มาแบบวันละนิดพอให้จิตใจชื่นบานนนนนนนนนนนนนน ɷ◡ɷɷ◡ɷɷ◡ɷ
เซฮุนเบิกตากว้างกับคำขอที่คาดไม่ถึง จงอินหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นว่าเขาเผลอ ก่อนจะรุกล้ำเข้ามาใกล้กันตามด้วยการแนบกลีบปากลงมาอีก นี่เป็นการจูบครั้งที่เท่าไหร่ของเราก็ไม่รู้ แต่เซฮุนรู้เพียงอย่างเดียวคือเขาไม่เคยไล่ต้อนลิ้นอุ่นที่สอดเข้ามาในโพรงปากทันเลยสักครั้ง
จงอินยังคำนำเขาอยู่หนึ่งก้าว แถมเป็นหนึ่งก้าวที่ไกลจนทำเอากายบางอ่อนยวบ เผลอร้องครางเสียงหวานอย่างลืมตัวว่าตัวเองกำลังอยู่ในลานจอดรถ แผ่นหลังเขาถูกโอบรัดด้วยมือสองข้างของคนผิวแทน มันถูกดึงไปแนบชิดกับลำตัวอีกฝ่ายจนกระโปรงฟูฟ่องที่ใส่อยู่ส่งเสียงสวบสาบของเนื้อผ้า เรียวขาสวยบนรองเท้าส้นสูงสั่นระริกยามแกนลิ้นกวาดไปตามแนวฟัน มอบความชุ่มชื้นให้กับกลีบปากบางที่ตอนนี้ลิปมันคงถูกดูดกลืนไปหมดแล้ว
ใบหน้าหวานพยายามพลิกหนีแต่ดูเหมือนยิ่งหนียิ่งเป็นการเปิดซอกคอล่อตาล่อใจอีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก จงอินผละใบหน้าออกจากริมฝีปากเขาจนเกิดน้ำใสยืดออกมาตามความฉ่ำวาวของกลีบปาก คนผิวแทนซุกจมูกลงกับซอกคอขาวที่ตอนนี้ระยิบระยับเพราะถูกปัดชิมเมอร์ลงไป
ฟันคมกัดดึงผิวเนื้อขึ้นไปซ้ำแล้วซ้ำอีกตามด้วยการออกแรงดูดทึ้งให้เกิดรอยช้ำ มือหนาสองขางลูบไล่ขึ้นมาตามแผ่นหลังเนียนที่โผล่พ้นส้วนเว้าของชุดด้านหลังถึงท้ายทอย ก่อนเซฮุนจะต้องครางเสียงดังเพราะถูกอีกฝ่ายบังคับศีรษะให้อยู่นิ่งเพื่อสูดดมความหอมหวานของเนื้อที่หัวไหล่
เซฮุนตื่นเต้นจนขาสั่น เขากลัวเหลือเกินว่าจะมีใครเดินออกมาจากประตูบานนั้น กลัวว่าจะมีสื่อ หรือรปภ. หรือแม้กระทั่งพี่โบอาเดินออกมา แต่ดูเหมือนถ้าหากว่าให้หยุด จงอินก็คงจะไม่หยุด แล้วเขาเองก็คงจะหยุดไม่ได้แล้วเหมือนกัน
นายแบบหนุ่มหอบครางยามอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามอบจูบอีกครา คราวนี้มันเป็นเวลาเพียงชั่วครู่ก่อนจงอินจะฝังใบหน้าลงไปที่ซอกคออีกฝั่ง ออกแรงดึงทึ้งไม่ต่างกันเลยสักนิดราวกับอยากแข่งขันกับตัวเองว่าฝั่งไหนจะช้ำได้มากกว่ากัน ลำบากคนถูกกระทำต้องคว้าไหล่กว้างเป็นที่พึ่ง เอนตัวพิงรถตู้สีดำสนิทของบริษัทเพื่อไม่ให้ทรุดลงไปกับพื้น
“คุณ…มันหน้าไม่อาย ที่สาธารณะ”
“ลองโกหกผมมาสิว่าคุณไม่ชอบ”
