“แน่ใจแล้วเหรอ”
“ใช่ เร็วๆสิ คนพวกนั้นจะได้เลิกมองสักที” เซฮุนพูดอู้อี้
“แต่ถ้าถึงขั้นต้องป้ายเลือด ผมไม่มั่นใจหรอกนะว่าคุณจะมีแรงตื่นในวันพรุ่งนี้”
เซฮุนถลึงตากว้างเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงกัดที่หัวไหล่ ไคไม่รออะไรทั้งนั้นแถมยังปล่อยสัญชาตญาณดิบออกมาจนเขาตัวสั่นเป็นลูกนก อวัยวะส่วนล่างที่ดันแทงใบไม้ออกมาจนปิดเอาไว้ไม่มิดถูไถไปตามหน้าขา ทิ้งเมือกสีใสเอาไว้ให้เซฮุนอายเล่นจนต้องชันขาขึ้นหนี
แต่พอยิ่งทำแบบนั้นก็ยิ่งกลายเป็นเบิกทางให้สัตว์ร้ายกระโจนตัวเข้าใส่ ไคพาดความใหญ่โตเข้ามาบนใบไม้ที่ปิดบังร่างกายเขาเอาไว้ ยามที่หมอนั่นขยับตัวมันก็จะถูไถไปบนส่วนอ่อนไหวจนเซฮุนสะดุ้งเป็นพักๆ
แรงกัดเฟ้นเนื้อตัวไม่มีท่าทีจะน้อยลงเลย เขี้ยวแหลมคมที่เอาไว้ฉีกเนื้อสัตว์ทำงานฝังลงบนความหอมหวานได้อย่างดี ผิวขาวที่แดงเถือดเพราะความอัดอั้นจากยาสมุนไพรอยู่แล้วจึงยิ่งแดงขึ้นเป็นอีกเมื่อโดนความรุนแรงรุกรานเข้าใส่
“นี่ เบาๆสิ ฉันเป็นคนนะ”
ไคคำรามในลำคอ บีบเนื้อตรงเอวบางอย่างแรงแล้วฝังใบหน้าลงสูดดมความหอมไปทั่วเรือนร่าง เซฮุนสะดุ้งทุกครั้งที่ปลายลิ้นสากลากแตะวนไปทั่วตัว น้ำสีใสถูกถ่มลงมาจากกลีบปากหนาเหมือนสุนัขจิ้งจอกผู้หิวโหย ก่อนลิ้นยาวใหญ่จะตวัดโลมเลียไปทั่วไม่เว้นแม้แต่ซอกรักแร้จนเซฮุนต้องดันใบหน้าคมออก
“หอมกว่าเนื้อกวางอีก” ไคพูดด้วยเสียงเรียก หากแต่มันกลับทำให้หน้าเขาร้อนผ่าว ความขานผ่าซากของหัวหน้าเผ่าคนใหม่ทำให้เขาร้อนรุ่มเป็นบ้า มือหนาสอดเข้าไปตรงข้อเกี่ยวของเถาวัลย์ตรงเอว ดึงมันออกอย่างแรงจนใบไม้พวกนั้นขาดวิ่นปลิวว่อนไปทั่วกระโจม เหลือเพียงชั้นในตัวบางที่ปกปิดร่างกายเขาจากทุกอย่าง
เซฮุนก้มหน้างุด แต่แล้วมือหยาบก็บีบเเก้มเขาให้ริมฝีปากอ้าออก ก่อนลิ้นอุ่นจะแทรกเข้ามากวาดต้อนความหวานฉ่ำแบบไม่บอกไม่กล่าว มันรุนแรงเหมือนกับครั้งนั้นไม่มีผิด แถมยังดูรุนแรงมากกว่าเดิมอีกเมื่อไคโดนฤทธิยาสมุนไพรที่ท่านลีให้ดื่ม
