เซฮุนรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ แต่เด็กน้อยก็ยังสามารถบังคับมือตัวเองให้ถอดกางเกงสีดำสนิทออกจนเหลือเพียงแค่ชั้นในลูกไม้สีขาวตัวบาง คุณท่านหลุบตาลง สำรวจร่างเขาตั้งแต่เท้าจรดหัวก่อนรอยยิ้มพึงพอใจจะประดับบนใบหน้า
ร่างบางคลานเข่าเข้าไปใกล้ ยื่นมือสั่นๆออกไปปลดกระดุมกางเกงคุณท่านออก ถึงแม้ความกลัวจะเกาะกุมจิตใจ แต่เซฮุนก็ไม่อยากถูกไม้เรียวอันใหญ่ๆฟาด และก็ยังไม่อยากถูกขังในห้องจนไม่ได้กินอะไรด้วย
ซิปกางเกงคุณท่านถูกปลดออกมาแล้ว ความเเข็งขืนที่ซ่อนตัวอยู่ภายในถูกลูบด้วยมือนุ่มนิ่ม คุณท่านร้องครางในลำคอ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหลับตาลงเซฮุนจึงดึงขอบชั้นในสีเข้มออก จับแท่งร้อนอีกฝ่ายขึ้นมารูดรั้งเบาๆ ริมฝีปากบางถูกแลบลิ้นเลียจนชุ่มเพื่อเตรียมรับมือกับสิ่งที่จะเข้ามาในโพรงปากเขาต่อจากนี้
คุณท่านวางแขนสองข้างลงกับแขนเก้าอี้ ผ่อนลมหายใจเป็นจังหวะตอนที่ริมฝีปากบางครอบส่วนแข็งขืนเข้าไปทีละนิด เซฮุนตวัดลิ้น ความใหญ่โตของมันคับแน่นไปหมดจนเขาหายใจไม่ออก แต่พอช้อนดวงตามองคุณท่านแล้วก็ไม่กล้าแม้แต่จะปล่อย ถึงได้หยัดตัวขึ้นเพื่อกดส่วนนั้นให้เข้าไปลึกอีก
มือหนาเลื่อนมาจับบนเรือนผมสีเข้ม เซฮุนผงกหัวขึ้นลง ดุนลิ้นเข้ากับแท่งร้อนในปากแล้วใช้มือรูดมันในส่วนที่ไม่สามารถเอาเข้ามาได้ เสียงน่าอายดังขึ้นจากน้ำใสที่ไหลเปรอะออกมาจากมุมปากเล็ก คุณท่านลูบเรือนผมเด็กรับใช้เบาๆ ก่อนจะกดหัวทุยลงให้แกนกายเข้าไปลึกจนสุด มือหนากดค้างเอาไว้หลายวินาที จนเซฮุนไอค่อกแค่กเมื่อคุณท่านปล่อยศรีษะเขาให้เป็นอิสระ แต่เพราะว่าไม่กล้า เขาถึงได้ยังคงดูดมันราวกับไอศกรีมรสโปรดเมื่อสมัยเด็ก
คุณท่านเชิดหน้าขึ้น ครางในลำคอแสดงความพอใจชัดเจน ดวงตาคมหลับลง อกแกร่งผ่อนลมหายใจเป็นจังหวะตามการถูกมือเล็กๆโอบรอบส่วนนั้น
เซฮุนขยับตัวขึ้นมา ใช้มือข้างที่ว่างโอบรอบเอวคุณท่านเอาไว้แล้วใช้ริมฝีปากบีบรัดแท่งร้อนจนมันขยายมากขึ้นอีก คุณท่านปล่อยลมหายใจอย่างแรง ยกสะโพกขึ้นสวนกับการกระทำของเด็กตัวบางจนเซฮุนเกือบสำลัก
