GREEN LIGHT VI
CAN I SPEND MY WHOLE NIGHT IN YOUR WARM TOUCH?
บ้าที่สุด เซฮุนเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้ยอมให้คุณจงอินดึงเสื้อของเขาออกไปจนสุดปลายแขน แถมยังปล่อยให้อีกฝ่ายกดจูบลงที่หัวไหล่ ไล่ไปจนถึงซอกคอขาว ขบเม้มเบาๆพอให้เกิดเสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอ ก่อนที่เราจะจูบกันอีกครั้ง มันเป็นจูบที่แตกต่างไปจากเมื่อครู่ เพราะมันเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและความต้องการ คุณจงอินไม่ปล่อยให้เขามีช่องว่างในการหายใจเลยสักนิด คนผิวแทนกดแนบริมฝีปากและหยอกล้อกลีบปากล่างเขาจนยู่ยื่นและบวมเจ่อ
เราผละออกจากกันเพื่อมาหายใจ สายตาของเราทั้งคู่มีอะไรบางอย่างที่จูนหากันอีกแล้ว เซฮุนไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบ เขากลับต้องหลับตาลงเมื่อคุณจงอินขยับใบหน้าเขามาฉกชิมรสชาติโพรงปากของเขาด้วยลิ้นร้อนอีกครั้ง ร่างกายบางไม่ได้สั่นระริกเหมือนสาวแรกแย้ม แต่มันก็ยังดูเงอะงะ เพราะเซฮุนไม่ได้มีใครมาตลอดเวลาที่โอลิเวียโตขึ้น
“คุณทำให้ผมหมดความอดทน”
เซฮุนจ้องตาคุณจงอินกลับไป ขบเม้มริมฝีปากตัวเองแล้วปล่อยมันออกมาเมื่อเขาเกิดเห็นภาพเหตุการณ์บางอย่างซ้อนทับเข้ามา หัวใจพลันเต้นแรงแต่กลับต้องหยุดความคิดเมื่อริมฝีปากหนากดแนบลงมาที่ไหปลาร้า สร้างร่องรอยแดงจนกระจายเป็นวงกว้าง มือบางบีบลงกับไหล่อีกฝ่าย เช่นเดียวกับมือหนาที่คลึงสะโพกกลมอยู่ไม่เลิก
“อา...คุณจงอิน”
คนตัวขาวกัดริมฝีปากเมื่อลิ้นร้อนตวัดมอบความชื้นเเฉะอยู่ที่ยอดอก เกิดตกใจจนสะดุ้งแต่คนผิวแทนก็ปลอบเขาด้วยการไล้มือไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่า ไล้ขึ้นมาจนถึงท้ายทอย เเละเขาก็ดันถูกคุณจงอินกดใบหน้าให้ก้มลงไปรับจูบอีกครั้ง
เซฮุนไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเราจูบกันนานเท่าไหร่ ไม่รู้เลยว่ามือของเขาอยู่ไม่สุขชนิดที่ว่าทำเสื้ออีกคนยับมากแค่ไหน เพราะเขาไม่มีช่วงจังหวะให้ได้หันไปมองนาฬิกา ไม่ถูกริมฝีปากหนารั้งเอาไว้ เขาก็ต้องปิดเปลือกตาแล้วส่งเสียงครางเพราะคุณจงอินมอบความหวาบหวามไปทั่วแผ่นอก
