มาแบบเบาเบาสรัยสรัยกันบั้งงง
มือบางลากขึ้นสูงไปเรื่อยๆ สัมผัสลงบนส่วนนูนแน่นในชั้นในใต้น้ำ เขาสบตาคยองซู ใช้มือซ้ายท้าวพื้นอ่างโก่งสะโพกขาวๆให้โผล่พ้นผิวน้ำนิดหน่อยเอาไว้แล้วลูบไล้ไปตามสิ่งที่ม้วนพับซ่อนตัวอยู่ คยองซูยิ้มมุมปาก แตะผิวน้ำสีม่วงแล้วดีดจนมันกระเซ็นใส่ใบหน้าขาว เซฮุนตวัดลิ้นเลียหยดที่ใกล้ริมฝีปากกลับเข้าไปเพื่อชิมรสชาติ
กายบางขยับเข้าไปใกล้เรื่อยๆ หลับตาลงแล้วเผยอริมฝีปาก หายใจรดปลายจมูกอีกฝ่ายก่อนเม้มปากลงสนิทเพื่อกลั่นแกล้ง คยองซูท้าวแขนสองข้างเอาไว้กับขอบอ่าง ปล่อยให้เซฮุนซนอยู่กับส่วนกลางลำตัวด้วยการหยิบมันออกมาใต้น้ำ บีบนวดไปตามส่วนโคน ดึงทึ้งจนมันขยายขนาดสู้มือในไม่ช้า
เขาไล่สัมผัสไปตามพวงกลม คลึงขึ้นมาจนถึงแท่งยาวแล้วออกแรงดึงเบาๆพอให้มันยืดออก เซฮุนสะบัดเส้นผมที่ชื้นเหงื่อ เป่าลมขึ้นจนหน้าม้าปัดไปอีกทางเพื่อช้อนตาใส่คยองซู
“จูบหน่อยไหม” ปลายคางเรียวถูกเชยขึ้น เซฮุนกรีดยิ้มร้าย เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้คยองซูเตรียมแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่น แต่ทุกอย่างกลับต้องหยุดนิ่งเมื่อเสียงน้ำแข็งกระทบแก้วดังขึ้นในห้อง ใบหน้าหวานจะผินกลับไปมองก็ทำไม่ได้เมื่อคยองซูยื้อเขาเอาไว้ “ได้หรือเปล่าจงอิน”
หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบทันทีได้ยินชื่นใครบางคนดังขึ้น เซฮุนหยุดการกระทำทุกอย่าง เขาช้อนตามองคยองซูอย่างตกใจ ได้แต่นิ่งจนได้ยินเสียงหัวใจดังสะท้อนก้องไปทั่วหู จนเสียงน้ำกระฉอกจากการที่มีใครอีกคนลงมาในจากุชชี่ดังขึ้นฟองสบู่ในหัวเขาถึงแตก
เซฮุนสูดลมหายใจตั้งสติ แสยะยิ้มให้กับเรื่องที่กำลังเจอแล้วเหลือบตามองเจ้าของห้อง คยองซูมองไปยังหลานตัวเองที่เขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ด้านหลัง ก่อนเชยปลายคางเขาขึ้นไปเพื่อประทับริมฝีปากลงมาแผ่วเบา
เขาไม่ได้หลับตา เพราะกำลังมองเงาสะท้อนของจงอินจากดวงตาคยองซูที่กำลังละเมียดละไมไปบนกลีบปากเขาอยู่ เซฮุนแตะลิ้นลงที่กลีบปากอีกฝ่ายเบาๆ จนสุดท้ายมันก็ถูกคยองซูดูดกลับเข้าไปในโพรงปากจนเกิดเสียง
มือบางที่เคยหยุดชะงักพลันกลับมารูดรั้งส่วนกลางลำตัวอีกฝ่ายขึ้นลงอีกรอบ เซฮุนเอียงใบหน้าเพื่อสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากคยองซูให้มากขึ้น แอ่นสะโพกไปด้านหลังจนมันโผล่พ้นน้ำสีเข้มกระทบลมเย็นๆจนขนลุก ตั้งใจร่อนส่ายไปมาให้จงอินเห็นจนโดนฟาดสะโพกจนได้
เพียะ!