“อ่าห์ เด็กดี”
เสียงน่าอายดังขึ้นเมื่อเซฮุนถอนริมฝีปากออกมา ใบหน้าแดงก่ำเพราะหายใจไม่ทั่วปอดนานสองนาน เขาปาดน้ำลายที่ไหลเปรอะด้วยหลังมือ หอบหายใจถี่รัวก่อนจะถูกคุณท่านจับข้อมือให้ลุกขึ้นยืน เพราะเขาเเทบไม่เหลือเรี่ยวแรง ร่างกายก็เลยเซไปมาได้ง่ายๆ
มือหนาจับเอวของเขาเอาไว้แน่น ไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนลงมาจนถึงสะโพกก่อนมุดหายเข้าไปในชั้นในตัวบางทางจอบด้านล่าง บีบเค้นก้อนกลมทั้งสองข้างอย่างรุนแรงจนเจ้าของถึงกับเบ้หน้า
“อื้อ คุณ...ท่าน”
“โดนอะไรมา”
เซฮุนจับไหล่อีกฝ่ายเอาไว้ บีบแน่นเมื่อคุณท่านดึงชั้นในเขาเป็นเส้นเล็กๆ แล้วเอามันครูดไปตามร่องกลางของสะโพก เด็กตัวขาวแอ่นรับสัมผัสนั้น ส่ายก้นไปมาเมื่อคุณท่านแกล้งเขาไม่เลิก
“อื้อ....คุณท่าน อ้ะ...อย่า” เซฮุนดิ้นเหมือนเด็ก หลุบตาลงต่ำแล้วเอียงคอติดไหล่อย่างเหนียมอายเพราะมือหนาสอดเข้าไปในชั้นในเขาอีกรอบ แต่คราวนี้มันไม่เหมือนเดิม เพราะมือคุณท่านตรงเข้าไปกดลงที่ช่องทางด้านหลัง นวดวนไปมาแต่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น
“ฉันถามว่าโดนอะไรมา”
“แมลง...กัดผม อ๊า!”
“ฉันไม่เคยอนุญาตให้นายมีรอย” คุณท่านใช้มือซ้ายลูบไปตามรอยแดงเป็นจุดๆตามตัว เซฮุนกัดปากแน่น และยิ่งต้องแน่นขึ้นไปอีกเมื่อนิ้วเรียวค่อยๆสอดแทรกเข้ามาในร่างกายทีละนิด คุณท่านกำลังใช้นิ้วกับร่างกายเขา ทั้งที่ชั้นในลูกไม้ตัวบางยังไม่ถูกถอดออกไปเลย
ริมฝีปากหนาจูบลงบนรอยที่หน้าท้องบาง เซฮุนสั่นสะท้านเมื่อลิ้นร้อนตวัดเลียไปตามร่างกาย ล้างพิษแมลงพวกนั้นให้ด้วยตัวคุณท่านเอง
เขาแทบทรุดอยู่แล้ว ยิ่งอะไรที่อยู่ในช่องทางด้านหลังหมุนวนไปมาแบบนั้นเขายิ่งแย่ เซฮุนไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันปั่นป่วนไปทั้งร่าง หนาวสะท้านจนขนลุกซู่ แถมยังร้อนวูบในบางครั้ง
“ต้องทำโทษจงแดหรือเปล่า ที่ปล่อยให้คนของฉันหนีออกไปได้แบบนี้”
“อื้อ...อย่า...อะ...อย่าทำโทษ”
“งั้นฉันคงต้องทำโทษนาย”
“อ๊า! อะ! อ๊ะ! อ้ะ!”
