“เซฮุน...”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างแหบพร่าข้างใบหู มือหนาสาละวนอยู่กับกางเกงของเขา กระดุมเม็ดโตและซิปถูกปลดออกทั้งที่ริมฝีปากเรายังเชื่อมต่อกันอยู่ด้วยซ้ำ เซฮุนช้อนสะโพกขึ้นปล่อยให้คุณจงอินดึงรั้งกางเกงและชั้นในเขาออกไปพร้อมกัน ขาสองข้างสั่นเทาจนต้องวางราบลงกับเตียงเมื่อร่างกายเปลือยเปล่า มือบางยกขึ้นมาแตะที่ใบหน้าอีกฝ่าย ไล่ต่ำลงไปเรื่อยจนถึงกระดุมเชิ้ตสีเข้ม ปลดมันออกด้วยความเชื่องช้าเพราะม่านน้ำตาที่บดบังทุกอย่าง
คุณจงอินจูบซับน้ำตาที่แก้มให้เขา กดแนบเอาไว้เนิ่นนาน เคลื่อนขึ้นไปจูบที่หน้าผาก เลื่อนไปที่ขมับชื้นเหงื่อ จบลงที่พวงแก้มใสซึ่งแดงเป็นริ้วจากการร้องไห้และการปาดน้ำตาอย่างรุนแรง เชิ้ตสีเข้มถูกถลกออกไปด้านหลัง พร้อมกับมือหนาที่วกกลับมากักกันเขาเอาไว้ที่ไหล่สองข้าง
เซฮุนแอ่นแผ่นอกบางรับสัมผัสจากจูบอุ่นๆ ขยุ้มเส้นผมสีเข้มของคุณจงอินเอาไว้อย่างหวงแหนเมื่ออีกฝ่ายกำลังใช้ความชื้นแฉะกระตุ้นความรู้สึกเขาไปทั่วร่าง รวมไปถึงการตวัดเลียรอบยอดอกสีหวานที่กำลังชูชันเพราะความต้องการกันและกัน
คนตัวขาวบิดเร้าและสั่นสะท้าน เขายังคงสะอึกสะอื้น ปัดป่ายมือบางไปทั่วไม่เลิกจนคุณจงอินต้องประสานมือเข้ามาวาดแขนเขาราบลงกับเตียงและกำเอาไว้แน่นขนัด นิ้วมือของเขาชื้นเหงื่อและเย็นเฉียบ แต่ความอุ่นจากตัวอีกฝ่ายกลับทำให้หัวใจของเขากลับมาสูบฉีดเลือดได้อีกครั้ง
เขาขาดคุณจงอินไม่ได้ ขาดสัมผัสนี้ไม่ได้ ขาดมันไม่ได้จริงๆ
คุณจงอินกดจูบและขบเม้มไปทั่วร่างกาย ผิวขาวเนียนละเอียดขึ้นสีแดงเป็นจุด เกิดรอยแสดงความเป็นเจ้าของไปทั่ว ทุกๆสัมผัสที่ได้รับทำให้กายบางต้องแอ่นโก่ง ตอบรับมันเข้ามาให้ลึกที่สุดในจิตใจ อีกฝ่ายเคลื่อนตัวต่ำลงไปจนถึงกลางลำตัว ลิ้นร้อนแตะลงที่โคนขา ตวัดมอบความชื้นแฉะอุ่นๆเฉียดใกล้ช่องทางด้านหลัง ก่อนที่มันจะแตะลงรอบช่องทางอย่างจงใจ
เซฮุนหอบหายใจถี่ แอ่นสะโพกรับสัมผัสพร้อมขยุ้มกลุ่มผมอีกฝ่ายเอาไว้ เชิดหน้าครางกระเส่าพร่ำเรียกชื่ออีกฝ่ายพร้อมเสียงสะอึกสะอื้นที่ดังออกมา ก่อนหน้านี้เขาเจ็บปวดในหัวใจไปหมดจนเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง แต่เพียงแค่คุณจงอินกลับมาอยู่ตรงนี้ แค่อีกฝ่ายกลับมาอยู่ข้างๆกัน กลับมาหากันอีกครั้ง เพียงเท่านั้น ทุกอย่างก็พลันหายวับไปกับตา
คุณจงอินปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของตัวเองออก เผยร่างกายสมส่วนเปลือยเปล่าตรงหน้าเขา เซฮุนกัดริมฝีปากแน่น เอาแต่ร้องเรียกหาอีกฝ่ายไม่หยุดทั้งที่เสียงอู้อี้จนฟังไม่รู้เรื่อง คนตัวขาวจิกนิ้วลงกับผ้าปูที่นอนจนขึ้นรอยยับ วาดเรียวขาออกกว้างเมื่อนิ้วเรียวแตะที่ช่องทางด้านหลัง สอดใส่เข้ามาอย่างเนิบนาบพร้อมขยับจนเกิดเสียงดังน่าอาย
กายขาวบิดเร้าโก่งสะโพกขึ้นจากเตียง ร้องครางกระเส่าปลดปล่อยทุกความรู้สึกออกมาผ่านเสียงหวาน ความอึดอัดที่เคยมีพลันหายไปเมื่อคุณจงอินสอดใส่เข้ามาอีกนิ้ว ตวัดวนรอบหาจุดกระสันต์ในร่างกายเพื่อบ่งบอกว่าต้องการเขามากแค่ไหน เปลือกตาบางปิดลงพร้อมกับการเผยอริมฝีปากหอบหายใจ เชิดหน้าขึ้นจนศรีษะถูไปกับหมอนนุ่มสีขาวสะอาด
ร่างหนาขยับขึ้นมาคร่อมร่างกายของเขาเอาไว้ เราจดจ้องตากันทั้งที่ดวงตาคงมองเห็นภาพทุกอย่างเป็นเพียงสีขาวขุ่น เซฮุนจับใบหน้าอีกฝ่ายให้หันมาสบตากัน ริมฝีปากบางพยายามพึมพำให้ออกมาเป็นคำพูด แต่กลับต้องเก็บทุกอย่างกลับไปและหลับตาแน่นเมื่อความเเข็งขืนสอดใส่เข้ามาทีเดียวจนสุด
“ฮึก...อึก”
น้ำตาของเราไหลไม่ขาดสาย ซึ่งเซฮุนรู้ดีว่ามันเกิดจากอะไร คงหนีไม่พ้นคำที่เขาพยายามจะพร่ำบอกอีกฝ่ายในตอนนี้ มันช่างยากเย็นเหลือเกินกับวลีคำเดียว มันพูดยากจนต้องหอบหายใจถี่รัว ทุกๆเหตุผลกลายเป็นหินอักหนักอึ้งที่ถ่วงริมฝีปากเขาเอาไว้ไม่ให้พูดมันออกไป เรายินยอมที่จะเป็นของกันและกัน ไม่มีความผิดชอบชั่วดีอยู่ในหัวเลยแม้แต่นิด เขาไม่เข้าใจ แต่มันมีแค่ความรู้สึกต้องการคุณจงอินอย่างสุดหัวใจ
คุณจงอินโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ เราดูดดึงกลีบปากกันอีกครั้งอย่างหวนแหน สอดประสานลมหายใจของเราเป็นหนึ่งเดียว โอบกอดกันเอาไว้และแผ่ความรู้สึกทุกอย่างผ่านการสัมผัส คนผิวแทนขยับสวนสะโพกกระแทกเข้ามาในโพรงอุ่นร้อนของเขาอย่างเนิบนาบ ลูบไล้ร่างกายเขาไปทั่วจนกายบางขนลุกเกรียวเพราะสัมผัสวาบหวามที่เจือปนความเศร้าสร้อย
เซฮุนเกลี่ยน้ำตาบนแก้มอีกฝ่าย กะพริบตาเพื่อไล่ม่านน้ำให้ออกไป แต่มันกลับหลุดออกไปไม่หมดเสียทีจนคนด้านบนต้องเอื้อมมือมาช่วยเกลี่ยให้ แต่พอภาพชัดเจนขึ้นมา เหล่ามวลน้ำทั้งหลายก็พลันพรั่งพรูขึ้นมาอีกรอบจนปิดบังรอยยิ้มอบอุ่นของคุณจงอินที่ส่งมาทั้งน้ำตา
คนตัวขาวโอบรอบคออีกฝ่ายเอาไว้แน่น เอ่ยเรียกชื่อคุณจงอินซ้ำไปซ้ำมาจนเกิดกลัวว่าอีกฝ่ายจะรำคาญ เปลือกตาบางปิดลงเพื่อเก็บทุกความรู้สึกที่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้รับ เผยอริมฝีปากรับรสจูบที่เต็มไปด้วยความอึดอัดระหว่างเราสองคน ส่งเกลียวลิ้นเข้าไปตวัดในโพรงปากอีกฝ่ายแล้วปล่อยให้คุณจงอินดูดดึงมันอย่างออดอ้อน
