เซฮุนผละตัวออกมาปิดไฟตรงส่วนที่แอสเชอร์นอน หมุนตัวกลับมาทางเตียงที่อยู่อีกฝั่งของห้องนอน คุณจงอินยังคงนอนพิงหัวเตียงขมวดคิ้วอ่านข้อความในโทรศัพท์อยู่ คนตัวขาวกัดริมฝีปาก เขาเข้าใจคุณจงอินนะเรื่องที่ต้องอดทนมาตลอดหลายเดือน พอคิดได้แบบนั้นก็เลยเกิดอยากจะแกล้งคุณพ่อลูกสองขึ้นมาทันที
“จงอิน” คนผิวแทนยังคงกดโทรศัพท์ ส่งผลให้มือบางแตะชายเสื้อตัวเองอัตโนมัติ บรรยากาศในห้องเงียบกริบ ทำให้เขาได้ยินเสียงต๊อกแต๊กจากการกดพิมพ์ของคุณจงอินชัดเจน อีกฝ่ายไม่ได้หันมาสนใจเขาเลยสักนิด ราวกับว่ากำลังระงับอาการหงุดหงิดในใจอยู่ เซฮุนเลิกเสื้อตัวเองขึ้นช้าๆ เผยหน้าท้องแบนราบเหมือนกับว่ามันไม่เคยโตมาก่อน คงต้องขอบคุณที่เขาได้หุ่นแม่ ซึ่งแม่เขาเป็นคนตัวบางมาก “จงอินครับ”
เสียงหวานเอ่ยอย่างออดอ้อน เสื้อตัวบางหลุดออกไปกองที่พื้นจนเกิดเสียงดังฟุบ เซฮุนเดินย่องขึ้นไปนั่งบนเตียง คลานเข่าเข้าไปนั่งทับอยู่บนขาคุณจงอินแล้วกัดริมฝีปากอย่างขลาดอาย อีกฝ่ายกลอกตาไปทั่วห้อง พยายามไม่สบตากับเขาแล้วจ้องมองโทรศัพท์
“จะไม่สนใจผมจริงๆเหรอ”
“…”
“จงอิน” เซฮุนแตะที่หน้าท้องแกร่ง คลานขึ้นไปสูงจนสามารถนั่งลงที่กลางลำตัวอีกฝ่ายได้ แต่แค่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าคุณจงอินกำลังรู้สึกอะไรอยู่ “จะไม่วางโทรศัพท์จริงๆเหรอครับ”
“ไปดูแอชเชอร์สิ”
“งอนผมเหรอ”
เซฮุนหลุดหัวเราะ คุณจงอินกำลังงอแงแม้กระทั่งกับลูกตัวเองได้ยังไงกัน คนตัวขาวขยับเข้าไปใกล้ เบียดสะโพกใส่ร่างกายคุณจงอินแล้วงับฟันคมลงบนนิ้วเรียวที่จับโทรศัพท์อยู่ ลิ้นอุ่นแตะลงที่ปลายนิ้วบนโทรศัพท์ ช้อนดวงตาใสเพื่อมองพ่อลูกสองที่ตอนนี้มือสั่นเพราะการกระทำของเขาอยู่
“เซฮุน”
คนตัวขาวงับนิ้วอีกฝ่ายให้ง้างออกจากโทรศัพท์ทีละนิ้ว กัดที่ปลายกอดดูดดุนเข้าไปในโพรงปาก ตวัดลิ้นเลียรอบมอบความเปียกชื้นให้กับมัน จากนิ้วเดียว กลายเป็นสองนิ้ว และสามนิ้วจนคับแน่นโพรงปากในที่สุด
คุณจงอินกลืนน้ำลายจนเขาสังเกตเห็น คนผิวแทนถือโทรศัพท์ค้างไว้ที่มือซ้าย เราจ้องตากันทั้งที่นิ้วทั้งสามยังหยุดอยู่ในปากเขา เซฮุนเท้ามือสองข้างลงกับเตียง รูดริมฝีปากจนสุดปลายนิ้วก่อนปล่อยออกมาจนเกิดเส้นใยความเหนียวเหนอะหนะเชื่อมจากปากเขาไปที่นิ้วเรียว เรียกให้ลิ้นบางตวัดเลียมันเก็บเข้ามาในปากอย่างช่วยไม่ได้
ร่างบางคลานเข้าไปใกล้ ดึงโทรศัพท์ออกจากมือหนา บดเบียดสะโพกลงกับหน้าท้องคุณจงอินแล้วเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด อีกฝ่ายทำเพียงแค่ช้อนตามองเขา ก่อนแตะมือลงกับสะโพกผ่านกางเกงวอร์มเนื้อบาง บีบเบาๆแล้วกระชับเข้าหาตัวมากขึ้น
“คุณยังมีด้านที่ผมไม่รู้อีกหรือเปล่า”
