“ความบริสุทธิ์ของท่านดัชเชส”
“…”
“พร้อมมอบมันให้กับข้าหรือยัง”
“เคฟ...”
ดัชเชสแห่งเฟอร์รอนเชิดใบหน้าขึ้นตามแรงบีบ ซอกคอของเขาถูกกดจูบแผ่วเบา ริมฝีปากหนาลากูบไปจนถึงติ่งหู ก่อนลิ้นเย็นชืดจะตวัดจนเขาสะดุ้งสุดตัว มือหนาสอดเข้ามาใต้วงแขน โอบกอดกายขาวเอาไว้พร้อมออกแรงดึงจนขาเรียวสองข้างต้องยกขึ้นจากน้ำ
เฮชสั่นไปหมดทั้งร่าง กัดริมฝีปากด้วยฟันคมหลายซี่เพราะความประหม่าที่ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิต การที่ร่างกายขาวนวลปรากฎแก่ชายหนุ่มเป็นครั้งแรกทำให้เขาทำตัวไม่ถูก แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเขาไม่สามารถหักห้ามใจตนเองได้ ไม่สามารถบังคับตนเองได้ ไม่สามารถแม้กระทั่งจะดันตัวเคฟออกไปให้ห่าง
เขากำลังถูกสะกดจิต เขากำลังหลงมัวเมา ร่างกายของเขากำลังเรียกร้องหาเคฟไม่หยุดหย่อน สวนทางกับความคิดผิดชอบชั่วดีในหัวจนหมดสิ้น
เคฟคุกเข่าซ้ายลงบนพื้นหินเปียกแฉะ ไม่สนใจแม้ว่ากางเกงผ้าหนาอย่างดีจะเปียกชื้นจากน้ำที่เขาราดลงบนตัวไปเมื่อครู่ ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันเพียงแค่ฝ่ามือเดียวเท่านั้น เฮชเบือนสายตาหลบหนีไปมองหยดน้ำที่เกาะพราวตามขาตัวเอง ก่อนเรียวขาสวยจะถูกหดกลับเข้ามาเพื่อปกปิดส่วนอ่อนไหวที่ไม่เคยมีใครได้เชยชมมาก่อน
มือเรียวสองข้างแตะลงที่หัวเข่่า พร้อมกับการซุกใบหน้าลงไปเพื่อหลบหลีกสายตาของเคฟที่ทำให้เขาร้อนรุ่มได้แม้จะเป็นสิ่งมีชีวิตตัวเย็น ความรู้สึกอึดอัดแปลกๆถาโถมเข้ามาเต็มอก มันอัดอั้นจนแทบระเบิด เขาทั้งหวาดผวาและตกใจ แต่สุดท้ายก็ต้องปิดเปลือกตาเมื่อถูกนิ้วเรียวเชยเข้าที่ปลายคาง
“เคฟ...” เฮชกำลังกลัว เขากลัวในสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้น ซึ่งมันคงเป็นความรู้สึกที่ผิดปกติหากตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในร่างมนุษย์เกือบสี่สิบเปอร์เซ็นต์เช่นตอนนี้ “...เจ้า...รู้ได้ยังไง”
“กลิ่น” เคฟตอบ พร้อมกับการเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เสียจนปลายจมูกเราชนกัน เฮชเผยอริมฝีปาก เขาพยายามจะเอ่ยคำพูด หากแต่กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่างนอกจากการปล่อยให้มือหนาลากมือเขาไปวางไว้ที่บ่าทั้งสองข้าง พร้อมกับการดันเรียวขาเขาให้เหยียดตรงออกไป “กลิ่นของเจ้า”
เราสบตากันในระยะใกล้ มันใกล้เสียจนสามารถเห็นเงากันและกันได้ในม่านตา เฮชหลบสายตาหนี แต่ยิ่งทำแบบนั้นเขากลับยิ่งถูกต้อน กายหนาขยับเบียดเข้ามาใกล้ มันใกล้มากเกินไปจนเขาต้องเอนตัวลงอย่างช้าๆ ศอกสองข้างกระทบกับพื้นหินจนเกินความเจ็บแสบ ก่อนความลื่นจากสบู่จะทำให้เขาถไลลื่นจนแผ่นหลังกระแทกพื้นอย่างรุนแรง
“อ้า!”
เฮชเบ้หน้าเพราะความเจ็บปวด แต่กลับไม่มีเวลาได้พลิกดูบาดแผล เพราะกายหยาบสีแทนคร่อมทาบทับลงมาแล้ว เขาไม่มีสิทธิแม้แต่จะชันขาขึ้นมาปกปิดร่างกายอีกแล้วด้วยซ้ำ ในเมื่อตอนนี้เคฟกักกันส่วนล่างของเขาเอาไว้ด้วยหว่างขา และส่วนบนด้วยแขนแกร่งสองข้าง
เขาได้กลิ่นคาวเลือดของตัวเองคละคลุ้งเต็มไปหมด แต่ความเจ็บพวกนั้นมันน้อยนิด เพราะในไม่ช้าแผลพวกนั้นก็สมานหายไปอย่างรวดเร็วราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เฮชบิดลำคอไปมาเพื่อเช็คอาการที่หลัง เมื่อพบว่าทุกอย่างกลับมาปกติจึงช้อนดวงตาขึ้นมองใบหน้าคมที่อยู่เพียงแค่เอื้อม แต่ทันทีที่เขาเปิดริมฝีปากเพื่อจะพูด กลีบปากหนากลับทาบทับลงมาอย่างรุนแรงและจาบจ้วง
สัมผัสที่แนบแน่นทำให้เขาต้องร้องครางเพราะความเจ็บ เขี้ยวของเคฟในยามยังไม่เปลี่ยนก็ใหญ่และคมพอจะทำให้ริมฝีปากของเขาเกิดแผลได้เมื่ออีกฝ่ายครูดมันไปมาและขบกัดเบาๆเพื่อให้เขาเปิดปากออกกว้าง