เซฮุนเกร็งไปทั้งตัวเมื่อถูกคุณท่านดันนิ้วเข้ามาอีกนิ้วทีเดียวจนสุด แถมยังขยับเข้าออกจนเขาแสบปากช่องทางไปหมด มันรุนแรงมากจนปลายเท้าเขาไม่ติดพื้น ต้องขยับไปมาตามแรงส่ง ชั่ววินาทีหนึ่งเซฮุนรู้สึกเหมือนจะหมดแรง เพราะคุณท่านประแทกปลายนิ้วเข้าไปที่ตรงไหนซักที่ในร่างกาย เขาถึงกับทรุดลงกับพื้น นิ้วเรียวทั้งสองหลุดออกไปทันที
ชายหนุ่มวัยสี่สิบห้าปีกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความเอ็นดู เขามองภาพนั้นพร้อมกับความวูบวาบที่เกิดขึ้นในร่างกาย เซฮุนเตรียมจะยืนขึ้นอีกครั้ง คุณจงแดบอกว่าห้ามขัดใจคุณท่าน เพราะฉะนั้นเขาจะทำแบบนี้ไม่ได้ เขายังไม่อยากถูกไม้เรียวฟาด
“หมดแรงแล้วเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม คุณท่านก้มตัวลงมาหาเขาที่นั่งพับเพียบอยู่ปลายเท้า “หันหลังสิ”
“แต่คุณท่าน...จะทำแบบเมื่อกี้ได้เหรอครับ”
“หึ” อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอ จับตัวเขาพลิกให้หันหลังพร้อมกับการแหวกชั้นในลูกไม้ออก เผยช่องทางที่แดงเป็นจ้ำจากการถูกรุกรานเมื่อครู่ “ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ”
นิ้วเรียวแทรกเข้าไปทีละนิด คุณท่านไม่ได้บอกเขาเลยว่าครั้งนี้มันเข้ามาถึงสามนิ้ว เซฮุนแหวกขาออกอัตโนมัติเพราะความแน่นที่เกิดขึ้น เขารู้สึกจุกไปหมดในช่องท้อง แต่ความรู้สึกยามที่ปลายนิ้วครูดตามผนังโพรงอุ่นเข้ามาทีละนิดนั่นน่ะ มันดีกว่าการถูกฟาดด้วยไม้เรียวเยอะแน่ๆ
“ท่าไหนฉันก็ทำได้ จะเอาไว้นะเซฮุน”
สิ้นคำสั่งสอน นิ้วทั้วสามก็งอคดขยับเข้าออกร่างกายบางทันที คุณท่านไม่ปราณีเขาแม้แต่วินาทีเดียว เพราะอีกฝ่ายทั้งกดย้ำ ควงก้านนิ้ว แถมยังชักเข้าออกอย่างรวดเร็วจนสะโพกเขาร่อนไปพร้อมกับมือหนา เซฮุนร้องลั่นเพราะความต้องการ เกร็งจิกเล็กลงกับพื้นพรมเพื่อยึดร่างกายที่สั่นสะท้านตามแรงส่งให้อยู่นิ่ง
“อา! อ๊า! คุณท่าน!”
“พร้อมหรือยัง” คุณท่านใช้มืออีกข้างบีบสะโพกเขา เซฮุนร้องอื้ออึงอยู่ในคอไม่เลิก หอบแฮ่กราวกับวิ่งมาจากที่ไกลแสนไกลเพียงเพราะถูกคุณท่านทำโทษด้วยนิ้ว
“ไม่ อื้อ ไม่ครับ”
เพียะ
คุณท่านตีก้นเขาเบาๆ ตามด้วยการบีบคลึงเพื่อไม่ให้เกิดความเจ็บ
“พร้อมหรือยังเซฮุน”
“ผม อื้อ!”
เซฮุนพูดไม่ออก คุณท่านทำท่าจะใส่นิ้วเข้ามาอีกแต่เขารับไม่ไหวแล้ว เด็กตัวบางรีบพยักหน้า ก่อนจะถูกฉุดแขนให้ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ขาเรียวสองข้างพันกันมั่วไปหมด สีหน้าคุณท่านตอนที่เขาหันกลับไปมองเหมือนคนอดกลั้นเต็มทน เพราะทันทีที่เขายืนขึ้นได้ คุณท่านก็รีบจับให้หันหลัง ดึงชั้นในลูกไม้ให้เปิดออกเห็นช่องทาง ก่อนจับเด็กรับใช้ราคาสองร้อยล้านวอนให้นั่งลงรับโทษที่แสนหนักหนาทันที
เซฮุนยืนตัวเอาไว้ด้วยการท้าวมือสองข้างลงกับแขนเก้าอี้ เขาไม่สามารถนั่งทับความแข็งขืนนั้นลงไปได้ทีเดียว ถึงคุณท่านจะพยายามจับเอวเขากดลงไป แต่ความดื้อรั้นที่มีของเขามันก็ยังมากกว่า
ใบหน้าหวานส่ายด้วยความเจ็บ รู้สึกเหมือนกับช่องทางกำลังจะฉีกขาดออกจากกัน เพราะมันเจ็บไปหมด มันสบร้อน แต่เขาก็รู้สึกดีกับส่วนปลายที่กำลังคืบคลานเข้ามาในร่างกายทีละเซนสองเซนนั่น
“อ่าห์ อย่าดื้อสิเซฮุน”
“ผม…เจ็บ อึก” เซฮุนพยายามจะดันตัวเอง แต่เขายิ่งถูกคุณท่านบีบเอวเอาไว้แน่น สุดท้ายผู้อาวุโสก็คงจะทนไม่ไหว ถึงได้ปล่อยเอวบางออก เปลี่ยนเป้าหมายไปปัดมือเขาออกจากแขนเก้าอี้ เซฮุนไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด เพราะงั้นเขาถึงได้เผลอทิ้งน้ำหนักนั่งทับส่วนนั้นเข้าไปทีเดียวจนสุด “อ๊า!”