“บอกว่าอย่าดื้อ”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่างดุดัน มันหนักแน่นจนกรีดเเทงไปตามทุกรูขุมขน เซฮุนร้องครางแผ่วเบา แอ่นกายสู้มือจงอินแล้วผละใบหน้าออกจากคยองซูเล็กน้อยเพื่อหอบหายใจ จงอินทาบตัวเองลงมาบนหลังเขา จูบลงบนไหล่แล้วคว้าใบหน้าเขาไปจูบ ใช้ลิ้นอุ่นตวัดเข้ามาจนเซฮุนรับรู้ได้ถึงรสชาติฝาดของแอลกอฮอล์เข้มข้น
“อื้อ”
เสียงหวานครางแผ่วเบา เขาเหลือบมองคยองซูที่นั่งยิ้มมุมปากอยู่ในระยะไม่ถึงสิบเซนติเมตร ก่อนจะต้องหลับตาลงเพื่อปล่อยให้จงอินดูดวิญญาณเขาอีกรอบด้วยการดูดเม้มปากจนบวมเจ่อ
เซฮุนจับไปตามแท่งร้อนของคยองซู บีบส่วนปลายเอาไว้แล้วบิดมันไปมาพลางหมุนมือไปตามรอยหยักที่รู้สึกจากการสัมผัส
“อา…”
เขาครางเล็กน้อยเมื่อจงอินยอมปล่อยให้ออกมาหายใจ เซฮุนกัดริมฝีปาก หลุบตาทำหูลู่เป็นสุนัขทำความผิดก่อนร่างกายจะชาวาบเมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่แทรกเข้ามาในตัว เขาเผยอปากผินหน้ามองจงอิน ส่งเสียงหวานกระเส่าออกมาเมื่อน้ำแข็งก้อนใหญ่กำลังถูกยัดเข้ามาในโพรงอุ่น
“อะ…อา…”
“อืม…เซฮุน” คยองซูครางพลางจับลงบนมือบาง ออกแรงบังคับให้เขารูดรั้งส่วนแข็งขืนให้ทั้งที่เซฮุนกำลังสั่นไปทั้งตัว จงอินใช้นิ้วชี้ดันมันเข้ามาจนสุด เซฮุนร้องดังลั่นเมื่อความเย็นแผ่ซ่านไปทั่วช่องทาง ชาหนึบจนต้องอ้าขาออกกว้างแล้วพยายามส่ายสะโพกให้มันหลุดออก “เร็วอีกสิ”
“อะ…อะ คะ คยองซู” เซฮุนยิ้มหวาน หันกลับไปมองคยองซูแล้วตั้งใจครางเรียกชื่ออีกฝ่าย แต่กลับต้องเงียบเสียงแล้วหายใจเข้าทางปากเมื่อจงอินสอดก้อนน้ำแข็งเข้ามาในตัวเขาอีกก้อน น้ำลายใสไหลลงไปผสมกับไวน์สีแดงทันทีเมื่อเซฮุนไม่หลงเหลือสติในการบังคับกลีบปากให้หุบลง เขาชาไปหมดทั้งช่องทาง มันเย็นเสียจนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
โหด...หมอโหดที่สุด
ตั้งใจจะขู่ว่าเขาไม่มีโอกาสได้รู้สึกอะไรแบบนี้กับใครอีกแล้วงั้นเหรอ
“อืม เซฮุน...”