เฮชปรือตาขึ้นเมื่อลิ้นของเราแตะกัน ก่อนจะต้องกัดริมฝีปากตัวเองและผวาแอ่นอกเพราะเคฟดันถอยใบหน้าออกไปจนเราสามารถจ้องตากันได้
“เคฟ...” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยโชยอยู่ในอากาศทำให้สติของเขาเจือจางลงไปทุกที มันเลือนรางเสียจนต้องแตะใบหน้าคมเอาไว้เพื่อยืนยันว่าอีกฝ่ายยังอยู่ตรงหน้า ดัชเชสแห่งเฟอร์รอนรู้สึกอ่อนแรง เผลอไผลไปกับสายตาเร่าร้อนที่เคฟใช้จ้องมาอย่างง่ายดาย “...เจ้า...เป็นใครกันแน่”
“คนที่เจ้าไม่ควรท้าทาย”
เฮชเม้มริมฝีปาก ความกลัวยิ่งกัดกินหัวใจเขาทุกวินาทีเพราะเคฟจดจ้องเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง กายขาวพยายามขยับตัว แต่ยิ่งขยับ เขายิ่งรู้สึกได้ถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านเข้ามาทุกเซลล์
“อะ...อา...เรา...ร้อนไปหมด”
กายขาวบิดเร้า เรียวขาสองข้างถูกันไปมาเพราะความอึดอัดที่เกิดขึ้น ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเหยเก เขี้ยวที่เคยเก็บเอาไว้พลันงอกออกมาเพิ่มเมื่อเขาควบคุมร่างกายตัวเองไม่ไหว เฮชเปรือตาขึ้นมองใบหน้าคม แผ่นอกกระตุกถี่เมื่อถูกมือเย็นเฉียบสองข้างลากไล้ขึ้นมาจนถึงยอดอกสีอ่อน
“อื้อ...เรา...เรา...อึดอัด”
“เข้าใจความรู้สึกของการถูกเชือกดีเทนมัดหรือยัง ดัชเชส”
“ช่วย...ช่วยเราด้วย”
น้ำใสปริ่มขึ้นที่ขอบตาเขาแล้ว เฮชกัดฟันแน่นมากกว่าเดิมเมื่อร่างกายสั่นไปหมด ขาสองข้างพยายามบีบเข้าหากันเพื่อปิดซ่อนส่วนอ่อนไหวที่กำลังแข็งชูชันขึ้นมาทีละนิดทั้งที่เคฟยังไม่ได้แตะต้องร่างกายเขามาไปกว่าช่วงเอวเลยด้วยซ้ำ
“มันอึดอัด...จนแทบบ้า”
เคฟขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เขามากยิ่งขึ้น กดจูบลงกับซอกคอขาวซีดแล้วตวัดลิ้นเย็นแตะเเช่ค้างเอาไว้ ลากไล้ไปทั่วจนเขาหนาวเย็นวูบจากน้ำลายพิษที่เคลือบไปตามผิวกาย เคฟกลายเป็นสัตว์ป่าที่แสนร้ายกาจเพียงชั่ววินาที ชายผู้นี้ชิมรสร่างกายเขาจากปลายลิ้นไปทั่ว ลากยาวลงไปจนถึงแผ่นอก บดขยี้ริมฝีปากลงมาและขบเม้มด้วยฟันคมบ้างบางคราแกล้งให้กายบางผวาแอ่นรับ
เฮชจับเส้นผมนุ่มของคนด้านบนเอาไว้ ขยุ้มมันด้วยอุ้งมือตัวเองเพื่อกดใบหน้าเคฟให้โลมเลียไปทั่วร่าง ชายผิวแทนถดถอยร่างกายลงไปจนถึงช่วงเอว อ้าริมฝีปากฝังเขี้ยวลงกับสีข้างเขาจนดัชเชสแห่งเฟอร์รอนถึงกับร้องเสียงหลง
“อ๊า! เรา...เจ็บ”
“เจ้าเคยบอกไม่ใช่เหรอ” เคฟกดจูบลงบนรอยแผล ช้อนสายตาขึ้นมองเขาที่ผงกหัวอยู่ “ว่าให้ข้ากัดร่างกายเจ้าได้ทุกส่วนที่ต้องการ”
“อื้อ...เรา...เราทรมาน”
เฮชยันไหล่กว้างเอาไว้ด้วยสองมือ คราบดัชเชสจอมเย่อหยิ่งมลายหายไปในพริบตาเมื่อความต้องการในร่างกายเพิ่มสูงขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สิ่งมีชีวิตอย่างเราๆไม่ได้มีความรู้สึกมากนัก แต่มันจะเกิดก็ต่อเมื่อถึงเวลาสมควรหรือมีสิ่งเร้ามากระตุ้น เช่นกลิ่นหอมหวานที่เคฟคงจะใช้ล่อลวงเขาให้ต้องการ
กลีบปากหนายังคงจูบลงบนผิวกายเนียนละเอียด ฝากรอยรักสีเข้มเอาไว้ทั่วจนถึงต้นขาด้านใน เคฟดันขาเขาขึ้นชันด้วยมือสองข้าง ก่อนโฉบใบหน้าลงหาแก้มสะโพกด้านล่างของเขาพร้อมปลายลิ้นเย็นชืดที่แตะตามลงมา
“อา...อ้า...อย่า...แกล้งเรา”
ปลายลิ้นเย็นจ่ออยู่ที่ช่องทางของเขา เคฟกลั่นน้ำลายพิษออกมาจากปาก พ่นมันลงบนร่างกายเขาแล้วแตะลิ้นลงมาตวัดเกลี่ยไปทั่ว นานหลายนาทีที่อีกฝ่ายทำลายความรู้สึกเขาให้เหลือเพียงความต้องการด้วยอวัยวะอ่อนนุ่มภายในปาก