เซฮุนปลดกระดุมทุกเม็ดออกจนหมด อมยิ้มอย่างเขินอายให้กับคำถามที่อีกฝ่ายส่งตรงมา เขาถลกเสื้อคุณจงอินออกไปด้านหลัง ซึ่งคุณจงอินก็ช่วยเหลือเขาด้วยการถอดมันออกไปเองในที่สุด
“นั่นสิครับ”
ใบหน้าหวานโน้มต่ำ กดแนบกลีบปากสีอ่อนลงกับริมฝีปากหยักที่เผยอออกพร้อมให้เขาป้อนจูบเข้าไป แต่เจ้าของกายบางกลับกลั่นแกล้งด้วยการกดจูบที่มุมปาก ก่อนลากลิ้นอุ่นตวัดเลียกลีบปากหนาราวลูกแมวตัวเล็กที่กำลังออดอ้อนเจ้าของ
เซฮุนแตะมือลงกับแผ่นอกแกร่ง ลากไล้ไปทั่วด้วยกรงเล็บ กรีดปลายนิ้วตวัดไปมาไปจนถึงซอกคออุ่น ก่อนที่ลิ้นของเขาจะถูกคุณจงอินดูดหายเข้าไปในโพรงปากตามด้วยริมฝีปากของเราที่กระทบกันเพราะความอดทนของคนผิวแทนที่สิ้นสุดลง
เสียงน่าอายจากการขบเม้มและดูดดึงริมฝีปากกันและกันดังขึ้นก้องห้อง มือหนาโอบรอบโอวเขาเอาไว้ ยืดตัวจากหัวเตียงเพื่อแนบริมฝีปากเข้ามาให้แนบแน่นยิ่งขึ้น นิ้วเรียวเเตะลงที่แผ่นหลังบาง ไล่มือไปตามแนวกระดูกสันหลังที่นูนเด่น หยุดที่ขอบกางเกงอยู่พักใหญ่แล้วงอเกี่ยวดึงกางเกงเขาให้หลุดออกมาพร้อมชั้นในตัวบางเผยสะโพกกลมกลึงในที่สุด
“ผมกำลังจะบ้าแล้วนะ”
คุณจงอินเอ่ย พร้อมกับการผลักตัวเขาให้ยืนคุกเข่าเพื่อถอดกางเกงและชั้นในเจ้าปัญหาไปจนสุดปลายเท้า คนผิวแทนลากสายตาโลมเลียร่างกายเขาไปทั่ว บีบเค้นสะโพกด้วยสองมือจนเขาต้องจิกไหล่กว้างเอาไว้แน่น
“จริงๆเลยนะ เซฮุน”
“อา...”
เสียงหวานแกล้งครางกระตุ้นความดิบในตัวว่าที่รองประธานฯวัยยี่สิบสี่ปี คุณจงอินลากนิ้วมาตามต้นขาเขา วกมาด้านหน้าแล้วสอดเข้าไปใต้โคนขา กระทบกับส่วนอ่อนไหวที่กำลังตื่นตัวจนถึงช่องทางด้านหลัง เซฮุนสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ถึงความอุ่นชื้นจากปลายนิ้วที่เขาทำให้มันเปียกไว้เมื่อครู่แตะลงที่รอบช่องทาง คุณจงอินเกลี่ยนิ้วทั้งสามไปมาจนเขาต้องแอ่นสะโพกรับ กัดริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงครางไม่ให้ดังจนเกินไป
“อื้อ...”
“วันนี้คุณชนะครับ” คุณจงอินแตะนิ้วกลางค้างเอาไว้ เซฮุนตัวสั่นเกร็งเพราะมันค่อยๆสอดใส่เข้ามาทีละนิด ใบหน้าหวานเบ้ด้วยความกระสันต์เมื่อคุณจงอินแกล้งคดงอนิ้วภายในโพรงอุ่นร้อนของเขาอยู่หลายครั้ง “แต่ผมตามเกมคุณทันนะ”
“อ้ะ...อา”
“เซฮุน”
“อะ...ครับ”
“คุณคือคนเดียว ที่ผมจะรักจากนี้ไป”
“จง...อิน อะ...” เซฮุนก้มใบหน้าลงเพื่อจ้องนัยน์ตาดำขลับของคุณจงอิน เม้มริมฝีปากแน่นเมื่ออีกฝ่ายสอดนิ้วเข้ามาเพิ่ม ขยับเข้าออกในร่างกายเข้าจนเกิดเสียง หมุนควงบ้างบางทีทำเอากายบางสั่นสะท้าน “...มัน...ใช่เวลาพูดเหรอครับ”
