CACTUC BOY 7

“พี่...”

เซฮุนตัวอ่อนยวบ ถูกเด็กแสบจับให้นั่งลงบนเตียงอย่างง่ายดาย ร่างกายหดตัวอัตโนมัติเมื่อจงอินคลานขึ้นมาปัดผมหน้าม้าให้ จิตใจเริ่มสั่นไหวเพราะความกลัว สายตาแน่วแน่ของเด็กนี่เป็นสิ่งหนึ่งที่บอกกับเขา ว่าจงอินไม่คิดจะหยุดอะไรที่กำลังจะเกิดขึ้นแน่

“จง...อื้อ”

เซฮุนหลับตาแน่นเมื่อสัมผัสอุ่นแตะลงที่ริมฝีปาก คว้าไหล่กว้างเอาไว้เมื่อลำตัวถูกดันให้ขึ้นไปบนเตียงกว้าง จงอินป้อนจูบใส่โพรงปากของเขา ตวัดเกลียวลิ้นควานไปทั่ว พร้อมกับการลูบศรีษะเขาอย่างปลอบประโลมรวมไปถึงการเกลี่ยแก้มด้วยแรงแผ่วเบา

“พี่...ทำไม่เป็นหรอกนะ”

คนตัวขาวตัดสินใจสารภาพด้วยริมฝีปากสั่นๆ สั่นจนดูเหมือนเด็กโง่ แต่จงอินก็ยังส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้เขา พร้อมกับการกดแนบริมฝีปากลงมาแผ่วเบาอีกครั้ง

“ผมก็ไม่เคย...”

“กับผู้หญิงล่ะ”

“ก็ไม่...”

“พูดเป็นเล่น”

เซฮุนเม้มริมฝีปากแน่น จงอินเลิกเสื้อยืดของเขาขึ้น ก่อนมันจะถูกถอดออกไปทางปลายแขน เด็กนี่โกหกเขาแน่ ไอ้ใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่มองร่างกายเขาเนี่ยมันคืออะไรกัน

“จริงๆ”

จงอินยังคงเน้นย้ำ ก่อนจะเลื่อนมือต่ำไปที่ขอบกางเกงวอร์มใส่นอนของเขา แต่มือบางกลับจับมันอัตโนมัติ เมื่อมันคือความไม่เคยชินที่จู่ๆใครก็ไม่รู้จะมาเปลื้องผ้า

“ไม่ต้องกลัวนะพี่เซฮุน”

“...”

“ผมสัญญา ว่าจะทำเบาๆ”

มือของเขาสั่น แถมฝันก็ยังกัดปากเอาไว้ไม่เลิก อายจนต้องเอียงหน้าหนีตอนที่จงอินรูดกางเกงของเขาลงพร้อมกับชั้นใน ได้ยินเสียงเด้กดำขำขึ้นจมูกแล้วก็ต้องหดขาอัตโนมัติ แต่สุดท้ายก็ถูกมือหนาจับให้มันราบลงไปกับเตียงเหมือนเดิม

เขาได้ยินเสียงจงอินทำอะไรสักอย่าง เมื่อลืมตาดูผ่านช่องนิ้วมือถึงได้รู้ว่าเด็กนั่นถอยตัวออกไปถอดเสื้อ และมันก็ทำให้เขาต้องหลับตาลงอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ามือของจงอินเคลื่อนต่ำลงไปที่กางเกงขายาว

“ทำไมพี่ถึงน่ารักขนาดนี้”

“น่ารักบ้าบออะไร!”

“ชู่ว เสียงดังพวกพี่เมดจะได้ยินนะครับ”

“งั้นไม่ต้องทำ!”

