ลู่หานถูกดึงกางเกงลงไปที่หน้าขา
ก่อนที่มือหนาของพี่เซฮุนจะส่งมาบีบคลึงส่วนนั้นของเขาเล่นเรากับจะหยอกล้อ คนตัวเล็กขาสั่นจนทำให้อีกฝ่ายหลุดหัวเราะออกมา
พี่เซฮุนยังคงอ่อนโยนและไม่รีบร้อนกับเขาเหมือนทุกครั้ง
แต่ครั้งนี้ลู่หานรู้สึกใจเต้นผิดปกติ อาจจะเพราะว่าตอนนี้ลู่หานหันหน้าไปทางกระจก
และเขาเห็นรถหลายคันขับผ่านไปมาก็ได้
ทำไมพี่เซฮุนถึงเป็นคนแบบนี้กันนะ
ทั้งๆที่เขาคิดว่าจะรอดจากเมื่อคืนแล้วแท้ๆ ยังไม่ทันข้ามวันดีเลย พี่เซฮุนก็หวนกลับมาแกล้งเขาอีกแล้ว
“อย่าเกร็งสิครับ”
“เดี๋ยวมีใครมาเห็น...พี่เซฮุนครับ ไม่เอานะ”
“ทั้งพี่ทั้งเราก็จะไม่ไหวแล้ว
ยังจะให้พี่หยุดอีกเหรอครับเด็กดี”
“ผม...”
ลู่หานก้มหน้าลงไปมองอีกฝ่ายทั้งๆที่สะโพกเขาก็ยังถูกลูบไปมาอยู่แบบนั้น
สำหรับลู่หานการทำให้อารมณ์ของเขาสงบลงมันไม่ใช่เรื่องยาก แต่สำหรับพี่เซฮุน
ทำไมลู่หานจะไม่รู้ว่ามันยาก เมื่อคืนเขาเองที่เป็นฝ่ายไม่ให้อีกคนทำ
เขารู้อยู่แล้วแหละว่าไม่นานต่อจากนี้ก็จะต้องโดนแกล้ง
แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
กางเกงชั้นในสีขาวถูกดึงลงไปแล้ว
ตอนนี้ช่วงล่างของคนตัวเล็กเปลือยเปล่า ริมฝีปากนุ่มของพี่เซฮุนพรมจูบลงบนหน้าขาของเขา
ยิ่งคนตัวสูงทำแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ลู่หานรู้สึกมากขึ้นไปอีก
“พี่เซอุนอะ ไม่เอาแบบนี้สิครับ ผมเขินนะ”
พี่เซฮุนไม่ตอบอะไร
คนตัวสูงระบายรอยยิ้มแล้วดึงให้ลู่หานนอนลงกับเบาะรถ
เขาโน้มตัวลงมาประทับริมฝีปากด้วยความคิดถึงและโหยหา ก่อนจะสอดแทรกลิ้นเข้ามาเติมความร้อนแรงให้กับจูบครั้งนี้
เสียงหวานครางรับในลำคอ
ยิ่งร่างสูงแกล้งบดเบียดส่วนนั้นของเขาลงไปลู่หานก็ยิ่งอึดอัด มือเล็กเอื้อมไปหมายจะปกปิดของสำคัญของตัวเองแต่ก็ถูกพี่เซฮุนคว้าเอาไว้ก่อน
พี่เซฮุนถอยตัวลงไป มือหนาเลื่อนมากอบกุมรูดรั้งตรงนั้นของลู่หานสองสามครั้งพร้อมกับครอบริมฝีปากของตัวเองลงไปช้าๆ
ร่างเล็กแอ่นสะโพกรับการกระทำของคนตัวสูงพร้อมกับยกมือตัวเองขึ้นไปปิดปากเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงร้อง
ยิ่งพี่เซฮุนแกล้งด้วยการใช้ฟันครูดเบาๆไปตามผิวแกนกายลู่หานก็ยิ่งเกร็ง
“อื้อ....พี่เซฮุนพอก่อนนะครับ”
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาแล้วยกยิ้มที่มุมปาก
ฝ่ามือเรียวปลดกระดุมกางเกงตัวเองออกแล้วถอดมันไปกองไว้ที่เบาะหน้าโดยไม่ลืมถอดของแฟนตัวเล็กออกไปด้วย
ลู่หานชันขาขึ้นตามแรงผลัก
พี่เซฮุนใช้นิ้วเรียวลูบเข้าที่ช่องทางของเขาช้าๆก่อนสอดใส่นิ้วเข้าไปเพียงแค่นิ้วเดียว
แต่แค่นั้นก็ทำเอาลู่หานสะดุ้ง ทั้งตกใจและเสียวซ่านกับการกระทำของอีกฝ่าย
อยากจะร้องออกมาแต่ก็ต้องเก็บเสียงเอาไว้
“พี่ไม่รู้ว่าเรายังเจ็บอยู่ไหม”
“อ้ะ...”