เขาหายใจไม่ทั่วท้องตลอดเวลา พยายามอ้าปากตวัดลิ้นเล็กสู้กล้ามเนื้อนุ่มหยุ่นที่อยู่ในโพรงปากแต่ก็ดูจะแพ้ไปทุกทาง สุดท้ายเลยทำเพียงนอนเฉยๆรอให้มันตวัดเข้ามาแล้วดูดดุนอย่างเอาอกเอาใจไปเท่านั้น
ร่างกายปล่อบหยาดเหงื่อออกมาจนร้อนรุ่มไปหมด แถมส่วนล่างก็เริ่มชูชันบวมเป่งจนชั้นในเริ่มตึงแล้วด้วย ทั้งจากยาและจากส่วนแข็งขืนของคนด้านบนที่ถูไถกันโดยไม่ได้ตั้งใจ เซฮุนร้องครางกระเส่าเมื่อไคเริ่มลากมือต่ำไปที่สะโพก หมอนั่นดูเหมือนสัตว์จริงๆ สิ่งที่กำลังทำอยู่ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ทั่วไปเขาทำ อย่าการใช้ฟันคมขบกัดไปตามผิวกายให้เกินรอย ไหนจะดูดเฟ้นอย่างแรงราวกับตัวเขามีน้ำหวานอย่างงั้นแหละ
“อื้อ อย่า ดูดแรง” เซฮุนสะดุ้งเมื่อส่วนปลายถูกกลีบปากหนาจูบลงมา ไคสาละวนอยู่ตรงส่วนนั้น จนเซฮุนต้องเป็นฝ่ายดึงชั้นในลงเองเพราะดูท่าคนป่าจะงงกับการถอดของมัน “เอ้า จะทำอะไรก็ทำ”
“ไหนรู”
“ฮะ?” เซฮุนกำมือแน่น ก่อนจะต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าเพราะความอาย จะบ้าหรือไงเนี่ย หมอนี่ไม่รู้หรือไงว่าต้องใช้รูไหน เขาได้ยินไคหัวเราะในลำคอเมื่อตัวเองยกสะโพกขึ้นสูง มือหยาบแหวกขาเขาออกกว้างก่อนก้มหน้าลงไปละเลงปลายลิ้นจนเซฮุนขาสั่นพั่บ ร่างกายโงนเงนแทบทรงตัวไม่อยู่จนอีกฝ่ายผละออกไปถึงได้มีเรี่ยวแรงหายใจหน่อย
“นี่..นี่...อือ”
“ปกติคนเมืองทำแบบนี้ไหม” เขาไม่รู้ว่าไคหมายถึงอะไร แต่ถ้าหมายถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อจากนี้ เขาเลยพยักหน้ากลับไป “เหรอ”
หมอนั่นดูเหมือนคนที่กำลังทำความเข้าใจกับตัวเอง เซฮุนจึงพยักหน้าอีกรอบเพื่อให้คนป่ามั่นใจ ก่อนทั้งตัวจะชาวาบเพราะแรงอัดท่ีเหมือนโดนท่อนหินยัดเข้ามาในร่างกายที่เกิดขึ้น สะโพกเขาปวดจนเหมือนจะร้าว มันสั่นระริกจนแทบแตกเป็นเสี่ยง
“โอ้ย โอ้ยเจ็บ โอ้ย...เหมือนหินเลย โอ้ย”
ความสากและปูดโปนของมันทำให้เซฮุนต้องกัดปาก ไคไม่ได้เบิกทางอะไรทั้งนั้น แถมไม่มีสิ่งหล่อลื่นอะไรด้วย เขาก็ลืมไปว่าตัวเองอยู่ป่า จะให้มามัวทะนุถนอมกันก็คงผิดวิถีไปนิด แต่นี่คนนะไม่ใช่สัตว์ที่จะอัดเอาอัดเอาทั้งที่ใหญ่แล้วก็แข็งเป็นหินแบบนั้นน่ะ!