เซฮุนสะดุ้งสุดตัวเมื่อกระโปรงฟูๆถูกจงอินสอดมือเข้าไปที่หว่างขา ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อมันกรีดลงที่เดียวกับที่เขาถูกอีกคนแกล้งเมื่อคราวที่แล้ว แถมร่างกายเขายังทรยศด้วยการปล่อยเมือกใสออกมาเปรอะไปตามชั่นในจนชุ่ม เซฮุนหดคอหนีทันทีเมื่อโดนจับได้ว่าเขากำลังโกหกยิ่งจงอินแหวกชั้นในเขาเพื่อแตะนิ้วลงไปที่ช่องทางมันก็ยิ่งเผลอขมิบตอดรัดทันที
“อะ” แค่โดยปลายนิ้วหยาบถูไถไปมาก็เล่นเอาเซฮุนไปไม่เป็นแล้ว เขาไม่เคยโดนกระทำอะไรแบบนี้ ร่างกายเลยไวต่อสัมผัสมากเป็นพิเศษ คนตัวขาวพยายามเม้ริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงเมื่อนิ้วกลางทั้งนิ้วแทรกเข้ามาภายในร่างกายหลังพยายามใช้เมือกที่เขาปล่อยเคลือบอยู่นาน จงอินยิ้มบางที่ริมฝีปาก จ้องหน้ากันไม่วางตาตอนที่สอดเข้าออกแล้วใช้ปลายนิ้วงอกระแทกจุดกระสันในตัว
เซฮุนส่ายหน้าพร้อมพยายามดันมือหนาออก แต่สิ่งที่จงอินทำกลับกลายเป็นการใช้นิ้วโป้งแหวกรูจีบสีหวาน สอดอีกนิ้วเข้ามาจนเซฮุนสะดุ้ง เผลอตอดรัดปล่อยสารคัดหลั่งจนชุ่มไปทั่วร่องสะโพก
“หยุด...หยุดนะ”
“คุณก็รู้ ว่าคำสั่งของคุณมันใช้กับผมไม่ได้ผล” เซฮุนอยากที่จะร้องออกมาให้ดัง ยามจงอินสอดอีกนิ้วเข้ามาด้วยความยากลำบากเพราะเราต่างยืนกันทั้งคู่ มันเลยส่งผลให้ช่องทางเขาโดนดึงรั้งเป็นพิเศษ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเขากำลังอึดอัดไปหมด มันเหมือนมีอะไรไปกองอยู่ที่กลางลำตัว อยากที่จะดันออกมาแต่ยังไม่ถึงเวลา
“คุณ…พอ…พอก่อน ผมไม่ไหวแล้ว”
“ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรคุณได้”
“ก็จะให้คุณทำอยู่นี่ไงเล่า!” จงอินหลุดขำออกมาทันทีพร้อมถอนนิ้วออกไปจนเกิดเสียงเฉอะแฉะของน้ำ เซฮุนหอบถี่เดินหนีอีกคนไปทางกระโปรงรถ ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่ามันต้องทำอะไร เพราะฉะนั้นก็เลยจัดการดึงกระโปรงที่ใส่อยู่ขึ้นมาจนเห็นสะโพก ดึงชั้นในลงไปที่เข่าก่อนเอนตัวแนบหน้าอกไปกับหน้ารถแวนที่ยื่นออกมาเพียงน้อยนิด “เร็วๆได้ไหม เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก”
“คุณนี่มันตลกดีจริงๆ”
เซฮุนหลับตาแน่นเพราะเขาอายเหลือเกินที่ต้องเปิดช่องทางให้ใครอีกคนมายืนจ้อง ปลายเท้าสองข้างในรองเท้าส้งสูงจิกแน่นเพราะตอนนี้เขาเกร็งไปหมด