“เจ็บอยู่หรือเปล่าครับ”
“จะ...เจ็บ”
พี่เซฮุนสอดนิ้วเข้ามาเพิ่ม
ลู่หานไม่ชอบเลยเวลาที่พี่เซฮุนต้องคอยเบิกช่องทางให้เขา
เพราะลู่หานรู้ว่าพี่เซฮุนกำลังอดทนอยู่ แต่ร่างกายของเขาก็ดันไม่พร้อมให้ซักที
“แฟนพี่ทำไมน่ารักจัง กี่ครั้งแล้วยังไม่หายเจ็บเลย”
ร่างสูงโน้มตัวลงไปกระซิบก่อนงับหูแดงของลูกกวางเล่น
สุดท้ายลู่หานก็เลยฟาดลงบนไหล่กว้างของอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนเม้มปากแล้วเบือนหน้าหนี
ทั้งเขิน ทั้งอาย ไหนจะต้องมารู้สึกบ้าๆแบบนั้นอีก
“พี่เซฮุนครับ...”
“ครับ”
“ใส่..เถอะครับ”
“ไม่เอาครับ เดี๋ยวเราเจ็บ”
“ผม...ไม่เจ็บแล้วครับ”
นานหลายวินาทีที่ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบ
มีเพียงเสียงหอบหายใจของเขาเท่านั้นที่ดังอยู่ ลู่หานหลับตาแน่นเมื่อรู้สึกได้ว่ากำลังมีอะไรมาขยายช่องทางของเขา
ยิ่งมันเข้ามาลึกขึ้นเรื่อยๆลู่หานก็ยิ่งขบริมฝีปาก ทั้งแน่นทั้งจุก ความรู้สึกมากมายปนเปกันไปหมด
ยิ่งตอนที่ร่างสูงค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกช้าๆลู่หานก็ยิ่งอยากร้องออกมาดังๆ
แต่เขาก็เลือกที่จะปล่อยเสียงครางกระเส่าออกมาแทนเพราะกลัวว่าจะมีคนมาได้ยิน
“อ้ะ...พี่เซฮุน ผม...”
“อือ...เจ็บไหม”
เสียงครางในลำคอของอีกฝ่ายทำให้ลู่หานรู้สึกดี
เพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ทรมานพี่เซฮุนนานจนเกินไป
การอยู่ด้วยกันมานานทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร คนตัวเล็กยกสะโพกทำให้พี่เซฮุนสอดใส่เข้ามาลึกยิ่งขึ้นไปอีก
เพราะแบบนั้นร่างสูงก็เลยยิ่งเร่งจังหวะการกระแทกให้เร็วและหนักขึ้น
“อ้า..อ้ะ..”
เสียงหวานร้องคราง
แต่ก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่าย พี่เซฮุนถอนใบหน้าออกไปจากเขาเพียงแค่คืบเดียวก่อนจรดริมฝีปากลงกับหน้าผากมน
“เสียงดังเดี๋ยวก็มีคนรู้หรอกครับ”
“อื้ออออ ....คนบ้า ผมจะไม่ไหวแล้วนะครับ”
“ไม่ไหวก็ปล่อยมันออกมาเถอะครับ อย่าทนเลยนะ”
“เดี๋ยวเสื้อพี่เซฮุนเลอะครับ”
ลู่หานลืมตาขึ้นเมื่ออีกฝ่ายหยุดการกระทำทุกอย่าง
พี่เซฮุนโน้มตัวลงไปที่กลางลำตัวของเขาก่อนใช้ริมฝีปากครอบแกนกายเอาไว้พร้อมกับมือหนาที่ช่วยรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ
เล่นเอาคนตัวเล็กร้องเสียงหลง
“พี่...พี่เซฮุนครับ เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนครับ”
“...”