เฮชขยับสะโพกเข้าใกล้มันมากขึ้นเพราะความต้องการ เขาต้องการให้มีใครทำอะไรสักอย่างกับร่างกาย แต่เคฟดันไม่เข้าใจความรู้สึกของเขา เพราะอยู่ๆชายผิวแทนก็ยกใบหน้าขึ้นมา แตะมือสองข้างลงกับสะโพกด้านข้างของเขาแล้วบีบขยำจนมันแยกออกจากกันเกิดร่องตรงกลาง
“อื้อ แกล้ง...เราทำไม”
“ข้าไม่ได้เแกล้ง” รอยยิ้มเย็นปรากฎขึ้น เฮชส่ายหน้ารัว พยายามจะพลิกตัวลุกขึ้นยืนแต่กลับถูกเคฟยึดสะโพกเอาไว้ด้วยสองมือ “อย่ารีบสิดัชเชส เจ้ายังทำให้ข้าทรมานเจียนตายอย่างช้าๆเลย”
“อา...เคฟ ได้โปรด ทำอะไรสักอย่าง” เสียงหวานเอ่ยพึมพำ มือสองข้างกำแน่นเข้าหากันจนเกิดรอยแดง “...กับเรา”
“ทำอะไร?” ชายผิวแทนเลิกคิ้ว ถึงแม้ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งหากแต่แววตากลับฉายความขบขันที่สามารถทรมานเขาได้สำเร็จ ดัชเชสตัวขาวถูปลายเท้าไปตามพื้น ร่างกายร้อนรุ่มจนเหงื่อกาฬผุดออกมาอย่างน่าประหลาด ทั้งที่ปกติเขาเป็นสิ่งมีชีวิตตัวเย็น แต่พอเจอฤทธิของอะไรบางอย่างนั่นกระตุ้นก็กลับกลายเป็นแบบนี้ไปเสียได้ “ว่าไง ดัชเชส”
“อย่า...แกล้งเรา ฮือ” ริมฝีปากบางสั่นรัว ลำบากทุกครั้งที่จะเอ่ยเอื้อนคำพูดออกมาให้รู้เรื่อง “อะ...อา” นิ้วเรียวจ่อที่ช่องทางสีหวาน กดแนบลงมาจนผลุบหายเข้าไปแล้วหลุดออกไปอีกครั้ง ถึงแม้สะโพกกลมจะขยับเข้าหาแต่เคฟก็ยังแกล้งด้วยการถอยมือหนีออก
“พูดสิท่านดัชเชส”
“เคฟ...อา...ใส่...ใส่มัน” เฮชแอ่นสะโพกขึ้นสูง จิกเล็บยาวของตัวเองไปตามพื้นหินจนเจ็บแสบ แต่ความรู้สึกเจ็บเหล่านั้นกลับเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวของร่างกายเมื่อตอนนี้เขาอึดอัดภายในตัวเสียจนไม่รับรู้อะไรอีก เขาช้อนดวงตามองอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน แต่มันไม่เป็นผลเพราะเคฟไม่เคยโอนอ่อนไปตามการกระทำ “ไม่...ไม่ไหวแล้ว”
มือบางเอื้อมไปด้านหน้าหมายจะจัดการตัวเอง แต่แล้วก็ถูกปัดจากคนด้านบน เคฟส่ายหน้า แตะปลายนิ้วลงที่ช่องทางเขาอีกครั้งพร้อมแรงกดทีละนิดจนมันผลุบหายเข้าไปจนสุด กายบางเกร็งกระตุกเพราะการเสียดสีจนรู้สึกเจ็บ ผนังอุ่นร้อนภายในตอดรัดสิ่งแปลกปลอมที่ไม่เคยล่วงล้ำเข้าไปอย่างรุนแรง ยิ่งมันขยับเขยื้อนเข้าออกครูดไปมาปลายเท้าสองข้างก็ยิ่งสั่นสะท้าน ยกลอยขึ้นจากพื้นเพื่ออ้าเรียวขาให้กว้างขึ้นไปอีก
“อะ! อา...อ๊ะ!” ดัชเชสเเห่งเฟอร์รอนเสียศูนย์ไปหมด ยิ่งเคฟแหวกก้อนนุ่มออกด้วยมือข้างที่ว่างเพื่อสอดใส่นิ้วเข้ามาอีกเขายิ่งสั่นไปทั้งร่าง คำพูดที่เคยประมวลผลเอาไว้พลันสลายหายไปราวกับฟองสบู่แตก “อา...แรง...แรงๆ”
“เจ้ารู้ตัวหรือเปล่า ว่ากำลังทำอะไร” เคฟถาม ทั้งที่นิ้วมือยังคงกระแทกเข้ามาภายในไม่หยุด
“อา...อ้ะ! เคฟ...เคฟ” ใบหน้าขาวส่ายไปมาอย่างไร้สติ ความคิดที่เคยมีสลายหายไปดังเช่นสายลมผ่าน เคฟยังคงส่งแรงกระแทกเข้ามาจนปลายนิ้วชนกับผนังด้านใน ก่อนสอดใส่เข้ามาอีกนิ้วเพื่อขยายโพรงอุ่นร้อน
“เจ้าเอามันกลับมาไม่ได้หรอกนะ ดัชเชส”
“อา...ได้โปรด...ช่วยเรา”
หยาดน้ำใสไหลออกจากมุมปากบาง น้ำลายพิษที่เขาหวงแหนกำลังไหลลงไปตามเรียวคาง ทิ้งคราบเปรอะเปื้อนให้ชายผิวแทนเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดมันออก เคฟยิ้มจางมาให้เขา ฝ่ามือข้างเดิมแตะลงบนแก้มตามด้วยการวางนิ้วโป้งลงที่มุมปาก เฮชกลืนน้ำลายลงไป เผยอริมฝีปากเพื่อลากลิ้นเล็กออกมาเกี่ยวกระหวัดเข้ากับนิ้วโป้งสากที่เย็นเยือก
“อื้อ...อือ”
เฮชดูดมันเข้ามาในโพรงปาก ใช้ฟันคมกัดครูดค้างเอาไว้ จับยึดข้อมือเคฟเอาไว้ไม่ให้ชายผิวแทนหนีห่างไปอีก ดูดดุนปลายนิ้วอีกฝ่ายเพื่อระบายความซ่านจานทางด้านหลัง เคฟควงหมุนวนนิ้วทั้งสามอยู่ในร่างกายเขา สำรวจไปทั่วทุกสัดส่วนจนเจ็บแสบไปหมด ก่อนมันจะถูกถอดถอนออกไปพร้อมกับความเฉอะแฉะที่เกิดขึ้น
“อา...”