มือหนาช้อนสะโพกเขาให้คุกเข่า เซฮุนกลายเป็นคนตัวอ่อนปวกเปียกอีกครั้งเมื่อนิ้วเรียวแตะลงที่ขอบกางเกง คนผิวแทนช้อนสายตาขึ้นมองเขาอย่างขออนุญาต และเมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร คุณจงอินถึงได้ดึงมันลงอย่างช้าๆ เซฮุนเกาะไหล่อีกคนเอาไว้แน่น ก้มหน้ามองมือหนาที่ไต่ระดับลงไปเรื่อยๆจนถึงเข่าพร้อมขอบกางเกงที่กองซ้อนทับกันเพราะถูกถอด
เซฮุนยกขาขึ้นออกทีละข้าง เราไม่ได้รีบร้อนหรือหวือหวา ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปจนหัวใจเต้นสั่นรัว กางเกงตัวนั้นถูกโยนออกไปที่ไหนสักที่และเขาไม่ได้สนใจ คุณจงอินเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง ก่อนกายบางจะถูกมือหนาแตะลงที่เอว ไล้ไปด้านหลังพร้อมกับการออกเเรงรวบจนริมฝีปากหนาสามารถแตะลงที่หน้าท้องแบนราบได้
คุณจงอินกดแนบริมฝีปากลงมา ฝากรอยรักสีกุหลาบไปทั่วจนคนตัวขาวหลุดเสียงร้องครางพลางสอดแทรกนิ้วเรียวไปตามกลุ่มผมสีเข้มของอีกฝ่าย เผลอขยุ้มมันบางครั้งในยามที่ลิ้นร้อนตวัดโดยรอบแล้วถูกฟันคมเกี่ยวผิวหนังขึ้นไปดูดดึง
มือหนาแตะลงที่สะโพกเขา ลูบไล้แผ่วเบาสลับกับการบีบบ้างในบางครั้ง คุณจงอินไม่ได้ผละใบหน้าออกจากร่างกายเขาด้วยซ้ำในตอนที่นิ้วเรียวเกี่ยวขอบชั้นในสีน้ำตาลอ่อนออก รูดรั้งมันลงไปช้าๆ กลั่นแกล้งเขาด้วยการลากปลายนิ้วร้อนให้แตะโดนผิวกายไปด้วย จนในที่สุดมันก็หลุดออกไปจากกายบาง เผยร่างกายเปลือยเปล่าที่ขาวเนียนจนถูกสายตาอบอุ่นจดจ้องไปทั่ว
เซฮุนเม้มริมฝีปาก ทุบไหล่คนตรงหน้าไปหนึ่งทีเพราะความเขินจนโดนอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาล้อเลียนใส่ มือหนาเอื้อมมารวบมือเขาทั้งสองข้างไปกดแนบริมฝีปากลงบนปลายนิ้ว กดแช่ค้างไว้จนหัวใจพองโตคับอก อึดอัดจนอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆให้สมกับความเขินที่เก็บกลั้นเอาไว้
“คุณผ่านการมีลูกมาแล้วจริงๆเหรอ”
“คุณ...” เซฮุนมองอีกฝ่ายตาเขียว เตรียมจะหันตัวหนีแต่กลับถูกคุณจงอินรวบตัวแล้วทิ้งร่างกายเขาลงบนเตียงจนแผ่นหลังแนบไปกับความนุ่ม “จริงๆเลย!”