คยองซูเชิดหน้าสูดปากคราง ดูก็รู้ว่าตั้งใจยั่วโมโหจงอินชัดๆ เซฮุนกัดฟัน โน้มใบหน้าหาคยองซูแล้วบดเบียดริมฝีปากหาอีกรอบ มือบางข้างที่ว่างลูบไล้ไปตามหน้าอกแน่นที่โผล่พ้นเชิ้ตแล้วสะกิดส่วนยอดอกสีเข้ม เสียงเฉอะแฉะจากริมฝีปากของเราสองคนดังขึ้นในห้อง และมันคงจะดังจนสามารถยั่วเด็กดีอย่างคิมจงอินได้ดีทีเดียวเลยล่ะ
เซฮุนผวาเล็กน้อยเมื่อมือหนาเลิกเสื้อขึ้น ริมฝีปากอุ่นๆแตะลงมา ลากลิ้นร้อนไปตามแนวไขสันหลัง ขบกัดตามข้อต่อทิ้งรอยฟันและความเจ็บแสบเอาไว้บนผิวขาวจนเจ้าของร้องในลำคอ เซฮุนจิกเล็บลงบนอกคยองซูจนอีกฝ่ายต้องจับข้อมือ จงอินแยกขาเรียวออกจากกัน สอดมือมาด้านใต้แล้วบีบคลึงไปตามส่วนอ่อนไหวจนมันตื่นตัว
ใบหน้าหวานผละออกมาหายใจ ก่อนซุกเข้าหาไหล่กว้าง ขบกัดกลั้นเสียงครางเมื่อน้ำแข็งลูบไปตามแกนกายเล็กจนตัวกระตุก
“อะ…อา จงอิน” เขาครางชื่อคนด้านหลังใกล้หูคยองซู ขยับมือที่อยู่บนส่วนอ่อนไหวคุณอาขึ้นลง พยายามแอ่นสะโพกตอดรัดสิ่งเย็นเฉียบภายในช่องทางให้มันหลุดออก แต่มันกลับไม่หลุดสักที กลับกลายเป็นยิ่งเพิ่งความชาให้กับปากช่องทางเมื่อมันค้างเอาไว้แค่นั้น “อะ...อ๊า”
เสียงหวานร้องดังลั่นไปทั่วหัวน้ำ คยองซูแตะเอวเขา ลูบผิวกายที่เคลือบไปด้วยน้ำสีม่วงจนมาถึงยอดอก เคล้นคลึงผ่านเนื้อผ้าอย่างแรงจนเซฮุนต้องมุดหน้าซ่อนริ้วแดง ร่างกายแทบทรุดลงไปกับอ่างเมื่อจงอินดึงรูดส่วนอ่อนไหวของเขาเบาๆพลางใช้น้ำแข็งขูดไปตามผิวสีเนื้อเข้ม เซฮุนถูไถปลายจมูกไปตามซอกคอคยองซู ขบกัดด้วยฟันคมเพื่อระบายความซ่านในตัวแล้วบีบท่อนเนื้อที่คามืออยู่แน่น
“อืม เบาหน่อยเซฮุน” คยองซูตั้งใจกระซิบใกล้หู เจ้าตัวแตะลงบนมือเขาใต้น้ำ ชักนำจังหวะการรูดรั้งอีกครั้งเมื่อเซฮุนหยุดนิ่งไปเพราะการถูกกระตุ้นจากด้านหน้า ความอุ่นทาบลงกับแผ่นหลังเขาอีกรอบ เซฮุนผินใบหน้ากลับไปหาจงอิน จูบลงที่สันกรามคมก่อนลากลิ้นไปตามแนวยาว จงอินหันหน้ากลับมาหาเขา ส่งลิ้นตัวเองออกมาด้านนอกแล้วพันเกี่ยวกับเขาจนสามารถดูดเข้าในโพรงปากกันและกันได้