“อือ เพิ่งเคยเสียบคน” ไคบ่นพึมพำ พยายามดันมันเข้ามาแต่สะโพกเซฮุนรับได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น แค่นั้นเขาก็รู้สึกเหมือนสะโพกโดนเสยแล้ว
“อ๊า เจ็บอะ เจ็บมาก อ๊า” เสียงหวานร้องครางลั่น ท่ามกลางเสียงร้องเชียร์ของพวกนอกกระโจม เซฮุนปล่อยมือให้ตกลงข้างกาย หรี่ตาขึ้นมาเพื่อมองกายกำยำในชุดใบไม้ที่ตอนนี้ดูไร้ประโยชน์เหลือเกิน เขาอายไปหมด ทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่ท่อนเนื้อซึ่งสอดค้างเอาไว้ตรงช่องทางด้านหลังเพียงแค่ครึ่งเดียว “อย่า...เพิ่งขยับนะ เจ็บมาก”
เซฮุนเหมือนจะร้องไห้ เขารู้สึกได้ว่าช่องทางกำลังขยายออก มันแสบจนขาสั่น แต่ยิ่งบอกให้ไคเบาเท่าไหร่หมอนั่นก็ยิ่งสวนสะโพกเข้ามาอีก เซฮุนตัวขยับ โดนเสยสะโพกจนก้นลอยจากพื้นเป็นจังหวะ แผ่นหินที่นอนทับอยู่ครูดร่างกายจนเจ็บแสบ พอหัวไม่มีที่ยันมันก็เลยไปดันกระโจมจนใบไม้สั่น เล่นเอาเซฮุนต้องรีบยื้อตัวเองเอาไว้ด้วยมือเพราะถ้ากระโจมปลิวตอนนี้ชีวิตเขาจบไม่สวยแน่
“อะ อ๊า เดี๋ยว เจ็บ เจ็บมาก อ๊า” คนตัวขาวร้องตามจังหวะที่โดนเสยเข้ามา ความใหญ่โตของมันทำให้เซฮุนรู้สึกได้ถึงส่วนปลายมนและคอหยักที่ค้างอยู่ในร่างกาย ขนาดแค่เข้ามาครึ่งเดียวมันยังลึกมาขนาดนี้เลย
“อืม รูคุณดี”
“ไอ้คนบ้า! อื้อ”
ไคดันสะโพกเข้ามาเพิ่ม แต่ดูเหมือนมันจะไม่พอใจเจ้าตัวเขาเลยจับยึกสะโพกขาวเอาไว้ ก่อนกดดันเข้ามาพรวดเดี๋ยวจนเซฮุนตาค้าง ต้องค่อยๆหายใจเข้าออกเพื่อให้ช่องทางผ่อนคลายลงบ้าง
“ไค…เบาๆ เบาๆนะ”
“อ่า อือ” ไครับคำ แต่ร่างกายดันไม่เป็นไปตามคำพูดเลย พอมันเข้ามาจนแทบจะลึกถึงช่องท้องเขาได้เจ้าตัวก็รีบสาวออกแล้วกระแทกเข้ามาใหม่จนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่น ทุกครั้งที่ไคดันมันเข้ามาจนสุด เซฮุนก็ต้องเบ้หน้าเพราะความอายจากเสียงโห่ร้องปิติยินดีจากคนนอกกระโจม คนพวกนั้นดูดีใจทุกครั้งที่เห็นสีหน้าเหยเกของเขา
โอ้ยคนป่าเถื่อนทั้งหลาย เจ็บจนตัวจะแตกเป็นเสี่ยงอยู่แล้ว เฮฮากันอยู่นั่นแหละ ลองมาโดนของหัวหน้าเผ่ากันดูบ้างไหม
ไคกดไหล่เขาเอาไว้ให้ร่างกายหยุดนิ่งอยู่กับที่ ก่อนเริ่มสาวสะโพกอย่างจริงจังให้มันครูดไปทั่วโพรงอุ่น เซฮุนร้องครางดังลั่นทุกครั้งที่มันคืบคลานเข้ามาใส่ตัว กรีดร้องให้กับความป่าเถื่อนจนต้องจิกเล็บไปกับต้นแขนแกร่ง แรงกดของไคที่กดไหล่อยู่ก็ไม่ใช่น้อยๆ เชื่อเถอะว่าถ้ายกมือออกไป ไหล่เขาคงขึ้นเป็นรอยแดงตามรูปนิ้วแน่
“อ้ะ อ๊า เจ็บ มาก”
“ชอบ” ไคพูดออกมาแค่คำเดียวเซฮุนก็เหมือนรู้ชะตาชีวิตทันที เขาสะดุ้งสุดตัวยามส่วนนั้นสอดใส่เข้ามาลึกสุด แล้วก็ต้องครางลั่นเมื่อมันถูกดึงออกไปจนแทบหลุด เสียววาบตามหน้าท้องและส่วนหน้าทุกครั้งที่ไคสอดใส่เข้าออก “ชอบมาก”
“อื้อ อะ หยุดพูด...แบบนั้น อ๊า เจ็บ!” เซฮุนจิกเท้าลงบนพื้นหิน เบ้หน้าเมื่อมือหนาเริ่มเลื่อนต่ำลงมาถึงหน้าอกนูน มันบีบเฟ้นอย่างแรงจนเขาสะท้านต้องแอ่นร่างกาย ส่วนล่างก็ยังคงทำหน้าที่เชื่อมต่ำของมันได้ดีไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงง่ายๆ
“รูแน่น”
“อย่าพูด!” เซฮุนร้องห้ามเสียงสั่นเมื่อโดนแรงอัดรัวถ่ีเข้าใส่ สภาพเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการโดนสัตว์ป่าทำมิดีมิร้ายเลยสักนิด แต่ความกระสันต์ที่เริ่มเข้ามาแทนที่ความเจ็บก็ทำให้เขาพอจะรับแรงมหาศาลนั่นได้แล้ว
“ทอรา ทอรา ทอรา เฮฮฮฮ!!!”
