เป็นบ้าเพราะดิอีฟเด้อนิ T;;;;T
เปิดดิอีฟไปด้วยก็ได้นะคะนิ อะหึก
#shootmekh #affkaihun
SHOOT FOR (phrasal v.) = รัวใส่
“อา ดี ดีมาก”
เสียงหวานพึมพำพลางหอบเหนื่อยหลังขย่มสะโพกบนกายหนามานานมากกว่าสิบนาที กลีบปากบางถูกกัดจนขึ้นสี ฝ่ามือขาวลูบไล้ไปตามเม็ดเหงื่อที่ไหลตามกล้ามเบาบาง ร้องครางกระเส่ารับความแข็งขืนที่สอดแทรกอยู่ในสะโพก
“ยกสะโพกหน่อยสิ”
ดาราหนุ่มลูกครึ่งอเมริกันหน้าหวานเอ่ยสั่งคนใต้ร่าง ซึ่งเด็กดีก็ยอมทำตามคำสั่งเขาด้วยการสวนสะโพกอัดท่อนเนื้อขึ้นมาอย่างรุนแรง มือหนาสองข้างโอบกุมสะโพกขาวใต้ชุดนอนผ้าลื่นให้ขยับขึ้นลงตามจังหวะ ก่อนเจ้าของสะโพกจะปัดมือนั้นออกอย่างแรงเพื่อควบคุมเกมรักร้อนครั้งนี้ด้วยตนเอง
คราบน้ำสีขาวที่เลอะไปตามหน้าท้องบางถูกเขาลูบจนเลอะเทอะเปรอะเปื้อน ใบหน้าหวานบิดเหยเกเมื่อความรู้สึกอัดอั้นถาโถมเข้าใส่ที่ส่วนปลายอีกครั้ง ดวงตากลมลากมองใบหน้าเด็กหนุ่มใต้ร่างแล้วกดสะโพกลงลึกสุดเท่าที่จะทำได้ รับความอุ่นร้อนที่ฉีดพุ่งเข้ามาอย่างแรงพร้อมกับหยาดเหงื่อที่ไหลชะโลมกายเราสองคน
ถึงแม้ในห้องจะเปิดเครื่องปรับอากาศจนเย็นทั่วสรรพางค์ แต่อารมณ์ร้อนรุ่มที่ค้างเติ่งอยู่ในตัวเขามันก็สามารถห่อหุ้มร่างกายจากความเย็นได้ทั้งหมด
ก๊อกๆๆ
“คุณเซฮุนครับ”
“ชู่ว” คนถูกเรียกเสยผมสีส้มสดของตัวเองขึ้นไปจนมันค้างเปิดหน้าผากมนเพราะความชื้อของเหงื่อ ใบหน้าหวานเหยียดยิ้มที่ริมฝีปาก แกล้งร่อนสะโพกใส่ความนิ่มหยุ่นในตัวจนมันเริ่มมีความรู้สึกขึ้นอีกครั้ง
“เซฮุน” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังขึ้นที่ปลายเตียง มาพร้อมเสียงถุงพลาสติกกรอบแกรบซึ่งเขาก็เดาได้ไม่ยากว่าคนที่สามารถเข้ามาถึงในห้องนี้ได้เป็นใคร
“ว่าไงพี่จงแด อื้อ”
“อีกแล้วเหรอ”
ผู้จัดการส่วนตัวถึงกับยกมือขึ้นมากุมขมับ เซฮุนหัวเราะร้ายกาจลั่นห้อง ตวัดแขนวางบนเตียงแล้วเอี้ยวตัวกลับมามอง พี่จงแดเดินเข้ามาใกล้ มองสภาพเด็กหนุ่มใต้ร่างที่นอนหอบเหนื่อยอยู่ก่อนส่งขวดน้ำที่ถูกแกะปักหลอดมาให้เขา ลิปกลอสสีหวานเปรอะบนหลอดทันทีที่เซฮุนงับเพื่อดูดเอาความเย็นชื่นใจเข้าใส่ร่างกาย น้ำจำนวนหนึ่งถูกอมเอาไว้ในปาก ก่อนมันจะหายเข้าไปในปากเด็กหนุ่มที่เซฮุนใช้เงินถึงล้านวอนซื้อมาควง
ฟังไม่ผิดหรอก เขาใช้เงิน แต่...มันก็เหมือนเป็นการให้เงินเดือนเด็กพวกนี้ เพื่อให้มาคบกันอย่างน้อยก็สักสองสามวันล่ะนะ ไม่งั้นเซฮุนจะได้ฉายาเพลย์บอยมาเหรอ
เอ...หรือต้องบอกว่าเพลย์เกิร์ลล่ะ?
“พี่ขอเถอะ” พี่จงแดส่ายหน้า จับไหล่บางเอาไว้หลังแผ่นหลังขาวเนียนเหยียดตรง เซฮุนตวัดตามองผู้จัดการส่วนตัวที่กำลังทำหน้าดุ
เมื่อสู้สายตาคู่นั้นไม่ได้ จึงตัดสินใจลุกขึ้นออกจากกายเด็กหนุ่มวัยกลัดมัน ก่อนสะบัดตัวเดินหนีออกมาทิ้งสะโพกลงนั่งบนโต๊ะกินข้าวตัวเล็กของโรงแรม
“จะทำแบบนี้ถึงเมื่อไหร่ พี่ตามดูแลเราไม่ได้ตลอดหรอกนะ นี่ลูกพี่ก็ใกล้คลอด”
“ก็ผมสนุก”
“แล้วพี่สนุกด้วยไหม? ค่ายสนุกด้วยไหม?”
เซฮุนจิ๊ปากอย่างหัวเสีย หันหน้าหนีพี่จงแดที่เดินมาท้าวโต๊ะดุกันเป็นรอบที่แสน อุตส่าห์หนีมาสวีทกับเด็กถึงญี่ปุ่นแล้วก็ยังจะตามมาเจอจนได้อีก รู้งี้น่าจะปิดเครื่องมือสื่อสารไม่ให้ตามตัวเจอซะเลย
“คุณเซฮุน” เสียงหอบเหนื่อยของเด็กหนุ่มหน้าตาดีระดับดาราแต่เป็นเพียงนักศึกษาอายุยี่สิบเอ็ดดังขึ้นท่ามกลางความมาคุของเราสองคน เซฮุนเชิดหน้าขึ้นเพื่อหันไปมอง ยกขาขึ้นไขว่ห้างโชว์ความขาวแล้วดูดน้ำพลางเลิกคิ้วใส่ “ผม...จะได้อยู่กับคุณเซฮุนอีกใช่ไหมครับ”
ก็เป็นแบบนี้ทุกทีล่ะนะ
“พอเลย! พี่ไม่อนุญาต พรุ่งนี้พี่จะไปส่งน้องเขากลับเกาหลี เราก็อยู่ที่นี่ไปสักพัก รอให้ข่าวฉาวๆมันซาลงก่อนค่อยกลับไป แล้วอย่าหาเรื่องมาให้พี่ปวดหัวอีกเข้าใจไหม”
เซฮุนถอนหายใจอีกรอบ กระแทกขวดน้ำลงบนโต๊ะแล้วค้อนมองผู้จัดการส่วนตัว มันจะฉาวอะไรกันนักกันหนา ก็แค่เข้าคอนโดผู้ชายแค่นั้นเอง คนจะมีแฟนก็จะให้ปิดอะไรนักก็ไม่รู้ ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย ไม่ได้ไปแย่งสามีใครมาหรือเปล่าล่ะ น่าหงุดหงิดเป็นบ้า เกิดมาสวยแล้วมันก็ลำบากแบบเนี้ย
“น่าเบื่อ!”
เขาเบื่อ เบื่อทุกอย่างที่เกิดกับชีวิตตอนนี้ แถมเด็กที่ควงล่าสุดก็หมดแรงเร็ว มันน่าเบื่อไหมล่ะ ใช้เงินไปตั้งขนาดนั้น หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่ไม่รู้จักออกกำลังกายบ้าง
“ไปอาบน้ำแต่งตัว พี่จะสั่งรูมเซอร์วิสมาให้ แล้วอย่าออกจากห้องโดยที่พี่ไม่อนุญาตนะ”
“เหอะ”
เซฮุนสะบัดตัวลุกอีกรอบเมื่อคิดว่าทำอะไรไม่ได้ ตวัดตากลับไปมองพี่จงแดที่ยืนกอดอกดุกันไม่เลิก คิดว่าเขาจะเลิกดื้องั้นเหรอ โลกนี้มันน่ารำคาญ ไม่มีอะไรถูกใจเลยสักอย่าง ผู้ชายก็ไม่มีถูกใจสักคน
น่ารำคาญ
คอยดูเถอะ พี่จงแดกลับไปเมื่อไหร่ เซฮุนจะออกไปเดินให้ทั่วญี่ปุ่น จะเสาะหาหนุ่มญี่ปุ่นรวยๆเเซ่บๆมานอนกกสักคืน เอาให้ตื่นมากินข้าวไม่ไหวไปเลย!