“ถอดหมดขนาดนี้ ไม่ทำไม่ไหวแล้วครับ”

“เด็กบ้า”

เซฮุนเผลอหลุดหัวเราะออกมาจนได้ เขาเขิน เขินจะตายอยู่แล้วที่จงอินมองร่างกายเขาสายตาแบบนั้น เด็กดำบอกให้เขาขยับตัวขึ้นไป และเซฮุนก็ทำตามอย่างว่าง่ายโดยที่สายตาของเราสองคนไม่ผละออกจากกันเลยสักนิด

แต่หัวเขายังไม่ทันถึงหมอนด้วยซ้ำ กลีบปากหนาก็กดซ้ำลงมาอีกรอบจนต้องคว้าคอเจ้าของมันเอาไว้ ขาของเขาถูกจับให้แยกออก ตามด้วยกายหนาที่แทรกตัวเข้ามาตรงกลางอย่างรวดเร็ว

“เรื่องแบบนี้ ไวเชียวนะ”

คนตัวขาวบึนริมฝีปาก เมื่อจงอินไล้มือไปทั่วร่างกายจบลงที่สะโพก โอยเขิน เขินตรงที่มันไม่ทำให้จบๆแต่เอาแต่มองเขาอยู่แบบนี้เนี่ยแหละ เขินจนต้องดึงไหล่กว้างลงมาใกล้แล้วหลับตาซุกใบหน้าลงไปจนอีกคนหลุดขำ

เขากำลังนอนให้เด็กอายุสิบแปดบีบสะโพกนะ มันจะไม่เขินได้ยังกันวะ

“นิ่มอะ”

“จะพูดทำไม!”

“อยากจับมาตั้งนานแล้วรู้ปะ”

“จงอิน!”

เสียงของเขาอู้อี้ แถมยังฟังไม่รู้เรื่องอีกต่างหาก เด็กแสบนี่มันแสบจริงๆ กล้าดียังไงมาพูดจาลามกแบบนี้ใส่เขา คือมันเขิน เขินมากเข้าใจไหม เขินจนหน้าเน่อร้อนไปหมดแล้ว

“ผมชอบพี่...จริงๆนะ”

เสียงทุ้มกระซิบข้างหู พร้อมกับการดันขาเขาออกกว้าง ตามด้วยนิ้วเรียวที่แตะลงที่ช่องทางด้านหลัง เซฮุนสะดุ้ง แต่ใบหน้าก็ยังคงซบอยู่กับไหล่กว้าง เขาไม่สนว่าจงอินจะเมื่อยไหมที่ต้องก้มลงมาแบบนี้ แต่ตอนนี้ขออะไรก็ได้มาปิดบังใบหน้าแดงๆนี่

“มัน...เจ็บใช่ไหม”

“ผมไม่รู้สิ แต่เพื่อนบอกว่าเจ็บ”

“พี่กลัวแล้วนะ” เซฮุนจิกเล็บลงบนไหล่จงอินทั้งที่นิ้วของเด็กนั่นทำแค่ลูบไปมาเร้าอารมณ์เขาเท่านั้น แต่สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ ทั้งที่กัดริมฝีปากแทบตายก็ต้องปล่อยเสียงครางออกมาในตอนที่จงอินแทรกก้านนิ้วเข้ามาในลำตัวเขา “อะ..อา”

“ผมอยากเห็นหน้าพี่ตอนนี้นะ...พี่เซฮุน”

“ไม่! อา...”

มันอาจจะเป็นบทลงโทษของคนปากดี ที่จงอินดันนิ้วเข้ามาจนสุดทีเดียวจนเกิดความซ่านในร่างกาย อยากจะทุบไหล่กว้างนี่แรงๆเหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะต้องจิกเล็บระบายความเจ็บเสียก่อน

เด็กดำขำใส่เขา ก่อนจะเริ่มขยับก้านนิ้วเข้าออกอย่างชำนาญ เล่นเอาคนตัวขาวต้องเงยหน้าตวัดตาใส่คนด้านบนทันที

“ไหนบอก...อะ...ไม่เคย”

“ก็ดู” จงอินลอบยิ้ม อยากจะด่าแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะปากต้องอ้าค้างเมื่อเด็กบ้านี่เร่งความเร็วมือตัวเอง “พี่ก็น่าจะเห็นแล้วนี่ เก็บใส่ชั้นให้อย่างดีเลยนะครับ”

“ทำไมเป็นเด็กทะลึ่งแบบนี้...โอ้ย พี่เจ็บอะ”

“ทนนิดเดียว เพื่อผมนะครับ”

“อะ...”