“ผมไม่อนุญาตให้คุณลุกจากเตียง”
“…”
“ถ้ายังไม่ถึงพรุ่งนี้เช้า”
“คุณกำลังย้อนวัยกลับไปตอนอายุสิบแปดหรือเปล่า”
เซฮุนบิดกายหนีมืออุ่นๆที่ลูบไปตามร่างกาย เกิดเขินจนต้องหันใบหน้าหนีแต่ก็ถูกคนผิวแทนเคลื่อนใบหน้าตามมาจนได้ สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ปนขบขัน มันจึงทำให้เขาต้องใช้มือดันใบหน้าคุณจงอินออกไปก่อนที่ร่างกายจะระเบิดด้วยความขลาดอาย
คุณจงอินส่ายหน้าตอบคำถามเขา พร้อมกับการส่งมือหนาไปหยุดอยู่ที่สะโพก บีบเคล้นเบาๆ ย้ำทำอยู่แบบนั้นจนเซฮุนต้องตีลงบนแผ่นอกกว้าง เขากำลังเปล่าเปลือย ในขณะที่อีกฝ่ายอยู่ในเสื้อผ้าครบชุด แถมยังโลมเลียเขาผ่านสายตาแปลกๆนั่นอีก
“ตอนนี้ผมยี่สิบสาม”
“แต่จงอินตอนยี่สิบสามไม่ควรจับสะโพกคนอายุยี่สิบเจ็ดแบบนี้นะครับ”
“แล้วทำไมคนอายุยี่สิบเจ็ดถึงได้น่ารังแกไปหมดแบบนี้ครับ” เซฮุนกัดฟันในทันที รู้สึกว่ากำลังถูกคนเด็กกว่าต้อนจนจนมุม กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อคุณจงอินก้มลงมาดูดดึงกลีบปากเขา กักกันเขาเอาไว้ด้วยมือสองข้างแล้วผละออกไปเพียงน้อยนิด “คุณรู้หรือเปล่า ว่าผมอยากให้คุณทำอะไรตอนนี้”
เราจ้องตากัน คนตัวขาวจึงหลุดขำแล้วถอนหายใจให้กับใบหน้าเปื้อนยิ้มของอีกฝ่าย เซฮุนพยักหน้า เอื้อมมือบางไปปลดกระดุมเสื้อสามเม็ดของคนด้านบนทีละเม็ด จนมันมีช่องพอจะให้ถอดออกได้ มือบางจึงเคลื่อนต่ำลงไปแล้วเลิกชายเสื้อขึ้นมาจนสุดแขน เผยร่างกายสมส่วนที่ไม่ได้ดูโอเวอร์จนน่าเกลียด และกล้ามเนื้อของคุณจงอินก็กำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า ใบหน้าร้อนและลมหายใจขาดห้วงทั้งที่ยังไม่ได้สัมผัส
“คุณดูเชี่ยวชาญนะ”
เซฮุนเอ่ยเเซว ยิ้มอย่างขลาดอายในตอนที่ลากมือลงไปเเตะที่ขอบกางเกง คุณจงอินหัวเราะ โน้มตัวลงมาหอมแก้มเขาฟอดใหญ่แล้วถอยตัวไปถอดกางเกงออกด้วยตัวเอง คนตัวขาวเบือนหน้าหนีทันทีเมื่อตอนนี้เราสองคนต่างเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ แน่นอนว่าประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมา คืนนี้คงไม่ได้จบที่การนอนจับมือหรือกอดกันเฉยๆ
คนผิวแทนคลานขึ้นมาคร่อมทาบทับเขาเอาไว้อีกครั้ง เราจูบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จักเบื่อ อยากกับว่าเราโหยหากันและกันมานานนับสิบปี มือหนาสองข้างอ้อมไปที่ด้านล่าง ดันขาสองข้างของเขาให้ชันขึ้นก่อนขยับตัวเข้ามาใกล้ ลูบไล้มือลงไปจนถึงสะโพกกลม บีบคลึงเฉียดใกล้ช่องทางด้านหลังก่อนแตะปลายนิ้วเรียวลงไป
“อา...คุณ”
เซฮุนถึงกับต้องผละใบหน้าออกเมื่อคุณจงอินกดปลายนิ้วเข้ามา ความกระสันต์ถูกปลุกอย่างเต็มที่เมื่อผนังช่องทางอุ่นร้อนด้านในถูกครูดเข้าออก มือบางบีบไหล่กว้างเอาไว้แน่นขนัด บิดใบหน้าซุกลงกับไหล่ตัวเองเมื่อคุณจงอินกลั่นแกล้งเขาด้วยก้านนิ้วอีกอัน
“คุณแน่ใจหรือเปล่าว่าเคยมีลูก”
“อะ...มัน...ใช่เรื่องที่คุณจะถามผมเหรอครับ”
คนตัวขาวถึงกับหน้าแดงซ่านเมื่อถูกคุณจงอินเอ่ยถาม เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหยอกล้อปนขบขันและมันดันทำให้คนหน้านิ่งอย่างเขาอายได้อย่างไม่น่าเชื่อ คนผิวแทนสอดใส่ปลายนิ้วเข้ามาอีกอย่างอ่อนโยน ดำเนินทุกอย่างอย่างเรียบง่าย แต่กลับทำให้ร่างกายเขาตอบสนองมันด้วยการตอดรัดอย่างรุนแรง
“อะ...คุณจงอิน...”
เซฮุนกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นเสียงครางเอาไว้จนถูกกลีบปากหนากดแนบลงมาแผ่วเบาเพื่อแกล้ง มือบางคล้องคออีกฝ่าย รั้งร่างกายหนาให้ขยับเข้ามาใกล้จนหน้าผากมนแตะที่ไหล่กว้าง คุณจงอินพ่นลมหายใจใส่ซอกคอเขา ก่อนกดจูบลงมาอย่างอ่อนโยน ไล่ไปตั้งแต่หลังกกหู กดย้ำที่ซอกคอขาวอยู่หลายต่อหลายครั้ง ก่อนจบที่หัวไหล่
“ผมชอบเสียงคุณตอนนี้นะ”
“อา..คุณไม่ควรทำเร็ว...ผม...”
คนตัวขาวเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง เขาจึงตัดสินใจเก็บเสียงสั่นแหบพร่าปนกระเส่าของตัวเองเอาไว้ภายในร่างกายด้วยการกัดริมฝีปาก กายบางแอ่นสะโพกรับการสอดแทรกก้านนิ้วอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่มันจะหลุดออกไปจนเกิดเสียงเฉอะแฉะ
เซฮุนกลืนน้ำลายเมื่อช้อนตาขึ้นไปแล้วเห็นว่าคุณจงอินกำลังมองเขาอยู่ มือหนาข้างเดิมทำอะไรสักอย่างอยู่ด้านล่าง แต่เขากลับไม่กล้าแม้แต่จะก้มลงไปมอง แต่สุดท้ายเขาก็รู้ ว่าคุณจงอินกำลังจ่อส่วนปลายที่แข็งขืนเข้ามาที่ช่องทางของเขา
เราจ้องตากันอยู่แบบนั้นจนมันคืบคลานเข้ามาในโพรงอุ่นร้อนของเขาเรื่อยๆ เซฮุนห่างเหินจากเรื่องพวกนี้มาสามปีกว่า แน่นอนว่ามันสามารถทำให้เขาเจ็บจนต้องผวาเกาะร่างกายอีกฝ่ายเอาไว้แน่น กายบางกระตุกเกร็งเมื่อมันเข้ามาจนสุด เอื้อนเอ่ยคำพูดร้องขอให้คุณจงอินอย่าเพิ่งขยับ เพราะเขากำลังจุกภายในเป็นอย่างมาก
คนผิวแทนจูบลงที่ขมับชื้นเหงื่อ เคลื่อนมือหนามายังส่วนอ่อนไหวของกายบาง จับมันรูดรั้งซ้ำไปมาเพื่อให้เซฮุนผ่อนคลายลงบ้าง และมันก็ได้ผล เพราะการถูกปรนเปรอทั้งสองทางทำให้ริมฝีปากบางเผยอออกมาผ่อนลมหายใจพร้อมกับการปล่อยเสียงครางออกมาสำเร็จ
สะโพกแกร่งขยับอย่างเนิบนาบ ส่งความเเข็งขืนเข้ามาในร่างกายเขาหลายต่อหลายครั้ง กดแนบเข้ามาจนสุดโคนแล้วถอดถอนออกไปจนสุดปลาย จนบางครั้งมันก็กระแทกเข้ากับจุดเรียกเสียงครางภายในร่างกายอย่างรุนแรง เซฮุนขยุ้มกลุ่มผมอีกฝ่ายแน่น ร่างกายขยับไปตามแรงส่งจากคนด้านบน เชิดใบหน้าขึ้นเมื่อคุณจงอินโน้มลงมาซุกไซร้ร่างกายเขาอีกรอบ ฝากรอยแดงเอาไว้เพิ่มจนคนตัวขาวครางอื้ออึง
“อะ จงอิน...คุณจงอิน”