คุณจงอินส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เขาอีกแล้ว และมันทำให้เขาเผลอทุบไหล่แกร่งด้วยความอายไปหนึ่งที แต่สุดท้ายเขาก็หลุดยิ้มออกมาทั้งที่คุณจงอินกำลังเพิ่มความต้องการให้ร่างกายด้วยนิ้วที่สาม เซฮุนโน้มใบหน้าลงต่ำ กดจูบลงบนเปลือกตาคุณจงอิน ลากริมฝีปากมาที่จมูก กัดเบาๆอย่างมันเขี้ยวแล้วจบที่ริมฝีปาก เรามองตากัน สำรวจใบหน้ากันและกันอยู่เพียงชั่ววินาที ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากเข้าหากันอีกครั้ง
คนตัวขาวครางในลำคอเมื่อริมฝีปากถูกปิด คุณจงอินไม่หยุดรัวนิ้วใส่ร่างกายเขาเลยสักนิด แถมยังเพิ่มแรงส่งเข้ามาจนง่ามนิ้วกระทบขอบช่องทาง มันกดแช่เอาไว้บ้างบางครั้ง แต่พอถอดถอนออกไปก็ถอดจนสุดปลาย เมื่อกระทุ้งเข้ามาในร่างกายก็สุดโคนจนกายบางบิดเร้า
เราจูบกันอย่างโหยหา ดูดดื่มและร้อนแรงที่สุดเท่าที่เคยสัมผัสกันมา มันจึงทำให้เขายิ่งเข้าใจว่าระยะเวลาหกเดือนที่คุณจงอินต้องอดทนมันบยากลำบากมากแค่ไหน คนตัวขาวผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง เเลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง ก่อนตวัดปลายลิ้นแตะแช่ลงกับกลีบปากหนา ส่งเสียงครางอื้ออึงออกมาเล็กน้อยเมื่อถูกคุณจงอินกลั่นแกล้งด้วยปลายนิ้วที่ช่องทางด้านหลัง
เกลียวลิ้นของเราพันเกี่ยวกระหวัดกันในโพรงปากอีกระลอกใหญ่ เกิดการแข่งขันฉกชิงเพื่อดูดดึงกันแบบนั้นอยู่เนิ่นนาน
“อา...ผมจะทนไม่ไหวจริงๆแล้วนะ”
เสียงทุ้มเอ่ยเมื่อเขาเป็นฝ่ายผละออกมาก่อนเอง เซฮุนยิ้มบางบนใบหน้า ยืดตัวขึ้นแล้วปล่อยให้คุณจงอินสำรวจร่างกายเขาด้วยปลายลิ้นให้เต็มที่ นิ้วเรียวกดแช่เอาไว้จนโพรงอุ่นตอดรัดเป็นจังหวะ เซฮุนเชิดใบหน้า กุมเส้นผมนิ่มของคุณจงอินด้วยมือสองข้าง ร้องครางกระเส่าเมื่ออีกฝ่ายขบเม้มไปตามผิวกาย
“อะ...อือ”
คนตัวขาวแอ่นกายไปด้านหน้าเมื่อคุณจงอินแตะปลายลิ้นลงที่ยอดอก เซฮุนกัดริมฝีปากด้วยความขลาดอายเพราะรู้สึกถึงแรงดูดดึงเสียจนน้ำนมอุ่นสีขาวไหลออกไปด้วย ลิ้นร้อนตวัดรับก่อนผละออกไปเลียริมฝีปากหนา คุณจงอินยิ้มขำ เงยหน้ามองเขาแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
"สิ่งที่ลูกกินรสชาติแบบนี้เองเหรอ"
"จงอิน คุณนี่...อ๊า!"
เขาร้องลั่นเมื่อถูกนิ้วเรียวกระแทกเข้ามาอย่างแรง คุณจงอินยิ้มแล้วยิ้มอีก เอาแต่ยิ้มจนเขาต้องเบือหน้าหนี ปล่อยให้คนผิวแทนจูบลงที่สะดือขาว ตวัดเลียกลั่นแกล้งเขาจนมันเปียกแฉะ เซฮุนหลบตาพริ้ม ปลดปล่อยความรู้สึกที่เกิดขึ้นเพราะคุณจงอินผ่านลมหายใจถี่ระรัว ก่อนจะต้้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคนผิวแทนกดจูบไปตามรอยผ่าท้องคลอดเด็กทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน
“เจ็บไหม?”
“นิดเดียว” คนตัวขาวยิ้มบาง เกลี่ยนิ้วมือไปตามใบหูคุณจงอิน อีกฝ่ายยิ้มมาให้เขาก่อนกดจูบบนรอยแผลอีกรอบ “จงอิน...”