จงอินบีบเนื้อสะโพกกลมเบาๆเพื่อสำรวจหยาดน้ำที่ไหลเปรอะเปื้อนออกมาไม่ขาดสาย โน้มตัวลงต่ำเพื่อใช้ลิ้นอุ่นจัดการสอดแยงมันเข้าไปในรูจีบ ตวัดรัวจนทำเอากายบางเเอ่นโค้งเป็นรูปตัวเอส เสียงหวานดังอื้ออึงหลุดออกมาจนเจ้าของมันต้องรับเอามือปิดเอาไว้ เซฮุนส่ายสะโพกไม่อยู่นิ่งเพราะเขากำลังจะแย่ จงอินเองก็ดูเหมือนจะรู้ถึงได้ผละหน้าออกไปแล้วรูดซิปกางเกงตัวเองจนเกิดเสียง
ภาพช่องทางสีหวานหุบอ้าเพื่อขับน้ำเมือกออกมาทำให้คนมองใจสั่น มือหนารูดรั้งแท่งร้อนที่กำลังบวมเป่งสองสามที จัดการจ่อส่วนหัวไปคลอเคลียกับความเปียกชื้น ดันสะโพกเข้าออกทีละนิดเพื่อให้เซฮุนคายความเกร็งลงบ้างจนสามารถสอดส่วนหัวหยักเข้าไปได้
แต่แค่นั้นเขาก็รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น มันเหมือนกับมีคนเอาอะไรมาง้างค้างเอาไว้แล้วพร้อมจะงัดกันทุกเมื่อ เซฮุนพยายามจิกหน้ารถให้แน่นเพราะร้องเท้าเขามันก็ไม่ได้ทรงตัวง่ายขนาดนั้น ปล่อยให้จงอินส่งความแข็งขืนสอดแทรกเข้ามาภายใน
นามที่หน้าขาแน่นแนบลงมาบนสะโพกกลมเนียน เซฮุนก็กลายเป็นใบ้โดยสมบูรณ์แบบ ปกติเขามักจะเป็นคนพูดมาก แต่กับตอนนี้มันไม่ใช่ เขาพูดไม่ออก มันจุกไปทั่วทั้งร่างกาย เหมือนกับจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆเพียงแค่จงอินสาวสะโพกออกไปพร้อมกับแกนกาย
“อา…จุก…ผมจุก”
“อืม ก็มันแน่นขนาดนี้นี่ครับคุณ”
ยิ่งจงอินทำให้เขาเจ็บมากขึ้นเท่าไหร่ เซฮุนก็ยิ่งเผลอรัดเข็มใหญ่ที่พยายามแทงเข้ามาในตัวมากขึ้นเท่านั้น ลำบากจงอินต้องพยายามแหวกก้อนกลมออกเพื่อให้สามารถดันมันเข้ามาได้
“โอ้ย...อื้อ” เซฮุนกัดริมฝีปากแน่น เขายังเจ็บไม่หายแต่มันก็ยังมีความรู้สึกอื่นโผล่เพิ่มเข้ามาด้วย จนต้องส่งมือไปรูดรั้งกลางลำตัวตัวเองเพราะมันประท้วงด้วยการปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาแล้ว “คุณ...เร็วๆ”
“ไม่เจ็บแล้วเหรอ”
“เร็ว...เดี๋ยวมีคนมา อ้า”
เซฮุนยังไม่ทันพูดจบดีเลยด้วยซ้ำ สะโพกแกร่งก็อัดเสยเข้ามาจนส้นเข็มแทบไม่ติดพื้น เซฮุนแอ่นตัวรับแรงกระแทกที่ทำเอารถตู้สั่นสะเทือน พยายามกลั้นเสียงครางหวานที่ทำได้ยากเหลือเกินให้เต็มที่ มือเรียวสวยพร้อมเล็บมีสีสันรูดรั้งส่วนอ่อนไหวสีชมพูสวยรัวถี่ บีบดึงที่ส่วนปลายบ้างบางครั้งก่อนมันจะกระตุกเกร็งปล่อยความข้นหนืดออกมาทีละนิด
กายบางอ่อนยวบลงทันตาเห็น ทันทีที่ร่างกายเขาปลดปล่อย ช่องทางด้านหลังก็จะเผลอรัดตัวตามไปด้วยจนจงอินครางต่ำ ตีมือลงบนสะโพกขาวจนเกิดรอยแดงเป็นแถบนิ้ว