“อ้ะ..อ้ะ...ผม...ผม”
ร่างเล็กเกร็งกระตุกหลายทีติดกันแต่ลู่หานยังไม่ทันได้พักหายใจช่องทางด้านหลังก็ถูกสอดใส่เข้ามาจนคับแน่นอีกครั้ง
อารมณ์ที่ค้างอยู่ยังไม่หมดไปพลุ่งพล่านขึ้นมาจนขนลุกไปหมดทั้งตัว ลู่หานเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ
ช่วงเวลาเพิ่งผ่านไปเพียงแค่สิบนาทีแต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันเป็นชั่วโมงก็ไม่รู้
“พี่ขอโทษ แต่เวลามันจำกัด
เอาไว้คืนนี้พี่จะชดเชยให้ใหม่นะครับ”
ร่างสูงรั้งสะโพกเล็กเข้ามาใกล้ตัวก่อนจะเร่งจังหวะการกระแทกให้ไวขึ้น
ลู่หานร้องครางดังกว่าเดิมและไม่คิดที่จะปกปิดเสียงนั้นอีก
พี่เซฮุนบีบเคล้นสะโพกเขาเล่นแต่เพียงแค่นั้นก็ทำเอาอารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย
ไม่นานนักน้ำอุ่นๆก็ฉีดเข้ามาภายในร่างเขาจนรู้สึกได้ว่ามันน่าจะหยดออกไปด้านนอกด้วย
“คนบ้า ทะลึ่งที่สุดเลย...แฮ่ก...”
คนตัวสูงลุกขึ้นจากลูกกวางตัวน้อยที่นอนหอบอยู่บนเบาะรถ
เขายิ้มเล็กน้อยก่อนดึงเสื้อลงมาปิดให้อีกฝ่ายพร้อมกับดึงชั้นในขึ้นมาสวมให้
ลู่หานเบือนหน้าหนี ขาทั้งสองข้างหมดแรงจนได้แต่ชันค้างไว้แบบนั้น
พี่เซฮุนเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่โอเค
แต่นี่มันในรถ มันใช่ที่ที่จะมาทำอะไรแบบนี้หรือไงกันนะ
“คนบ้า บ้า บ้า”
ลู่หานยกสะโพกขึ้นตอนที่อีกฝ่ายดึงกางเกงยีนส์มาใส่ให้เขา
รู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ผุดขึ้นจากแผ่นหลังของตัวเอง ทั้งๆที่ในรถก็เปิดแอร์
แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ลู่หานรู้สึกเย็นขึ้นมาเลยแม้แต่นิดเดียว
“เดี๋ยวค่อยไปล้างออกที่สถานีนะ”
“มัน...เลอะหรือเปล่าครับ”
“พี่ขอโทษ แต่มันเลอะ”
“อื้อ...พี่เซฮุนอะ ทำไมไม่ทำให้เรียบร้อย
ผมยังต้องลงไปเจอคนอีกนะครับ”
ลู่หานยกมือขึ้นมาปิดหน้า
ถ้าพี่เซฮุนยังไม่ลุกออกไปจากตรงนี้เขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้
แต่แล้วร่างกายของเขาก็ถูกดึงไปอีกครั้ง
พร้อมกับมือหนาที่ปลดกางเกงยีนส์ของเขาแล้วถลกลงไปเล็กน้อย
“พี่เซฮุน อ้ะ...จะ ทำอะไรครับ...”
ลู่หานสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกได้ว่ามีอะไรกำลังสัมผัสที่ช่องทางของเขา
แล้วดวงตากลมก็ต้องเบิกกว้างเมื่อมันค่อยแทรกๆเข้ามาภายในพร้อมกับหมุนวนไปเรื่อยๆ
“เราบอกให้พี่ทำให้เรียบร้อยนี่ครับ”
ลู่หานกลั้นเสียงเอาไว้แล้วหันหน้าหนี
พี่เซฮุนบ้าจริงๆเลย เขาก็แค่โวยวายไปแบบนั้นเองทำไมต้องมาเอาออกให้เขาด้วย
ให้ตายสิ แบบนี้ลู่หานก็เขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วนะ
“เอา...มือ...ออกไปเลยครับ”
“ลู่หาน...”
“อะ...พี่เซฮุน ผม...”
ลู่หานหนีบขาแน่น พี่เซฮุนไม่รู้หรือไงว่ากำลังทำให้เขารู้สึกอึดอัดอีกครั้ง
คนตัวเล็กกัดริมฝีปากกลั้นเสียงตัวเองเอาไว้
แต่อยู่ๆขาทั้งสองข้างของเขาก็ถูกอีกคนแยกออก
“ไม่ต้องเขินแล้วครับ ปล่อยให้พี่ช่วยเรานะ”
“งื้อ...พี่เซฮุน”
กลับไปอ่านต่ออออ http://writer.dek-d.com/jeuleis/writer/viewlongc.php?id=1336870&chapter=29