“หืม?” เสียงทุ้มขานตอบทั้งที่ใบหน้ายังไม่ยอมผละออกจากร่างกายเขา
“อยากมีลูกอีกคนจริงเหรอครับ”
คำถามของเขาทำให้ใบหน้าคมเเหงนขึ้นมาจนได้ เราสบตาอีกครั้ง ก่อนที่นิ้วเรียวจะหลุดออกจากช่องทางเขาจนเกิดความเสียวซ่านเพราะการถูกครูดด้วยความเร็ว เซฮุนร้องเสียงหลง ขาสองข้างสั่นเกร็ง หอบหายใจถี่เมื่อความรู้สึกนั้นหายไป ทุบไหล่คุณจงอินอีกครั้งข้อหาเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง
คนผิวแทนดึงให้เขานั่งลงไปบนตัก ส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายกำลังแข็งขืนขึ้นมาชัดเจน มันตื่นตัวสู้กับสะโพกเขาที่นั่งกดทับลงไปแน่นไร้ช่องว่าง มือหนาสองข้างโอบร้อมลอบเอวเขาเอาไว้ กอดรัดไปด้านหลังเพื่อให้ร่างกายของเราบดเบียดกันมากขึ้น
“ตอนแรกก็ใช่”
“แล้วตอนนี้ล่ะครับ” เซฮุนกอดคอคุณจงอินเอาไว้ อมยิ้มจางก่อนใช้จมูกถูไถไปตามไรหนวดใต้จมูกทู่ “ไม่อยากมีแล้วเหรอ”
“เว้นไปสามปีก่อน”
“ทำไมล่ะครับ”
“ขอรังแกแม่ของลูกก่อน”
“บ้า...” เซฮุนกล่าวอย่างขลาดอาย กัดกลีบปากล่างของคุณจงอินอย่างเอาใจแล้วขบเม้มมันเบาๆ
“หกเดือนผมยังแทบทนไม่ไหวเลย ถ้าต้องหยุดต่ออีก ผมทำไม่ได้แน่ๆ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“อา...เซฮุน” คนผิวแทนครางต่ำเมื่อสะโพกกลมร่อนไปมาที่ส่วนกลางลำตัว ก่อนมันจะหยุดและกดทับลงไปอย่างรุนแรงจนมือหนาต้องบีบเค้นตามเนื้อตัวเขาระบายอารมณ์ “ขืนทำแบบนี้ ลูกอาจจะมากกว่าสามคนนะ”
“ไหนคุณบอกว่าไม่อยากมีแล้วไง...”
“ก็ดูคุณทำสิครับ” คุณจงอินจับตัวเขาส่ายไปมา โฉบริมฝีปากเข้ามาที่พวงแก้มเขาเพื่อหอมฟอดใหญ่ “ถ้าคุณยั่วผมทุกวัน คิดว่าผมจะทนไหวงั้นเหรอ”
“งั้น...ไม่ต้อง-”
“ต่อให้คุณไม่ยั่ว ผมก็ทำได้”
“ทะลึ่งครับ”
“ให้สมกับที่ผมต้องทนรอแอสเชอร์คลอด”
“คุณพูดเหมือนคุณเกลียดลูกเลยนะ”
“ผมจะเกลียดเขาได้ยังไงกัน” คนผิวแทนกดจุ๊บลงบนกลีบปากเขา ขมวดคิ้วและหรี่ตาใส่ “ผมรักเขา แต่มันคนละเรื่องกับการไม่ได้รังแกคุณนานหกเดือน”
“ผมสงสารคุณจัง” เซฮุนเอียงใบหน้า ยิ้มจนตาหยีใส่คุณจงอินก่อนขยับร่างกายออกมาคุกเข่าอยู่ตรงหว่างกลางต้นขาแน่นสองข้างของอีกฝ่าย “ให้ผมช่วยนะ”
มือบางแตะที่ขอบกางเกง ลากมันลงมาจนสุดปลายเท้า ช้อนตามองคุณจงอินที่ตอนนี้มีสีหน้าแปลกหระหลาดจนเขาอ่านไม่ออก คนผิวแทนยื่นมือมาตรงหน้าเมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับ เซฮุนจึงคลานเข่าเข้าไปหามือคู่นั้น ก่อนที่เราจะโถมตัวเข้าหากันอีกครั้งเพื่อมอบจูบแสนอบอุ่นให้กัน
เเขนเรียวตวัดโอบรอบคอคุณจงอินแน่น ดูดดึงกลีบปากคุณจงอินจนเกิดเสียงดังระงมไปทั่ว ก่อนลิ้นเล็กจะตวัดเข้าที่สันกรามเรียว ใบหน้าคมเอียงหลบเพื่อหลีกทางให้เขาลากปลายลิ้นลงไปจนถึงไหปลาร้า ดูดผิวสีแทนเข้ามาในโพรงปากแล้วใช้ฟันกัดเบาๆเพื่อสร้างรอยแดงฝากฝังเอาไว้เป็นตราสัญลักษณ์
เซฮุนถอยตัวลงมาเรื่อยๆทั้งที่ริมฝีปากยังจรดอยู่บนร่างกายสมส่วน มือหนาจำต้องปล่อยออกจากตัวเขาเมื่อริมฝีปากบางเเตะลงที่กล้ามท้อง คนตัวขาวกดจูบซ้ำๆอย่างหวงแหน ถอยตัวลงมาอีกจนสามารถแนบริมฝีปากลงกับส่วนแข็งขืนที่พองตัวคับแน่นชั้นใน