เด็กตัวขาวขยับร่อนสะโพกไปมาเพราะความเจ็บ แต่นั่นยิ่งเป็นการทำให้คนแก่กว่าพึงพอใจไปเสียได้ เซฮุนหายใจแรงมาก เขารู้สึกได้ถึงการกระตุกของแท่งเนื้อที่สอดคาอยู่ในตัว คุณท่านยกสะโพกกลมขึ้นแล้วกดลงด้วยตัวเอง ทำแบบนั้นซ้ำไปมาจนเซฮุนชินกับสัมผัส และพร้อมที่จะปรนเปรออีกฝ่ายด้วยตัวเอง
“อื้อ! อือ! อ๊ะ! อ๊า คุณท่าน อื้อ”
“อืม…เซฮุน” คุณท่านสวนสะโพกกลับขึ้นมาอีกแล้ว เซฮุนไม่ชอบเลย ทุกครั้งที่มันเข้ามาโดนจุดนั้นในร่างกายเขารู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลไปทั่วตัว มันพาลทำให้ร่างกายเกร็งไปหมด ยิ่งถูกมือหนาลูบไล้มาจนถึงยอดอก ใช้สองนิ้วบีบเน้นย้ำแล้วก็อดสั่นไมไ่ด้ “อ่าห์...ดี เด็กดี กดลงมาลึกๆ”
“ฮึก อึก อะ...อ้ะ” เซฮุนบีบแขนคุณท่านที่โอบรอบเอวเอาไว้แน่น จิกเล็บลงบนแสวตเตอร์สีขาวจนมันแทบขาด ซิปกางเกงคุณท่านบาดผิวจนรู้สึกแสบ แต่เขากลับไม่อยากหยุดการขย่มสะโพกลงบนส่วนแข็งขืนนี่เลย เพราะมันทำให้คุณท่านพอใจ และมันยังทำให้เขาปั่นป่วนต้องการคุณท่านยิ่งกว่าเดิม
เด็กรับใช้ยังคงความดื้อเอาไว้ด้วยการตอดรัดไม่เลิก เซฮุนปากสั่นไปหมด เสียงของเขาแหบแห้งขึ้นทุกวินาที แต่คุณท่านก็ยังจับเอวเขาให้ขยับขึ้นลงไม่เลิก เซฮุนก้มหน้าลง ปล่อยให้เส้นผมสะบัดตีหน้าจนเเสบเพราะเขากำลังจะไม่ไหว อึดอัดส่วนกลางลำตัวจนต้องส่งมือไปบีบมันเอาไว้ แต่ดูเหมือนคุณท่านจะรู้ อีกฝ่ายถึงได้ส่งมือหนาสอดเข้ามาในชั้นใน บีบคลึงแกนกายเล็กเเล้วรูดขึ้นลงเป็นจังหวะให้
เสียงหวานร้องดังลั่นแข่งกับเสียงสวบสาบของเสื้อผ้า มือเล็กขึ้นสีแดงเพราะการออกแรงกำแน่น กายบางแข็งไปทั้งร่าง ยิ่งคุณท่านใช้มือกับส่วนนั้นของเขาเร็วมากขึ้นเท่าไหร่ เซฮุนก็รู้สึกเกร็งมากเท่านั้น เขาจะไม่ไหวแล้ว จะไม่ไหวแล้วจริงๆ มันเสียวซ่านไปทั้งตัว มันบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เขารู้สึกเหมือนกำลังจะหมดลมหายใจ
“อ้ะ”
เด็กตัวขาวร้องเมื่อคุณท่านจับสะโพกเขาให้หยุดนิ่ง นั่งทับสะโพกแกร่งเอาไว้ทั้งที่ส่วนนั้นยังคาอยู่ในตัว
“จะเสร็จแล้วเหรอ รัดฉันขนาดนี้”
“คุณ…ท่าน แฮ่ก”
