนาโอบกอดร่างกายเขาจนสันจมูกโด่งกดแนบลงกับแผ่นหลัง สะโพกแกร่งสอดใส่เข้ามาให้ลึกขึ้นไปอีกจนคนตัวขาวร้องครางอื้ออึง
“มันไม่ใช่ความรู้สึกชั่ววูบ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแหบพร่า พรมจูบที่หลังเขาแล้วผละออก “ฉันคิดว่ามันคือความรัก”
“…อือ...จงอิน” ช่องทางด้านหลังของเขากำลังตอดรัดส่วนอ่อนไหวอีกฝ่ายอย่างไม่รู้จบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น