“อ๊า อะ นี่...มัน...รถมัน...เขย่า” เซฮุนพยายามจะบอกอีกคนให้เบาลงหน่อยเพราะรถตู้คันใหญ่มันสังเกตได้ง่าย แต่เสียงที่เขาเพ้อเจ้อพูดออกไปมันเบากว่าเสียงเนื้อกระทบเนื้อตอนนี้เสียอีก เซฮุนไม่ไหวแล้ว เขาได้แต่นอนหมอบนิ่งเพราะความอึดอัดอีกระลอกกำลังถาโถมเข้ามา จงอินรัวสะโพกเข้ามาไม่ยั้ง มันรุนแรงและหนักหน่วงทุกครั้งที่สอดใส่ความใหญ่โตเข้ามาจนสุด
เสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังเข้ามาใกล้ทำเอาเซฮุนใจสั่น เขาอุดปากเงียบเพราะกลัวว่ามันจะเป็นพี่โบอา รู้สึกได้เลยว่าจงอินกำลังเร่งกระแทกเข้ามาในตัวจนชุดเซฮุนเลอะฝุ่นตามรถตู้ไปหมด คางเขาเกือบกระแทกตัวรถหลายรอบแล้วโชคดีที่ยังยั้งตัวเองเอาไว้ได้
“อ๊ะ คุณ...คุณ!”
คนตัวขาวชี้มือชี้ไม้ไปทางประตูกระจกใส เซฮุนสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะต้องรีบหันไปบอกจงอินว่าพี่โบอากำลังเดินมา เราสองคนผละออกจากกันแล้วจัดการตัวเองให้เรียบร้อย รีบกระโดดออกมายืนข้างรถพร้อมเช็ดหน้าเช็ดตาให้เรียบร้อย
“พี่ขอโทษที พี่ไปเคลียร์กับทางนู้นมาแล้วว่าจะขอไปส่งเราที่บ้านก่อน ไปเซฮุนขึ้นรถ” พี่โบอายิ้มกว้าง แบมือขอกุญแจรถจากจงอินที่ค่อยๆยื่นให้ผู้จัดการสาวด้วยมือสั่นเทา เราสองคนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่ดูเหมือนพี่โบอาจะยังไม่ติดใจอะไร เพราะพี่สาวเขาแค่เปิดประตูแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนรถเงียบไป “เอ้อ จงอินก็กลับด้วยกันก็ได้นะ เดี๋ยวพี่แวะไปส่งเราก่อนแล้วค่อยไปส่งเซฮุนทีหลัง”
“เอ่อ...” จงอินดูพูดไม่ออก เขาก็พอเข้าใจอยู่หรอก เพราะตอนนี้เป้ากางเกงของเราสองคนก็พองคับแน่นไม่ต่างกันเลยสักนิด อาจจะโชคดีหน่อยที่เซฮุนใส่กระโปรงมันเลยเห็นไม่ชัด แต่ของจงอินน่ะ คงต้องอาศัยความมืดเข้าบดบังแล้ว
“ก็ดีนะ ขึ้นไปสิ” เซฮุนดันหลังอีกคนที่มัวแต่ยืนเงียบให้ขึ้นไปนั่งบนเบาะยาวหลังสุด รถตู้ของที่นี่เป็นแบบเบาะใหญ่สองคนนั่ง แล้วก็มีเบาะหลังสุดสามคนนั่ง ปกติเซฮุนมักจะชอบมานอนเอกขเนกที่เบาะหลังสุดมากกว่า เพราะฉะนั้นตรงเบาะเดี่ยวเลยเต็มไปด้วยข้าวของของเขา
จงอินเดินขึ้นมานั่งบนรถตู้แบบงงๆ เซฮุนเลยขึ้นไปนั่งตามที่เบาะหลัง เขาปล่อยให้พี่โบอากดปิดประตูรถ รอให้สัญญาไฟดับลงทั้งหมดแล้วรถออกตัวจึงตะโกนบอกพี่ผู้จัดการคนสนิท