เสียงหอบหายใจของเราคงจะดังกว่าอะไรในตอนนี้ เตียงหลังใหญ่ส่งเสียงเมื่อมีร่างกายของคนสองคนกำลังขยับเข้าหากันอย่างรุนแรงและเร่าร้อน ทุกสัมผัสของเราเต็มไปด้วยความปราถนา ไม่ใช่สิ่งชั่ววูบที่เกิดขึ้นเพียงเพราะอารมณ์พาไป และมันยังมีเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึก ที่เขาเกิดคุ้นเคยกับทุกอย่างของคุณจงอินขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
เซฮุนหลับตา จิกเกร็งมือที่โอบล้อมรอบคออีกฝ่ายแน่นเมื่อคุณจงอินเร่งมือหนารูดรั้งส่วนกลางลำตัวของเขา กัดริมฝีปากเอาไว้จนถูกคุณจงอินดุด้วยสายตา คนผิวแทนโน้มใบหน้าลงมาใช้ฟันคมกัดและดึงริมฝีปากเขาออก ก่อนส่งมอบจูบสุดแสนอ่อนโยนมาให้เขา พร้อมส่งเกลียวลิ้นร้อนมาเกี่ยวพันปลายลิ้น ดูดดุนริมฝีปากเขาอย่างออดอ้อน หยอกล้อ และเอาใจ
“อือ...อื้อ”
กายบางกระตุกเกร็ง หอบหายใจถี่รัวเมื่อปลดปล่อยออกมาจนเลอะไปตามหน้าท้องขาว แต่ร่างกายยังคงขยับเมื่อคนด้านบนดันเร่งความเร็วในการกระแทกกระทั้นร่างกายเขามากขึ้น เซฮุนปล่อยให้ร่างกายลอยเคว้งอยู่บนปุยเมฆ หลับตาลงฟังเสียงทุ้มครางต่ำแสดงความพึงพอใจในร่างกายของเขาที่ข้างหู นานหลายนาทีก่อนที่ความอุ่นร้อนจะถูกปลดปล่อยเข้ามาภายในร่างกายเขาจนหมด
เซฮุนลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในตอนที่สะโพกแกร่งกดแช่ส่วนนั้นเข้ามาในร่างกาย มือหนาลูบเส้นผมที่ปรกหน้าเขาออก จ้องมองใบหน้าเขาที่นอนตาปรืออยู่ด้านล่าง ส่งสายตาสื่อความหมายมากมายมายังคนตัวขาวจนใจดวงน้อยเต้นถี่รัว รุนแรงราวกับว่ามีพายุพัดโหมกระหน่ำเข้ามาในห้อง พัดทุกอย่างให้กระจัดกระจายออกไปจนเละเทะไม่เหลือซาก
เเต่เขากลับปลอดภัยเพราะคุณจงอินกำลังโอบกอดเขาเอาไว้ด้วยแขนแกร่งทั้งสองข้าง สร้างบาเรียป้องกันภัยอันตรายทุกอย่าง สะกัดกลั้นสิ่งของพวกนั้นที่ถูกพายุพัดมาทางเรา
เพราะอะไรกัน
“คุณกำลังจะทำให้ผมหลงใหลรู้ไหม เซฮุน”
เซฮุนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อช่องทางด้านหลังรู้สึกได้ถึงอะไรที่กำลังพองตัวขึ้นมาอีกครั้ง เม้มริมฝีปากแลบลิ้นออกมาเลียให้ความแห้งผากมันหายไป ใบหน้าของคุณจงอินอบอุ่นมาก สายตาคู่นั้นเองก็เช่นกัน ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันเหมือนกับว่ามือสองข้างของคุณจงอินกำลังกอบกุมหัวใจเขาเอาไว้ บีบกระตุ้นเบาๆเพื่อให้มันสามารถสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงร่างกายได้ต่อ เหมือนกับว่าเป็นทุกอย่างของชีวิต ถ้าขาดมือสองข้างนั้นไป หัวใจของเขาก็จะเต้นช้าลง
“อา...คุณจงอิน ผม...”