คุณจงอินก้มลงมองเขา ยิ้มจางมาให้แต่กลับไม่เอ่ยปากพูดอะไรราวกับอยากรู้ว่าวันนี้คนโตกว่าอย่างโอเซฮุนมีฤทธิ์อะไรที่จะแผลงออกมาบ้าง และเซฮุนก็ทำให้อีกฝ่ายได้เห็น ด้วยการกดจูบลงกับแท่งเนื้อร้อนที่พองตัวสู้มืออยู่ด้านใน คุณแม่ลูกสองจับที่ขอบชั้นในสีเข้ม ดึงมันลงมาอย่างเชื่องช้าพร้อมกับการช้อนดวงตาขึ้นมองอีกคนไปด้วย
“ผมเพิ่งรู้ ว่าการมีภรรยาโตกว่ามันดีแบบนี้”
คุณจงอินเอ่ยพูดในตอนที่เขาลากชั้นในสีเข้มออกไปจนสุดปลายเท้า เซฮุนโยนมันลงไปที่ข้างเตียง หันใบหน้ากลับมากดจูบลงที่ส่วนอ่อนไหว กำมือรอบมันที่ส่วนโคน บีบเบาๆและเผยอริมฝีปากกลืนกินมันลงไปจนถึงลำคอด้านใน ส่งผลให้เกิดเสียงทุ้มครางต่ำจากอีกฝ่ายทันทีเมื่อลิ้นเล็กตวัดอยู่ที่ปลาย
คนตัวขาวดูดดุนราวกับไอศกรีมแท่งโปรด มือบางสองข้างช่วยกันรูดรั้งขึ้นลงอย่างเนิบนาบในส่วนที่โพรงปากครอบลงไปไม่ถึง คุณจงอินส่งมือมาเกลี่ยปรอยผมที่ปรกหน้าเขาออก ใช้นิ้วมือเกลี่ยเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาตามขมับในตอนที่เขากำลังปรนเปรออีกฝ่ายด้วยริมฝีปาก
“ผมหลงคุณจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้ว เซฮุน”
เซฮุนคงไม่มีเวลาให้ตอบรับ เพราะเขายังคงสาละวนอยู่กับการดูดดุนส่วนปลายของเแกนกายใหญ่ด้วยลิ้นเล็ก ส่งมอบความชื้นแฉะให้เคลือบไปทั่วเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกิดต่อจากนี้ คุณจงอินวางมือเอาไว้บนศรีษะเขา ขยี้เส้นผมไปมาจนกระเซิงไปทั่ว ริมฝีปากบางครอบมันลงไปเป็นครั้งสุดท้าย ดูดอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงทุ้มครางกระเส่าเรียกชื่อเขาอีกรอบ ก่อนถอดถอนริมฝีปากออกมาเพื่อนั่งคร่อมทาบทับกายหนา
“หืม?” คุณจงอินเลิกคิ้วเมื่อถูกเขาผลักให้เอนตัวไปด้านหลัง คนผิวแทนท้าวเเขนสองข้างยันตัวเองไว้ เงยหน้ามองภรรยาคนเก่งที่กำลังจับส่วนอ่อนไหวจ่อเข้าที่ช่องทางตัวเอง “อา...ทำไมวันนี้ใจดีจังครับ”
“อือ...ผม...ทำเพื่อคุณนะ” เซฮุนเชิดหน้า กดสะโพกลงเพื่อให้ช่องทางด้านหลังกลืนกินความใหญ่โตของคุณจงอินเข้าไปจนมิด กายบางสั่นระริกเพราะความกระสันต์ที่ไร้ซึ่งความเจ็บปวดเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเราสองคน ถึงแม้จะจุกอยู่บ้าง แต่มันก็ทำให้เขาต้องร้องครางออกมาแผ่วเบา ผวาจับไหล่กว้างเอาไว้ด้วยสองมือเมื่อโพรงอุ่นร้อนตอดรัดอย่างรุนแรง “รอมาตั้งหกเดือน...เก่งมากครับคุณจงอิน”
“อา...อย่านั่งนิ่งครับ ผมอึดอัดนะ”
“ไม่สนใจคำชมของผมหน่อยเหรอ” คนตัวขาวเกลี่ยปลายนิ้วไปตามสันกราม เอียงคอถามอย่างน่ารักเหมือนกับเวลาที่โอลิเวียมีข้อสงสัย “ผมเสียใจนะ”
“เซฮุนนา...อา...เร็วครับ ขอร้อง”
คนตัวขาวหลุดยิ้มเมื่อถูกเสียงทุ้มอ้อนวอนด้วยท่าทีอ่อนโยน คุณจงอินกดจูบที่ปลายนิ้วเขาซึ่งลากไปแตะที่กลีบปากหนา ส่งสายตาอ้อนวอนและร้องขอมาให้เต็มที่จนสะโพกกลมต้องขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้า คนผิวแทนกัดฟันแน่น ละมือออกจากการรยันตัวเพื่อมาจับมือสองข้างของเขาเข้าไปพรมจูบตามปลายนิ้ว
“อะ...อา...จงอิน...”
“หวงมาก”
“อื้อ...แน่นอะ”
“รักมากเลยรู้ไหม?”