“ผมนอนนะพี่ ถึงแล้วปลุกด้วย”
“โอเค คงอีกสักชั่วโมงนึงนั่นแหละ”
เซฮุนหันไปมองหน้าคนข้างกายทันที เขาถอดรองเท้าไปด้วยมองริมฝีปากเม้มสนิทของจงอินไปด้วย ก่อนทำทีเป็นนอนลงบนตักแน่น ควานหาซิปเพื่อรูดมันลงแล้วแหวกชั้นในสีเข้มออกจนความแข็งขืนที่ดูอึดอัดเต็มที่ดีดขึ้นมาตีหน้า
คนตัวขาวจัดการอ้าปากครอบครองมันเอาไว้ พยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุด ดูดเฟ้นอย่างแรงแล้วปล่อยออกมาใช้ลิ้นตวัดเลียรอบ สลับกับการผงกศีรษะขึ้นลงยามอ้าริมฝีปากกว้างเพื่อครอบครองมัน ส่งมือไปรูดขึ้นลงในส่วนที่ไม่สามารถส่งริมฝีปากไปถึงได้
จงอินหอบครางต่ำอย่างทรมาน ก่อนมือหนาจะเริ่มซนด้วยการดึงกระโปรงเขาขึ้นมาพับไว้แถวเอวพลางสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางที่ตอนนี้ลื่นเพราะเมือกใส มันสาวเข้าออกจนเซฮุนกระตุกเป็นพัก เราทั้งคู่ต่างก็ใกล้จะถึงสวรรค์กันจึงไม่มีใครยอมใคร พยายามเกี่ยวแทงและดูดเฟ้นจนสุดท้ายในโพรงปากอุ่นก็เต็มไปด้วยน้ำขุ่นสีใส
พร้อมกันกับที่ร่างกายเขาปลดปล่อยความข้นเหลวออกมาอีกรอบ มันพุ่งใส่กระโปรงฟูฟ่องจนเลอะเป็นดวงกว้าง จงอินเห็นแบบนั้นจึงส่งมือไปช่วยรูดรั้งจนมันหดตัวกลับมาเป็นดังเดิม
เซฮุนเงยหน้าขึ้นจากหน้าตักอีกฝ่ายเล็กน้อย อมน้ำหนืดเอาไว้ในปากเพื่อจะหาที่ทิ้ง แต่ดูเหมือนเขาจะหมดทางเลือกจนต้องกลืนมันลงไปทั้งหมดจนเกิดเสียงดังอึก ดวงตาเรียวเหล่มองพี่โบอาเล็กน้อย แต่เหมือนพี่ผู้จัดการของเขาจะกำลังขับรถอยู่ เพราะฉะนั้น...
“ทำไมยังไม่หายแข็งอีก”
“มันเพราะคุณทั้งนั้น”
“จิ” เซฮุนจิปากหลังกระซิบคุยกันเสร็จ ลำบากเขาต้องก้มหน้าลงไปอ้าริมฝีปากครอบครองมันอีกรอบ “รีบๆปล่อยเลยนะ ใหญ่ก็ใหญ่เมื่อยปากจะตายแล้ว!”
“ก็ถ้าคนทำมันเก่งก็คงไม่นานหรอก”
“คุณว่าผมเหรอ!” เซฮุนถลึงตากระซิบด่าใส่อีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็ต้องก้มหน้าลงไปดูดดึงแท่งเนื้ออุ่นด้วยริมฝีปาก ปล่อยให้แสงไฟบนถนนพาดผ่านลำตัวไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาทีแล้ว
ให้ตายสิ
หรือเขาต้องเปลี่ยนผู้จัดการกันนะ ขัดลาภทุกทีเลยพี่โบอา!
กลับไปคอมเม้นท์ให้กามลางจายเลาได้น้า : https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=98