-
เซฮุนตื่นขึ้นมาพร้อมกับความว่างเปล่าในห้อง เขาถอนใจให้กับภาพตัวเองนอนสอดตัวอยู่ในหผ้านวมหนา ลุกขึ้นมาก็พบว่าข้าวของของเด็กคนนั้นหายไปหมด รวมถึงกระเป๋าเดินทางพี่จงแดด้วย เห็นว่าต้องรีบกลับเกาหลีไปดูภรรยาที่ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มที ก็ดีเหมือนกัน เซฮุนก็อยากอยู่แบบสบายๆหูบ้าง ที่ผ่านมาเป็นดาราก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์การเล่นละครนะ ไม่ได้เกิดมาเพื่อเอาอกเอาใจคนอื่น
คนตัวขาวผุดลุกขึ้นจากเตียง สะบัดชุดคลุมอาบน้ำบนตัวแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น ก่อนจะต้องหงุดหงิดจนหน้าเหวี่ยงอีกรอบเมื่อพบว่าในนั้นมีเพียงขวดน้ำเปล่าที่ใกล้จะหมด ลืมไปเลยว่าตอนมาถึงที่นี่ก็ไม่ได้แวะที่ไหน เริ่มที่เตียงแล้วก็จบที่เตียง จากนั้นพี่จงแดก็มาพาเอาเงินล้านวอนของเขาหายไปหมด
พอคิดได้แบบนั้นก็เลยเดินไปหยิบโทรศัพท์ภายในเพื่อกดโทรออกหารูมเซอร์วิส แต่ยังไม่ทันกดเบอร์เสร็จดีเลยด้วยซ้ำ เสียงเคาะประตูท่ีดังขึ้นก็ทำให้เขาต้องขมวดคิ้ววางโทรศัพท์ลงไปก่อน กายบางเดินไปยังหน้าประตู ส่องตาแมวดูก็พบกับแผ่นหลังพนักงานสองคนที่เข็นรถใส่อาหารที่มีฝาเหล็กอย่างดีครอบมาให้
ด้านนอกนั้นมีพนักงานสองคน คนแรกใส่เสื้อผ้าเป็นพนักงานรูมเซอร์วิสเต็มยศ แต่อีกคนนั้น...ดูท่าทางเหมือนไม่ใช่พนักงานทั่วไป เพราะสามารถชี้นิ้วสั่งให้พนักงานรูมเซอร์วิสเดินกลับออกไปทางลิฟต์ได้แถมยังต้องก้มหัวให้อีกต่างหาก
เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะสงสัย เเต่ก็ลืมไปว่าตัวเองก็มีชื่อเสียงพอสมควร พี่จงแดคงใช้เส้นสั่งให้ใครสักคนยกอาหารมาให้เขาเป็นเวลาเพื่อเลี่ยงให้เขาลงไปข้างล่างน้อยที่สุดล่ะมั้ง ร้ายเป็นบ้าเลย สมแล้วที่ได้เป็นผู้จัดการส่วนตัวดารามาเเล้วห้าหกคน
“ขออนุญาตครับ” สำเนียงภาษาเกาหลีที่ดังขึ้นทำให้เขาตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมเปิดประตูออกให้ทั้งที่บนเรือนร่างระดับนายแบบมีเพียงชุดคลุมอาบน้ำตัวเดียว เขาเอนตัวพิงกำแพงหลบทางให้กับพนักงาน พ้อยท์ปลายเท้าพร้อมยกขวดน้ำที่หยิบติดมือมาเมื่อครู่ขึ้นดื่ม
ดวงตากลมลากต่ำลงไปยังหางตา มองฝ่ามือที่โผล่พ้นสูทอย่างดี คิ้วกระตุกเล็กน้อยเมื่อเห็นเส้นเลือดบ่งบอกความสุขภาพดีของเจ้าของ ก่อนจะต้องมองต่ำลงไปยังสะโพกบางเรียบในกางเกงเเสล็ก
ผู้ชายคนนั้นเข็นรถเข้ามาในห้อง ก้มหน้าจัดการเปิดฝาอาหารทุกอย่างให้เขาก่อนเงยขึ้นมาเพื่อสบตากัน ซึ่งนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เซฮุนรู้สึกเหมือนหัวใจหลุดลงไปกองที่ตาตุ่ม
ขวดน้ำที่เคยถืออยู่ร่วงหล่นหลุดมือจนความเปียกชื้นกระจายทั่วพื้นพรม ลมหายใจที่เฉื่อยชาแปรเปลี่ยนเป็นนุ่มลึกราวคนขาดออกซิเจน เรียวลิ้นเล็กอยู่เฉยไม่ได้เพราะริมฝีปากของเขาแห้งผากต้องใช้น้ำหนืดใสมาหล่อให้มันชุ่มชื้นขึ้นบ้าง
“ทานเสร็จแล้วเอาไว้หน้าห้องได้เลยนะครับ ผมจะมาเก็บให้”
ชายหนุ่มคนนั้นโค้งตัวอย่างสุภาพ จนเซฮุนต้องส่งมือออกไปขวางเมื่ออีกฝ่ายจะเดินออกจากห้อง
มือเรียวที่เคยชูกลางอากาศจับขอบประตูก่อนดันปิดลงเพื่อให้เกิดพื้นที่ส่วนตัว เขาขยับร่างกายตัวเองไปขวางทางร่างสูงเอาไว้ ก่อนหรี่ตามองป้ายชื่อบนอกแล้วเอ่ยทวนออกมา
“ไค?”
“…”
“คนเกาหลีเหรอ” เซฮุนจ้องตาอีกฝ่าย แต่ยิ่งจ้องมากเท่าไหร่เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกสูบวิญญาณมากขึ้นเท่านั้น ร่างกายเปลี้ยจนแทบหมดแรง มือไม้สั่นแต่ก็ยังสามารถยกขึ้นไปจัดปกเสื้ออีกฝ่ายได้ “พูดเกาหลีเก่งจังนะ”
“เปล่าครับ” อีกฝ่ายตอบด้วยเสียงโทนสุภาพ มือทั้งสองข้างยังคงประสานกันอยู่ที่ระดับเข็มขัด
เซฮุนมองไล่ทั้งร่างกายคนตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะต้องกัดปากเมื่อเผลอคิดเรื่องยี่สิบบวกกับผู้ชายคนนี้ไปแล้ว เชื่อเถอะว่าไม่ใช่แค่เขาหรอก ต่อให้เอาเด็กเนิร์ดทั้งโรงเรียนสตรีมายืนเรียงกันหน้าไค ทุกคนก็คงเผลอปล่อยสัญชาตญาณดิบออกมาทั้งนั้นแหละ
“เป็นคนญี่ปุ่นเหรอ”
“ครับ”
“งั้น...”
“คุณเซฮุนมีอะไรอีกหรือเปล่าครับ ถ้าไม่มีผมจะขอตัวไปทำงาน”
เซฮุนชะงักเมื่อเจอใบหน้าเรียบนิ่งส่งกลับมา เขาแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าไคไม่มีปฏิกิริยาอะไรสักอย่างกับปลายนิ้วเขาที่ไล้วนอยู่แถวซอกคอเลยสักนิด ถ้าให้เดา ไคคงเป็นระดับเมเนเจอร์มากกว่า เพราะสูทที่ใส่ก็เป็นสูทอย่างดี ผูกไทด์และมีเสื้อคลุมทับ กลัดกระดุมอย่างสุภาพ ป้ายชื่อก็เป็นป้ายสีทองตัวอักษรดำแถมคำนำหน้ายังมีคำว่าGMนำหน้า ตรงเนคไทมีตราโรงแรมสีทองปักเอาไว้ด้วย แถมดูท่าว่าจะพูดได้หลายภาษาอีกต่างหาก ขนาดนี้ก็ชัดเจนแล้วว่าเป็นระดับผู้จัดการทั่วไป พี่จงแดนี่ก็เก่งจริงๆเลยนะ เลือกคนดี สมแล้วที่อยู่ด้วยกันมานาน
ตรงสเป็คเขาจริงๆ
เซฮุนตัดสินใจปล่อยมือออกจากบ่ากว้าง ขนาดแค่แอบจับไปนิดๆหน่อยๆยังรู้สึกได้ถึงความเเข็งแรงของกล้ามเนื้อเลย บนร่างกายก็มีกลิ่นบุหรี่นิดหน่อยตามประสาคนญี่ปุ่นทั่วไปด้วย ดิบเป็นบ้า ไม่อยากคิดเลยว่าท่าทางดิบแล้วอย่างอื่นจะดิบด้วยหรือเปล่า
“นี่” คนตัวขาวเปล่งเสียงเอ่ยรั้งเรียกชายหนุ่มผิวแทนผิดแปลกไปจากคนญี่ปุ่นทั่วไปเอาไว้ “คนที่จะมาเก็บ คือนายใช่หรือเปล่า”
“ครับ เรื่องพรมผมจะให้แม่บ้านมาจัดการให้”
“เหรอ ดี ...แล้วก็เรื่องรถเข็นน่ะ”
“…”
“มาเอาในห้องนะ ฉันไม่ชอบปล่อยทิ้งข้างนอก”
ดูเหมือนว่าไคจะเข้าใจคำพูดเขาอย่างดี ความหมายของมันไม่ได้หมายถึงอาหารจากรูมเซอร์วิสเลยสักนิด เพราะเจ้าตัวกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาเพียงไม่กี่มิลลิเมตร แต่ขอโทษเถอะ เซฮุนตาดีเกินกว่าจะปล่อยผ่านมันไปได้
ก็ต้องยอมรับนะว่าไคน่ะเก็บอารมณ์เก่งสมกับหน้าที่การงานจริงๆ อีกฝ่ายโน้มตัวเล็กน้อยจนทรงผมคอมม่าที่ถูไถเรียบด้านในปลิวตก ก่อนเงยขึ้นแล้วเดินออกไปทางลิฟต์ เซฮุนยืนมองแผ่นหลังกว้างพลางกอดอกแล้วดึงชุดคลุมอาบน้ำที่ไหลตกลงไปถึงต้นแขนขึ้นมาตามเดิม ลิ้นเล็กค้างอยู่ตรงริมฝีปากเพราะท่าทางการสะบัดสูทที่แสนเพอร์เฟ็กต์ของไคมันทำให้เขาร้อนไปทั้งหน้า