เสียงเชียร์จากด้านนอกยังคงดังเข้ามาไม่หยุด ไคเองก็ไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด คนป่าผิวแทนยังทำหน้าที่ซอยสะโพกถี่รัวต่อไปทั้งแบบนั้น เซฮุนหอบถี่เพราะความอึดอัดที่ส่วนหน้า ต้องส่งมือไปบีบมันเอาไว้เพื่อไม่ให้มันสะบัดฟาดตัวแรงจนเจ็บ
“อ๊า อ้ะ อ๊า ไค”
เสียงหวานพึมพำอยู่กับตัวเอง ใบหน้าหวานสะบัดไปมาจนเม็ดเหงื่อชะโลมไปทั่วแก้มใส เซฮุนอ้าขาออกกว้างแล้วยกสะโพกขึ้น ให้ส่วนปลายของมันครูดเข้ามาในโพรง กระแทกจุดนั้นจนสุดท้ายเขาก็กระตุกเกร็งไปทั้งตัวจนน้ำสีขาวขุ่นกระฉอกออกมาจนได้
“ทอราซา เฮฮฮฮฮฮ!!!!”
เซฮุนนอนแน่นิ่งไปทันที เขาหมดแรงแม้แต่จะลืมตาจนต้องปล่อยให้คนด้านบนรัวสะโพกเข้ามาทั้งแบบนั้น ไคควรจะรับรู้บ้างว่านี่มันครั้งแรกของเขานะ แต่เล่นกระแทกเข้ามาไม่หยุดแบบนี้ก็หมดสภาพได้เหมือนกันนะคนป่าบ้า
“คะ…ไค อ้า”
ส่วนแข็งขืนถูกถอนออกไปจากสะโพกเขาแล้ว เซฮุนเลยรีบพลิกตัวหนีมุดหน้าลงกับหนังเสือทันที เขาหายใจแรงมาก ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาให้เห็นภาพคนนอกกระโจมที่กำลังแอบลอมมองเข้ามาตามรูหรอก เดี๋ยวเผลอไปสบตาใครเข้าแล้วจะขำไม่ออก
“เลือดออกแล้ว” เซฮุนร้องครางรับมืออุ่นที่สอดเข้ามาทางช่องทางที่ตอนนี้เผยอเปิดกว้างเพราะมีอะไรใหญ่โตเคยเข้ามา ไคจัดการอะไรสักอย่างก่อนโยนแผ่นหนังเสือเข้ามาให้ดู เซฮุนหยิบมันมาก่อนจะต้องรีบวางแหมะเอาไวเมื่อเห็นเลือดตัวเองถูกป้ายอยู่บนนั้น นี่มันวัฒนธรรมอะไรกันเนี่ย จะเอาไว้อวดเหรอว่าเปิดซิงเมียได้แล้วแบบนั้นน่ะ “ผมเสียบต่อได้ใช่ไหม”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ”
“ก็จะเสียบ”
“โอ้ย!”