“ถ้าฉันไม่อนุญาต ก็ห้ามปล่อยมันออกมา” คุณท่านใช้นิ้วชี้กดส่วนปลายของเขาเอาไว้ เซฮุนเม้มริมฝีปากเเน่น ส่ายหน้าทั้งน้ำตาแต่อีกฝ่ายก็ไม่ปราณีเขาเลย
มือหนาดันสะโพกเขาให้หลุดออก เซฮุนรู้สึกได้ถึงการขยายตัวออกเพราะความเย็นวาบที่เกิดขึ้น ร่างกายของเขาถูกเหวี่ยงไปอีกทาง เด็กตัวบางเบ้หน้าเมื่อแผ่นหลังกระทบกับความนุ่ม มันคือโซฟาไร้พนักที่มักจะมีเกือบทุกห้องในคฤหาสน์หลังนี้
และวันนี้เขาก็เพิ่งรู้ ว่ามันไม่ได้มีไว้สำหรับใช้นั่งเล่นเท่านั้น แต่มันยังใช้เป็นสถานที่ที่ทำให้คุณท่านพึงพอใจได้อีกด้วย
เซฮุนนอนนิ่ง บิดร่างกายตะแคงข้างเพราะความขลาดอายแล้วใช้มือพยายามปกปิดส่วนล่างเอาไว้ ดวงตากลมฉ่ำเยิ้มจากน้ำตา ริมฝีปากเป็นสีแดงสดเพราะถูกกัดเอาไว้นาน
คุณท่านจับชายสเวตเตอร์ของตัวเอง เลิกขึ้นจนสุดปลายแขนแล้วเหวี่ยงมันไปอีกทาง เผยกล้ามเนื้อเป็นลอนและร่างกายสมส่วนที่ทำเอาเขาต้องกลืนน้ำลาย มันดูกำยำแข็งแรงแบบไม่มากไม่น้อยจนเกินไป เซฮุนยิ่งใจสั่นไปอีกเมื่อมือหนาเคลื่อนต่ำลงมาถึงขอบกางเกง เปลือกตาบางปิดลงเมื่อคุณท่านดึงมันลงมา
เขาไม่กล้ามอง ไม่กล้าสบตาคุณท่านในยามที่ร่างกายของเราทั้งคู่เปล่าเปลือย
“ลืมตาสิเด็กดี ลืมตาขึ้นมา”
มือหนาลูบลงบนต้นขาเนียน พร้อมกลีบปากหนาที่พรมจูบไล่ตามฝ่ามือขึ้นมา เซฮุนเกร็งตัวเเน่นเมื่อมันเคลื่อนผ่านส่วนอ่อนไหวมาถึงท้องน้อย เขาร้องในคอเหมือนเด็กทารก กัดนิ้วตัวเองแน่นกลั้นเสียงร้องคราง ตอนนี้คุณท่านสามารถมองหน้าเขาได้แล้ว เขาไม่กล้าหรอก ไม่กล้าแสดงความรู้สึออกมาเลยว่ารักร่างกายคุณท่านมาขนาดไหน
มือทั้งสองข้างถูกส่งนิ้วชี้เข้ากลีบปากสีสด เซฮุนดูดนิ้วตัวเองเอาไว้เมื่อถูกลิ้นร้อนตวัดที่ยอดอก ขาเรียวสอข้างแยกออกจากกันอัตโนมัติเมื่อคุณท่านขยับตัวขึ้นคร่อมทาบทับร่างกายเขาเอาไว้
“อื้อ”
เสียงหวานหลุดลอดออกมาจนได้ เซฮุนเบี่ยงหน้าหนี กัดปลายนิ้วแน่นเมื่อถูกส่วนแข็งขืนถูกลงมาที่กลางลำตัว คุณท่านผละออกไปจากหน้าอกเขาจนได้ แต่พอเหลือบตามองลงไปมันกลับเต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำเต็มไปหมด ราวกับว่ามันเป้นสัญลักษณ์ที่คุณท่านตั้งใจทำเพื่อจับจองเด็กรับใช้คนนี้