ให้ตายสิ โรงแรมนี้เขาเลือกพนักงานจากอะไรงั้นเหรอ หน้าตา ท่าทาง บอดี้แสนเพอร์เฟ็กต์ หรือสุ้มเสียงแหบพร่านั่นกันแน่
-
เซฮุนใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัว ทานอาหารที่ไม่รู้ว่ามื้อเช้าหรือมื้อกลางวันกันแน่ แล้วก็มานั่งเล่นโทรศัพท์เช็คข่าวสารคั่นเวลาจนตอนนี้ปาเข้าไปบ่ายสองโมงกว่าแล้ว อันที่จริงเขาจองคิวนวดเอาไว้ตอนบ่ายสาม แต่ที่ยังไม่ลงไปข้างล่างสักทีเพราะว่ารอใครบางคนอยู่ต่างหากล่ะ
ไม่อยากคลาดกัน ถ้าไม่ได้แตะเนื้อต้องตัว ขอเห็นหน้าให้กระชุ่มกระชวยหัวใจก็ยังดี แต่ไม่รู้สิ เขาเป็นพวกเซ้นส์แรงนะ ตอนนี้ก็รู้สึกได้เลยด้วย ว่าจะได้มากกว่าเห็นหน้า
ก๊อก ๆ ๆ
กายบางเหยียดตรงขึ้นมาเพียงเล็กน้อย เซฮุนยิ้มกว้าง ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูออกโดยไม่คิดจะมองตาแมวเพราะคงเป็นคนอื่นไปไม่ได้นอกจากเมเนเจอร์คนนั้นที่นัดกันไว้ และแน่นอนว่าทันทีที่เขาเปิดประตูมา ใบหน้าคมที่วนเวียนอยู่ในหัวมาหลายชั่วโมงก็ปรากฎตรงหน้าทันที
“ขออนุญาตครับ”
เซฮุนผายมือเข้าไปในห้อง หลีกทางให้ไคเดินเข้ามาเก็บข้าวของแล้วเข็นรถออกมาด้านนอก เขาจึงอาศัยจังหวะนี้หยิบของมีค่าที่จำเป็นใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้ ก่อนเดินตามแผ่นหลังกว้างออกมาพลางกดล็อคประตู
“นี่ไค”
“ครับ” คนถูกเรียกหยุดเดินก่อนหันมามองหน้ากัน เซฮุนยิ้มหวานให้อีกฝ่าย เดินไปยืนข้างๆก่อนวางมือลงไปบนมือหนาที่กุมที่เข็นรถเข็นอยู่
“ฉันจะไปสปา”
“…”
“แต่ว่าไม่เก่งญี่ปุ่นเลยน่ะ” เซฮุนตีหน้าเศร้า “นายพอจะมีเวลาว่างหรือเปล่า”
“…”
“พาฉันไปหน่อยสิ”
ไคไม่ได้ตอบอะไรในทันที เราจ้องหน้ากันจนลิฟต์เคลื่อนมาเปิดที่ชั้นนี้โดยบังเอิญ คนที่โดยสารเดินออกมาจนหมดตัวลิฟต์ เราสองคนจึงเดินเข้าไปด้านในแล้วยืนรักษาระยะห่างไม่ให้มากให้น้อยจนเกินไป
“ไค” เซฮุนเรียกย้ำอีกคนด้วยเสียงหวานเยิ้ม เอียงคอมองสันกรามคมแล้วยื่นปลายเท้าไปเเตะที่ข้อเท้าอีกฝ่าย “ได้ไหม”
“ผมถูกจ้างให้มาดูแลคุณเป็นพิเศษ ไม่ว่าคุณต้องการอะไร...”
“…”
“ผมก็ต้องทำให้คุณได้”
“งั้นเหรอ”
“ครับ”
“งั้นนวดให้ฉันหน่อยสิ” เซฮุนกอดอก ยิ้มกระหยิ่มอยู่กับตัวเองแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่าย “ฉันเป็นผู้ชาย แถมยังเป็นดาราดัง จะให้ผู้หญิงมานวดให้ได้ยังไงกันนะ” ใบหน้าหวานเศร้าหมองลงเล็กน้อย ด้วยดีกรีดาราชั้นนำทำให้มันดูเรียลเกินกว่าจะมีคนกล้าชี้หน้าบอกว่าเขากำลังเฟคได้ตรงๆ
“…”
“แบบนี้มันไม่ค่อยดีถูกไหม? อย่างน้อยนายก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แล้วก็คงไม่เอาความลับฉันไปบอกใครด้วย นายถูกจ้างมานี่”
“…”
“ได้ไหม ไค”
“ตามที่คุณต้องการครับ”
เซฮุนหัวเราะเบาๆ เดินออกจากลิฟต์เมื่อมันเปิดที่ชั้นสาม ไคผายมือให้เขาหยุดยืนรอ เจ้าตัวหันไปบอกแม่บ้านที่เดินผ่านมาพอดีให้จัดการเอารถเข็นคันนั้นไปเก็บ ก่อนจะหันกลับมาแล้วเดินนำเขาไปยังเลาจ์ของสปา กลิ่นดอกไม้นานาชนิดลอยมาตามลมแอร์จนรู้สึกสดชื่นขึ้นเป็นกอง เซฮุนยื่นใบนัดให้ไคจัดการทุกอย่าง ฟังภาษาญี่ปุ่นที่ออกมาจากปากอีกคนแล้วก็รู้สึกเหมือนตกอยูในภวังค์ไปชั่วครู่ มันสุภาพ ทุ้ม นุ่มลึก ค้างอยู่ในหัวเหมือนเสียงสะท้อน
“เชิญครับ”
เซฮุนพยักหน้า เดินนำไปทางห้องเบอร์เจ็ดที่แอบเห็นตามกุญแจ ด้านในห้องเป็นเหมือนบ้านญี่ปุ่นโบราณที่มีเสื่อสานปูอยู่ บนนั้นมีพรมหนาและหมอนเล็กหนึ่งใบ ด้านข้างมีถ้วยดินใส่น้ำเหลวที่ส่งกลิ่นหอมหวนไปทั่วห้อง เซฮุนยิ้มพึงพอใจ ยิ่งมองออกไปเห็นวิวสวนหย่อมเล็กๆที่ถูกจัดตกแต่งเอาไว้ด้านนอกแล้วก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก
กึก
เสียงประตูห้องที่ถูกเลื่อนปิดเรียกให้เขาหันกลับไปมอง ไคเงยหน้าขึ้นมามองกันก่อนวางของที่ถือมาทุกอย่างลงในตะกร้า คนผิวแทนยื่นมือมาหาเขา เซฮุนจึงส่งของตัวเองไปให้อีกฝ่ายเก็บบ้าง ก่อนจะถึงขั้นตอนสำคัญอย่างการเปลื้องผ้าออก
เซฮุนจงใจหันหลังให้ไค ปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดแล้วปล่อยให้มันไหลตกลงไปตามแรงโน้มถ่วง โชว์ไหล่และแผ่นหลังขาวเนียนละเอียด สะบักสามเหลี่ยมขยับชัดเจนยามกางเกงขายาวที่ใส่อยู่ถูกมือนิ่มปลดกระดุม เซฮุนดึงมันลงไปทั้งชั้นในตัวบาง ใช้ปลายเท้าเกี่ยวแล้วโยนมันออกไปอีกทางจนตกลงตรงหน้าหนุ่มใหญ่ชาวญีปุ่น
เขาเหลือบมองไปด้านหลัง เห็นไคก้มตัวลงไปหยิบมันขึ้นมา พับทีละชิ้นแล้ววางใส่ลงในตะกร้าอย่างดี ไม่เว้นแม้แต่ชั้นในที่เซฮุนถอดออกไปด้วย
สะโพกขาวโชว์เด่นหราอยู่กลางห้องทันทีที่เซฮุนค่อยๆเลื้อยตัวลงไปนอนคว่ำ แขนสองข้างถูกพับเพื่อมารองศรีษะที่นอนเอียงตะแคงมองกายหนาซึ่งเพิ่งจะถอดรองเท้าวางอย่างเรียบร้อย ไคหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาถือ คลี่ออกจากรอยพับก่อนวางลงบนสะโพกเพื่อปิดบังร่างกายส่วนสำคัญเอาไว้
เซฮุนเลือกนวดอโรม่าเอาไว้ เพราะงั้นน้ำหอมกลิ่นหอมหวนจึงถูกไคหยิบขึ้นมาบีบบนตัวเขาทันทีที่ทุกอย่างพร้อม ทุกหยดน้ำเย็นที่ตกลงมาบนตัวทำให้เซฮุนอกสั่นขวัญแขวน ยิ่งเหลือบตาไปมองผู้ชายในชุดสูทอย่างดีที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านข้างแล้วก็ยิ่งใจเต้น ไคไม่แสดงสีหน้าออกมาเลยได้ยังไงกัน ทันทีเห็นเขาโป๊เกือบจะหมดทั้งตัวขนาดนี้แล้วแท้ๆ
“นายดูชำนาญนะ” เซฮุนเอ่ยแซวเมื่อเห็นท่าทางการวอร์มน้ำหอมบนมือหนา ไคค่อยๆลูบมันอย่างปราณีต ถึงแม้เขาจะทักขนาดนั้นแล้ว แต่คนผิวแทนก็ยังสามารถทำตัวนิ่งได้เหมือนเดิม “มีลูกค้ามาขอให้นวดให้บ่อยเหรอ อา”
ฝ่ามืออุ่นที่นาบลงมาบนแผ่นหลังทั้งสองข้างทำให้เซฮุนอดร้องครางออกมาไม่ได้ ไคยังไม่ได้ออกแรงอะไรเลย อีกฝ่ายทำเพียงลูบมันเป็นวงกลมตามหลังของเขา ไล่สูงขึ้นมายังไหล่สองข้าง ต่ำลงไปจนเกือบถึงก้นกบ วกขึ้นมาที่เอวบางและสีข้างที่แอ่นสูงเพราะเขากำลังนอนทับแขนตัวเองอยู่
“เงียบจังเลยนะ ที่เงียบแบบนี้คือจริงใช่ไหม?”