แผ่นอกบางกระตุกถี่รัว ขาสองข้างที่เคยชันขึ้นวางราบกับพื้นอย่างหมดแรงเมื่อเคฟถอยตัวออกไปจัดการกับอาภรณ์บนร่างกาย เสื้อผ้าสีดำสนิทถูกปลดเปลื้องออกทีละชิ้น เฮชบีบขาสองข้างเข้าหากันอย่างทรมาน พยายามยื่นมือสั่นเทาของตัวเองออกไปด้านหน้าเรียกร้องอีกฝ่ายให้กระทำร่างกายเขาเสียที แต่เคฟกลับจดจ้องเขาไปทุกสัดส่วนด้วยสายตาอ่านยากคู่นั้น ทำทุกอย่างอย่างเชื่องช้า ทรมานเขาราวกับตัวเองนั้นเป็นดั่งเชือกดีเทนเสียเอง
“เคฟ...ช่วยเรา...”
เคฟเอียงคอเล็กน้อย กายสมส่วนที่เปลือยเปล่าทำให้ความต้องการยิ่งพุ่งสูงมากขึ้นไปอีก เฮชกลืนน้ำลายพิษอึกใหญ่ ส่วนแข็งขืนของชายผิวแทนทำให้เขาต้องผวา เขาไม่เคยได้รับมัน ไม่เคยเเตะต้องของผู้อื่น ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะได้เห็นจากชายอื่นนอกเหนือจากตนเอง
แต่ตอนนี้เขากำลังเรียกร้อง กำลังโหยหามันอย่างสุดซึ้ง ร่างกายของเขาต้องการเคฟ ต้องการความรุนแรงจากอีกฝ่ายอย่างที่สุด
ซ่า!
น้ำหลายลิตรล้นออกมาจากขอบหินเมื่อเคฟก้าวลงไปในบ่อน้ำแร่ธรรมชาติ ความสูงของเคฟทำให้สะโพกโผล่พ้นผิวน้ำและขอบสระหินขึ้นมา รวมไปถึงส่วนนั้นที่เรียกสายตาเขาให้จ้องมันด้วย
เฮชช้อนตาขึ้นมองใบหน้าคมยามที่อีกฝ่ายเดินมายืนในน้ำตรงขอบสระที่เขานอนอยู่ กายขาวอ่อนแรงเสียจนขยับแทบไม่ไหว แต่เขาก็ยังมีแรงเพียงพอที่จะขยับตัวพลิกตะแคงจนใบหน้าจดจ่ออยู่กับแท่งร้อน
“เคฟ...”
เฮชเอ่ยแผ่วเบา มือสองข้างเอื้อมไปแตะต้องมันอย่างเชื่องช้า รูดรั้งตั้งแต่ส่วนโคนมาจรดปลาย บีบคลึงซ้ำๆพร้อมอ้าริมฝีปากครอบครองมันเข้ามาในโพรงปากอุ่นชื้น ความคับแน่นทำให้เขาเจ็บที่มุมปาก แต่ถึงกระนั้นร่างกายก็ยังตอบสนองมันด้วยการดูดและตวัดลิ้นเล็กหมุนวนอยู่ที่ปลายอัตโนมัติ
เคฟจับศรีษะของเขาด้วยมือข้างเดียว ฝ่ามือข้างนั้นกำหนดจังหวะส่งความแข็งขืนเข้ามาในปากเขาด้วยตนเองเสียจนดัชเชสถึงกับร้องเพราะความลึกที่มันเข้ามา ร่างกายที่นอนตะเเคงอยู่คดงอเพราะอึดอัดจากความต้องการท่ีเพิ่มมากขึ้นทุกวินาทีตราบใดที่กลิ่นหอมหวานนั้นยังไม่หมดไป
เคฟอาจจะรู้สึกเช่นเดียวกับเขา แต่ชายผู้นี้คงมีระดับความอดทนที่สูงมากกว่าเขาซึ่งเป็นเพียงดัชเชสแสนบริสุทธิ์
เฮชปล่อยให้น้ำลายพิษไหลเปรอะไปตามคางเรียว เขาไม่มีจังหวะให้ได้กลืนมันลงลำคอเลยแม้แต่นิดตราบใดที่ความใหญ่โตยังคงอยู่ในโพรงปาก เคฟกดแช่แกนกายค้างเอาไว้ลึกสุดเพื่อให้ลิ้นของเขาตวัดเลียรอบก่อนถอดถอนมันออกไป
เคฟดึงข้อเท้าลากเขาให้หันตัวไปหาด้วยความรุนเเรงจนสะโพกครูดไปตามแผ่นหิน ดัชเชสแห่งเฟอร์รอนเบ้หน้าด้วยความเจ็บแต่ก็ยอมอ้าเรียวขาออกกว้างจนสายน้ำอุ่นกระฉอกเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง สะโพกของเขาหมิ่นเหม่อยู่ที่ขอบสระ เฉียดใกล้กับส่วนนั้นของชายผิวแทนเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าลงมากดแนบริมฝีปากกับเขา เคฟใช้ฟันคมขบกัด ดูดดึงลิ้นของเขาจนความเจ็บปวดที่สะโพกหายไปเป็นปลิดทิ้ง
มือหนาจับแยกก้อนเนื้อขาวสองข้างออกจากกัน ผละใบหน้าออกไปจ่อส่วนแข็งขืน กดดันมันเข้ามาทีละนิด ทุกระยะมีแต่ความเจ็บปวดที่แล่นปราดขึ้นมาจนถึงหน้าอก เฮชจิกปลายเท้าลงกับขอบสระ รวมไปถึงฝ่ามือที่ทาบลงกับพื้นหินด้านหลังแน่น เขากัดฟันเพื่อให้เคฟสอดใส่เข้ามาจนสุด อีกฝ่ายกดแช่ค้างเอาไว้เพียงครู่เดียวเท่านั้น สะโพกแกร่งก็เริ่มขยับเขยื้อนเนิบนาบและเชื่องช้า
“อา...อ้ะ ! อ๊า!”