เซฮุนกัดริมฝีปาก ภาพใบหน้าคุณจงอินสั่นไหวไปตามการขยับเขยื้อนร่างกายในตอนนี้ คุณจงอินจับมือเขาให้โอบรอบคอตัวเอง ซึ่งเซฮุนก็ทำตัวเป็นเด็กดีด้วยการไม่ขัดขืน แถมยังเผลอครูดเล็บไปที่ท้ายทอยอีกฝ่ายระบายความมวนท้องและเสียวกระสันต์ในร่างกายออกไป
“อา...เซฮุน มันยังมีขั้นกว่าของความรักหรือเปล่า?”
“ผม...อะ...จะรู้ได้ยังไงครับ” คนตัวขาวปิดเปลือกตาลง กดแช่สะโพกเอาไว้เนิ่นนานเมื่อถูกอีกฝ่ายดึงใบหน้าลงไปรับจูบ คุณจงอินกัดริมฝีปากเขาแผ่วเบาเพื่อให้มันเผยอออก ก่อนลิ้นร้อนจะตวัดเข้ามาช่วงชิมในโพรงปากเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่รู้จักเบื่อ และเมื่อเราผละออกจากกัน ร่างกายเขากลับถูกพลิกให้แผ่นหลังแนบกับพื้นเตียง มือหนากักกันเขาเอาไว้ ใบหน้าหวานเบ้เพราะการกระแทกกระทั้นที่เข้ามาลึกขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว “อะ...อ้ะ...เบาหน่อยสิครับ”
“อีกสามปีค่อยมีลูกอีกคนนะ”
“อื้อ”
“แต่ผมไม่ปล่อยข้างนอกหรอกนะครับ”
“จงอิน!” เซฮุนถลึงตาเมื่อถูกรอยยิ้มล้อเลียนของอีกฝ่ายส่งมา จิกไหล่กว้างเอาไว้แน่นเมื่อสะโพกแกร่งเริ่มขยับเขยื้อนอีกครั้ง ดวงตาเรียวตวัดมองคนด้านบนอย่างตัดพ้อทันที “อ้ะ...พูดแบบนี้ ได้ยังไง อ๊ะ”
คนตัวขาวกอดร่างกายสมส่วนเอาไว้แน่น จงอินในวัยยี่สิบสี่ปีกำลังจะทำให้เขาหลงใหลไม่รู้จักจบ ใบหน้าหวานเอียงไปด้านข้าง เพิ่มพื้นที่กว้างบริเวณซอกคอให้ฟันคมฉกกัดลงมาสร้างรอยแดงราวแวมไพร์กระหายเลือด คุณจงอินกอดไปที่แผ่นหลังของเขา ช้อนร่างกายของเขาขึ้นจนหลังแอ่นโก่งไม่ติดเตียง
“อ้ะ...จงอิน...”
“เรียกบ่อยจังครับ อา...”
“อื้อออ นี่คุณกะจะแกล้งผมเหรอ อื้อ...”
“หกเดือนไงเซฮุน”
“อ้ะ...อา...ค่อยๆสิครับ คุณจะกลับไปทำเหมือนตอนสิบแปด...อ๊า ไม่ได้นะ”
เซฮุนไถมือสองข้างไปตามพื้นเตียงเมื่ออีกฝ่ายผละออกไปพร้อมกับการช้อนสะโพกเขาให้สูงขึ้น แผ่นอกบางหอบหายใจถี่รัวตามเเรงกระแทกที่ถูกส่งมาจากอีกฝ่าย เซฮุนจิกมือลงกับผ้านวม ดึงทึ้งมันอยู่พักใหญ่เพราะความรวดเร็วที่คุณจงอินใช้กำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า ริมฝีปากบางอ้ากว้างเล็กน้อยเพื่อโกยออกซิเจนเข้าปาก ก่อนมันจะถูกกัดด้วยฟันคมเพื่อกลั้นเสียงครางในตอนที่คุณจงอินถอดถอนส่วนนั้นออกไปสุดปลาย
“อะ...คุณ...”