“ผมดูเป็นแบบนั้นเหรอครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยตอบกันมาเสียที ไคออกแรงบีบนวดที่แนวกระดูกสันหลังของเขาด้วยนิ้วโป้งสองข้าง คลึงไปตามแนวกล้ามเนื้อจนความเมื่อยล้าถูกบรรเทาลง แรงกดบีบไล่สูงขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงต้นคอ ลากยาวไปถึงหัวไหล่ ก่อนลงไปซ้ำอีกครั้งจนเกือบถึงสะโพก
“อ่า…ดีจัง” เซฮุนครางกระเส่า เป่าลมออกจากปากเพราะรู้สึกได้ถึงความหยาบสากของฝ่ามือที่แตะต้องตัวอยู่ “คิดไม่ผิดจริงๆที่ให้ผู้ชายเป็นคนนวด”
“…ทำไมครับ”
“นายดูแรงเยอะดีนะ ปกติเป็นคนชอบใช้ความรุนแรงหรือเปล่า” เซฮุนถามพลางเอียงหน้ากลับไปมอง กลีบปากหนายกขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยอมตอบอะไรออกมาเหมือนเช่นทุกที “ไม่ตอบอีกแล้วนะ ทำไมถึงเงียบจัง แบบนี้ฉันสามารถร้องเรียนได้หรือเปล่า ว่าพนักงานโรงแรมนี้ดูแลลูกค้าไม่ดีเ-”
“ขึ้นอยู่กับว่าคุณอยากให้ผมแรงใส่แค่ไหน”
น้ำเสียงแข็งกร้าวส่งออกมาพร้อมฝ่ามือที่หยุดลงเหนือสะโพก แรงบีบที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นทำให้เซฮุนต้องกัดปากตัวเอง ไคลากมือต่ำลงไปจนผ้าผืนเล็กที่ปิดความกลมกลึงอยู่ไหลออก ก่อนมือหนาจะบีบนวดไปตามก้อมกลมสองก้อน เเผ่วเบาบ้างสลับกับหนักหน่วงจนเซฮุนเสียววาบที่ปากช่องทาง ลมเย็นๆที่พัดผ่านทำเอาแข้งขาสั่นจนต้องบีบขาเข้าหากันแน่น
“อือ ไค”
“…”
“ฮา…” เซฮุนผ่อนลมหายใจเป็นจังหวะ เส้นขนพากันลุกเกรียวกราวออกมาเมื่อไคแกล้งแหวกสะโพกเขาออกจากกัน แทบนิ้วเรียวยังเฉียดไปมาแถวช่องทางจนทำเขาตัวเกร็ง “ไค...”
“ถ้าคุณอยากให้ผมเบา ผมก็จะทะนุถนอมคุณ” ฝ่ามือที่ทำงานอยู่ตรงสะโพกลากต่ำลงไปยังหว่างขาเนียน ลูบไล้ต่ำลงไปจนถึงน่อง ก่อนวกกลับขึ้นมาอีกครั้งจนเกือบถึงสะโพก แต่ไคก็หยุดมันเอาไว้ ก่อนโน้มตัวต่ำลงมาจนเขารับรู้ได้ถึงลมหายใจที่ใบหู “แต่ถ้าคุณอยากให้ผมแรง”
“อื้อ” เซฮุนเบ้หน้าเมื่อก้นกลมถูกบีบอย่างแรงด้วยสองมือ
“ผมก็แรงให้คุณได้”
“…อือ สูงอีกนิดสิ” เซฮุนยิ้มพราว เหล่ตามองใบหน้าคมที่อยู่ใกล้แค่เพียงฝ่ามือ ไคทำตามคำสั่งเขาด้วยการลากมือขึ้นมาบีบนวดแถบบริเวณเอว ก่อนผละออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ “ที่สูงๆมันดีนะว่าไหม”
“ครับ?”
“เพราะเวลาลงต่ำจนสุดน่ะ ใจสั่นสุดยอดไปเลยล่ะ”
เซฮุนแกล้งแหย่อีกฝ่ายด้วยคำพูดสองแง่สองง่าม ไคหยดน้ำมันอโรม่าลงไปเพิ่มจนผิวขาวเนียนมันเลื่อมแต่ก็ยังคงความขาวผ่อง เซฮุนขยับตัวเล็กน้อยเมื่อมือหนากลับมาบีบแถวต้นคอและไหล่อีกครั้ง
“ขอโทษทีครับ”
“…หืม?” เซฮุนหยุดนิ่งไปด้วยเมื่อไคหยุดการกระทำ คนตัวขาวพลิกร่างเล็กน้อยเพื่อให้หันกลับมามองคนด้านหลังได้สะดวก
“พอดีผมไม่ค่อยนิยมอยู่ที่ต่ำกว่า”
“…”
ให้ตาย...พี่จงแดอยากให้ของขวัญพิเศษเขาแน่
-
เซฮุนรู้สึกเหมือนชีวิตกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย เขาแทบกระอักความสุขตายทั้งที่ตอนนี้ก็ดึกมากพอสมควรแล้ว เมื่อเย็นหลังจากออกมาจากห้องสปา ไคก็ต้องเข้าประชุมกับทีมผู้บริหารด่วน ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว เพราะขืนเซฮุนอยู่กับไคมากกว่านี้ เขาอาจจะเผลอจับไคขึ้นมาจัดการกินให้เรียบไปแล้วก็ได้
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดเลย พนักงานคนอื่นเรียกไคว่าผู้จัดการ ซึ่งก็คงไม่ใช่ผู้จัดการธรรมดาหรอก ตำแหน่งคงจะสูงพอสมควรถึงได้มีแต่คนก้มหัวให้แบบนั้น อยากรู้จริงๆว่าพี่จงแดไปคุยอะไรยังไงเข้า ทางโรงแรมถึงได้ส่งคนแบบนี้มาดูแลเขาถึงที่
แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะงั้นเขาก็เลยส่งข้อความไปขอบคุณพี่จงแดมาแล้วเรียบร้อย แล้วก็ได้บทสวดเทศน์ยาวเป็นพรืดกลับมา ซึ่งเนื้อหามันก็เหมือนๆเดิมทั้งนั้น คืออย่าดื้อ อย่าไปดื่ม ห้ามออกไปนอกโรงแรม จะไปไหนให้บอก พรุ่งนี้จะบินกลับมาหา แต่พี่จงแดก็ไม่ได้บอกนี่นา
ว่าดื่มในโรงแรมไม่ได้
เซฮุนโทรฯลงไปสั่งแล้วว่าขอไวน์สักสองขวด แถมยังระบุไปด้วยว่าขอให้ใครเอามันขึ้นมาให้ ตอนนี้ก็ผ่านไปห้านาทีหลังจากที่โทรฯไป ให้เวลาหน่อยแล้วกัน บางทีอาจจะกำลังหาไวน์ขวดที่ดีที่สุดเพื่อเขาอยู่ก็ได้
ก๊อก ๆ ๆ
พูดยังไม่ทันขาดคำเสียงเคาะประตูก็ดังขัดความคิดทุกอย่างเสียแล้ว เซฮุนยืดตัวขึ้นจากโซฟา เดินไปเปิดประตูออกโดยไม่ส่องตาแมวเหมือนเดิม ก่อนจะพบเข้ากับร่างกายสมส่วนของใครบางคนทีี่ไม่ได้อยู่ในชุดสูทเหมือนเมื่อกลางวัน ไคอาจจะเลิกงานแล้ว ก็...นี่มันห้าทุ่มเข้าไปแล้วนี่นา
เซฮุนมองต่ำลงมายังแผงอกที่โผล่ออกมาจากกระดุมสองเม็ดบนที่ไม่ได้ถูกติด ก่อนลากสายตาช้อนมองกลับขึ้นไปยังคางสองแฉก ทรงผมที่ไม่ถูกเซ็ตจริงจังแต่ปัดไปอีกทางอย่างไม่ตั้งใจเผยรอยไถสองรอยที่เมื่อกลางวันมันถูกปิดเอาไว้
สร้อยคอสีดำที่วางแนบอยู่บนไหปลาร้าทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ปกติผู้ชายญี่ปุ่นแซ่บแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า จะได้ขอพี่จงแดให้บอกบริษัทว่าเซฮุนอยากตีตลาดญี่ปุ่นมากกว่าเกาหลีแล้ว
ไคถือขวดไวน์สองขวดตรงคอด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างคีบปากแก้วเอาไว้ที่ระดับต่ำกว่าสะโพก สายตาและท่าทางเชื้อเชิญแปลกๆทำให้เขารุ่มร้อนไปหมดทั้งตัว และเซฮุนก็ไม่อยากจะรีรออีกต่อไปแล้ว เขาเปิดประตูให้อ้ากว้างขึ้นกว่าเดิม หลีกทางให้ไคเดินเข้ามาแล้วกระชับเสื้อคลุมอาบน้ำที่ใส่อยู่ ปกติเซฮุนก็ไม่ค่อยได้ใส่อย่างอื่นนอนอยู่แล้ว ก็เลยใส่มันแค่ชุดคลุมอาบน้ำแบบนี้นั่นแหละ
“นึกว่านายจะไม่มาแล้ว”
“ผมไม่มาได้เหรอครับ” ไควางแก้วและขวดไวน์เอาไว้บนโต๊ะ ก่อนจัดการเปิดจุกออกอย่างชำนาญ เทลงแก้วด้วยท่าทางในแบบที่แตกต่างออกไปจากทุกที
“ก็…ไม่รู้สิ” เซฮุนเดินอ้อมมาทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ท้าวแขนลงกับโต๊ะกระจกลมใสแล้วหยิบแก้วที่มีไวน์เกือบเต็มขึ้นมาชูให้ไคเล็กน้อย “นายดูยาก”
ไคส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มขบขัน อีกฝ่ายทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามเขา ยกขาขึ้นไขว่ห้างแล้วโคลงแก้วไวน์ในมือไปมา
“ผมดูเป็นแบบนั้นเหรอ?”