ใบหน้าหวานบิดไปด้านข้าง ซ่อนริ้วเเดงและอาการเผยอริมฝีปากร้องครางยามส่วนปลายกระแทกเข้ามาในร่างกาย ศรีษะของเขาแหงนเชิดขึ้นมองเพดานหิน ก่อนแหงนไปด้านหลังอย่างอ่อนแรงเมื่อความเสียวซ่านแผ่ปกคลุมไปทั่วแทนที่ความเจ็บปวดที่เคยได้รับ สิ่งมีชีวิตอย่างพวกเราเจ็บปวดได้ไม่นานนัก เฮชเคยมองว่ามันเป็นเรื่องไม่ดี แต่ ณ วินาทีนี้ มันคือสิ่งดีที่ทำให้เขารู้สึกเร่าร้อนไปกับสัมผัสของเคฟได้เร็วขึ้น
“อา...เคฟ...อ๊ะ! แรง...แรงอีก”
“อ้อนข้าสิ ดัชเชส”
“ได้โปรด...เคฟ ” ดัชเชสเเห่งเฟอร์รอนปล่อยให้หัวโงนเงนไปตามแรงส่ง ความเชื่องช้าของอีกฝ่ายทำให้เขาหงุดหงิด มันไม่ทันใจกับความต้องการที่เกิดขึ้นในร่างกายเขาตอนนี้เลย และเขาก็รู้ว่าเคฟคงอยากที่จะแกล้ง “อ้ะ! เร็วๆ!”
“อา...ท่านดัชเชส”
เฮชร้องเสียงหลงเมื่อความรวดเร็วในการขยับสะโพกของเคฟเพิ่มขึ้น แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ใส่เรี่ยวแรงทั้งหมดลงมาจนสุด ร่างกายเขาสั่นคลอน สะโพกกระแทกกับพื้นหินเป็นระยะจนเกิดรอยครูดสีแดงจางและเกิดความเจ็บจี๊ดจากรอยถลอกบ้างในบางครั้ง แต่มันก็สลายหายไปในระยะเวลาต่อมา ปลายเท้าสองข้างของเขาไหลลื่นตกลงไปในน้ำอุ่นบ้างแต่สุดท้ายมันก็วกกลับขึ้นมาชันและอ้าออกกว้าง
มือของเขาลื่นถไลไปด้านหลัง แผ่นหลังอ่อนยวบจนหมดแรงพยุงตัวเอง ความกระสันต์แล่นไปจนถึงปลายเท้า เกร็งไปหมดทั้งร่างจนอยากที่จะนอนแน่นิ่งเพื่ออ้าขาเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายสอดใส่เข้ามาเพียงเท่านั้น
แต่เคฟกลับไม่ยอมปล่อยให้เขาทำ เพราะอีกฝ่ายถอยร่างกายออกไปเพื่อพยุงเขาให้ลุกขึ้นนั่ง ขาสองข้างหล่นห้อยลงไปแช่น้ำทันทีเมื่อเคฟตั้งตัวเขาจนตรง ใบหน้าคมโน้มต่ำลงไปที่กลางลำตัวเขา มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหวเอาไว้พร้อมกับการกลืนกินมันเข้าไปในโพรงปาก เคฟทำแบบที่เขาทำ แต่สิ่งที่ต่างกันคือชายผิวแทนสอดใส่นิ้วเข้ามาที่ช่องทางของเขาด้วย
กายขาวสั่นอีกระลอกใหญ่ เฮชจับไหล่กว้างเอาไว้มั่น จิกลงไปจนเห็นเลือดซึมออกมาตามรอยแผล แต่เคฟคงรู้สึกเจ็บได้ไม่นานนักเพราะเจ้าตัวยังไม่ยอมละใบหน้าออกมาจากส่วนนั้นของเขาเลย
ลิ้นร้อนตวัดลากยาวตั้งแต่ส่วนปลายถึงโคน ลากไล้ยาวผ่านก้อนกลมสองก้อนไปยังปากช่องทาง สันจมูกโด่งแตะลงก่อนเป็นอย่างแรก ตามด้วยลิ้นเย็นชืดที่เสียงแทงเข้ามาภายใน
“อ๊ะ! เคฟ อ๊า! อย่าทำ...แบบนี้ มัน...เสียว”
คำขอร้องของเขาดูจะไม่เป็นผล เพราะอีกฝ่ายกลับยิ่งแยกสะโพกเขาออกจากกันเพื่อตวัดลิ้นแยงเข้ามาไม่จบ เฮชหอบถี่ทั้งที่ลมหายใจรวยริน อยากให้อีกฝ่ายสอดใส่เข้ามาจนต้องบิดกายหนี เสียงเฉอะแฉะที่เกิดขึ้นจากทั้งน้ำในสระและจังหวะการตวัดเกลียวลิ้นทำให้มือไม้ของเขาสั่น
แต่แล้วเคฟกลับทำในสิ่งที่ทำให้เขาต้องตกใจ เมื่อใบหน้าคมถอยออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับการกระชากข้อมือเขาจนร่างกายเหวี่ยงตกลงไปในน้ำ
ตู้ม!
เฮชหลับตาแน่น เขาไม่ทันตั้งตัวเลยลื่นล้มลงมาจนเกือบสำลัก แต่ยังไม่ทันที่ใบหน้าจะได้โผล่พ้นน้ำ ริมฝีปากกลับถูกประกบเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว สายน้ำอุ่นเล็ดลอดเข้ามาในปากทันทีที่กลีบปากของเขาเผยอออก เปิดทางให้เคฟส่งลิ้นเข้ามาสำรวจภายในโพรงปาก ลิ้นของอีกฝ่ายเย็นชืดไร้ชีวิต แต่กลับมีสายน้ำอุ่นทะลักเข้ามาบ้างในบ้างครั้งที่เราขยับใบหน้าเพื่อมอบจูบที่ลึกซึ้งและวาบหวามให้กันมากขึ้น
เราลืมตาจ้องหน้ากันใต้น้ำ ปล่อยให้สายน้ำพัดผ่านไปไม่รู้จักจบ ลมหายใจไม่ใช่สิ่งที่เราสองต้องการ แต่สิ่งที่ต้องการคือร่างกายของกันและกันไม่ว่าจะอยู่ในสถานที่ใดก็ตามต่างหาก
เฮชดันแผ่นอกแกร่งออกห่างจากตัว พลิกกายว่ายน้ำขึ้นมาเกาะขอบสระอีกฝั่ง เสยเส้นผมสีดำสนิทด้วยมือเดียวก่อนดวงตาจะต้องเบิกกว้างเมื่อเคฟยึดสะโพกเขาพร้อมกับการสอดใส่เข้ามาใต้น้ำทีเดียวจนสุด
ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บ มือสองข้างกำขอบสระหินเอาไว้แน่น แอ่นสะโพกไปด้านหลังเมื่อเคฟเริ่มขยับสวนกระแทกเข้ามาพร้อมน้ำอุ่นๆรอบกายอีกครั้ง
“อ้ะ! อา....เคฟ...อื้อ!”