ทำไมเขาถึงไม่ห้าม เมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับสะโพกเข้ามาซ้ำอีกหลายต่อหลายครั้ง ร่างกายมีเพียงการตอบสนองด้วยการตอดรัดอย่างรุนแรงและเสียงหวานที่เอ่ยร้องครางชื่ออีกฝ่ายจนดังระงมไปทั่วห้อง เซฮุนหลงใหลสัมผัสนี้ มันติดตราตรึงใจเขาอย่างกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้น คนตัวขาวหลับตาลง เผยอริมฝีปากหอบหายใจจนคุณจงอินคงจะอยากกลั่นแกล้งเขาอีกรอบด้วยลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามา
และเมื่อเขาปรือตาขึ้นมาอีกครั้ง ภาพที่กายหนากำลังขยับเขยื้อนอยู่ด้านบนก็ทำให้ใจเขาชาวาบ เพราะมันดันกลายเป็นภาพเมื่อสามปีที่แล้ว ภาพความทรงจำที่เรือนรางนั้นกำลังชัดเจนขึ้นทีละนิด เหมือนพระเจ้ากำลังเกลี่ยเมฆหมอกหนาที่บดบังออกไปทีละชั้น หัวใจของเซฮุนกระตุก เจ็บแปลบจนร่างกายสั่นสะท้าน เจ็บจนทนไม่ไหว เปลือกตาบางจึงปิดลงและลืมขึ้นอีกครั้งจนภาพนั้นหายไป กลายเป็นใบหน้าคุณจงอินที่มองเขาด้วยสายตาที่อบอุ่นถึงขีดสุด
ไม่รู้ว่ากี่รอบต่อกี่รอบที่คุณจงอินเสพติดร่างกายของเขา เราไม่สนแม้ว่าเข็มยาวกับเข็มสั้นจะเคลื่อนที่ไปจนถึงเลขหนึ่งและเลขแปดแล้ว เวลาชั่วโมงกว่าไม่เพียงพอสำหรับเราสองคนด้วยซ้ำ เพราะคุณจงอินยังคงบดเบียดร่างกายเข้ามาใกล้ ส่งความเป็นตัวเองเข้ามาในโพรงอุ่นร้อน บดขยี้ริมฝีปากเขาด้วยความอ่อนโยนบ้าง รุนแรงบ้าง เร่าร้อนบ้างสลับกันไป
“อ๊ะ...อา...คุณจงอิน...ผม...เหนื่อยแล้วนะ”
เซฮุนเม้มริมฝีปาก ปรือตาจ้องคนผิวแทนแล้วลูบไล้สันกรามคม คุณจงอินหยุดขยับสะโพกชั่วครู่ ซึ่งเขาคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะอยากให้เขาพัก เราเเนบริมฝีปากหากันอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนสามารถจำรสชาติที่ปลายลิ้นของกันและกันได้แล้ว
คนตัวขาวลากมือลงไปที่ไหล่กว้าง ไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงกล้ามเนื้อท้อง วกรอบเอวหนาไปที่ด้านหลัง เกาะหายหยาบเอาไว้แน่นในตอนที่ถูกรุกล้ำทางริมฝีปากอย่างจาบจ้วง
เราผละออกจากกัน คุณจงอินช้อนแผ่นหลังเขาเอาไว้ ออกแรงเพียงแค่นิดเดียวร่างกายเขาก็ถูกยกขึ้นให้นั่งทับลงบนตักแกร่ง น่องขาสองข้างจำเป็นต้องพับไปด้านหลัง และเราก็จูบกันอีกครั้งทั้งที่ร่างกายยังเชื่อมต่อกันอยู่
“คุณมีอะไรดีกันนะ”
“อ้ะ...คุณจงอินครับ มันลึกนะ”