“แล้วจริงๆนายเป็นยังไงล่ะ”
“ผมเหรอครับ” ไคยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก เทของมึนเมาลงไปทีละนิดเพื่อลิ้มลองรสชาติ ปลายลิ้นที่ตวัดแตะขอบแก้วนั่นมันกระชากใจเซฮุนจริงๆเลยให้ตาย อยากดูดเข้ามาในปากตัวเองแล้วเม้มเเรงๆให้ร้องเสียงดังกันไปข้าง “ถ้าผมอยาก...ก็ไม่ยากหรอก”
“แล้วอยากหรือยัง”
“นั่นมันขึ้นอยู่กับคุณ”
เซฮุนยิ้มจนแก้มแทบแตกที่โดนย้อนกลับเข้าให้ ปกติเขาเจอแต่เด็กเชื่องที่ยอมทำตามทุกอย่าง แต่นี่ก็ไม่รู้พี่จงแดไปจ้างไว้เท่าไหร่ เงินที่จ้างก็คงเป็นเงินส่วนตัวของเขาที่ทำงานเก็บหอมรอมริบมานานนั่นแหละ เขาอนุญาตให้พี่จงแดใช้เงินทุกบาททุกสตางค์ได้โดยไม่ต้องขอ เพราะเซฮุนเชื่อใจว่าผู้จัดการตัวเองจะใช้มันให้ได้ประโยชน์สูงสุด แล้วตัวเขาเองก็ไม่ชอบคิดอะไรให้มากความ เงินมีก็แค่ใช้ ไม่ตายยังไงก็หาใหม่ได้ อีกอย่างขืนใช้เงินบริษัทจ้างผู้ชายมาดูแลกันเซฮุนคงโดนไล่ออกแน่
กายบางลุกขึ้นจากเก้าอี้หลังซดไวน์ในแก้วจนหมด เขาลุกขึ้นเดินไปหยุดตรงหน้ากายหนา แตะนิ้วลงบนแผงอกสีแทนลากวนไปตามเนื้ออกนูนซึ่งซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มผ้า ไคมองต่ำลงตามนิ้วเรียวแล้วหยุดมือเขาที่กำลังจะลากต่ำลงไปปลดกระดุมเม็ดที่สามออก
“เท่าไหร่”
“…”
“พี่จงแดจ้างนายเท่าไหร่”
“ทำไมครับ” ไคเลิกคิ้วถาม วางแก้วไวน์ลงแล้วตวัดแขนโอบรอบเอวบางจนเขาต้องขยับเข้าไปยืนท้าวไหล่กว้าง
“ตอบสิ”
“สองแสนเยน สำหรับสองวันหนึ่งคืน”
“ฉันให้เพิ่มอีกเท่า” ไคขมวดคิ้วลงแทนแล้ว แถมยังเงยหน้าขึ้นมามองกันอย่างไม่เข้าใจชัดเจน “แต่นายต้องนอนกับฉัน”
ทันทีที่เซฮุนพูดจบประโยค สีหน้าที่เคยสับสนก็พลันเปลี่ยนเป็นการรู้ทันทันที
“แต่หน้าที่ผมไม่มีสิ่งนั้นรวมอยู่ด้วย”
“สองเท่า” เซฮุนจับปลายคางมนให้อยู่นิ่ง “ฉันต้องการนาย”
“ไม่ห่วงตัวเองเลยเหรอครับ” มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุข มันไล้เข้ามาใต้ชายชุดคลุมอาบน้ำ ลูบไปตามเนินขาขาวที่ซ่อนตัวอยู่ในผ้าขน ไคยิ้มบางจนเซฮุนต้องหายใจแรง เพราะมันดูหลอกลวง จอมปลอม เหมือนสวมหน้ากากซ่อนความเร่าร้อนเอาไว้และพร้อมจะปะทุออกมาทุกเมื่อ “คุณไม่ควรแสดงออกมากขนาดนั้น”
“ฉันทำอะไรเหรอ”
“สายตาคุณน่ะ” ไคดึงข้อมือบางจนสะโพกเขากระแทกลงไปบนหน้าขาแน่นจนได้ “มันเรียกหาผมตลอดเวลาเลยรู้หรือเปล่า”
“เพราะฉันไม่ชอบโกหก”
เซฮุนยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย แตะมือลงบนสันกรามแล้วลูบด้วยนิ้วเดียวเพื่อสำรวจความคมของมัน ก่อนเราจะโน้มใบหน้าเข้าหากันเพื่อจรดริมฝีปากลิ้มรสไวน์สีเข้ม เซฮุนจูบลงบนกลีบปากหนาแผ่วเบา ก่อนละเมียดละไมส่งลิ้นเล็กออกมาแตะเพื่อส่งสัญญาณเตือน ไคหัวเราะออกมาเบาๆ เผยอปากเล็กน้อยจนเซฮุนสามารถส่งความนุ่มหยุ่นเข้าไปด้านในได้
ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดพัวพันกวาดต้อนความวาบหวามอยู่ในนั้นจนต้องขยับตัวขึ้นสูงกว่าเดิม เซฮุนไม่ชบการเป็นเบี้ยล่างใคร เขาชอบที่จะเป็นคนควบคุม ชอบที่จะอยู่สูงกว่า ซึ่งเขาก็กำลังทำมันกับไค แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ตรงนั้นได้ไม่นาน เพราะเมื่อไคเริ่มรุกหนักเขากลับมาบ้าง ร่างกายก็อ่อนปวกเปียกจนแทบทรงตัวไม่อยู่
เสื้อคลุมอาบน้ำที่เป็นปราการชิ้นเดียวบนตัวเริ่มไหลหลุดตกจากไหล่ มือสากที่ลูบไล้อยู่แถวต้นขาสอดเข้าไปใต้สะโพกช้อนเอาก้อนนุ่มเข้าไว้ในฝ่ามือแล้วบีบคลึงราวก้อนโมจิ เซฮุนหลุดครางหวานทั้งที่ริมฝีปากยังถูกปิดและถูกทะลวงแล้วเกลียวลิ้นอุ่น มันลากไล้ไปทั่วราวฟัน ตวัดเอาน้ำเชื่อมใสออกไปจากปากเขาจนหยดย้อยออกมาด้านนอก
เซฮุนรู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย ต้องดันอกกว้างออกเบาๆแล้วโหยหาออกซิเจนจนหอบ เขายิ้มให้ไค ซึ่งไคก็ตอบรับรอยยิ้มเขาด้วยจูบแสนเร่าร้อนอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
เราลุกขึ้นยืนพร้อมกันทั้งคู่ จัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ทุกชิ้นออกอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งวินาทีเชือกที่คาดชุดคลุมอาบน้ำเขาอยู่ก็ถูกกระตุกออกจนมันตกลงไปบนพื้น ร่างกายขาวเนียนถูกดันให้ล้มลงบนเตียง เซฮุนผวาเกาะไหล่หนาเอาไว้เพราะเกิดตกใจขึ้นมากะทันหัน
ก็เขาน่ะ...ไม่เคยเป็นฝ่ายถูกดันลงเตียงมาก่อนเลยนี่
“กลัวเหรอครับ”
“เปล่า ตกใจน่ะ” เซฮุนลูบไปตามโครงหน้าเรียว ปัดเส้นผมสีดำที่ร่วงลงมาปรกหน้าผากมันขึ้นไปแล้วหลับตารับกลีบปากอุ่นที่จูบลงมาเหนือริมฝีปาก ก่อนมันจะจูบต่ำลงไปเรื่อยๆถึงซอกคอขาวผ่อง
ไคยังไม่ได้ถอดกางเกง และเขาก็ตื่นเต้นแทบบ้า ขนาดแค่กล้ามเเขนกล้ามอกกล้ามท้องยังแน่นขนาดนี้ แล้วตรงนั้นมันจะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดไหนกันเชียว
“อือ” เซฮุนเอียงคอหลบความชื้นแฉะที่แตะชิมรสชาติผิวกายกันไปทั่ว ไหปลาร้าของเขาคงขึ้นรอยแดงเป็นแถบไปแล้ว นั่นเป็นส่วนที่เซฮุนมั่นใจเชียวนะว่าดีที่สุดในร่างกาย ผู้ชายคนไหนได้เห็นแล้วก็ไปไหนไม่รอดทุกราย แต่ดูเหมือนมันจะใช้ไม่ได้กับไคเลยสักนิด “อา ไค”
ไคกรีดนิ้วไปตามหน้าท้องแบนราบ เล่นเอาเซฮุนต้องเกร็งตัวจนหลังแอ่นเพราะความประหม่า เขาไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้เลย ปกติเด็กที่ซื้อมาควงก็ไม่ค่อยกล้าทำอะไรจนเซฮุนต้องเป็นฝ่ายเริ่มและจบมันเอง
“ชอบเหรอครับ”
“อื้อ ชอบ” ยอดอกสีหวานชูชันขึ้นทั้งทีโดนจูบลงไปเเผ่วเบาเท่านั้น ไคยิ้มบางแล้วจัดการวางแนบปลายลิ้นลงไปแผ่ความอุ่นร้อน ตวัดโลมเลียราวกับมีวิปครีมแสนหวานปาดอยู่ทั่วตัวเขา สลับข้างแล้วข้างเล่าจนเซฮุนแอ่นหลังไม่ติดเตียง อาการมวนท้องเริ่มถามหาจนต้องทึ้งเส้นผมสีดำที่อยู่ใกล้ที่สุด “อา...อ้า”
“ดาราแบบคุณ ทำเรื่องแบบนี้ได้ด้วยเหรอครับ”
ไคเอ่ยถามตอนที่กำลังซุกหน้าลงไปบนหน้าท้องขาว มันกระเพื่อมไม่เป็นจังหวะเพราะแรงหายใจ ซี่โคร่งขึ้นชัดเป็นซี่มากขึ้นไปอีกเมื่อเซฮุนเเอ่นตัวรับกลีบปากหนา เขาอยากจะพลิกตัวหนีความวาบหวามที่กำลังเกิดขึ้น แต่ไคกลับล็อกกันเอาไว้ด้วยแขนสองข้างจนเซฮุนทำได้เพียงนอนครางรับมันเท่านั้น
“ก็…อย่าให้ใครรู้สิ อือ”
“ด้วยการซื้อผม?”