ร่างบางอ่อนยวบเมื่อจงอินกดแนบริมฝีปากลงมาที่ขมับ ตามด้วยแรงเสียดที่ช่องทางด้านหลังซึ่งเพิ่มมากขึ้น เซฮุนคิดว่าเด็กบ้านี่คงจะใส่นิ้วเข้ามาอีก และมันทำให้เขากำลังจะบ้าตาย

จงอินหัวเราะแล้วหัวเราะอีก ซึ่งเขาไม่รู้ว่ามันจะขำบ้าอะไรนักหนา แต่พอเสียงทุ้มกระซิบข้างหูว่าเซ็กซี่อะนั่นแหละ ก็กระจ่างจนต้องดึงไหล่กว้างลงมาซุกหน้าอีกรอบ บ้าจริงๆ ทำไมจะต้องมาแพ้ให้กับเด็กอายุสิบแปดแบบนี้ด้วย

เขาไม่รู้ว่าที่จงอินกำลังทำมันคืออะไร แล้วทำไมต้องทำ แต่ยิ่งเด็กคนนั้นกดเข้ามาลึกๆ โดนอะไรบางอย่างในตัวมันก็ยิ่งทำให้เขาสั่น สั่นจนต้องเกร็งปลายเท้าจิกลงกับเตียง พร้อมกับเสียงร้องอื้ออึงเพราะความเจ็บตอนที่อีกคนแทรกนิ้วเข้ามาเพิ่ม

นานอยู่เหมือนกันที่จงอินทำแบบนั้น อยากจะเอ่ยถามแทบตายว่าทำทำไม แต่แรงก็เหือดหายแทบทรุดเมื่อมือหนาเร่งความเร็ว

“พี่รู้ไหม...”

“อา...อะไร”

“ทุกครั้งที่พี่ด่าผม”

“...อา...จง..จงอิน ช้าๆหน่อย”

“ผมอยากจับพี่เข้ามาจูบแทบบ้า”

“เดี๋ยว...ช้าๆ อะ”

“ผมมันเขี้ยว อยากฟัดแก้มพี่แรงๆ”

“พี่...ไม่ไหว”

“ทำไมพี่ต้องเกิดมาน่ารักตั้งแต่เกิดด้วยวะ หวงจะตายอยู่แล้วรู้ไหม?”

เซฮุนเกร็งตัว กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ตอนแรกก็ดีใจที่จงอินถอดมือออกไปจากร่างกาย แต่เขาคิดผิดเพราะนึกขึ้นได้ว่าต่อไปจะต้องเจอกันอะไร เด็กดำจ้องตาเขาในระยะใกล้ ลากนัยน์ตาคมไปทั่วใบหน้า กดแนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ตามด้วยปลายจมูก หว่างคิ้ว ขมับ และกกหู

จงอินซุกใบหน้าลงกับซอกคอขาว กดจูบและดูดดุนด้วยแรงเพียงแผ่วเบาเพียงพอให้คนเป็นพี่ร้องครางออกมาได้ แถมร่างกายเขายังรู้สึกดีกับมัน ตอบสนองด้วยการส่งผลให้ส่วนอ่อนไหวแข็งชูชันขึ้นมามากกว่าเดิมอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งตอนที่เด็กบ้าลากลิ้นร้อนตวัดเลียรอบยอดอก ร่างกายเขาก็บิดเร่าด้วยความรู้สึกปั่นป่วน ในใจคิดแต่จะถีบคิมจงอินให้ชนตู้เสื้อผ้า แต่ไม่รู้ทำไมแขนถึงจับไหล่อีกคนแน่นราวกับว่าจะไม่ให้ลุกออกไปไหน

“ผม...ใส่นะ”

“เดี๋ยว..คือ...มัน...”

เซฮุนปัดป่ายมืออย่างไปไม่เป็นเมื่อรู้สึกได้ว่ามีอะไรดุนดันอยู่ที่ช่องทางด้านหลัง แต่แค่นั้นก็พอแล้วที่จะทำให้ใจเขาเต้นแรง ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งมวนท้องไปหมด ไม่รู้ว่าจัดการความรู้สึกไหนก่อนถึงจะดีกว่ากัน

“อา...พี่เซฮุน”

“เดี๋ยวๆๆๆ พี่เจ็บ โคตรเจ็บเลย”