แล้วจะถามทำไมไอ้คนบ้า
เซฮุนร้องครางฮือหดขาเข้าหาอก แต่ก็ลืมไปว่าท่าทางแบบนี้มันยิ่งกลายเป็นการแอ่นก้นให้คนป่าเพิ่มเข้าไปอีก ไคสอดมันเข้ามาทีเดียวจนสุดเพราะความลื่นของเมือกใส ก่อนตั้งใจจับสะโพกกลมกึ่งยืนกระแทกเข้ามาหายต่อหลายรอบ
เขารู้สึกเหมือนตัวกำลังจะลอยจากแรงยก จนสุดท้ายเซฮุนก็ถูกฉุดกระชากขึ้นมาทั้งที่ตัวกำลังสั่นสะท้านจริงๆ มือบางควานหาที่เกาะยึด สิ่งที่จับได้ก็มีเพียงแค่กระโจมที่ถูกมัดๆเอาไว้ด้วยเถาวัลย์เท่านั้น พอไคส่งแรงเสยกันเข้ามาไม่ยั้งจนตัวเซฮุนขยับ กระโจมที่เป็นเถียงแค่ต้นไม้กับใบไม้มัดกันอยู่ก็เลยเขย่าตามไปด้วย
“อ๊า อื้อออ อ๊างงง อ๊า ไค ไคย่า”
เสียงเฮลั่นด้านนอกดังขึ้นมาอีกละรอก แล้วทำไมจะต้องเฮทุกครั้งที่ไครัวสะโพกใส่กันด้วยก็ไม่รู้ อายจะบ้าตายอยู่แล้วนะเนี่ย นี่มันพิธีกรรมแบบไหนกันวะ
เซฮุนยืนกางขาที่สั่นเทาออกจากกัน แอ่นโก่งสะโพกไปด้านหลังเพราะกำลังจะหมดแรงอีกรอบ ส่วนอ่อนไหวตั้งชูชันเพราะถูกกระตุ้นจากความใหญ่โตที่อัดเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน จนไคต้องรีบคว้าเอวบางเอาไว้ด้วยแขนสองข้าง กอดรัดแล้วดึงร่างเขาหาตัวจนหัวสั่นคลอน
“อ๊า ยืน ไม่ไหวแล้ว”
เซฮุนปล่อยมือจากกระโจมแล้วพับตัวงอเป็นกุ้ง ร่างกายหมดแรงหลังกระตุกปลดปล่อยออกมาอีกรอบ เขาถูกกระเตงขึ้นจนตัวลอยจากพื้น ต้องตวัดขาไปด้านหลังเพื่อโอบเกี่ยวร่างหนาของคนป่าเอาไว้แน่น ไคอุ้มเอวเขาเอาไว้แล้วเสยสะโพกเข้าใส่พร้อมดึงออกอย่างเเรงเหมือนกำลังปล่อยจรวด เซฮุนปิดหน้าอีกครั้งเพราะเสียงเชียร์ที่ดังระงม มันดังแข่งสู้กับเสียงเฉอะแฉะ บางคนก็โห่ร้องเป่าปาก และเป็นตอนนั้นเองที่ความอุ่นร้อนฉีดเข้ามาภายในจนทะลักหยดออกมาที่ขา
แต่ถึงจะปล่อยมันเข้ามาในตัวเขาได้แล้ว ไคก็ยังไม่หยุดสวนสะโพกเข้าใส่โพรงอุ่น หมอนั่นยังคงกระแทกเข้ามาต่อ เซฮุนหายใจแทบไม่ทัน ต้องตีมืออีกคนที่รัดเอวอยู่เบาๆเพื่อขอให้พอ
จนสุดท้ายร่างกายเขาก็ถูกวางลงบนหนังเสือ ไคตามลงมากกกอดกันแน่น แถมเจ้าตัวยังแกล้งกันด้วยการสอดสิ่งนั้นเข้ามาค้างเอาไว้ในด้านหลังเขาอีก เล่นเอาเซฮุนต้องรีบใช้มือที่แสนอ่อนแรงตีลงบนแขนแกร่งเบาๆ ก็ไม่รู้กล้ามเนื้อจะแน่นอะไรนักหนา ทำไมถึงได้แรงเยอะขนาดนี้ เก็บแรงเอาไว้ที่ส่วนไหนนัก
“เอาออกไปเลยนะ” เสียงหวานเอ่ยบอก แต่ไคกลับไม่ฟัง แถมยังสอดใส่มันเข้าออกอย่างเนิบนาบให้เขาเสียวท้องน้อยเล่นอีกต่างหาก “คะ...ไค พอแล้ว”