“อ๊า” ไคบีบสะโพกกลมโดยไม่ทันให้เขาตั้งตัว เซฮุนแยกขาออกกว้างอัตโนมัติเมื่อถูกรุกรานไปถึงส่วนล่าง แกนกายเล็กเต่งตึงเป็นสีชมพูเข้มน่าเอ็นดู แต่ไคกลับไม่สนใจมันเลยสักนิด เพราะเจ้าตัวปัดมันออกเพื่อให้เห็นช่องทางด้านหลังได้ชัดๆ แถมยังดันขาเขาขึ้นทันที
สะโพกเซฮุนลอยสูงจากพื้นเมื่อถูกอีกคนหยิบหมอนมาสอดด้านล่าง เซฮุนก้มหน้าลงมองการกระทำของไค แต่มองได้แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น เรี่ยวแรงก็หายไปหมดเพราะถูกมือหนาแหวกก้อนเนื้ออกจากกันเพื่อกดปลายลิ้นทะลวงเข้ามาในร่างกาย
สี่ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีใครใช้ปากให้เขา แต่ตอนนี้เซฮุนกำลังได้รับรู้ความรู้สึกนั้นอีกครั้ง และเขาก็กำลังรู้สึกเหมือนตัวเองรับมันไม่ไหว กำลังกลายเป็นปลาขาดน้ำที่ดิ้นแด่วๆร้องขอชีวิต เรียวขาสวยสองข้างเกร็งค้างยามไคตวัดรัวลิ้นขึ้นลงเป็นลูกคลื่น ก่อนจะต้องร้องครางเสียงดังลั่นเมื่อมันเสียดสีเข้ากับรูจีบรอบๆ
“อ๊ะ อ๊า”
สะโพกเขาอยู่ไม่สุขจนไคต้องจับมันเอาไว้ด้วยสองมือ แถมออกแรงบีบจนขึ้นรอยแดงเพื่อให้เซฮุนเลิกดิ้นเสียที จนอีกฝ่ายผละใบหน้าออกมาหลังทิ้งน้ำหนืดใสจำนวนมากไว้ในนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้วนั่นแหละเขาถึงได้กลับเข้าสู่สภาวะปกติได้เสียที
“ไค” คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมาเพียงน้อยนิด ก่อนก้มลงไปสนใจกับช่องทางสีหวานที่ตอนนี้คงกำลังเผยออ้าเชื้อเชิญเต็มที่แล้ว เซฮุนบังคับมันไม่ได้ มันกำลังต้องการ มันกำลังแสดงส่วนลึกในจิตใจของเขาที่ไม่เคยซ่อนมิดออกมา “อื้อ”
เซฮุนเผลอสูดหายใจลึกสุดปอดเมื่อก้านนิ้วเรียวสอดเข้ามาจนสุดง่าม ไคชักมันเข้าออกเบาๆ เชื่องช้าแต่กระทุ้งหนักหน่วงทุกครั้ง ปลายนิ้วด้านในงอกว้านไปทั่วช่องทาง เล่นเอากายบางสะดุ้งเป็นพัก ไม่เห็นเหมือนเลย เมื่อเย็นเขาก็จัดการตัวเองไปแล้ว แต่มันเทียบอะไรไม่ได้เลยกับการที่มีคนอื่นมาเล่นกับร่างกาย แบบนี้มันดีกว่าตั้งเยอะ ยิ่งเป็นนิ้วยาวๆแบบไคด้วยแล้ว
“อา…ไค ดีจัง เก่ง...จัง” ไคไม่ตอบอะไร แต่ให้รางวัลคำชมของเขาด้วยนิ้วอีกนิ้ว มันถูกดันเข้ามาจนเซฮุนเริ่มเจ็บ “อื้อ แค่นิ้ว...ยังดีเลย”
“…”
“งอด้วยสิ งอเยอะๆ” เซฮุนยกสะโพกขึ้นจากหมอน ขมิบตอดรัดนิ้วอุ่นที่สอดเข้าสอดออกแบบนั้นซ้ำๆ มันกำลังคลึงไปที่จุดจีสปอร์ตของร่างกาย มันกำลังทำให้เขาคลั่งจนเหมือนจะตายทั้งเป็น มันกำลังทำให้เซฮุนอึดอัดส่วนหน้าจนอยากปล่อยทุกอย่างออกมาให้หมด “อือ”
เซฮุนเผลอดูดนิ้วตัวเองเพราะด้านล่างกำลังคับแน่นจากนิ้วที่สาม เขาได้ยินเสียงไคหัเราะในลำคอเป็นระยะ แต่ก็เสียวเกินกว่าจะลืมตาขึ้นไปมองว่าอีกฝ่ายกำลังทำสีหน้าแบบไหน สิ่งที่ทำได้มีเพียงระบายความรู้สึกผ่านการยกสะโพกขึ้นสูงและแรงดูดนิ้วตัวเองเท่านั้น
“อือ ไค...ทำเถอะ มัน...ชุ่มไปหมดแล้ว”
“ให้ผมทำอะไรครับ”
“อื้อ อือ”
“สั่งมาสิครับ คุณจ่ายเงินให้ผมนี่”
“อะ…เอามัน...เข้ามา”
เซฮุนตัวส่นยามนิ้วทั้งสามเคลื่อนตัวออกไปพร้อมกันทีเดียว เขาลืมตาขึ้นมามองกายสมส่วนปลดกางเกงออกอย่างเชื่องช้า ลากมันต่ำลงไปถึงปลายขาพร้อมชั้นในสีเข้ม น้ำลายเหนียวหนืดถูกกลืนอย่างยากลำบากเมื่อเห็นเส้นเลือดที่ขึ้นตามผิวแท่งร้อน เซฮุนเม้มปากลุกขึ้นนั่งอัตโนมัติ วิญญาณหลุดลอยออกไปจนแทบไม่มีสติเหลืออยู่กับตัว
รู้ตัวอีกทีใบหน้าของเขาก็อยู่ติดชิดกันมันไปเสียแล้ว กลีบปากบางสีชมพูอ่อนอ้ากว้าง ตัดกับสีแท่งร้อนชัดเจนยามมันค่อยๆคืบคลานเข้ามาในโพรงปากอุ่น เซฮุนห่อลิ้นและปากรับมันเข้ามาด้านใน ออกแรงดูดดึงพร้อมบีบคลึงส่วนฐานที่มุดเข้ามาต่อไม่ได้ เซฮุนรู้สึกคับแน่นไปหมด มันพองตัวสู้มือสู้ลิ้นเข้าตลอดเวลาไม่รู้จักหยุด แถมยังแข็งจนเหมือนจะฟาดกันจนดั้งหักได้
ดวงตากลมช้อนขึ้นมองเจ้าของมือหนาที่ส่งมาลูบเส้นผมเขาเบาๆ ไคยิ้มให้กันแล้วจับท้ายทอยเซฮุนเอาไว้มั่น เขาสูดลมหายใจเข้าก่อนหลับตาเมื่อไคค่อยๆดันมันเข้ามาจนส่วนปลายมุดลุกไปในคอของเขา เซฮุนรู้สึกหายใจไม่ออก และไคก็คงรู้ถึงได้ดึงมันออกไป ทิ้งช่วงในเขาสูดออกซิเจนเข้าปอดก่อนส่งเข้ามาอีกซ้ำๆ เส้นขนสีเข้มที่เสียดสีอยู่กับใบหน้าขาวผ่องคงเป็นภาพที่เรียกน้ำเมือกที่ส่วนปลายได้เป็นอย่างดี เซฮุนถึงได้รู้สึกถึงความเปียกหนึบในช่องปากแล้ว