เซฮุนหายใจเข้าออกลึกๆ รู้สึกได้ว่าเสียงที่เราสองคนใช้พูดกันมันดังเป็นบ้า หวังว่าแม่ที่นอนอยู่ห้องแถวนี้จะไม่ได้ยินมัน

คนตัวขาวเบ้หน้าจนดูตลก ส่วนปลายของมันเข้ามาในตัวเขาอย่างช้าๆ ซึ่งแน่นอนว่ามันเจ็บ เจ็บมาก เจ็บจนต้องตีไหล่คิมจงอินเพื่อบอกให้เอาออกไปก่อน แต่ดูเหมือนว่าการที่เขายิ่งขยับจะยิ่งทำให้คนด้านบนแย่ จงอินถึงได้ดุเขาทางสายตาว่าให้นิ่งลงหน่อย

“ถ้าพี่ยิ่งขยับ พี่ก็ยิ่งเจ็บ ส่วนผม...ก็ยิ่ง อา...บอกว่านิ่งก่อนไงพี่เซฮุน”

“ก็มันเจ็บง่ะ”

เซฮุนรู้สึกแล้วว่าน้ำตาของเขากำลังไหลออกมา แต่มือหนาก็เกลี่ยมันออกอย่างแผ่วเบา แตะหน้าผากมนลงมาบนหน้าผากเขา พร้อมกับการป้อนจูบลงมาอีกครั้ง

จงอินหยิบมือบางสองข้างที่เกาะไหล่อยู่ไปทาบลงกับเตียง สอดประสานนิ้วเอาไว้จนไม่เหลือช่องว่าง และมันทำให้เขาต้องจิกเล็บลงกับมือใหญ่สองข้างอย่างช่วยไม่ได้เมื่อจงอินดันส่วนนั้นเข้ามาในโพรงอุ่นร้อนของเขาจนสุด

น้ำตาของเขาไหลอีกแล้ว แต่ริมฝีปากเขากำลังยิ้ม เซฮุนอยากร้องไห้ แต่เขาดันเข้าใกล้กับคำว่ามีความสุข จงอินจูบซับน้ำตาเขาเมื่อมือไม่ว่างทั้งสองข้าง สะโพกแกร่งกดแช่ค้างเอาไว้แบบนั้นเพื่อให้ร่างกายของเขาปรับตัว

“ผมว่า...ผมรักพี่แล้วล่ะ”

“...เจ็บ..อะ...จัง”

เซฮุนยิ้มทั้งน้ำตาจนต้องเม้มริมฝีปากเอาไว้ รู้สึกเลยว่าตัวเองตอดรัดอะไรๆของจงอินมากแค่ไหน แถมเด็กบ้านี่ยังซี้ดปากพอใจอีกต่างหาก ให้ตายเถอะ อยากจะตบใบหน้าจงอินให้หันสักครั้ง แต่ขอให้มันผ่านพ้นกิจกรรมนี้ไปก่อนเถอะ เขาจะทำมันจริงๆ

“พี่แม่ง...น่ารักว่ะ”

“อะ...อา...อย่าเพิ่ง”

“ไม่ไหวแล้วครับพี่เซฮุน”

เซฮุนเบ้หน้าเมื่อสะโพกแกร่งเริ่มขยับใส่ร่างกายเขา จงอินปล่อยมือเขาออก สอดมือหนาเข้ามาประคองที่ท้ายทอยพร้อมกดแนบริมฝีปากลงมากอีกครั้ง ป้องกันเสียงร้องครางดังลั่นของเขาไม่ให้หลุดพ้นออกไปนอกห้อง

มือบางคว้าเข้าที่ไหล่หนาทันทีเมื่อความเร็วที่จงอินส่งมาดันเพิ่มขึ้น ดูเหมือนว่าตอนนี้ไม่ว่าเขาจะทักท้วงหรือห้ามอะไรคงไม่ได้ผลอีกแล้ว แถมเขายังรู้สึกดีกับมันจนต้องผละริมฝีปากออกมาปลดปล่อยเสียงตัวเองอีกต่างหาก มันอาย มันเขิน คือมันเขินมาชนิดที่ว่าหน้าร้อนถึงแม้แอร์ในห้องจะเย็นขนาดไหน ร้อนจนอยากได้น้ำแข็งทั้งถังมาสาดใส่ อยากจะเอาหิมะหน้าหนาวมาโปะแล้วมาส์กทิ้งเอาไว้ทั้งคืน

“อา...จงอิน...ทำไมมัน...”