คนตัวขาวเบิกตากว้างเมื่อถูกพลิกตัวให้หันหลัง มือสองข้างท้าวลงบนหมอนใบโตอัตโนมัติ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นการจิกเกร็งแน่นเพราะถูกสอดใส่เข้ามาอีกครั้ง คุณจงอินไม่ได้กดมันเข้ามาทีเดียว แต่อีกฝ่ายเลือกที่จะกลั้นแกล้งเขาด้วยการดันเข้ามาอย่างช้าๆ ให้ส่วนปลายครูดกับผนังอุ่นร้อนทุกตารางนิ้วจนริมฝีปากเขาสั่น
“ถ้ารอบนี้ติดอีก...อ๊ะ...คุณจะทำยังไงล่ะครับ” เสียงหวานเอ่ยถาม ก้มใบหน้างุดเพราะสะโพกแกร่งเริ่มขยับอีกรอบ
“จะติดง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ อา...คุณดีจริงๆเลย”
“อะ...ก็ที่ผ่านมา...ก็รอบเดียวตลอด...นี่ครับ”
“ผมจะถือว่าคุณชมนะ”
คนผิวแทนบีบคลึงสะโพกเขาด้วยสองมือ หัวเราะออกมาด้วยเสียงนุ่มทุ้มชวนฝันเล่นเอาใบหน้าขาวเห่อร้อนขึ้นสีแดง เซฮุนเอี้ยวใบหน้ากลับไปมอง คุณจงอินกำลังมองเขาอยู่เช่นกัน ริมฝีปากสีอ่อนบึนขึ้นติดงอนหน่อยๆ เรียกให้เจ้าของร่างกายของเขาต้องโน้มตัวลงมาจนแผ่นอกแนบชิดกับหลังบาง คุณจงอินหยุดสะโพกแช่ค้างเอาไว้จนหน้าขาแน่นชนเข้ากับสะโพกเขา
ริมฝีปากของเขาสองคนแตะกันอีกครั้ง พร้อมกับการเกี่ยวกระหวัดเกลียวลิ้นที่ส่งออกมาแตะกันด้านนอก ดูดกินเข้าหากันเรื่อยๆจนสามารถตักตวงความหวานฉ่ำจากโพรงปากกันและกันได้ มือหนาโอบกอดเขาเอาไว้ ไล้ไปตามผิวหนังและกอบกุมเข้าที่ส่วนอ่อนไหวของเขา จับมันเบาๆพร้อมกับการรูดรั้งที่ตามมาอย่างเนิบนาบ
คุณจงอินผละออกไป เซฮุนจึงผินใบหน้ากลับมา เกร็งแขนส่งข้างเพื่อยันตัวเองเอาไว้ รับแรงกระแทกกระทั้นที่วาบหวามและร้อนแรงเพิ่มมากขึ้นจากเมื่อครู่ ดวงหน้าขาวแหงนขึ้น กัดริมฝีปากร้องอื้ออึงในลำคอเมื่อส่วนปลายแข็งขืนกระแทกจุดเรียกเสียงครางในร่างกายอย่างเต็มที่แถมยังหลายต่อหลายครั้ง
“อะ...อา...ผมไม่ไหว...แล้ว”
คนตัวขาวเกร็งกระตุก ปลดปล่อยออกมาจนเลอะมือหนาที่รูดส่วนอ่อนไหวเพื่อปรนเปรอให้เขา คุณจงอินหัวเระาออกมาเบาๆ ละมือออกไปเพื่อจับสะโพกกลมเอาไว้ด้วยมือสองข้างทั้งที่มือขวายังเปียกและเลอะเทอะ เรียกให้ดวงตาเรียวตวัดกลับไปมองทันที แต่เขากลับไม่มีช่วงจังหวะให้พูดอะไรเลยนอกจากส่งเสียงครางกระเส่าออกมารับความกระสันต์ที่ถูกอีกฝ่ายปลุกเร้าอยู่ตลอด
“จงอิน...อ้ะ”
“อา...ครับ”
“คุณ...อ๊า...ทำผมเขินนะ”
เซฮุนสะดุ้งสุดตัวเมื่อคุณจงอินดึงส่วนแข็งขืนออกไปอีกรอบ ร่างกายเขาถูกดันให้นอนราบลงกับเตียงอีกครั้ง ซึ่งมันดีมากเพราะเซฮุนกำลังจะหมดแรงในไม่ช้า กายบางพลิกตะแคงไปด้านขวาซ่อนความขลาดเขิน แต่ยังไม่ทันได้พักหายใจ ช่องทางด้านหลังกลับถูกสอดใส่เข้ามาอีกรอบจนสุด เซฮุนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แม้กระทั่งว่าเขาจะนอนตะแคงคุณจงอินก็ยังมีความสามารถที่จะทำเรื่องออย่างว่าอีกงั้นเหรอ
“ถ้าคุณไม่เขินสิ ผมจะโกรธ”
“คุณ...อึดเกินไปแล้ว อ๊ะ”
คุณจงอินโน้มตัวลงมาจนใบหน้าเราอยู่ใกล้กัน ริมฝีปากหนากดแนบลงมาที่ขมับเขาอย่างออดอ้อน ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้พร้อมมือหนาที่เกลี่ยผมหน้าม้าของเขาออกโดยไม่ลืมเช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาจากบทรักแสนยาวนานในรอบหกเดือน