ผล็วบ
เสียงน่าอายดังขึ้นเมื่อมันถูกถอดออกไปจากกลีบปากบาง เซฮุนแตะปากตัวเองด้วยลิ้น รู้สึกว่ามันกำลังบวมเต่งเพราะอาการชา แต่เขากลับชอบใจจนต้องเเลบลิ้นเลียริมฝีปากมากกว่า
คนตัวขาวรู้งานทันที เซฮุนนอนหงายเอนตัวลงไปบนเตียง วางสะโพกบนหมอนดังเดิมที่เลอะเมือกใสจากตัวเขาเป็นดวงแล้วแยกขาออกกว้าง
ไคจับแท่งร้อนจ่อเข้าที่ปากช่องทาง ดันมันเข้ามาเพียงน้อยนิดแล้วดึงออกไป ทำแบบนั้นซ้ำๆจนเซฮุนผ่อนคลายมากกว่าเดิมมันถึงได้ค่อยๆสอดเข้ามาทีละนิด
“อื้อ” เซฮุนพยายามหายใจเข้าออกให้ลึกที่สุด โชคดีที่เมื่อวานเขาเพิ่งบริหารมันมา ไม่อย่างนั้นมันคงเข้ามาไม่ได้แน่ ขนาดก็ตั้งขนาดนี้ ใครบอกของผู้ชายญี่ปุ่นเล็ก ของไคน่ะไม่เล็กหรอกนะ มันใหญ่คับแน่นช่องทางจนปวดสะโพกไปหมดแล้ว
เซฮุนกัดปากมองภาพกล้ามเนื้อท้องเป็นลอนสวยที่ถูกเกร็งเพราะเขาคงรัดอีกฝ่ายมากเกินไป ไคหลับตาเบ้ปาก สูดลมหายใจเข้าเป็นจังหวะแล้วผ่อนออกมาอย่างแรง มือหนาพยายามคลึงสะโพกเขา พยายามแยกมันออกเพื่อให้รับส่วนแข็งขืนเข้าไปได้อีก แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะชักช้าไม่ทันใจ ไคถึงได้ออกแรงเฮือกใหญ่เพื่อกดส่วนที่เหลือเกือบครึ่งเข้ามาด้านในจนหน้าขนแนบ
“อ๊ะ อ๊า” เซฮุนสะดุ้งสุดตัวเพราะอาการจุก ขยับตัวไม่ได้เพราะรู้สึกเหมือนมีด้ามอะไรสักอย่างเสียบค้างเอาไว้ในตัว มันทำให้เขาพูดไม่ออก มันดีจนร่างกายสั่นสะท้าน ดีจนรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนน่าเกลียดที่ไม่อยากให้มันออกไป “อื้อ จุก...เลย”
“ชอบไม่ใช่เหรอครับ”
“…แฮ่ก” เซฮุนปรือตามอคนถาม ไคโน้มตัวลงมาหาจนเซฮุนต้องเอนตัวแนบศีรษะกับหมอน
“คุ้มไหมครับ”
“อื้อ” ไคเริ่มดึงมันออกไป ก่อนสอดเข้ามาอีกรอบ กล้ามเนื้อแน่นเกร็งขึ้นเป็นลูกชัดเจนจนเซฮุนอดส่งมือไปลูบไม่ได้ เขาร้องครางกระเส่าเมื่อมันเคลื่อนเข้าออกเร็วขึ้นตามคนบงการด้านบน เส้นผมชื้นสะบัดไปตามแรงขยับตัวเพราะไคเริ่มไม่ออมแรงใส่กันอีกต่อไป
“คุ้มกับสองเท่าไหม อ่า”
เซฮุนหวีดร้องเสียงหลงเมื่อมันสาดรัวเข้ามาในตัว คนตัวขาวปากสั่นมือสั่นหวีดร้องดังลั่นห้อง เชื่อเถอะว่าห้องข้างๆได้ยินแน่ แต่จุดนี้เซฮุนไม่อยากสนอะไรอีกต่อไปแล้ว มันดีเสียจนเขาทำตัวไม่ถูก ทั้งร่างแข็งทื่อมีเพียงสะโพกเท่านั้นที่ขยับร่อนรับท่อนเนื้อใหญ่โต
“อ๊า อะะะ อ้า ฉัน....ฉันชอบ”
“อืม…” ไคครางกระเส่าใกล้หู แถมยังส่งลิ้นออกมาเลียไปตามซอกรูหูของเขาอีก
“ฉัน…อ๊า! อ้า ให้...นาย สามเท่า”
“หืม?” ไคกดสะโพกเข้ามาลึกสุดแล้วค้างเอาไว้ หยุดขยับตัวก่อนหันมาปัดผมที่ปรกหน้ากันแทน
“สาม…เท่า” เซฮุนหอบถี่ ริมฝีปากประดับไปด้วยรอยยิ้มร้าย “แต่...ขอแรงอีก”
“แรงแค่ไหนครับ”
“แรง…แรงเท่าที่นายมี” เซฮุนลูบไปตามมัดกล้ามแน่น กัดริมฝีปากเย้ายวนคนด้านบนที่กำลังล้อเล่นกับสะโพกเขาด้วยการเสยอัดเป็นจังหวะ แถมยังรุนแรงเพิ่มขึ้นตามที่เขาขออีกต่างหาก “อ๊า แบบนี้แหละ! ใช่!”
ไคซี้ดปากเมื่อเซฮุนเริ่มรัดแรงกว่าเก่า เขารู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังจะปลดปล่อย ยิ่งไคกระแทกเข้ามาเป็นจังหวะลึกซึ้งแบบนี้มากเท่าไหร่ แกนเล็กก็เหมือนถูกกระตุ้นให้เริ่มฉีดน้ำสีขุ่นเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
“อื้อ อ๊า!!!!”
กายบางกระตุกเกร็งจนต้องส่งมือไปบีบคลึงให้ส่วนนั้นมันใจเย็นลงบ้าง เซฮุนหอบเหนื่อยจนฟุบติดเตียง ปรือตามองไคที่ยังดูเหมือนไม่ได้ใช้แรงเลยสักนิดเดียว อีกฝ่ายสอดแท่งร้อนค้างเอาไว้ ยิ้มเอ็นดูพลางส่งมือมาเกลี่ยปอยผมสีส้มของเขาไปทัดหู
“มีความสุขไหมครับ”
“อื้อ...มาก แฮ่ก”
“อยากได้อะไรอีกไหมครับ”
“น้ำ” เซฮุนเลียริมฝีปากแห้งผาก ไคขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนดึงสะโพกขาวเข้าหาตัวจนเซฮุนครอบส่วนนั้นมิดด้าม “น้ำนาย”
“มันแพงนะครับ”
“เท่าไหร่ล่ะ” เซฮุนจับสะโพกแกร่งเอาไว้เมื่อไคทำท่าจะถอดมันออก เขาส่ายหน้าไปมาช้าๆ เลื่อนมือขึ้นมาคล้องคออีกคนแล้วดึงให้ใบหน้าคมโน้มต่ำลงมาจนจมูกเฉียดกัน “อีกสักแสนเยนดีไหม”
“แค่นั้นเองเหรอครับ?”