“ไค”
“อ๊า...”
“เรียกข้าว่าไค”
เฮชบิดใบหน้าไปมองคนด้านหลังทั้งที่ริมฝีปากยังคงเผยอออกกว้าง เขาพยายามเรียบเรียงประโยคเพื่อเอ่ยถาม หากแต่กลับทำไม่ได้เพราะความเสียววูบวาบย้อนกลับเข้ามาเล่นงานอีกครั้ง สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่จ้องตาชายผิวแทน ก่อนหมุนใบหน้ากลับมาก้มงุดครางเสียงดังกึกก้องไปทั่วห้องอาบน้ำชั้นใต้ดินแห่งนี้
“อ๊ะ! อ้า! ไค...มันดี...เหลือเกิน”
ดัชเชสจอมหยิ่งเชิดใบหน้าขึ้น ซบใบหน้าลงกับฝ่ามือเพราะความรุนแรงที่ได้รับมันสาแก่ใจในตอนนี้เสียเหลือเกิน เคฟครางกระเส่า บีบขยำก้อนสะโพกเขาด้วยสองมือในใต้น้ำอย่างเมามันส์ เสียงสายน้ำไหลวนกระทบขอบสระยังดังต่อเนื่อง ยิ่งพวกเราขยับกายเข้าหากันรุนแรงมากขึ้นเท่าไร สายน้ำก็ยิ่งไหลสาดออกไปที่พื้นด้านบนดังมากขึ้นเท่านั้น
“ไค อ๊า!...อีก...เอาอีก”
เจ้าของกายบางเรียกร้องอู้อี้อยู่กับมือตัวเอง เฮชซบหน้าค้างเอาไว้ อ้าปากค้างเพราะไม่รู้ว่าควรทำสีหน้าอย่างไรในตอนนี้ ความเจ็บปวดไม่หลงเหลืออยู่เลยแม้แต่นิด มีเพียงความเสียซ่านที่ปะทุเพิ่มขึ้นทุกวินาทีเท่านั้น เขาทุบตีพื้นหินหลายต่อหลายรอบระบายความอัดอั้นในตัว จิกเล็บลงกับหินจนเกิดรอยช้ำและถลอกบ้างแต่ความรู้สึกพวกนั้นแทบไม่ได้เข้ามาในหัวเขาเลยสักนิด
“อืม...ดัชเชส...ความบริสุทธิ์ของท่าน อา...มันให้บางอย่างแก่ข้า”
“อ๊ะ! อ๊า! อื้อ! อา...” เฮชปรือตาขึ้นมาตั้งสติ ใช่ ความบริสุทธิ์นั้นสามารถเพิ่มเรี่ยวแรงให้กับผู้ได้รับไปก็จริง แต่คนที่เสียมันไปในครั้งแรกก็ย่อมมีผลกระทบ ซึ่งเขาเองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ดูท่าว่าทฤษฎีที่เคฟจะได้รับมันจะเป็นเรื่องจริง เพราะจังหวะการกระแทกมันรวดเร็วและรุนแรงขึ้นทั้งที่เราสอดใส่อยู่ใต้น้ำ “อือ...ไค...ของเรา...ดีเหลือเกิน”
“มานี่สิ”
เคฟพยุงเขาให้ยืนขึ้น ดัชเชสจอมหยิ่งร้องครางกระเส่าเมื่อถูกแกนกายใหญ่เสียดแทงเข้ามาแนบแน่นยามที่ร่างกายยืดตรง เคฟจูบไปตามซอกคอขาวซีด ดูดดึงอย่างรุนแรงจนผิวเกิดรอยแดงช้ำไปทั่ว เฮชส่งมือมาลูบเรือนผมเปียกชื้นของคนที่ยืนซ้อนหลังอยู่ เอียงใบหน้าหลับตาพริ้มปล่อยให้ชายผิวแทนฝังเขี้ยวคมไปตามร่างกาย
เคฟหลอกล่อให้เขาตายใจ อาศัยจังหวะที่เขากำลังเคลิ้มกดเขี้ยวในยามร่างกายเปลี่ยนแปลงลงมาที่เส้นเลือดใหญ่ที่คอเขา เฮชเบิกตากว้าง กายกระตุกเกร็งตอดรัดส่วนแข็งขืนที่สอดใส่ค้างเอาไว้อยู่อย่างไม่ทันตั้งตัว เขาพยายามจะขยับกายหนีหากแต่ทำไม่ได้เมื่อช่วงเอวถูกแขนแกร่งกอดรัดเอาไว้แน่น
หยาดเลือดอุ่นร้อนเทไหลเข้าไปในกลีบปากหนา บางส่วนไหลย้อยลงมาตามแผ่นอก แผ่นหลังของเขา ไหลลงผ่านสะโพกมนที่มีรอยแดงจางจากการบีบขยำ ไหลผ่านไปยังต้นขาเรียวที่เต็มไปด้วยรอยช้ำจากการดูดและขบเม้ม ก่อนหลอมรวมกับสายน้ำแร่ธรรมชาติเป็นหนึ่งเดียวแล้วเจือจางหายไป
“ไค...เจ้า”
เฮชเอียงลำคอ ปล่อยให้คนที่หลับตาดูดดื่มความหอมหวานทำแบบนั้นจนกว่าจะพอใจ เรี่ยวแรงที่เหือดหายไปกลับมาทีละนิดจนเกือบปกติ แต่มันก็ยังไม่ทั้งหมด เคฟจดจ่ออยู่ตรงนั้นนานกว่าห้านาที ถึงได้ผละออกไปลูบไล้ผิวกายเขาอย่างหวงแหน
ดัชเชสแห่งเฟอร์รอนหลุบตาลงต่ำ มองไปยังมือหนาสองข้างบนแผ่นอก เขาทาบทับมือตัวเองลงบนมือเคฟ จับมันลากไปทั่วร่างกายให้สัมผัสของชายผู้นี้แสดงความเป็นเจ้าของให้ทั่วทุกตารางนิ้ว
โพรงอุ่นร้อนตอดรัดสิ่งแข็งขืนภายในเป็นระยะไม่หยุด ความต้องการที่เพิ่มขึ้นทุกวินาทีทำให้เขาเผลอขยับสวนสะโพกเข้าหามันอัตโนมัติ กลิ่นหอมหวานในห้องเจือจางลงแต่ก็ยังไม่หายไปเสียทีเดียว และนั่นอาจเป็นสิ่งกระตุ้นที่ทำให้เขาเกิดอยากให้เคฟกระแทกส่วนนั้นเข้ามาเเรงๆไม่หยุด
“อือ...ไค...ต่อ...ต่อเถอะนะ” ดัชเชสอ้อนวอนร้องขออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงกระเส่าและเขายังบีบสะโพกเข้าหากันให้มันเบียดเข้าที่กลางลำตัวเคฟ หน้าของเขาเห่อร้อนไปหมด มันคงจะแดงเถือกจากการสูบฉีดเลือดภายในร่างกายไปแล้ว “...ขยับ...เถอะนะ”
“ทั้งที่ข้าเป็นคนวางยาเจ้า...” เคฟจูบลงที่ไหล่ของเขาอีกครั้ง พร้อมกับการลากมือหนาไปวางไว้ที่เอวทั้งสองข้าง “...ไม่โกรธงั้นเหรอ ดัชเชส”
“อา...มะ...ไม่...” เฮชส่ายหน้ารัว กดแนบสะโพกเข้ามาลึกมากกว่าเดิมจนแผ่นหลังแทบจะแนบไปกับอกแกร่ง “เรา...จะโกรธ...”