“อื้อ! อือ! อื๊อ!” ส่วนอ่อนไหวที่ถูกรูดรั้งพร้อมน้ำแข็งในมือจงอินทำให้เขาสะดุ้ง ช่องทางด้านหลังไร้ความรู้สึกโดยสิ้นเชิงแต่เขาก็พอรู้ว่าตอนนี้น้ำแข็งก้อนที่คาอยู่ตรงปากช่องทางคงละลายจนเล็กแล้วหลุดออกไปแล้วแน่ เซฮุนรู้สึกเหมือนจะขาดใจ ยิ่งจงอินใช้มืออีกข้างสอดเข้าไปในโพรงอุ่น เอานิ้วเกี่ยวก้อนน้ำแข็งที่ยังละลายช้าๆจนเกิดเสียงผวบยามมันหลุดออกเขายิ่งต้องผละใบหน้าออกมาตั้งสติ
ใบหน้าขาวแดงเถือก ทั้งจากเส้นเลือดฝอยที่กำลังมีเลือดมาเลี้ยง และจากแสงที่สะท้อนกับน้ำสีไวน์ในอ่าง เซฮุนหายใจจนอกกระเพื่อม มือขวาถูกคยองซูจับเอาไว้ให้รูดไปตามแกนกายจนเขาขยับไม่ได้ แถมตอนนี้ร่างกายก็กำลังถูกรุกรานจานอะไรบางอย่างที่ด้านหลัง
เขาชาขึ้นมาจนถึงช่องท้องด้านใน แต่ก็พอจะรู้ว่าจงอินกำลังสอดใส่ของตัวเองเข้ามาโดยไม่เบิกช่องทางใดๆทั้งสิ้น
“อะ…อา จะ จงอิน” เซฮุนหันหน้ามองจงอินที่ท่อนบนอยู่ในเสื้อผ้าครบชุด ตามเนื้อผ้าเปื้อนไปด้วยคราบสีแดงสดแต่จงอินกลับไม่ใส่ใจ คุณหมอจ้องตาเขาอย่างดุๆ ก่อนกดสะโพกจนส่วนแข็งขืนสอดใส่เข้ามาทีเดียวจนสุด “อ๊า!”
เซฮุนสะอึกจนปากสั่น เขาอ้าปากค้างกับความคับแน่นในโพรงอุ่นจนต้องปรายตาไปมองคยองซูที่กำลังมองเขาอยู่ก่อน
“เรียกชื่อผมสิ” เซฮุนปรือตาขึ้นจากเสียงทุ้มที่กระซิบข้างหู ร่างกายเริ่มสั่นจากการถูกกระแทกกระทั้นที่ด้านหลัง อีกทั้งส่วนหน้าก็ถูกมือจงอินกลั่นแกล้ง ไหนจะมือคยองซูที่ลูบไปตามหน้าอก และมือขวาของเขาก็กำลังรูดส่วนสำคัญของคยองซูที่เคยโหยหาอยู่ด้วย “ดังๆ”
“จะ จงอิน” เขาพึมพำ แต่มันคงไม่ถูกใจคุณหมอเลยถูกล็อคคอจากทางด้านหลังจนเซฮุนต้องแหงนหน้า อ้าปากแลบลิ้นหายใจเป็นสุนัขเชื่อฟังเจ้าของพลางมองหน้าคยองซูที่กำลังกัดปากตามความเร็วของมือที่กำลังเพิ่มขึ้น
“ดังได้แค่นี้เหรอ”
“หมอ…อ๊า! อะ! อย่าดุพี่” เซฮุนค้าน แต่ก็ถูกล็อคคอจนต้องไอออกมาเบาๆ