“นาย…อา…อยากได้เท่าไหร่ล่ะ”
ไคยิ้มมุมปาก จับแก้มใสแล้วเกลี่ยไปมาเบาๆ เซฮุนหลับตาลงรับจุมพิตอาบยาพิษที่ถูกเคลือบไว้ด้วยน้ำตาลแสนหวานอีกที
“คุณราคาเท่าไหร่ล่ะ”
“หือ?” คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นอย่างสงสัย
“ราคาของคุณน่ะ” ไคสวนสะโพกเข้ามาอีกรอบจนเซฮุนหน้าเบ้ มือไม้ที่เคยมีแรงพลันแข็งทื่อจนเผลอจิกลงบนแผ่นหลังสีแทนเป็นรอยแดงยาว “อา...ผมอยากได้เท่านั้น”
“ฉัน อ๊า อ๊า เสียว” เซฮุนปิดปากด้วยสองมือเมื่อรู้สึกเริ่มไม่เป็นตัวเองแล้ว เขาหลุดคราบดาราพราวเสน่ห์ไปหมดแล้ว ไม่เหลืออีกแล้วคราบเย่อหยิ่งที่น่าเกรงขาม “อื้อ”
ไคถอดส่วนนั้นออกไปจนเกิดเสียงน่าอาย เซฮุนถูกสั่งด้วยนิ้วให้นอนคว่ำ และเขาก็กลายเป็นคนโง่ที่ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนสะโพกจะถูกยกจนลอยขึ้นฟ้าทั้งที่หน้าอกบางยังแนบอยู่กับผืนเตียง เซฮุนซุกหน้าลงกับหมอน แยกขารับส่วนแข็งขืนที่ค่อยๆแทรกตัวเข้ามาทีละนิด ก่อนดันเข้ามาทีเดียวจนสุดแล้วเริ่มเสียดเข้าออกอย่างรวดเร็ว ไคบีบคลึงเนื้อสะโพกเขาอย่างแรง มันเด้งลู่รับกับแท่งเนื้อยามถอดออกไป ก่อนเด้งอีกรอบเมื่อหน้าขาแน่นพาเส้นขนยุบยับเข้ามากระแทกที่สะโพกกลม
“ไค…อา…ปล่อยเข้ามา...ปล่อย...เข้ามา”
“อืม”
ไคครางต่ำ รัวสะโพกเข้ามาไม่หยุด ดึงตัวเขาขึ้นไปจนใบหน้าเราสองคนอยู่ในระดับเดียวกัน อัดส่วนแข็งขืนเข้ามาภายในจนแน่นขนัดพร้อมน้ำอุ่นที่ฉีดเข้ามามากมายนับไม่ถ้วน เซฮุนหลับตาบดขยี้ริมฝีปากแลกเปลี่ยนความอุ่นของปลายลิ้นกันและกันก่อนร่างกายจะฟุบลงไปกับเตียงทันทีที่ไคปล่อย เขาคิดว่ามันจะหมด แต่เปล่าเลย ทันทีที่เซฮุนนอนหงายได้ ขาของเขาก็ถูกแยกออกจากกันแล้วเอ็นอุ่นก็สอดเข้ามาสวนกระแสน้ำขาวขุ่นจนทะลักไหลเปรอะไปตามซอกขา
“อา…อ๊า ดี ดีมาก”
เซฮุนกัดปากแน่น เขาเสียววาบที่ช่องท้องไปหมด ยามไครัวสะโพกเข้ามาซ้ำๆถี่ๆแบบนั้นยิ่งเป็นการกระตุ้นให้ร่างกายส่งอัดแรงไปที่ส่วนปลาย ก่อนทุกอย่างจะพวยพุ่งออกมาเลอะไปทั่วหน้าท้องแบนราบและผืนเตียง ทิ้งความเหนอะหนะเอาไว้ให้ลำบากแม่บ้านตอนเช็ด
ดาราหนุ่มตัวขาวหอบถี่อยู่กับที่ พร้อมกับน้ำเชื้ออีกล็อตที่ถูกฉีดเข้ามาในช่องทางด้านหลัง ไคโน้มตัวลงมาท้าวเตียงเอาไว้ จดจ้องดวงตากันท่ามกลางเสียงเข็มนาฬิกาที่กำลังเดินบอกเวลาว่าผ่านเข้าวันใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว
“ต่อไหมครับ”
ไคถามเสียงกระเส่า ดันสะโพกเขาด้วยส่วนแข็งขืน เซฮุนยิ้มหวานรับ พยักหน้าแผ่วเบาแล้วเริ่มส่งเสียงครางอีกรอบเมื่อมันสอดแทรกเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายเขาไม่เลิกไม่รา
ให้ตาย จ่ายอีกสิบล้านวอนเซฮุนก็คิดว่าคุ้มแล้วล่ะงานนี้
-
“อ๊า อา”
เสียงครางหวานคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในยามสายของวัน ถึงแม้นี่จะเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ แต่เซฮุนก็ไม่เบื่อเลยที่ต้องหมกตัวอยู่ในห้องทั้งวัน ขอบคุณที่วันนี้เป็นวันเสาร์ ไคเลยไม่ต้องเข้าทำงานตั้งแต่เช้า แต่จะเข้าเมื่อถูกเรียกตัวเท่านั้นเพราะมีคนอื่นทำแทน
เรานอนหลับกันอย่างหมดพลังเมื่อตอนตีสองกว่า ตื่นขึ้นมาคุยกันอีกทีตอนเจ็ดโมงเช้า ก่อนจะเริ่มอัดกระแทกความรุนแรงใส่กันอีกครั้งจนตอนนี้เกือบเก้าโมงแล้ว
“อือ”
ครืดด ครืดด ครืดด
เสียงโทรศัพท์น่ารำคาญทำให้เขาหงุดหงิดจนเผลอขมวดคิ้ว ต้องผละใบหน้าออกจากรสจูบแสนหวานเพื่อไปมองหน้าจอ ยิ่งพอเห็นว่าเป็นเบอร์ผู้จัดการส่วนตัวอย่างพี่จงแดแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด ถึงจะส่งเทพบุตรมาให้ แต่ก็ใช่ว่าเซฮุนจะชอบที่มารบกวนเวลาแบบนี้
“รับสิครับ” ไคเอ่ย หยุดการกระทำที่ส่วนล่างแล้วมองไปยังโทรศัพท์
“ช่างเถอะ เดี๋ยวเขาก็เข้ามา”
“เข้ามา?”
“ไม่ต้องสนใจหรอก เรื่องปกติน่ะ” เซฮุนยิ้ม โอบกอดกายหนาเอาไว้แล้วตอดรัดความแน่นในตัว ไคจึงเริ่มขยับสะโพกอีกครั้งซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องถูกเปิดออก เซฮุนไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าคนที่เปิดเข้ามาน่ะเป็นใคร ก็คงหนีไม่พ้นพี่จงแดอีกนั่นแหละ “อือ ตรงนั้น ตรงนั้นอีก”
“จะไม่หยุดจริงเหรอ”
“ไม่ต้อง...กำลังดีเลย” เซฮุนส่ายหน้า เหลือบตาไปมองผู้จัดการส่วนตัวที่ถอนหายใจพลางทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ปลายเตียง หยิบไอแพดขึ้นมาเปิด ก่อนจะเริ่มร่ายตารางงานที่เกาหลีให้เขาฟังราวกับทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ
“ทางบริษัทเคลียร์คิวเเล้ว นายยังไม่ต้องรับละครช่วงนี้ แต่ต้องไปถ่ายแบบให้นิตยสารสองเล่ม แล้วก็ถ่ายโฆษณาสามเรื่อง กลับไปวันอังคารหน้า เริ่มถ่ายให้นิตยสารเจ้าแรกวันพุธตอนเก้าโมงเช้าก่อน”
“อ๊า…” เซฮุนแข้งขาอ่อนแรงไปหมดแล้ว แต่ก็ต้องตั้งสติฟังพี่จงแดที่มาพูดเรื่องมีสาระตอนนี้ ดูก็รู้ว่าอยากบังคับให้เขาหยุดทางอ้อม แต่เซฮุนไม่หยุดหรอก “...เช้าไป...หรือเปล่าครับ อา”
“ไม่เช้าหรอก อยู่ที่นี่ก็นอนทั้งวัน ถ้าไม่นับเรื่องอื่นที่กำลังทำอยู่จนไม่ได้นอน” พี่จงแดส่ายหน้า ไคหันกลับไปมองเพียงน้อยนิดก่อนหันกลับมาจูบริมฝีปากสีอ่อนที่อวบอิ่มขึ้นมาเพราะถูกดูดซ้ำๆ “แล้วนิตยสารอีกเล่มก็ถ่ายเช้าวันพฤหัส ส่วนโฆษณามีถ่ายบ่ายพฤหัส เช้าศุกร์ แล้วก็อีกเรื่องที่ถ่ายวันอาทิตย์หน้า”
“อ๊า อ้ะ ลึก...จัง”
“พี่ตอบตกลงเขาไปแล้ว มีเวลาเที่ยวเล่นสนุกอยู่ที่นี่อีกแค่สองวันนะเซฮุน วันอังคารต้องบินกลับตอนสองทุ่ม เก็บของให้เรียบร้อยด้วย”
“อื้อ อ๊า ไค!!!” เซฮุนกระตุกตัวเกร็งปลดปล่อยออกมาเลอะเทอะคามือไคที่ส่งมาบีบคลึงส่วนนั้นของเขา คนตัวขาวฟาดไปบนไหล่หนาเบาๆเพราะอาการงอน ก่อนดึงใบหน้าคมลงมาจูบแล้วปล่อยให้ไคสวนสะโพกเข้ามาอีกพร้อมน้ำอุ่นที่เริ่มไหลเข้ามา
“พี่จงแด” เซฮุนหันหน้าไปมองผู้จัดการส่วนตัวที่นั่งเลื่อนไอแพดด้วยท่าทีสบายๆข้างเตียง พี่จงแดเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ก่อนเลิกคิ้วสูงใส่กายบางที่ตอนนี้สั่นรัวเพราะแรงดันจากคนด้านบน “ผม อะ อา กลับมาญี่ปุ่น อีก...ได้ไหม”
“…”
“อ้ะ รอบนี้ ผมจ่ายไปเยอะเลย”
“…”
“อา…นะครับ พี่จงแด”
“ตั้งใจทำงานที่เกาหลีแล้วอย่าก่อเรื่องสิ” พี่จงแดส่ายหน้า ก้มลงจดอะไรต่อมิอะไรมากมายตามสไตล์ผู้จัดการ “ถ้าหยุดก่อเรื่องที่เกาหลีได้จะไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น”
“ถ้างั้น...”
“…”
“ตกลงตามนั้นนะครับ”
ก็จ่ายไปตั้งเยอะ จะให้ทิ้งๆขว้างๆได้ยังไงล่ะ แต่จะว่าไป...
ไคก็ไม่เห็นทวงเงินกันเลยนี่นา
ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ แต่งเพราะเป็นบ้าดิอีฟค่ะ
อย่าถือสาคนบาปเลยนะคะ
ช่วงนี้บ้าหนุ่มญี่ปุ่นมาก จัดคุงคิมไคหนุ่มญี่ปุ่นโหน่ยค่ะแง
รักทุกคนมากค่ะ
#shootmekh #affkaihun
@jeuleis