เซฮุนสะอื้นไม่เลิกทั้งที่คุณจงอินกำลังโอบกอดเข้าเอาไว้แน่น แสดงความรู้สึกผ่านแรงกระแทกกระทั้นที่ส่วนล่างซ้ำไปซ้ำมา เราผละออกจากกันอีกครั้ง ระยะห่างเพียงนิดเดียวทำให้รู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่รดลงมาบนหน้า เสียงทุ้มยังคงหอบครางต่ำอยู่ใกล้ๆมันเป็นเสียงที่เจือปนความเศร้า สอดแทรกเสียงสะอื้นมาบ้างในบ้างครา และช่างเป็นเสียงที่เจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน
เซฮุนแตะแก้มตอบ ไล้มันช้าๆทั้งที่เปลือกตายังคงปิด นิ้วมือรับรู้ถึงหยาดน้ำอุ่นที่ไหลอยู่ตามโครงหน้าคม ยิ้มจางออกมาก่อนที่ภาพเมื่อสามปีที่แล้วจะย้อนกลับมาอีกครั้ง
วันนั้นเขาก็ทำแบบนี้ ลูบไล้ใบหน้าเจทั้งที่หลับตาอยู่เพราะความเมา ครางกระเส่าเรียกชื่อพยางค์เดียวของผู้ชายคนนั้นไม่หยุด กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่มีคำพูดอื่นหลุดออกมาเลยสักคำเดียว
“อะ...อา...คุณ...”
เสียงหวานเอ่ยอู้อี้ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเขาหรือฟังเขาออกไหม ความอึดอัดในจิตใจกำลังส่งผลออกมาผ่านทางริมฝีปาก คำถามที่เกิดขึ้นมาตลอดสามปีจ่อและเตรียมพร้อมจะพรั่งพรูเอ่ยถามออกไป เซฮุนลืมตาขึ้นมา ปล่อยให้น้ำตาไหลนองหน้า ปล่อยให้ม่านน้ำตาบดบังทุกอย่างจนเบลอ ริมฝีปากเขามีรอยยิ้ม และเขาก็เหมือนจะเห็นว่าคุณจงอินกำลังยิ้มตอบกลับมา
ภาพตอนนี้ก็เหมือนวันนั้น เบลอราวกับมีเมฆหมอกมาบดบังการขยับเขยื้อนร่างกายของคนด้านบน ทุกอย่างไร้ซึ่งความชัดเจน ราวกับว่าพระเจ้าต้องการที่จะบอก ว่าเราเจอกันเร็วเกินไป ตอนนั้นไม่ใช่เวลาที่สมควรที่เราจะได้รู้จักกัน
เซฮุนตัวสั่น กัดริมฝีปากกลั้นเสียงครางสุขสมจากบทรักที่กำลังเร่าร้อนปนความอึดอัด เขาจับใบหน้าคุณจงอินเอาไว้ไม่ปล่อย ใช้นิ้วโป้งลูบขมับชื้อเหงื่ออีกฝ่าย ฟันล่างและฟันบนกระทบกันในยามที่พยายามจะพูดอะไรออกมาทั้งน้ำตาและก้อนสะอึกในลำคอ
“เจ...นั่นคุณ...อะ...ใช่ไหม”
มือหนาเอื้อมมาเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าเขา ม่านน้ำตาถูกอีกฝ่ายปาดออก ภาพใบหน้าคุณจงอินปรากฎชัดเจนขึ้นมาจนต้องจิกลงกับไหล่กว้าง ไม่มีอีกแล้ว เจเมื่อสามปีที่แล้ว เพราะคนตรงหน้าเขาคือคุณจงอิน ลูกชายคนเล็กของคิมกรุ้ปที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาและสังคม กลายเป็นคนใหม่ คนที่พระเจ้าเปิดเผยให้เขาได้รับรู้