“…”
“หากเจ้า...อ้ะ! ไม่ทำเราตอนนี้! เดี๋ยวนี้!” นิสัยเอาแต่ใจตัวเองกลับมาอีกครั้ง คิ้วเรียวสวยขมวดแน่นเพราะความอึดอัดที่เกิดขึ้น เคฟเอาแต่วางมืออยู่บนเอวของเขา มันไม่ยอมขยับไปไหนเลยสักนิดเดียว
“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยตอบรับที่ข้างหู ตามด้วยการขบดึงติ่งหูลงมาจนถึงซอกคอขาวอีกครั้ง “...ดัชเชสเฮช”
เคฟดึงตัวเองออก เฮชเสียววาบไปทั้งตัวยามส่วนนั้นของอีกฝ่ายครูดผนังอุ่นร้อนจนหลุด เคฟดึงเขาไปบริเวณขอบสระที่ตื้นที่สุด ชายผิวแทนทรุดตัวลงนั่งแช่ในน้ำ ก่่อนข้อมือเขาจะถูกฉุดดึงให้นั่งลงไปบ้าง แต่ไม่ใช่นั่งพิงสระอย่างเดียวกับที่เคฟทำ เพราะเขาถูกฉุดให้แบะขาแยกออกเพื่อนั่งลงบนตักแกร่ง พร้อมๆกับการกลืนกินส่วนแข็งขืนเข้ามาทีละนิดจนมิดด้ามโดยที่ชายผิวแทนเป็นฝ่ายจับมันใส่เข้ามาให้เขาเองด้วยซ้ำ
เฮชซบใบหน้าลงกับไหล่กว้าง กอดรอบคอเคฟเอาไว้หลวมๆแล้วส่ายร่อนสะโพกเข้าหาแท่งร้อนในร่างกายราวกับว่ากำลังขยับเกียร์รถ เขาบดเบียดสะโพกเข้าหามันซ้ำไปซ้ำมา ตอดรัดแน่นบ้างในบางครั้งเรียกเสียงร้องครางทุ้มสุขุมจากอีกฝ่ายได้ทันที
“อืม...ดี...ท่านดัชเชส...แบบนั้น”
“เรา...ชอบเหลือเกิน” ดัชเชสพึมพำกับซอกคอแกร่ง ลูบไล้ไปตามสันกรามของเคฟ “ชอบทุกอย่าง ของเจ้า”
“อา...ดัชเชส”
“ได้โปรด...ทำเราอีก”
“…”
“ทำเราอีกกี่ครั้งก็ได้ เท่าที่เจ้าต้องการ”
เฮชเบ้หน้า สะโพกกลมมนถูกจับยึดเอาไว้ก่อนเคฟจะสอดใส่เข้ามาใต้น้ำ เขาร้องเสียงหลงเมื่อมันเข้ามาลึกผิดไปจากทุกท่วงท่า เคฟเป็นฝ่ายกดสะโพกเขาลงไปพร้อมกับการขยับดันส่วนนั้นกระแทกขึ้นมาหา เล่นเอาแก้มและสะโพกถึงกับสั่นไปตามแรงส่ง
“อ้ะ! อ๊า! อ้ะ! อ๊า!”
หางตาเต็มไปด้วยหยดน้ำซึ่งไม่รู้ว่ามันคือหยาดน้ำตาหรือน้ำแร่ธรรมชาติ เขารู้สึกดีเหลือเกิน ดีเสียจนต้องจิกไหล่กว้างเอาไว้แน่นยามขยับกายขึ้นลงครูดส่วนนั้นของอีกฝ่าย เคฟเคล้นคลึงสะโพกเขา ก่อนกวาดมือใต้น้ำจนความอุ่นจากกระแสน้ำไหลพัดผ่านเขาไป มือหนาแตะลงที่ส่วนอ่อนไหว กำรอบและรูดรั้งมันจนเขาต้องส่ายหน้า
น้ำวนกระแทกตัวเราสองคนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เคฟก็ยังคงไม่หยุดมือ รวมไปถึงสะโพกของเขาก็ยังไม่หยุด เราครางกระเส่ารวมเป็นเสียงเดียวกัน รวมกับเสียงธารน้ำไหลจนกลายเป็นความเร่าร้อนที่เกิดขึ้น เพิ่มอุณหภูมิให้กับห้องอาบน้ำนี้ไปอีก
เฮชหยุดกายกดแช่เอาไว้แน่นิ่ง ปรือตาแดงก่ำมองชายผิวแทนที่กำลังยิ้มบางมองเขาอยู่ กำปั้นเล็กทุบลงไปบนอกอีกฝ่ายทันทีเพราะความขลาดอาย เคฟจับขาเขายกขึ้นดันให้หันหน้าไปอีกทาง การขยับตัวใต้น้ำทำให้ร่างกายเบาหวิวและง่ายดาย เล่นเอาดัชเชสแห่งเฟอร์รอนต้องร้องเมื่อโพรงอุ่นร้อนหมุนควงส่วนนั้นของเคฟราวกับเป็นข้อต่อคันโยก
“อะ...ไค...เรา...”