“อา…เซฮุน เร็วอีกสิ” เซฮุนกัดฟัน เพิ่มแรงส่งที่มือเข้าไปอีกตามคำบอกของคยองซู แต่พอร่างกายถูกสะโพกแกร่งกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างแรงก็เลยตั้งสติไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจัดการอะไรตรงไหนก่อน คยองซูจ้องหน้าเขาค้าง ลูบไปตามแก้มใส ใช้ปลายนิ้วเช็ดเม็ดเหงื่อบนหน้าเขาออกพลางเขี่ยจมูกรั้นเบาๆ “ถ้าคืนนั้นผมทำ คงจะได้เห็นหน้าคุณแบบนี้สินะ”
เซฮุนเอียงคอหลบให้จงอินดูดเม้มสร้างรอย เขาพูดไม่ได้เพราะถูกมือหนาบีบแก้มเอาไว้ จงอินสอดใส่เข้ามาอย่างแรง มันหนักหน่วงมากกว่าทุกครั้งราวกับระบายความโมโหที่มีลงมาให้หมด เซฮุนแอ่นสะโพกรับความใหญ่โต ร้องครางติดต่อกันแล้วใช้การกะพริบตาบอกคยองซู
“อ๊ะ อะ อะ อ้ะ จะ จงอิน”
ใบหน้าคมเงยขึ้นจากร่างกายเขา เซฮุนเบ้หน้าเบาๆเมื่ออีกฝ่ายเลื่อนมือลงไปล็อคคอพยุงตัวเขาเอาไว้ มือซ้ายที่เคยยันอ่างอยู่เผลอยกขึ้นมากำรอบนิ้วเรียวอัตโนมัติ จงอินกระแทกสะโพกเข้ามาสุดจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกัน มันดังกลบเสียงหายใจแรงๆที่เซฮุนพ่นออกมาเพราะถูกรุกรานทั้งจากด้านหน้าและด้านหลังพร้อมกัน
“อ๊ะ! อะ ยะ อย่าแกล้งพี่ จงอิน!”
“ที่ผมให้อาอยู่ตรงนี้ ผมไม่ได้ใจดีนักหรอกนะครับ” จงอินส่งแรงทั้งหมดที่ไปมือซ้าย ใช้มันฆ่าเขาทั้งเป็นด้วยการกระตุกส่วนอ่อนไหวจนเซฮุนสะบัดสะโพกไม่อยู่นิ่ง
“อ๊ะ อ๊า!!! จงอิน! กระแทกพี่! พี่บอกให้ทำพี่!”
“ถือว่าไถ่โทษ ที่ผมขัดจังหวะอาคืนแรก จนอาไม่ได้เห็น” มุมกลีบปากหนายกขึ้นอย่างร้ายกาจ จดจ้องไปที่อาตัวเองซึ่งกำลังหอบหายใจถี่เพราะเเรงดึงที่ส่วนกลางลำตัว ความนุ่มนิ่มของมือเซฮุนทำให้เจ้าตัวถึงกับต้องกำมันเอาไว้กับส่วนอ่อนไหวแน่น ใบหน้าหวานที่ลอยเด่นอยู่เร้าอารมณ์กายหนาเป็นอย่างดี เซฮุนครางดังลั่นทั่วห้อง ไม่สนใจว่าอีกสองคนจะคุยอะไรกัน เพราะเขากำลังจะตายแล้ว มือที่จับส่วนนั้นของคยองซูเกร็งค้างจนเกือบแข็งจนคยองซูต้องเป็นฝ่ายกำหนดจังหวะมือเขาด้วยตัวเองอีกรอบ
“อืม…ก็ถือว่ายังเป็นเด็กดีอยู่นะจงอิน”
“แล้วผมก็อยากบอกอาเอาไว้”
“อ๊ะ จะ จงอิน อื้อ!”