“ทำไมผมไม่อยากหยุดเลย”
เซฮุนเกาะไหล่กว้างเอาไว้เมื่อสะโพกแกร่งเด้งสวนขึ้นมา เกร็งขาสองข้างจนนิ้วเท้าเย็นเฉียบเมื่อช่องทางด้านหลังถูกครูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าปลุกความกระสันต์ในร่างกายให้เพิ่มมากขึ้นไปอีก เราเล้าโลมกันด้วยมือ แตะต้องร่างกายกันและกันไปทั่ว ลูบไล้หาเพชรเม็ดงามที่อาจจะฝังตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งใต้ผิวหนัง ก่อนที่มือบางจะจบที่ท้ายทอยอีกฝ่าย ขยุ้มเส้นผมและเริ่มขยับสะโพกตัวเองขึ้นลงกลืนกินส่วนอุ่นร้อนที่สอดใส่เข้ามาในร่างกาย
ใบหน้าหวานเชิดคราง หอบโกยออกซิเจนเข้าปอด แต่คุณจงอินกลับใช้โอกาสนี้ในการกดจูบลงที่ซอกคอของเขา ตวัดลิ้นเลียลูกกระเดือกเล็กๆที่เคลื่อนตัวเล็กน้อยเพราะการหอบกระเส่า
“อา...แรงอีกสิเซฮุน”
“ผม...อ้ะ...อ๊า ไม่ไหวแล้วนะครับ”
“อา...เซฮุน ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นกับร่างกายคุณมากขนาดนี้”
“อ้ะ...อ๊ะ”
“มันเหมือน...กับว่าผมรู้จักทุกจุดในตัวคุณเลย..อา”
คุณจงอินเอ่ยพูดพึมพำในตอนจูบลงไปทั่วแผ่นอกบาง เซฮุนไม่มีสติแม้กระทั่งว่าจะคิดคำตอบเอ่ยเถียงอีกฝ่ายว่าอะไร เพราะช่องทางด้านหลังกำลังตอดรัดอย่างรุนแรง ปวดหนึบส่วนกลางลำตัวจนต้องเอื้อมมือลงไปรูดรั้งมันด้วยตัวเอง แต่คุณจงอินกลับเงยหน้าขึ้นมองเขา เอื้อมมือไปดึงมือเขาออกแล้วจัดการมันให้ด้วยมือตัวเอง
เซฮุนก้มมองอีกฝ่าย ภาพของคนผิวแทนกำลังสั่นไหวขึ้นลงไปตามการขยับเขยื้อน มือบางเอื้อมไปแตะที่สันกรามคม ไล้ปลายนิ้วขึ้นไปยังขมับชื้นเหงื่อ เกลี่ยนิ้วโป้งไปตามกรอบหน้าคุณจงอินแล้วลากมาหยุดที่ริมฝีปาก คนผิวแทนขบกัดปลายนิ้วเขาแผ่วเบา ก่อนดูดกินมันเข้าไปตวัดปลายลิ้นวนรอบ
“อ๊ะ...อะ..คุณจงอิน อะ”
“ไหนบอกเหนื่อยไง”
“อ้ะ...คน...บ้า”
คุณจงอินสอดมืออีกข้างเข้ามาใต้สะโพกกลมเพื่อคุมจังหวะรักครั้งนี้ด้วยตัวเอง พร้อมกับการใช้มืออีกข้างรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของเขาไปด้วย เซฮุนส่ายหน้าพรืด บอกคนที่เเหงนหน้ามองอยู่ว่าเขากำลังจะไม่ไหว สุดท้ายเลยถูกกดจูบลงมาที่ซอกคออย่างปลอบประโลมพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่ีปลดปล่อยจนเลอะไปตามผิวสีแทน