“ทำบ่อยๆได้ไหม...”

“จะบ้าหรอ!...อย่า...ตรงนั้น...ตรง..นั้น”

“เบาหน่อยพี่เซฮุน...เขาได้ยินกันหมดบ้านแล้ว” เซฮุนฟาดมือลงกับหน้าอกเด็กบ้าไปหนึ่งรอบ ให้ตายสิ ทำให้เขาอายได้แม้กระทั่งตอนที่กำลังสาวสะโพกใส่ตัวเขานี่มันคืออะไรกัน “สรุปทำบ่อยๆได้หรือเปล่า”

“ไม่รู้ อื้อ!”

“ไม่รู้ผมจะถือว่าได้นะ”

“อ๊า.....ก็ไม่ได้บอกว่า...ไม่ได้นี่!”

“อา...ดีจัง”

“อย่ามาทำหน้าทะลึ่งใส่พี่...โอ้ย อย่าโดนตรงนั้นสิ!”

“ก็พี่ปากแข็ง ไม่บอกชอบผมสักคำเลยนะครับ”

“อ้ะ...อา จงอิน”

คนตัวขาวสั่นสะท้านไปตามแรงส่ง ยิ่งจงอินสอดมือเข้าไปรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของเขาอย่างรวดเร็วก็ยิ่งพูดไม่ออก ได้แต่เกร็งปลายเท้าจิกไหล่คนเด็กกว่าถึงห้าปีเอาไว้แน่น ผ้าปูบนเตียงคงยับไปหมดแล้ว แล้วถ้าเกิดว่าเลอะเทอะเขาก็ต้องซัก ถ้าถึงตอนนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนถ้าพี่เมดถามว่าเพิ่งซักไปได้สองวันทำไมซักอีกแล้ว

“อะ...จงอิน...พี่ไม่ไหวแล้วนะ”

“ปล่อยใส่มือผม”

“อ้ะ มันเลอะ”

เซฮุนหัวสั่น ซึ่งมันทำให้เสียงของเขาสั่นไปด้วย แต่สุดท้ายเขาก็ต้องทำแบบนั้น เพราะเขาดันกระตุกเกร็งและปลดปล่อยใส่มือหนาไปตามที่จงอินบอกจริงๆ เซฮุนได้แต่นอนแน่นิ่ง หอบหายใจถี่และปล่อยให้อีกคนกระแทกกระทั้นเข้ามาเรื่อยๆ ความเร็วของมันเพิ่มมากขึ้น พร้อมกับมือหนาที่จับไหล่เขาเอาไว้ตามด้วยริมฝีปากที่กดแนบลงมาในตอนที่น้ำอุ่นร้อนฉีดเข้ามาในร่างกายของเขา

“เลอะเทอะอะ”

คนตัวขาวฟาดมือลงไปอีกอย่างขลาดอาย ดันอีกคนออกจนส่วนนั้นของจงอินหลุดออกไปจากร่างกายเขาในที่สุด เซฮุนผุดลุกขึ้นนั่ง เบ้หน้าด้วยความเจ็บแล้วเอื้อมไปหยิบทิชชู่ข้างเตียงมาเช็ดนิ้วมือให้เด็กดำ

จงอินอมยิ้มมองหน้าเขาอย่างเดียวโดยไม่พูดอะไรสักคำ การนั่งจ้องหน้ากันทั้งที่เปลือยเปล่ามันทำให้เขินได้ขนาดนี้เลยงั้นเหรอ

“น่ารัก”

เสียงทุ้มเอ่ยในตอนที่เขาเป่าขนทิชชู่ให้หลุดออกไป ก่อนจะถูกจงอินกระชากเข้าไปจูบอีกรอบ จะบ้าตาย นี่เขาจะรอดพ้นคืนนี้ไปได้หรือเปล่า แต่แล้วก็ต้องดันกายหนาออกเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องนึงที่คาใจจนถึงตอนนี้...

อ่านต่อและอย่าลืมให้ำลังใจเก๊าน้า :         http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=40