“อืม...แล้วชอบไหม”
“อะ...อา...อย่าเพิ่ง” ใบหน้าขาวร้อนผ่าว พยายามบอกให้คุณจงอินรอก่อนแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เมื่ออีกฝ่ายเริ่มสวนสะโพกเข้ามาอีกรอบ ถึงจะเชื่องช้าแต่กลับทำให้กายบางสั่นสะท้านไปทั่วร่าง แก้มขวาแนบไปกับหมอนเพราะอิริยาบทแปลกๆในตอนนี้ ดีแล้ว ดีแล้วเพราะเขาสามารถหลบซ่อนสายตาอบอุ่นพลางพึมพำเสียงอู้อี้ออกมาได้ “ชอบเชิบ...อ้า...อะไรล่ะครับ”
เขาเขิน เขินจนต้องปิดใบหน้าด้วยสองมือตัวเอง ปิดบังสายตาที่คุณจงอินส่งมาให้ คนผิวแทนหัวเราะด้วยเสียงทุ้ม ครางกระเส่าขึ้นมาบ้างเพราะสะโพกที่สอดใส่เข้ามาไม่หยุด ก่อนจูบลงมาบนหลังมือเขาแล้วหยิบออกไปเพื่อแนบสันจมูกโด่งลงมาบนแก้ม
“ปากแข็ง”
“คุณแกล้งผม...ฮื่อ”
คุณจงอินยิ้มเอ็นดูมาให้ แล้วเราก็จูบกันอีกครั้งเพราะความมันเขี้ยวที่เด็กอายุยี่สิบสี่มีต่อเขา เซฮุนไล้มือไปตามแขนที่กักกันร่างกายเขาเอาไว้ ระบายความรู้สึกทุกอย่างลงไปในแรงทั้งหมดที่มือ สะโพกแกร่งเพิ่มความเร็วมากขึ้นจนเราสองคนต้องผละออกจากกันเพราะต้องการออกซิเจนเข้าปอด เราหอบจนเสียงลมหายใจประสานเป็นหนึ่งเดียว ยิ้มออกมาทั้งคู่ในตอนจ้องตากันเพราะความขลาดอายที่ไม่เคยหายไปไม่ว่าจะร่วมบทรักบนเตียงหลังกว้างกี่ครั้งก็ตาม
คุณจงอินยืดตัวขึ้นยืน กายบางถูกจับพลิกหงาย มือหนาแยกขาเขาออกจากกันอย่างรวดเร็ว โถมร่างกายลงมาประสานมือกับเขาอีกครั้ง ขยับสะโพกแกร่งถี่รัวติดกันจนเกิดเสียงเฉอะแฉะ เซฮุนหลับตาแน่นเมื่อความอุ่นร้อนถูกฉีดเข้ามาในร่างกาย อ้าขาออกกว้างเพื่อให้คุณจงอินกดแนบส่วนอ่อนไหวเข้ามาให้ลึกสุดเท่าที่อีกฝ่ายต้องการ ปล่อยมือออกจากมือหนาเพื่อโอบล้อมรอบคอแกร่งเพื่อโน้มร่างกายหนาให้เคลื่อนต่ำลงมาโอบกอดเขาเอาไว้
“อื้อ!”
เสียงครางหวานถูกส่งออกมาเมื่อถูกว่าที่สามีแกล้งด้วยการกดกระแทกซ้ำเข้ามาอีกหนึ่งรอบ เซฮุนฟาดมือลงกับหลังกว้าง กัดริมฝีปากกลั้นรอยยิ้มเอาไว้เมื่อถูกคุณจงอินไล้นิ้วไปตามโครงหน้า
“นอนได้แล้วครับ”
“หืม?”
“ไม่ต้องมาเลิกคิ้วเลย” คนตัวขาวจิ้มไปที่หว่างคิ้วหนา “ถอยออกไปสิครับจงอิน”
“ใครบอกว่าผมจะหยุดที่รอบเดียวครับ?”
“จงอิน...” คนตัวขาวถลึงตาอย่างตกใจ หัวเราะคิกคักเมื่อถูกคนด้านบนหอมแก้มลงมาอีกรอบอย่างเอ็นดู ตัดสินใจเอ่ยคำพูดออดอ้อนออกไปเผื่อว่าคุณจงอินจะเปลี่ยนใจ “...ไม่ให้ผมพักหน่อยเหรอ...”
“คุณได้พักแน่เซฮุน”
“อื้อ” เซฮุนร้องเมื่อถูกกล้งด้วยการดันส่วนนั้นเข้ามาลึกอีก
“หลังจากอีกสองรอบนะ”
“บ้าจริงๆ...ถ้าผมท้องขึ้นมาอีกรอบล่ะครับ”
“ท้องก็ท้อง” เสียงทุ้มเอ่ยติดหงุดหงิด “ผมไม่หยุดง่ายๆแน่ คุณแกล้งผมเอาไว้เยอะมาก”
“ฮื่อ จงอิน”
“…” เสียงอ้อนไม่ได้ผล...
“ก็ได้ครับ...เห็นแก่ความอดทนของคุณ...” เซฮุนเอ่ยเสียงเบา หลุบตาลงต่ำ ร้องอื้ออึงเมื่อมือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกาย กระตุ้นความรู้สึกไปถึงเซลล์ทุกเซลล์ที่เรียงติดต่อกันใต้ผิวหนัง ส่งผลให้ขนลุกเกรียวกราวตามพื้นท่ีที่ีถูกความอุ่นร้อนจากมือคุณจงอินสัมผัส มือบางคว้าลำคอแกร่งให้โน้มต่ำลงมาหา เบียดกายจนชิดเพื่อขยับริมฝีปากไปจ่อที่ใบหูบาง “รอบสุดท้ายผมขึ้นให้นะ”
-,.- พ่อจ๋าแม่จ๋า ฮือออออ
ตอบลบ