เขาคิดว่าคุณจงอินจะหยุด แต่ร่างกายกลับถูกดันให้นอนลงไปบนเตียงอีกครั้ง หอบหายใจถี่ระรัวจนแผงอกกระเพื่อม คุณจงอินยังไม่โน้มตัวลงมา เอาแต่ใช้สายตาอบอุ่นจดจ้องไปทั่วร่างกายขาวเนียนไม่เลิก เล่นเอาเซฮุนต้องวาดแขนเรียวอ้าออกกว้างเพื่อให้กายหนาขยับลงมาโอบกอดเขาเอาไว้ก่อนที่ใบหน้าจะร้อนไปมากกว่านี้
สะโพกแกร่งขยับอีกครั้งเมื่อเราโอบกอดกันได้สำเร็จ เซฮุนครางอื้ออึง ตาปรือจนเหมือนจะหลับแต่ยังคงมีสติพอรับรู้ว่าคุณจงอินขบเม้มซอกคออยู่ ความอบอุ่นในยามที่ร่างกายหนาบดเบียดลงมามันเติมเต็มทุกความรู้สึกในร่างกายของเขา ความรู้สึกที่เคยหายไปหลายต่อหลายปีกำลังตีรวนกลับมาใหม่อีกรอบจนระบบภายในทำงานผิดปกติ
“ฮื่อ...อ้ะ...คุณจงอิน...ไม่เหนื่อย...เหรอครับ”
“อา...ผมจะเหนื่อย ก็ต่อเมื่อคุณหยุดน่ารังแก”
“วัน...วันอื่นไม่ได้เหรอครับ อะ...ผม...ไม่ไหวแล้วนะ”
“พูดแล้วนะ”
เซฮุนเอ่ยออดอ้อนอย่างลืมตัว กัดริมฝีปากแน่นเมื่อคุณจงอินเงยใบหน้าขึ้นมาจ้องตากันใกล้ๆ เขาโอบกอดคุณจงอินเอาไว้ ในยามที่อีกฝ่ายกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างรุนแรง เสียงทุ้มครางดังระงมพอๆกับชื่อของตัวเองที่หลุดออกจากปากเขา คนตัวขาวจิกเกร็งปลายเท้าลงกับเตียงเมื่อคุณจงอินกดแช่ความเป็นชายเข้ามาในร่างกายเขาจนสุดปลาย ปลดปล่อยความอุ่นร้อนครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้เข้ามาจนล้นทะลักออกมาตามเรียวขาขาว
เราจ้องตากันค้างเอาไว้ ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากหากันอัตโนมัติพร้อมมือที่ส่งไปเกลี่ยความชื้นตามขมับออกให้กันและกัน เซฮุนตวัดเรียวขาขึ้นโอบรอบเอวเเกร่ง เกี่ยวเอาไว้แน่นสุดจนคนผิวแทนถึงกับผละออกมาลูบใบหน้าเขาด้วยสายตาหวงแหน
“ทำแบบนี้...ไม่อยากพักเหรอ”
“…ฮื่อ...พอแล้วนะ...”
“…”
“นะครับ...คุณจงอิน”
อีกฝ่ายยิ้มบาง แกะขาเขาออกจากร่างด้วยมือตัวเอง ถอดถอนส่วนอ่อนไหวจนเซฮุนรู้สึกได้ถึงความอุ่นที่ไหลย้อนกลับออกไปด้านนอก แต่ยังไม่ทันที่จะได้ลุกขึ้นเพื่อเช็ด คุณจงอินกลับล้มตัวลงนอนข้างๆ ดึงร่างกายเขาเข้าไปใกล้จนแผ่นหลังรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แผงอกแกร่ง คนผิวแทนวาดแขนออกมาด้านข้าง เซฮุนจึงขยับศรีษะยกขึ้นหนุนก่อนจะถูกมันโอบกอดมาที่ร่างกายอีกหนึ่งชั้น ความเหนื่อยล้าทำให้เปลือกตาของเขาสะลึมสะลือและปิดลงอย่างเชื่องช้า
“ตอนนี้ผม...”
“…”
“กลายเป็นพ่อโอลิเวียโดยสมบูรณ์แบบหรือยังครับ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น