“ว่าสิ่งที่อากำลังมอง ต่อจากนี้จะเป็นของผมแค่คนเดียว” จงอินแสยะยิ้ม “ทั้งตัวเซฮุน ทั้งเสียงเซฮุน แล้วก็ลมหายใจ”
“จงอิน! จงอิ๊น! อ๊า!” เซฮุนกระตุกเกร็งไปทั้งร่าง อยากที่จะปลดปล่อยออกมาแต่กลับทำไม่ได้ เพราะจงอินดันบีบส่วนปลายหยักของเขาเอาไว้ พร้อมใช้นิ้วถึงสามนิ้วในการปิดรูทางออกจนเซฮุนหวีดร้อง เขาปล่อยมือออกจากกลางลำตัวคยองซูที่หดตัว เกร็งค้างเพื่อฉีดสิ่งข้นเหลวออกมาได้ก่อน คยองซูหอบเหนื่อย ยิ้มมุมปากให้จงอินแล้วลากสายตามามองเขา
กายบางปล่อยตัวเองเพราะเรี่ยวแรงที่หายไปจนเกือบจมลงไปในไวน์ เขาหายใจรุนแรงจนเหมือนคนเป็นหอบหืด พยายามจะหาอะไรมากัดแต่กลับทำไม่ได้ จงอินล็อคคอเขาให้แหงนขึ้นสบตาคยองซู เซฮุนที่ไม่มีทางเลือกจึงได้แต่ช้อนตามองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่ปริ่มไปด้วยน้ำใส
“พูดสิ่งที่อยู่ในใจคุณออกมา”
“จง…อิน”
“พูด”
หมอ...ดุจังเลยวันนี้
“ทำพี่ อึก แรงๆ”
“…”
“แรง…แรงให้มากกว่าเมื่อวาน”
“…”
“พี่…ให้จงอิน...แค่คนเดียวแล้ว”
“งั้นเหรอครับ?” จงอินส่งเสียงทุ้มออกมาแบบล้อเลียนเขาเต็มที และมันทำให้เซฮุนถึงกับร้อนไปยันปลายนิ้วเท้า
“พี่ไปไหน...ไม่รอดแล้ว”
“…”
“คุณหมอ...อะ พี่...ได้ยาเกินขนาดแล้ว พี่...อื้อ” เซฮุนกัดริมฝีปาก ปล่อยออกเมื่อจงอินขยี้มือกับส่วนปลายของเขา “พี่เสพติดยาคุณหมอแล้ว”
เซฮุนเกร็งไปทั้งร่างเมื่อจงอินปล่อยมือออก เขากระตุกกาย ฉีดน้ำอุ่นลงไปใต้น้ำแล้วอ่อนแรงลงจนจงอินต้องประคองเอาไว้ เซฮุนปล่อยตัวจนแทบสลบไปกับอ่าง เขาแนบแก้มลงกับมือจงอิน ปรือตามองคยองซูที่กำลังเงยหน้ามองจงอิน
“อาอยากได้ยินอะไรอีกไหมครับ”
“ดูแลดีๆแล้วกัน”
“…”
“ถ้าแมวพยศเมื่อไหร่ ก็ระวังใครเอาปลอกคอมาใส่แทนล่ะ” เซฮุนกัดริมฝีปาก มองจงอินก่อนร่างกายจะถูกดึงขึ้นจากแขนแกร่งเพียงข้างเดียว เซฮุนถูกดันศรีษะให้ซบไปกับบ่ากว้าง แหงนหน้ามองเพดานห้องน้ำที่สะท้อนแปลวไฟสีส้มเป็นดวงๆ ส่วนแข็งขืนที่สอดใส่ค้างอยู่ในร่างกายเข้ามาลึกจนต้องสูดปากคราง
คยองซูคว้าผ้าเช็ดตัวเดินออกไปแล้ว เซฮุนมองแผ่นหลังกว้างที่หายออกไปจากห้องน้ำ ก่อนปรายตามามองเจ้าของมือที่กำลังบีบไปตามช่วงคอตัวเอง