ชั้นในลูกไม้ที่เขาเคยใส่อยู่ถูกดึงออกไปจนสุดปลายเท้า คุณท่านโยนมันมาบนหน้าอกเขาจนเซฮุนต้องจับมันมาถือไว้ คราบน้ำใสที่ติดอยู่บ่งบอกอย่างดีว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นระหว่างเราบ้าง
“อ้าขาสิเซฮุน” เด็กน้อยทำตามคำสั่งทันที คุณท่านจับแกนกายตัวเองเอาไว้ ใช้มันตีลงบนหน้าขาเขาเบาๆ เซฮุนปากสั่นด้วยความตื่นเต้น เขายกสะโพกขึ้นเมื่อส่วนปลายจ่อที่ปากช่องทาง ก่อนจะต้องแอ่นตัวเมื่อมันถูกดันเข้ามาอีกครั้ง
“อ่าห์...“ คุณท่านครางด้วยความพอใจในร่างกายของเด็กวัยสิบหกปี เซฮุนสั่นสะท้านไปตามแรงกระแทก เปลือกตาปรือจนจะปิด แต่พอเห็นคุณท่านโน้มตัวลงมาหาใกล้ๆเขาจึงลืมตาขึ้น “...จะดื้อ...อีกไหม”
เสียงทุ้มขาดหายเป็นช่วงๆ เซฮุนคิดว่ามันคงเป็นเพราะการส่งแรงกระแทกจากสะโพกเข้ามา ใบหน้าหวานส่ายรัว พร้อมกับการคว้าไหล่กว้างเอาไว้เป็นที่พึ่ง
“อื้อ...คุณท่าน...อ๊า...อื้อ” คุณท่านไล้ปลายนิ้วไปตามโครงหน้าเรียว เซฮุนเอียงรับสัมผัสนั้นอย่างหลงใหล แต่คุณท่านก็แค่หลอกให้เขาตายใจ เพราะหลังจากมันลูบมาจนถึงคาง ปลายนิ้วโป้งก็แทรกเข้ามาในโพรงปากเขาทันที
ร่างกายของเขาตอบสนองด้วยการดูดมันอัตโนมัติ ฟันคมครูดไปตามปลายนิ้ว ยิ่งส่วนล่างถูกรุกรานเข้ามามากแค่ไหน เซฮุนก็ยิ่งดูดนิ้วคุณท่านแรงมากขึ้นเท่านั้น ใบหน้าคมประดับไปด้วยรอยยิ้มมุมปาก เซฮุนใจสั่นทุกรอบที่ได้เห็นมัน สั่นจนต้องหลบสายตาไปอีกทางเพื่อลอบกลืนน้ำลาย
คุณท่านดึงนิ้วโป้งออกไปจนศรีษะทุยผวากระดกตาม เซฮุนเผยอริมฝีปากค้าง ร้องขออีกฝ่ายด้วยสายตาจนนิ้วกลางจากมือหนาถูกส่งเข้ามาอีกรอบพร้อมกับการคว้านไปทั่วโพรงปาก เล่นกับลิ้นเล็กที่พยายามตวัดเลียอยู่ภายใน
“อื้อ! อื๊อ! อึก!” เซฮุนตัวสั่นไปตามแรงส่ง คุณท่านกระแทกเข้ามารุนแรงมาก แรงจนเขาจุกไปทั้งร่างกาย
ใบหน้าหวานดูอ่อนเพลียเพราะกำลังจะหมดแรง แต่เขาก็ต้องตั้งสติเพื่อกลั้นความอึดอัดที่พยายามจะปลดปล่อยอยู่รอมร่อให้อยู่ภายในตัวต่อไป ถ้าหากคุณท่านยังไม่อนุญาต เซฮุนก็ไม่มีสิทธิปล่อยให้ความอึดอัดนั้นหายไป