เคฟกอดรัดช่วงเอวเขาเอาไว้เพื่อดึงให้เขาเอนตัวซบหลังลงไปบนอกตัวเอง เฮชหลับตาลง ซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอแกร่งแล้วปล่อยให้มือหนาปรนเปรอส่วนหน้าให้อยู่แบบนั้น สะโพกแกร่งขยับเข้ามาอย่างเนิบนาบ เสียงน้ำล้นทะลักออกนอกบ่อยามเราสองคนขยับร่างกายดังสนั่นไปทั่วเพราะมันล้นออกทีเดียวพร้อมกันหลายทิศ
ศรีษะของเขาถไลไปกับร่างกายเคฟ ร่างกายกระตุกเกร็งเมื่อสามารถปลดปล่อยความอึดอัดทุกอย่างออกมาผ่านน้ำสีขาวขุ่นได้สำเร็จ มันรวมไปกับสายน้ำในบ่อ ก่อนสลายหายไปในท่ีสุด เฮชนอนแน่นิ่ง ปล่อยให้ส่วนแข็งขืนอีกฝ่ายกระแทกสวนขึ้นมาอย่างเชื่องช้า โพรงอุ่นร้อนยังคงตอดรัดมันอยู่เช่นเดิม เรียกร้องหาแต่มันและต้องการมันมากขึ้นทุกวินาที ร่างกายเย็นร้อนรุ่มขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ เขาเริ่มอ่อนกำลังลงอย่างเชื่องช้า สติที่เคยมีกำลังจะดับหาย
เคฟครางต่ำชิดใบหูเขา กดแนบริมฝีปากลงมาที่ขมับเมื่อมีอะไรบางอย่างพวยพุ่งเข้ามาภายใน ก่อนสลายหายไปอย่างรวดเร็วเพราะสายน้ำที่ชำระล้าง มือหนาสองข้างลูบไล้ไปทั่วลำตัวเขา ทำความสะอาดร่างกายเขาให้หมดทุกสัดส่วน รวมไปถึงการสอดนิ้วเข้าไปควานในโพรงอุ่นอีกครั้งเพื่อกระหวัดเกี่ยวเอาสิ่งคั่งค้างออกมาจนหมด
ดัชเชสแห่งเฟอร์รอนกลายเป็นแมวเชื่อง เขาไม่รู็เรื่องอะไรเลยเพราะเปลือกตาที่ไม่สามารถลืมได้ สิ่งที่รับรู้อยู่มีเพียงสายน้ำแสนอุ่นและร่างกายเย็นเฉียบของเคฟเท่านั้น มือสองข้างอ่อนแรงจนลอยค้างอยู่บนผิวน้ำ ปล่อยให้เคฟไล้นิ้วมือไปตามนิ้วเขาทีละนิ้ว ล้างทุกอย่างออกไปจนหมดไม่เหลือแม้แต่เศษฝุ่น
“เหนื่อยเป็นด้วยเหรอ” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหู เฮชไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเอ่ยคำพูด ร่างกายของเขากำลังปั่นป่วน มันรวนไปเสียหมดทุกอย่างจนต้องพลิกกายมุดตัวเข้าหาชายผิวแทน มือบางแตะแนบลงบนแผ่นอกอีกฝ่าย ลากไล้อ้อมไปโอบกอดที่ด้านหลังแนบแน่น “เวลาที่เจ้าพูดง่าย มันดีกว่าตั้งเยอะนะดัชเชส”
เคฟประคองเขาด้วยมือเดียว กลีบปากหนาแตะลงมาบนหน้าผาก บรรเทาความรู้สึกหนักอึ้งในหัวไปได้น้อยนิดแต่ก็ยังไม่หมด หรือนี่คืออาการข้างเคียงของผู้ที่ถูกเปิดบริสุทธิ์ครั้งแรก มันทรมานเหลือเกิน มันรวดร้าวอยู่ภายใน มันเจ็บปวดไปหมดราวกับมีอะไรเสียดแทง ความรู้สึกมันเข้ามาเป็นระลอก เพราะร่างกายของพวกเรามีกลไกระงับความเจ็บปวดอยู่แต่มันหายไปได้ไม่นานก็กลับมาใหม่อีกครั้ง
แต่อีกหนึ่งความรู้สึกที่เพิ่มเข้ามาเห็นจะเป็นความหวงแหนชายผู้นี้ เขากำลังหวงแหนเคฟ ชายผู้เปิดบริสุทธิ์ของเขาเพียงคนเดียว
“ไหวหรือเปล่า”
“ระ...เรา...เจ็บไปหมด” ริมฝีปากบางพยายามเอ่ย เขารู้สึกได้ว่าเคฟพยักหน้าทั้งที่หลับตาอยู่ “เคฟ...เราเจ็บ”
“พรุ่งนี้มันจะหายไป ดัชเชสเฮช”
“เจ้าเคยทำแบบนี้กับคนอื่นมาแล้วงั้นสินะ” ดัชเชสเเห่งเฟอร์รอนตัดพ้อ กอดรัดกายสมส่วนให้แน่นยิ่งขึ้นไปอีก “ใจร้าย”
“….”
“ทำไมเจ้าไม่ตามหาเราเหมือนกับที่ชายพวกนั้นตามหาบ้าง”
“…”
“ห้าม...ทิ้งเรา” ใบหน้าหวานเงยขึ้น มองชายผิวแทนด้วยสายตาเอาแต่ใจ
“ให้อภัยข้าด้วย ดัชเชส” กลีบปากหนากดจูบลงที่ปลายจมูกรั้น “ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าหลุดมือไปอีก”
อ่านต่อทางนี้ค่ะที่รัก : http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1425620&chapter=57