“หมอ…ยะ...อย่าดุพี่” เสียงหวานเอ่ยกระเส่า ดึงสะโพกตัวเองออกแล้วดันกลับเข้าหากายหนาทั้งที่ถูกล็อคคอให้แหงนหน้าพาดบ่าอยู่ เซฮุนส่งมือไปด้านหลังเพื่อโอบเอวแกร่ง ขยับสะโพกเข้าออกจนก้อนกลมนุ่มครูดไปตามผิวกางเกงที่จงอินใส่อยู่
เซฮุนกำลังจะเร่งความเร็ว แต่คุณหมอกลับดึงมันออกไปจนเขาสะดุ้ง เซฮุนหันกลับไปด้านหลังด้วยใบหน้าแดงก่ำ นิ้วเรียวกระดิกเรียกเขาให้นั่งลงไป ริมฝีปากบางจึงกรีดยิ้มแล้วดึงก้อนกลมสองก้อนแหวกออกด้วยตัวเองแล้วปล่อยให้สิ่งนั้นคืบคลานเข้ามาในตัวยามกดสะโพกลงไปจนสุด จงอินรั้งเอวเขาเอาไว้ไม่ให้ขยับ อบกอดมาขยี้ยอดอกสีอ่อนแล้วขบกัดไปตามผิวกาย
“ตอบผม ว่าคุณเป็นของใคร”
“…เป็น อือ ของจงอิน”
“เป็นของผมแล้วต้องทำยังไง”
เซฮุนจับมือหนาที่อยู่บนอก ให้เคลื่อนต่ำลงไปที่กลางลำตัวหนึ่งข้าง บังคับให้จงอินกอบกุมส่วนอ่อนไหวเอาไว้ แล้วดึงนิ้วกลางอีกฝ่ายให้เข้ามาในโพรงปาก ดูดดุนเบาๆแล้วปล่อยออกจากปาก
“พี่…จะเป็นเด็กดี”
“…”
“จะไม่ดื้อ จะไม่ซน”
“…”
“จะรายงานจงอิน อื้อ...ทุกอย่างเลย”
“…”
“จะเข้าหา...อ้ะ แค่จงอินคนเดียว” เซฮุนร่อนสะโพกไปมาเพราะเริ่มทนไม่ไหว “...จนจงอินต้องฉีดยาพี่ซ้ำๆ”
“ดี” จงอินจูบหลังเขาเบาๆ “พูดแล้วก็ทำให้ได้”
“…อื้อ!”
“ถ้าทำไม่ได้ รู้หรือเปล่าว่าจะโดนอะไร”
“อ๊ะ ฟาด...ฟาดพี่...” เซฮุนปรายตามองไปด้านหลัง สบตากับคุณหมอที่กำลังตีหน้านิ่ง “...ฟาดพี่ด้วยไอ้นั่นของจงอินสิ”
“…”
“จงอินก็รู้...ว่าพี่ชอบ”
เขาหลับตาลง ตั้งหน้าตั้งตาขย่มร่างกายเข้าใส่ตักแกร่ง ร้องครางดังลั่นห้อง กลบเสียงน้ำสีเข้มที่กระฉอกอยู่ในอ่าง ปรือตามองชั้นในที่หลุดลอยไปบนผิวน้ำ ปลดปล่อยความรู้สึกกับสิ่งที่ครูดไปตามโพรงอุ่น ตั้งใจปรนเปรอให้คุณหมอสุดที่รักให้ถึงใจที่สุด
แพ้แล้ว
แพ้เด็กราบคาบเลย
เวลาหมอดุ แล้วเร้าใจดีจัง
นี่เขา...ต้องหาเรื่องให้หมอดุอีกไหมนะ
อา...แต่โดนล็อคคอจนแดงไปหมดแล้วนี่นา ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้จงอินเอาปลอกคอมาสวม เซฮุนก็จะไม่ว่า หรือจะมัดเขากับเตียงก็ได้ ถ้าเป็นจงอิน ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ
ไปไหนไม่รอดแล้วอะ ทำยังไงดี ทำ
อะ...
ยังไง
อ๊ะ ดี