แต่เขาจะทนไหวได้ยังไงกัน ถ้าหากคุณท่านยังใช้แท่งร้อนทำโทษเขาอยู่แบบนี้
“อา”
เซฮุนร้องครางเมื่อนิ้วเรียวหลุดออกจากปาก ช้อนดวงตาเยิ้มหวานสบตาผู้มีพระคุณ ก่อนจะเป็นฝ่ายโน้มลำคอแกร่งลงมาเพื่อแนบริมฝีปากเราสองคนให้สนิท คุณท่านหยุดสะโพกชั่วครู่ อีกฝ่ายค้างมันเอาไว้ในร่างกายเขาแล้วสอดมือเข้าไปใต้แผ่นหลัง โอบกอดเขาเอาไว้แน่นแล้วมอบจูบที่แสนร้อนแรงมาให้
“คุณท่าน...”
“เรียกชื่อฉันสิ”
“อ้ะ” เซฮุนร้องเมื่อถูกกัดลงบนริมฝีปาก
“เรียกจงอินสิเด็กดี”
“จงอิน...อื้อ...คุณท่าน...จงอิน”
ใบหน้าหวานพยักขึ้นลง ปล่อยมือออกจากลำคอแกร่งเพื่อให้คุณท่านยืดตัวขึ้นไปจับขาเขาพับเข้ามาถึงอก ส่งแรงกระแทกเข้ามาอีกรอบจนเซฮุนกระตุกเกร็ง ตอดรัดส่วนแข็งขืนในร่างกายจนคุณท่านต้องร้องครางแล้วแช่สะโพกเอาไว้เพราะความเเน่น
เขาทนไม่ไหว สุดท้ายเด็กรับใช้ตัวบางก็ปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาจนเปรอะไปตามหน้าท้องจนได้ เซฮุนหอบถี่ รู้สึกอ่อนเพลียจนข้อมือไหลตกลงไปข้างโซฟา ทั้งตัวกระตุกเป็นจังหวะ ปลายเท้าที่เคยมีเเรงพลันอ่อนเปลี้ยจนเหมือนเป็นอัมพาต
“ขัดคำสั่งฉันอีกแล้วนะเซฮุนนา” เซฮุนปรือดวงตามองคนด้านบนที่เริ่มสอดใส่เข้ามาอีกรอบ เขาพยายามจะเอ่ยปากขอโทษคุณท่าน แต่ร่างกายกลับทรยศด้วยการตอบสนองแรงกระแทกจากสิ่งที่อยู่ในร่างกายเสียก่อน “ถ้ายังขัดคำสั่งฉันแบบนี้ ก็คงถูกทำโทษทั้งคืน”
“ผม…อื้อ...อ้ะ” เสียงหวานแผ่วเบาจนเหมือนไม่มี เซฮุนยืดมือออกไปด้านหน้า แบมือหาคุณท่านจนอีกฝ่ายต้องเลิกคิ้ว พร้อมกับการยื่นมือมาจับมือเขาเอาไว้ “ผม...ขอโทษ”
คุณท่านยิ้มบาง จับมือเข้าเอาไว้แล้วโน้มตัวลงมาหา ประทับริมฝีปากลงบนหลังมือเขาเนิ่นนานก่อนผละออกมาจ้องตากัน ช่องระหว่างนิ้วของเขาที่เคยว่างถูกมือหนาแทรกก้านนิ้วเรียวเข้ามาเติมเต็ม เซฮุนอมยิ้มออกมา หลับตาลงแยกเรียวขาให้คุณท่านได้ทำกับร่างกายเขาจนกว่าจะพอใจ
“เก่งแล้ว...เด็กดี”