“ไม่พอ ผมชอบรูคุณ”
“บอกว่าอย่าเรียกมันว่ารูไง! น่าเกลียด”
“แล้วจะให้ผมเรียกว่าอะไร?” ไคถาม กดจมูลงบนท้ายทอยแล้วสูดดมฟอดใหญ่ “ในเมื่อมันคือรู”
“คนป่าเขาเรียกกันแบบนี้เหรอ ฉันจะบ้าตาย” เซฮุนยกมือขึ้นมากำหัวตัวเอง แสบขัดที่ช่องทางด้านหลังไปหมดแต่ก็ไม่รู้จะห้ามพ่อหัวหน้าเผ่าเขายังไงดี
“ใช่ อยากเอาคำอื่นด้วยไหม”
“ไม่…ไม่ต้อง ขอร้อง หยุด”
“…”
“ช่วยเรียกมันว่าถ้ำ หรืออะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่รู” เซฮุนไม่รู้ว่ามันกลายเป็นเรื่องตลกไปได้ยังไง แต่เขาทนให้ไคเรียกมันด้วยคำนั้นไม่ไหวจริงๆ มันทำให้เขาหน้าร้อนจนอยากมุดลงใต้ดินไปเดี๋ยวนี้
“งั้นขอเข้าถ้ำอีก”
“โอ้ย”
ไม่สิ เขาเข้าใจผิด อันที่จริงไม่ว่าพ่อคนป่าเขาจะพูดว่าอะไรเซฮุนก็เขินทั้งนั้นแหละ
เรื่องอะไรมาขอกันโต้งๆแบบนี้ แล้วเขาจะได้นอนกี่โมงกี่ยามกัน
ไอ้พวกที่โห่เชียร์ข้างนอกนี่ก็เหมือนกันนะ ไม่รู้จักหลับจักนอน จะมายืนดูคนเขาพลอดรักกันทำไมก็ไม่รู้!
“นี่…ไค”
เซฮุนชะงักเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ ไม่ได้หรอก ยังไงเขาก็ต้องเซฟตัวเองก่อน ขืนปล่อยให้ไคทำตามสไตล์คนป่าแบบนี้มีหวังสะโพกเขาพังกันพอดี
“อือ”
“ครั้งหน้า...เริ่มด้วยนิ้วได้ไหม”
“…”
“ไม่งั้นมันเจ็บมาก”
“เหรอ...”
เซฮุนพยักหน้า จับสะโพกแน่นให้หยุดขยับเพราะเขาแสบไปหมด ขอบคุณไคที่ยอมเข้าใจกันแล้วยอมนอนนิ่งๆ แต่คงไม่ใช่เพราะเขาขยับหรอก เพราะเจ้าตัวกำลังสงสัยในคำขอของเขามากกว่า ไคยื่นมือออกมาตรงหน้าให้เขาดู เซฮุนจึงพยักหน้าแล้วใช้นิ้วตัวเองชี้ไปบนนิ้วชี้ กลาง และนางของอีกฝ่าย
ไคดูสงสัย แต่สุดท้ายก็ชูสามนิ้วนั้นขึ้นมา ถอดสะโพกตัวเองออกไปแบบไม่บอกไม่กล่าว ก่อนยัดนิ้วทั้งสามเข้ามาทีเดียวจนสุดง่าม
“โอ้ย! นี่!”
“ใช้นิ้วได้ด้วยเหรอ” ให้ตายสิ นี่เขากำลังสอนคนป่าอยู่งั้นเหรอ เซฮุนมาทำอะไรตรงนี้วะเนี่ย
“ยะ…อย่า เจ็บ”
“คุณบอกให้ใช้ก่อน”
“ฉันหมายถึงก่อนที่นายจะเอาไอ้นั่นเข้ามา ไม่ใช่นึกจะเสียบก็เสียบจะถอดก็ถอดแบบนี้ ฉันเจ็บก้น!”
เหนื่อย เหนื่อยใจ มีสามีเป็นคนป่าแล้วประสาทจะกินโว้ย!
อ่านต่อและคอมเม้นได้ที่ : https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=96
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น