เรายิ้มจางให้กัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นจูบที่แสนอบอุ่น จูบที่สามารถปลอบประโลมและเยียวยารักษาทุกอย่างได้ทั้งหมด
เราโอบกอดกันด้วยสองมือ ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านทุกสัมผัสที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ทดแทนเวลามากมายที่หากันไม่เจอ กอดกันให้รู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือความจริง และอาจจะเป็นความจริงครั้งสุดท้ายระหว่างเรา
มันอาจจะเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว มันสายเกินไปแล้ว
เพราะเรามัวแต่ลังเล เรามัวแต่กลัวและไม่มั่นใจ ไม่เชื่อมั่นในความรู้สึก
ความไม่แน่ใจทำให้มนุษย์ลังเล และบางครั้งความลังเลมันก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเราเอง
“เซฮุน...”
“อะ...อา......เจ ฮึก” ใบหน้าหวานเปื้อนรอยยิ้ม แต่หยาดน้ำตามากมายกำลังหลั่งไหลลงมาจนไม่สามารถเช็ดได้อีกแล้ว
“ผมรักคุณ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแหบพร่า สั่นเทาเพราะแรงสะอึกเช่นเดียวกับเจ้าของกายบาง “รัก...มาตลอด”
คำบอกรักของอีกฝ่ายเสียดแทงเข้ามาในจิตใจเขา คุณจงอินกำลังร้องไห้ และเขาเองก็ไม่ต่าง เราเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยที่แก้ไขอะไรไม่ได้ เขาเข้าใจ เข้าใจทุกอย่างว่ามันขึ้นอยู่กับผู้ใหญ่ ไม่ใช่ว่าเราสองคนจะป่าวประกาศออกไปแล้วทุกอย่างจะจบลงง่ายๆ ผลกระทบที่ตามมาไม่มีอะไรแน่นอน ถ้าหากเรามองเห็นอนาคตได้มันอาจจะดีกว่านี้ แต่นั่นมันเป็นเพียงแค่ความฝันที่ไร้สาระ
ถึงแม้ปัจจุบันจะเจ็บปวดเจียนตายเพราะอดีต เราก็กลับไปแก้ไขอะไรในอดีตไม่ได้ ต่อให้ความเจ็บปวดนั้นส่งผลไปถึงอนาคต เราก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตได้เช่นกัน
“อึก...ฮึก...ผม”
คนตัวขาวสั่นสะท้านเมื่อความรู้สึกอัดอั้นแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกาย ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยออกมาจนเลอะไปตามหน้าท้องตัวเอง เซฮุนจดจ้องใบหน้าคุณจงอินที่อยู่ใกล้แค่เพียงไม่ถึงสิบเซนฯ ยิ้มออกมาจนตาหยีทั้งสองข้าง คราบน้ำตาเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้า เรียกให้มือหนาต้องส่งมาแตะลงบนแก้มอย่างช่วยไม่ได้
“ผมก็รักคุณ...”
เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา
“…”
“รักมาก ฮึก”
“…”
“อย่าจากผมไปไหนอีกเลยนะ...”