เสียงทุ้มเอ่ยประโยคนั้นออกมาอย่างนุ่มนวล เซฮุนอ้าปากโกยอากาศเข้าปอดถี่รัว เขาแสบไปหมด จุกและหน่วงภายในช่องท้องยามที่คุณท่านกดแช่สะโพกเข้ามาให้ลึก ครั้งสุดท้ายที่อีกฝ่ายสอดใส่เข้ามามันลึกมาก ลึกเสียจนเซฮุนสะดุ้งเพราะตกใจ
น้ำอุ่นฉีดเข้ามาในร่างกายเขาเต็มที่ ร่างบางแอ่นสะโพกเอาไว้ ขมิบช่องทางตอดรัดส่วนแข็งขืนอีกฝ่ายเป็นจังหวะเพื่อให้คุณท่านพึงพอใจ เซฮุนลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า คุณท่านส่งแรงกระแทกเข้ามาอีกสองสามครั้ง ก่อนค่อยๆดึงส่วนอ่อนไหวที่ยุบตัวลงเพียงนิดเดียวออกไป
ดวงตาคมจ้องมองไปที่ช่องทางของเขา เซฮุนหุบขาลงอย่างขลาดอาย มันคงจะแดงและขยายตามขนาดสิ่งที่สอดใส่เข้ามาไม่ผิดแน่
“อย่า...มองผมนะครับ” เซฮุนบิดใบหน้าหนี แตะปลายเท้าเข้าหากันเป็นเด็กน้อย จนคุณท่านจับปลายเท้าเขาแยกออกใบหน้าหวานถึงได้หันกลับมามอง กลีบปากหนากดจูบลงที่ปลานิ้วเท้า ไล่ขึ้นมาที่หน้าแข็ง เข่าสีชมพูอ่อน ต้นขาด้านใน ก่อนจบลงที่ช่องทางด้านหลังซึ่งเต็มไปด้วยของเหลวสีขาวขุ่น
คุณท่านสอดนิ้วเข้าไปภายใน คว้านควงดึงน้ำหนืดให้ไหลออกมาเลอะไปทั่วโซฟาสีครีมอ่อน เซฮุนกระตุกเป็นพักๆ ยามที่ปลายนิ้วเรียวเคลื่อนผ่านจุดกระสันต์ภายในตัว มันก็ดันเพิ่มความต้องการเขาให้เพิ่มขึ้นอีกรอบ
“ถ้าครั้งนี้ขัดคำสั่งอีก ก็จะถูกทำโทษอีก”
คุณท่านพูดพลางเอามันออกจากร่างกายเขาให้ เซฮุนพยักหน้า อ้าขาให้กว้างขึ้นไปอีกเมื่อคุณท่านจับส่วนปลายมาจ่อที่ช่องทาง
“ผม…จะเป็นเด็กดี” เด็กตัวบางพยักหน้ารับ กำชั้นในลูกไม้ที่ถือไว้ตั้งแต่เมื่อครู่แน่นเมื่อมันคืบคลานเข้ามาอีกครั้งช้าๆ “ผม...อ้ะ...จะไม่ดื้อแล้ว”
ทรมาน เขาทรมานไปหมดทั้งร่าง อยากให้คุณท่านทำ อยากให้คุณท่านรังแก
“ดี…ฉันจะรอดู”
“อ็ะ! อ๊า! อ๊า!”
เสียงหวานร้องครางลั่นไปทั่วห้องอีกครั้ง ปล่อยให้บทรักดำเนินไปเรื่อยๆตามแต่ใจผู้อาวุโสกว่า ตราบใดที่คุณท่านพึงพอใจ เซฮุนจะไม่ขัดอีกฝ่ายเด็ดขาด เขาจะไม่ดื้อ จะเป็นเด็กดี คุณท่านจะได้ไม่ทำโทษเขาอีก
แต่ทำไมกัน ทำไมส่วนลึกในจิตใจเขาถึงได้อยากดื้อ อยากให้คุณท่านทำโทษมากขนาดนี้
อ่านต่อ : https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=67
